رستنی‌ها کم نیست،
من و تو کم بودیم؛
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم.

گفتنی‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم؛
مثل هذیان دم مرگ
از آغاز
چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم؛
بی‌سبب از پاییز
جای میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم؛
وقت گل دادن عشق
روی دار قالی
بی‌سبب حتی 
پرتاب گل سرخی را ترسیدیم.

خواندنی‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم؛
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را 
در معبر باد
با دهانی بسته وا ماندیم.

من و تو، کم خواندیم.
من و تو، وا ماندیم.
من و تو، کم دیدیم.
من و تو، کم چیدیم.
من و تو، کم گفتیم
وقت بیداری فریاد
چه سنگین خفتیم!

من و تو، کم بودیم
من و تو، اما
در میدان‌ها
اینک اندازه‌ی «ما» می‌خوانیم.

ما به اندازه‌ی «ما» می‌بینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌چینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌گوییم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌روییم.
من و تو
خم نه و
در هم نه و 
کم هم نه
که می‌باید با هم باشیم.

من تو حق داریم
در شب این جنبش
نبض آدم باشیم.

من و تو حق داریم
که به اندازه‌ی «ما» هم شده، 
با هم باشیم.

گفتنی‌ها کم نیست . . .

Najva-Farhad

Mozhgan Mnm