بعد از این که زیرزمین خانه ی پدری را رفت و روب کردم و یک فرش 12 متری قدیمیِ زمخت را به کمک برادرم در آن پهن کردیم؛ از آن به بعد پاتوق بیشتر کودکی هایم گوشه ای از همین فرش، کنار بخاری نفتی بود. کنار بخاری نه به خاطر گرمایش، که به خاطر صدایم که در تنِ تو خالی اش می پیچید و خوش آهنگ تر به نظر می رسید. من بیشتر مشق های کودکیم را با آواز می نوشتم. فرقی نداشت “جدول ضرب” بود یا “سارا انار دارد”؛ همه را با آواز روخوانی می کردم و می نوشتم.
معمولا کار به همین جا ختم نمی شد. یادم هست یک دستگاه رادیو پخشِ قرمزِ کوچک در خانه داشتیم که حاصلِ تلاش برادر بزرگترم در مسابقات استانی قرأت قرآن بود. یک چراغِ قرمز کوچکِ ال ای دی مانند در کنار آن بود. همین نور کم در زیرزمین کوچک و تاریکِ خانه ی پدری کافی بود تا احساسِ یک کنسرت با شکوه در من جاری شود. آنتنش هم با کمی تنظیمات می شد میکروفن. شجریان می خواند و من لب میزدم. او تحریر به حنجره اش می نشاند و من ادا اطوارش را پیاده می کردم.
سرم را مدام به طرفین تکان می دادم و حس می گرفتم و سعی می کردم درست مثل خودش بخوانم: یاد ایامی؛ یاد ایامی…
به انتهای نوار که می رسید دیگر خیس عرق شده بودم. در آن زیر زمین نمور و تاریک، فقط صدای تشویق حضار حالم را جا می آورد. لامپ مهتابی نیم سوز شده ی زیرزمین را روشن می کردم تا مدام چشمک بزند و نور فلاش انبوه عکاسان حاضر در سالن تامین شود؛ و بعد مدام تعظیم می کردم و ژست های شجریانِی که هیچ وقت ندیده بودمش را به خودم می گرفتم. به یک بار هم راضی نمی شدم. تشویق ها که تمام می شد نوار را به عقب بر می گرداندم و از همان اواخر نوار؛ تشویق های دوباره و عکس های چندباره تکرار می شد.
حالا؛ پس از گذشت بیست و چند سال از آن کنسرت های زیرزمینی خوشحالم. خوشحالم که صدای او حتی به بهانه ی ربنا باز به گوش مردم خواهد رسید. شاید مخاطبانِ زیادی برای کنسرت یک کودک در زیر زمینِ نمور خانه ای بلیط تهیه کرده باشند؛ کسی چه می داند…

���� ������ ���

کنسرت زیرزمینی شجریان به روایت محمد فکری

آواز با حال
https://t.me/HallMusicBand

«موسیقی، صدای خداست »
.ابن سینا
https://telegram.me/tamashagahehraz

کنسرت زیرزمینی شجریان به روایت محمد فکری

Mohammad Fekri