نخستین شعبه از کاخ‌های جوانان، در سال ۱۳۴۵ در تهران افتتاح شد. جایی برای پرورش ذوق جوانان، برای شکوفایی و درخششِ هنرمندان تئاتر و موسیقی، و برای خاطره‌‌سازی‌ها و بلندپروازی‌ها. این شماره از پادکست رادیونیست، به بازخوانیِ روایت‌ها و داستان‌های آشکار و نهانِ این مکان خاطره‌انگیز اختصاص دارد.



مالک و صاحب امتیاز پادکست: کانون تبلیغاتی اوژن (رضا میکاییل‌زاده)

نویسنده و کارگردان: رامیار منوچهرزاده

دستیار کارگردان: نگین فیروزی

پژوهشگر: معراج قنبری با همراهی امیربهادر بیات

گوینده‌ها: نگین فیروزی و محسن عباسی

تدوینگر: فرزانه رضایی

ساخت و تنظیم موسیقی: محمد برزیده و آیدین انزابی‌پور

طراحی و ساخت هویت بصری: استودیو ملی

ساخت موشن: عاطفه خدابخش

طراح کاور: نرگس فداکار

انتشار و پشتیبانی فضای مجازی: حسین دیده‌بان و محمد حدادی



Website: https://radionist.com/

Instagram: https://instagram.com/radio.nist

Telegram: https://t.me/https://t.me/radionistpodcast

Twitter/X: https://twitter.com/radionist_

اپیزود هجدهم: کاخ جوانان

غمش در نهانخانه دل نشیند
بنازی که لیلی به محمل نشیند
نوایی نوایی نوایی نوایی
همه باوفایند تو گل بی وفایی
الهی ور اوفتد نشانه از گدائی
به دنبال محمل سبکتر قدم زن
مبادا گردی به محمل نشیند
دلم را مرنجان که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست مشکل نشیند
به دنبال محمل سبکتر قدم زن
مبادا که گردی به محمل نشیند
نوایی نوایی نوایی نوایی
همه باوفایند تو گل بی وفایی
الهی ور اوفتد نشانه از گدائی
به دنبال محمل سبکتر قدم زن
مبادا گردی به محمل نشیند
خلد گر به پا خاري، آسان برآرم
چه سازم به خاري كه در دل نشيند؟
نوایی نوایی نوایی نوایی
همه باوفایند تو گل بی وفایی
الهی ور اوفتد نشانه از گدائی
بنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی مقابل نشیند
به پا یت خلد خار آسان برارم
چه سازم به خاري كه در دل نشيند؟
طبيب، از طلب در دو گيتي مياسا
كسي چون ميان دو منزل، نشيند؟
................................
خوشا کاروانی که شب راه طی کرد
دم صبح اول به منزل نشیند
چه جامی امیدو اره از رحمت حق (امیدواره جامی به فردای محشر )
به زیر لوای مزمل نشیند .......؟
.....................................................
نوایی نوایی نوایی نوایی
همه باوفایند تو گل بی وفایی
الهی ور اوفتد نشانه از گدائی

نوایی عثمان محمد پرست

امید انارکی
تابستان 1391/ اجرا با سه تار عبایی ساخت اقای ابوالفضل راحتی 
ضبط انالوگ با ریل در منزل.
https://www.facebook.com/omid.anarak

بازسازی ساز و اواز سه تار حضرت ابولحسن صبا

پرنده‌ای گریان

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «ترمه»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

مرغ اندوه است بوتیمار
مانده در افسانه‌های کهنه نامش
قصه‌اش ورد خموشان است
همدم امواج دریای خروشان است
بوتیمار

در کنار صخره‌های مات
در کنار موج‌های مست
مانده در اندیشه‌ای پابست
اشک می‌ریزد

سر به روی سینه خم کرده‌ست
چشم‌ها را دوخته بر کامجویی‌های دریا از تن ساحل
با گنه‌کاری آن‌ها خو گرفته
با صواب خویشتن نا آشنا مانده‌ست

قصه‌ها از رنج و از شادی
همچون دانۀ تسبیح بر نخ کرده بر انگشت‌های دل‌گرفته
دردها دیده
داستان‌ها در دل خود گور کرده
سخت چشم گفتگو را کور کرده
دیده دریا را که بلعیده به کام تشنهٔ خود ناخداها را

لیک او چشمان جوشان را
پاسدار پیکر دریای خواب‌آلود کرده
اشک می‌ریزد
از لب ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روزگار خویش را چون اشک‌هایش ریخته بر دامن این کار، بوتیمار

قعر گور چشم‌هایش چال کرده
لاشه‌ی بود و نبودش را
قعر تابوت لبانش چال کرده
قصه‌ی گفت‌و شنودش را
با همه بیگانه، با بیگانگان خاموش مانده

