А калісьці быў Снежны Кароль –
З ім  так добра было Каралеве…
Ён сыйшоў, а замест прыйшоў боль.
Боль схаваўся ў снежнай завее…
	
У каралеўстве настала зіма,
Два пакойчыкі, кухня і ванна…
Пра мінулае марылі ў снах,
Безнадзейна чакалі і марна.
	
	
Ёй прыйшлося больш моцнаю стаць,
Усё забыць, замяніць сэрца лёдам.
Сыпаць снег і марозам караць,
Бо зіма, бо такая прырода!
	
Яна прынцаў шукала дарма
Каралеўства прынц кожны пакінуў
Мо таму, што ўпотай  сама
Слова вечнасць складала з ільдзінак?

Цёпла сонца заззяе вясной -
Каралева ўсе вокны зачыніць.
Яна Снежная. Ёй быць адной.
Ёй так звыкла. Вясну гэта спыніць!
	…Ёй здаецца, што спыніць…


Kazki 06 Snezgnaya

У яе сёння добры настрой
Апранула жакет у чырвоную клетку
Чырвоная спаднічка на ёй 
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку

Яна ідзе лёгкай хадой
Усміхаецца свету, але асцярожна
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
Чырвоны каптурок, і ведае кожны

Блакітныя берэты – як неба ў Афгане;
Зялёныя берэты – як джунглі ва В’етнамі
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок!

Ён лічыў сябе самым крутым
Ён быў воўк малады, незалежны, драпежны
Ён лічыў, што кожная з ім
Ноч правесці палічыць за гонар бязмежны

На шпацыры ўбачыў яе
Зіхацяць яго вочы паляўнічым азартам
А сыгналь небяспекі на яе галаве 
Маладога ваўка запалахоаў не надта

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок

У яе быў добры настрой
Падалося нахабства ягонае мілым
Падманіла усмешкай, павяла за сабой
І бязлітасным стрэлам з-пад веек дабіла…
Яна прайшла лёгкай хадой
А пікапер былы, незалежны, драпежны…
Як пабіты шчанюк кульгаў следам за ёй
Першы раз у жыцці закаханы бяз межаў

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок


Акорды
Em
У яе сёння добры настрой
	D
Апранула жакет у чырвоную клетку
Em
Чырвоная спаднічка на ёй 
	D
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку
Em
Яна ідзе лёгкай хадой

	D
Усміхаецца свету, але асцярожна
Em
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
	D
Чырвоны каптурок, і ведае кожны
	Em
Блакітныя берэты – як неба Афгана;
        С
Зялёныя берэты – як джунглі  В’етнама
Am			В		     Em
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок

 


Kazki 07 Chyrvony Kapturok

Прыязджай да нас, любая Эліс, хутчэй прыязджай,
На жаль, сбег белы трусік чароўны ўжо з нашых банкнотаў
Крэмзаў у пучшы нулі на купюрах, закрэсліць каб потым,
І сумуючы знікнуць. А ты ўсё адно прыязджай.

Прыязджай да нас Эліс, мы просім, хутчэй прыязджай
Бо ты так, як ніхто, цудоўна умееш здзіўляцца
І з дзівосаў тытэйшых залівіста будзеш смяяца
Мы здзіўляцца стаміліся і ўжо не смяемся, на жаль

Прыязджай да нас Эліс, прашу прыязджай усё адно
Бо Шатун-Баўбатун сядзіць моўчкі і не размаўляе
Крымінальны артыкул яму і сябрам пагражае.
І таму Капялюшнік з’ехаў з краіны даўно

Размаўляй з намі Эліс, бо твая шчырасць як маяк
Апішы ўсё што бачыш, не бойся нікога пакрыўдзіць
Мы тут проста жывем і не думаем, ці можна тут выжыць, 
Бо баімся мы думаць, і нават забыліся як.

Толькі ведаеш Эліс у нас каралевы няма.
Але тут гэтаксама пры ўладзе звычайныя карты
Растлумач ім ты, хто ёсць яны, і чаго яны вартыя
Не чакай дапамогі ад нас, ты зрабі ўсё сама.


