رستنی‌ها کم نیست،
من و تو کم بودیم؛
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم.

گفتنی‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم؛
مثل هذیان دم مرگ
از آغاز
چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم؛
بی‌سبب از پاییز
جای میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم؛
وقت گل دادن عشق
روی دار قالی
بی‌سبب حتی 
پرتاب گل سرخی را ترسیدیم.

خواندنی‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم؛
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را 
در معبر باد
با دهانی بسته وا ماندیم.

من و تو، کم خواندیم.
من و تو، وا ماندیم.
من و تو، کم دیدیم.
من و تو، کم چیدیم.
من و تو، کم گفتیم
وقت بیداری فریاد
چه سنگین خفتیم!

من و تو، کم بودیم
من و تو، اما
در میدان‌ها
اینک اندازه‌ی «ما» می‌خوانیم.

ما به اندازه‌ی «ما» می‌بینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌چینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌گوییم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌روییم.
من و تو
خم نه و
در هم نه و 
کم هم نه
که می‌باید با هم باشیم.

من تو حق داریم
در شب این جنبش
نبض آدم باشیم.

من و تو حق داریم
که به اندازه‌ی «ما» هم شده، 
با هم باشیم.

گفتنی‌ها کم نیست . . .

Najva-Farhad

من دیوانه‌ام... "دیوانه" کسی است که از دانستن و فهمیدن بسیار دیوانه شده او دیوانه نیست عاقلیست در پوست دیوانه. دیوانه آدمی است خود را جدا کرده از جمع، جمعی که او را درک نمی‌کنند نه خنده‌هایش را نه گریه‌هایش را... او تنهاست، تنها در مسیری، مسیری که قصد حرکت در آن را ندارد چون دلیلی برای حرکت ندارد

Najva-Farhad

Mozhgan Mnm