Nie mam w sobie nic stałego.
Każdy gest jest półprawdą,
każde słowo pęka zanim doleci do końca zdania.
Boję się ludzi — nie dlatego, że są źli,
tylko dlatego, że widzą za dużo.
Boję się, że odkryją, jak bardzo nie pasuję.

Kiedy ktoś się zbliża,
czuję jak wszystko we mnie zaczyna się psuć.
Jakby relacja była kwiatem,
a ja – kwasem, który ją podtruwa.
Nie wiem, jak to się dzieje,
ale zawsze kończy się tak samo:
zostaję sam, a oni idą dalej,
bardziej poukładani niż ja.

Czasem myślę, że jestem testem dla ludzi.
Takim etapem, po którym poznają,
czego nie chcą już nigdy więcej.
A ja zostaję w tym samym miejscu,
trochę bardziej zniszczony,
trochę mniej prawdziwy.

Nie potrafię już mówić, że wszystko będzie dobrze, bo wiem, że nie będzie.
W moim świecie wszystko działa chwilę,
a potem się rozpada — powoli, bez wybuchu,
aż zostaje tylko echo po rozmowie,
pusty kubek po kawie,
i to uczucie, że znowu spieprzyłem coś,
czego nawet nie zdążyłem zrozumieć.

Nie szukam już ludzi.
Nie chcę nikogo poznawać.
jestem jak pokój, w którym nikt nie powinien spać, pełen przeciągów,
zimny, z pęknięciami w ścianach,
których nie da się zaszpachlować.

Czasem chciałbym wierzyć, że to się da naprawić, ale prawda jest taka,
że jestem tylko chwilą w czyimś życiu.
Kimś, kto był „na moment”,
kimś, kogo się wspomina,
ale już bez emocji.

Osobą tymczasową.
Taką, co nie zostaje.
Bo jak zostaje,
to wszystko się psuje.

The Fate of Ophelia in Midnight City -Taylor Swift i M83 (Drop n' Roll remix)

Drop n' Roll