Kazki 08 Elis

Якар падымем у апошні раз
З ранішнім ветрам – на ўсход!
Хвалі марскія чакаюць нас,
Боле ня зойдзем мы ў порт
Оў – гэй- гоў
Усё жыццё ў чужынскіх берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
Ветразь знікае за небасхіл
Берагу скжаам «бывай»
Трэба каб колер ветразь змяніў
Чорную фарбу мне дай
Оў – гэй- гоў
Вы мяне не ўбачыце ізноў
Оў – гэй- гоў
Не вярнуся ніколі я дамоў
Ван Дэр Дэккен, наш капітан
Марна шукае зямлю
Не адпускае нас акіян
Курс не знайсці караблю
Оў – гэй- гоў
Не ўбачыць нам болей берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
		Пад ветразем чорным
		На крылах ляцім
		Для нас неба з морам
		Зліліся ў адным.
		Сярок акіяну
		За краем зямлі
		Мы ў фата-маргану
		Вядзем караблі.
Скончыўся ром трыста год таму
Вечнасць ня скончыцца шлях
І пойдуць нашчадкі за нас ка дну
Ў сталёвых сваіх караблях…
Оў – гэй- гоў
Вы мяне не убачыце ізноў.
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
Якар падымем у апошні раз
З ранішнім ветрам – на ўсход!
Хвалі марскія чакаюць нас,
Боле ня зойдзем мы ў порт
Оў – гэй- гоў
Усё жыццё ў чужынскіх берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў


Mora 04 Лятучы галандзец

Выдых – назад, на ўдыху – наперад!
Чацвёра ў рад мы цягнем галеру
Вецер насустрач, а як жа іначай
Іншага ветру ніхто з нас ня бачыў 

	У моры спякотным саленным і шэрым
	Цягнем штодзённа мы нашу галеру
	Нам веславаць яшчэ да халеры
	І паміраць нам на гэтай галеры

Свіст бізуна, кроплі чырвоным
Думк адна: трымаць рытм роўным
На раз, на два – назад, зноў наперад
Плечы ў вузлах, мы цягнем галеру.

Крык: «На таран!»  - мы навалімся разам
Думка адна: толькі б параза
Можа загінем, нарэшце патонем
І нас абдыме блакітнае мора.

Акорды
Am		           Em
Выдых – назад, на ўдыху – наперад!
    G		       Am
Чацвёра ў рад мы цягнем галеру
Вецер насустрач, а як жа іначай
Іншага ветру ніхто з нас ня бачыў 
	C			G	
	У моры спякотным саленным і шэрым
	Dm			Am
Цягнем штодзённа мы нашу галеру
	Нам веславаць яшчэ да халеры
	І паміраць нам на гэтай галеры


Mora 05 Galera

Там, на поўначы – спека
ам, на поўначы – сонца і лета.
А у нас – лёд навокал
У нас ёсць толькі лёд, снег і мэта.
Мы жыццём ахвяруем
Дзеля кропкі  самай паўднёвай
На ільдзіне дрэйфуем
Мы загінем тут, у пеклы сцюдзёным!
	Мы трапілі ў пастку ў пеклы сцюдзёным
	На выратаванне – ні воднага шанцу…
	Але прагучаў загад Шэклтона:
	“Ня смець паміраць! Мы будзем змагацца!”
Залатыя гінэі
Кінем у снег, лепей іх пахаваем!
Возьмем толькі надзею
І ўпартасці с верай да краю…
Абвязаўшыся пойдзем,
Крок за крокам, за месяцам месяц,
Мы марудна па лёдзе
Рушыць будзем пакуль сонца свеціць!
	Па ўздыбленным лёдзе мы ў пеклы сцюдзёным
	Ірвемся наперад – ні воднага шанцу…
	Бязлітасным стрэлам загад Шэклтона:
	“Мы потым памрэм! А зараз - змагацца!”
Мы кахаем яскрава
Што заўгодна для нашае Ледзі
Закаханыя ў Славу
Здейснім подзвіг… А можа прыкмеціць?
З белых плямаў на мапах
Толькі снежны дыван Антарктыды.
Не зважаем на страты
Першы ў памяці стане адзіным!
	Прасторы бязконцыя ў пеклы сцюдзеным
	Дайсці да зямлі – ні воднага шанцу…
	Спакуслівым шэптам загад Шэклтона:
	“Браты, мы героі! Мы будзем змагацца!”
Кажуць – так не бывае
І для тых, кто так кажа – ня будзе
Бо аддаўшы адчаю
Сваю душу ня могуць жыць людзі.
Мы прарвемся і стане
Кожны Славы каханкам на тыдзень,
Як кахаць перастане,
Зноў усмешкі шукаць яе выйдзем…
	Мы ўрэшце загінем у пеклы сцюдзёным
	Сканаць у сваім ложку – ні воднага шанцу
	Але нас запомняць, бо м Шэклтон,
	Мы – тыя, хто быў, тыя, хто не здаваўся!


Mora 06 Shekeltony

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Сённяшней ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Кліч у вачах запалі – 
Скокнуць з нябёсаў на снег,
Зграя ўжо на зямлі, 
не прыпняецца бег.
Следам у след пабягуць,
Следам іх цені лятуць.