عنصر هستی درون آب دیده
طرح باد و خاک و آتش را
در درون چاه تاریک سیاهی‌ها کشیده
از سپیدی‌ها رمیده
خنده را از لب بُریده
طعنه‌ها از مردُم ساحل شنیده
قطره‌ها از آب زهر برکه‌ی تلخ تباهی‌ها چشیده

لیک از ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد
گشته در اندیشه‌ای زنجیر
بسته بر خود راه هر تدبیر و هر تقدیر
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روز خود را کرده چون شام غریبان تار
مرغ اندوه است بوتیمار

راستی ای مرغ
ای همگام با غم‌های جاویدان
هیچ می‌دانی
همرهی داری در این اندوه بی‌فرجام
هم دلی گمنام
داستانش چون تو جانفرساست
عاشق دریاست
پیشه اش زاری‌ست

آری
سکه‌ی خوشبختی خود را به روی تخته‌نرد زندگانی باخته
اسب حسرت بر تن امیدواری تاخته
در شناسایی‌فکنده‌ نام را در دفتر مرداب
لیک حتی خویش را چون دیگران نشناخته
عاشق دریاست

بی‌کران دریای او شعر است
اشک می‌ریزد برای شعرهایش
اشک می‌ریزد مبادا خشک گردد آب دریایش

اشک می‌ریزم
بر لب دریای شعرم
لحظه‌ای از صخره‌ی ساحل نمی‌خیزم
بر نگاه خسته می‌بندم
نقش ناکسان را

در میان اشک می‌خندم
بر مرغان ماهی‌خوار
کز کف دریای من هر لحظه می‌گیرند
ماهی خُردی
آنگه با دو صد فریاد
می‌رقصند و می‌گویند
طعمه خود را ز کوه و دشت پیدا کرده‌ایم این بار.
لیک من خاموش خاموشم
لب به تلخ‌آب سکوت آلوده‌ام
از عشق مدهوشم
همچو بوتیمار

رنگ‌هادیدم
ننگ‌ها دیدم
دیده‌ام ناپاک مردم را به پاکی شُهره‌‌ی آفاق
پنجه افکندم به دامان غریقان تا رها گردند از گرداب
سینه بگشودم که از ره‌ماندگان لختی بیاسایند
خون شدم تا خونخواران دامن بیالایند

هر چه دیدم از تو دیدم از تو ای دریای من ای شعر
ای دریغا دوستت دارم
باز هم می‌خواهمت دریا
سخت می‌گریم به دامانت مبادا خشک گردی
همچو بوتیمار
او هم هستی خود را نهاده بر سر این کار

شاعر غم‌های جاوید است «نصرت»
مرغ اندوه است بوتیمار

پرنده‌ای گریان - نصرت رحمانی

Buy this album:
http://or-pe.com/silk-road-la-route-de-la-soie/
با خرید این آلبوم ما را در معرفی هرچه بهتر فرهنگ کشورمان به دیگر ملل همراهی کنید. 

7. L'oiseau de l'aube - مرغ سحر 
[4:46]
Parole: Mohammad Taghi Bahar, Composition: Morteza Neydavoud, Orchestration et la direction: Arash Fouladvand
©Orchestre Philharmonique de Paris-Est

7.L'oiseau de l'aube - مرغ سحر

حسین علیزاده تار، پژمان حدادی تنبک و سازهای کوبه‌ای، سیامک جهانگیری نی، بهنام سامانی دف و سازهای کوبه‌ای، نگار بوبان عود، پریچهر خواجه قانون، رادمان توکلی تار، علی بوستان سه تار، سینا جهان آبادی کمانچه، سیاوش برهانی بم تار، محمد انشایی قیچک،  وحید اسداللهی گارمون و محمد معتمدی، پوریا اخواص، راحله برزگری و صبا حسینی به عنوان خواننده و همخوان

2 Sazo Avaz

Armenian Folk.mp3

تصنیف لبخنده گل
برای نینا

آهنگ: امیر جاهد
شعر: فریدون مشیری

عود و آواز: سیاوش کهربایی


لبخنده گل

بخشی از «هان به‌پا»-سرود انقلابی

همایون مثنوی

«کامِ عراقی» - گوشهٔ عشاق - همایون مثنوی

شعر «بهاران برگ‌هاست» شعری است از احسان حقیقی‌نژاد، شعر مردمان حاشیه، مردمان حذف‌شده، آنها که در خیزش دی‌ماه و قیام آبان به میدان آمدند و راه آینده را روشن کردند. این شعر هم‌چنین شعر نبرد است، شعر مبارزه، شعر امید به آینده، به بهارانِ خجسته‌ی در راه. احسان حقیقی‌نژاد در این شعر به کردی و فارسی شعر می‌خواند و ندا می‌دهد که «مەردمەگه وهار هات».


