tortu

o akşam biraz yaprak
biraz beton
biraz şarkıydım
yanlış çekilmişti kol
düğmelere yanlış dokunulmuştu
ters çalıyordu mekikler
gözlerim görmüyordu o akşam
ellerim kör bir dokumacı
torda balıktı ayaklarım

biraz kan
biraz kemik
biraz taş
neye yarar bir bir yoklamak ölüleri
tortulara biçim vermek bu akşam saatinde
neye yarar anılara bağlılık
bin yıl gecikerek eğilmek bu dudaklara
neye yarar
neye yarar
anılar yaşatmıyor duvarda ölen resmi
boşlukta dağılan ize düşmek güç
halkı göçmüş bir obaydım o akşam

ışıklar bir başka dünyadanmışlar gibi pencerelerde
perdeler kapatmıştı mayıs yıldızlarını
şaşırmak birdenbire bir organdı bir yerlerimde
neremi nerelerde bilemiyordum
adım milyonlarca çoğalıyordu
sesimi koparamıyordum seslerden
hergünki kapım gecelerce açılmamıştı sanki
çocuklar radyolar oyuncaklar
birden bire bir uzak yıldıza sanki
karım mıydı dolaşan bir çizgi miydi duvarlarda
ben miydim suda halkalar mıydı
kimin ülkesiydi bu akşam

baktı yüzüme
bir şey demedi

alıp kaçtım yüzümü camdan dışarı
gölge gibi gelip durdu yanıbaşımda
ben nereye baktım
o neye baktı
bu saatler kimin içindi böyle
saksıdaki bu sarmaşık
neler düşünüyordu karşıki yapı
bu kapı neden konuşmuyordu
arabalar ölü taşır gibiydiler caddede

bir şey demedi
bir şey demedim
demedik

bu yıldzlar biliyorum viyetnam'da da
susmuş çakalları kurbağaları
ateşte ve dikende koşuşan  yalınayaklar
ölümden de büyük bir ölüm belki yaşadıkları
korkuların kayguların en saygısalı
bu yıldızlar biliyorum viyetnam'da da


oturmadım sofraya
elini sürmedi ekmeğe
oysa sorardı her zaman
sormadı
ne ben ona bir şey dedim
ne de o bana
bir şey demedik
belki yetmiyordu dilimiz
belki sığmıyordu öfkemiz dilimize
belki ağıtlarda unutulmuştuk

bir kitap çekip kapandım
yüzünü gazeteye gömüp küçüldü
uzak bir kulede bir yeşil birkırmızı
oynaşan köpekleri yabancıların
şimdi saygon'da villaları yabancıların
korku ve sevincin köpecikleri
ne ben anladım okuduğumu
ne o çevirdi sayfaları
kolumdaki saaat uzun bir tren
yüreğim munzur suyu

radyoda hep aynı ses bir şeyler söylüyordu
davul mu teneke mi saz mı keman mı
capon damlasının dehşeti büyüyordu
sarmaşıklı ormanlar yanıp yanıp kül olup
saksıda minik bir sarmaşık sabahı bekliyordu
gece, büyük yaralı büyük bir hayvan
elimi neye sürsem sıcak ve kansı
kolum nerde, nere koşar bu çılgın yürek
niçin daralıyor böyle duvarlar
eşyalar neden böyle iskelet

bütün istasyonları aradık
karanlığı dağıtacak tek bir ışık bile yok
ne müzik ne söylev ne haber
elenen sarı yeşil bir aydınlık
kuzgunlar alıp alıp götürüyorlar bütün gözleri
havada gözsüz gözyaşı ağırlığı
ve havada kan damlayan sorular
o da bilmiyordu neyi aradığını
ben de

gece adım adım ilerliyordu
çocuklar çoktan varmışlardı uykuya
köşebaşlarında cadılar bekliyordu
kim önce düşecekti belli değildi
karanlık kimi kapacaktı belli değildi
mutfakta yarım ekmek durmadan bayatlıyordu
benim bir patronum vardı sabahı bekliyordu
onun bir patronu vardı, işten atmayı
kendimizi ne diye öldürecektik
yaşamak bir ceylan yavrusuydu, allahım
nasıl kana belenirdi o akça göğüs

hasan hüseyin korkmazgil

seslendiren; celal baran yıldırım
müzik; eleni karaindrou - eternity and a day

hasan hüseyin korkmazgil - tortu

din’lenmiş olmayı anlat
-kevser k. 


https://pin.it/4dk0v7kFg



https://open.spotify.com/user/vurfv95bbxjwpco7lq9v4gfa1?si=1lSYOCvIQMyJaljFRaNQdA

hasan hüseyin korkmazgil - tortu

celal bârân yıldırım