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Гэтаю ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Там за спіной ў агні. 
З чорным нажом стары пень;
Вогнішча ты запаліў,
Хопіць. Твой скончыўся дзень.
Ёсць толькі ноччу жыццё.
Ёсць толькі ноч. Потым – ўсё.

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Гэтаю ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Раніцай легчы на снег,
Горача аж да апёкаў,
Болей ты не чалавек…
А хіба быў ім наогул?
Вось надыходзіць світанне…
Дзякуй за паляванне!

Добрай апоўначы брат,
Добрай апоўначы брат!


Noch 02 Vouchja Apounach

Што табе мроіцца ноччу
У час калі зоры паснулі?
Што табе мроіцца ноччу,
У жоўтым самотным вакне?

У думках за хмарамі крочыш?
З месцам побач ты крочыш…
Хораша вам! Але хочаш…
Ты завітай да мяне?..
***
Сонца схаванае знойдзем,
У жоўтым святле маёй лямпы,
Сонца схаванае знойдзем -
Будзем з ім ноч зімаваць…

Урэшце скажу табе: “Пойдзем?”
Ты уздыхнеш ціха: “Пойдзем…”
Сумна па ложках мы пойдзем –
Раніцай рана ўставаць.


Noch 03 Neznajomaj Syabroucy

Будзе туман
Раніцай будзе туман
Будзе раніцай белы туман
Хочацца спаць
Яшчэ цёмна і хочацца спаць
Ды дарога ня можа чакаць

Прыпеў:
Навошта ведаць, што за паваротам
Навошта думаць, што будзе потым
Наперад давай!
Налева, направа, ці проста далей
Дарогі розныя цябе чакаюць
Свой шлях выбірай

Усе ўпершыню
Усе наперадзе, усе ўпершыню
Шлях уходзіць у далечыню
Хто за табой
Хто насустрач, хто разам з табой
Хто з табой па дарозе адной?

Скончыцца шлях
Кожнага скончыцца шлях
Гэта сумна, напэўна, аднак
Можа ізноў
Паміж зорамі можа ізноў
Нас чакаюць яшчэ сто шляхоў
 


05 - Дарогі

Паэтам (live - Вежа Міру)

Вільня

Бачу горад, бачу дахі стракатыя,
Ды зялёнае навакольле,
Пазнаю яго, быццам памятаю,
Хоць раней і ня быў тут ніколі.
Мо я ў снах да яго прылятаю,
Ці прачнулася памяць дзядоў,
Але я сапраўды адчуваю
Быццам я тут – адзін з жыхароў.

Гэта родны мне горад, ды цяпер ён у іншай краіне,	
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх,
Але ён для мяне назаўжды – беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх.

Палымнее касцел Святой Ганны,
На далоні ня зьмесьціцца ён,
Захаваю ў душы той цагляны
Скіраваны ў неба агонь.
Брама Вострая — громам у грудзі — 
Запаветнага горада сэрца,
Мімаволі спыняюцца людзі,
Матка Боска глядзіць у вакенца. 

Я зусім не пабожны, таму мне няёмка і дзіўна,
Захацелася ўкленчыць, галаву ля капліцы схіліць.
Ты крывіцкая Мекка мая — беларуская Вільня,
Я маліцца хачу: навучы, як мне гэта рабіць.

Гедыміна ўздымаецца замак,
Побач з ім  толькі неба абшар,
Сустракаў тут апошні свой ранак
Яська – твой назаўжды гаспадар.
Быў ня першым ён, быў не адзіным – 
Я на могілкі Роса прыйшоў,
Там найлепшыя людзі Радзімы - 
Чарадой пахавальных крыжоў.

 Ў непрыкметным завулку я бачу постаць Скарыны,
Там ягоныя думкі дагэтуль рэхам гучаць. 
Ты з дзядоў збудавана маіх, беларуская Вільня,
З маёй памяці ты - і нікому цябе не адняць.

Вечар, трэба дадому спяшацца,
Але цьвёрда упэўнены я:
Раз за разам я буду вяртацца,
На прыгоркі, дзе Вільня мая. 
Дзякуй, горад у нас адабралі,
Не далі зруйнаваць і забіць,
Дзякуй, спадчыну нам захавалі,
Адчуваю, як сэрца баліць.

У гэтым горадзе сёння літоўцы жывуць, не ліцьвіны,
Беларускае мовы на вуліцах ужо не пачуць,
Ды не дасьць нам чужынцамі быць беларуская Вільня
З Вострай брамы у пагоню ізноў воі на конях лятуць.

Гэта родны мне горад, ды цяпер ён у іншай краіне,
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх,
Але ён для мяне назаўжды  - беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх.

07 - Вільня Vilnja

Max Bai

Related tracks