بهاران برگ‌هاست
زلال آبشار
آرزوی ناتمام کودکان کار
خون تو
هیاهوی کوچه 
کودکان پشت بساط آلوچه
بر شعله‌ی زخم تو نشسته‌ام اینجا
بر چهارراه دود و گلوله و دیو و زره‌پوش
و آب می‌شود
آب می‌شود صخره‌ی یخین هراسم
این اشک نیست که فرو می‌چکد از چشمم
بر گُرگُر شکفته‌ی زخمت

بر گُرگُر زخم شکفته‌ات
دست و دلمان گرم می‌شود
از نیزارهای سوخته‌ی معشور
تا جنگل‌های به غارت‌رفته‌ی گیلان
تا مردمانی که درو می‌شوند
هر روز، هر کجا در رویای نان
از کوره‌پزخانه‌ها
از زورآبادها
از زخم‌ها و پینه‌ها
از لای دندان چرخدنده‌ها
از پشت دار قالی
از فراز دار
هااااای بگذار بنویسم، بگذار
با نی استخوان کتف شکسته‌ی خواهرت بنویسم
با ساق خونین برادرت بنویسم
مویه‌های مادران داغدار
مادران سیاه‌پوش
مادران روسری‌سپید
مادرحمید، فرزاد، پویا
مادر فاطمه، سحر، ثریا:
گلم پرپر شد از باد خزانی
شکسته ساقه‌اش در نوجوانی
بیا ای سوخته‌جان تا دم بگیریم
سرود مادران خاورانی

شەهیدم، نەوجوانم، ماڵ و مینم
وە داخد پا نیەکیشم تا بمینم
هزاران جار ئەگەر بمرم هەڵسم
هەتا ئەو رووژه ک حقد بسێنم

هزاران سهره پر خونین ببینی
لباس مادران مشکین ببینی
هزازان تلخ‌تر از این ببینی
که سفره‌ی ظالمی رنگین ببینی

رووڵەم کوشتی سزانن جەرگ و گیانم
کوتان بەیداخ خەم وە نیشتمانم
سەنگەر چووڵه و نیەکەم رووڵەی شەهیدم
هەتا رووژێ نەمینێدن سقانم

گلوله بر دل یارم نشسته
میان کوچه‌ها خون لخته بسته
نگه کن کام ظالم تا برآید
جنازه می‌برند دسته به دسته

زمسانەو زەلانه و خەم له پەی خەم
تەپ و تووزه و شەواره و سەردەوا و تەم
کەسێ پا نیەڵگرێ پەی داد ئایەم
نه گوودەرزێ نه زووراوێ نه رووسەم

جنازه می‌برند از کوی و برزن
جوان و نوجوان، از مرد و از زن
تن آبانمان در خون کشیدی
بمان چشم‌انتظار ماه بهمن

بنویسم
و با کلمات جاری شوم
بر کرانه‌ی کارون و زنده‌رود
بر دهان کف‌آلود سیمره، ارس
و تن ماهیان سیاه کوچک را
از گوشه گوشه‌ی این خاکستر سرد جمع کنم
همه را بریزم در کوله‌پشتی حافظه‌ام
و ببرم تا زمین‌های بایرمان
تا نامشان را یکایک، دانه دانه
بکاریم
تا شکوفه...
تا گل...
تا گندم...
تا گِردِ گُرگُر شکفته‌ی زخمت
تا گِردِ گُرگُر زخم شکفته‌ات
گروه گروه، دسته دسته
با خط و خاک‌خوردگی‌مان
آستین‌های چرک و کفش‌های پاره‌مان
نان بپزیم، ناااان
تا بوی آن
بوی بد دهان این نرکددخدای را از خانه‌هامان بزداید
پای بکوبیم و بخوانیم:

دنیای نک و نوار هات
رەنجێ کیشایم وە بار هات
وادەی سەیران یار هات
مەردمەگه وهار هات

قڵای زووردار وێران بی
سفرەی هەژار پڕ له نان بی
وه سەر چێ جزر زمسان بی
مەردمەگه وهار هات

پەروانەی خاڵ وه خاڵ هات
زەلان چێ و شەماڵ هات
دار بێ‌نز وەحاڵ هات
مەردمەگه وهار هات

دەنگ تەمۊره و شمشال
وێنەی کەپوو سوک باڵ
پەڕ کیشێدن ماڵەوماڵ
مەردمەگه وهار هات

سییه درارن له وەر
ساز و دێوڵ کەین خەوەر
دەورەی زاڵم چێ وه سەر
مەردمەگه وهار هات

چیمەن گوڵ خەی وه داوان
هەم جار چۊ جارجاران
غەریبەیل تیەن وە باوان
مەردمەگه وهار هات

2 Sazo Avaz

MohsenRafi