siir

poem

güzellikler

benim listem

Şiir

tayfur music

söz

Eskimiş renkli yaz günlerini özlemiş gibiyim
Kendimi çok yüksek bir binadan atmış da ölmemiş gibiyim

Yorgunum ve ağrılar, kırıklarım var; eziklerim, çiziklerim
Biraz daha tanısam seni bu gece başımda beklemeni isterim

Bir haftalık ankara tatilimi bitirmiş, doymamış gibiyim
Zincirini kırmış köleler gibi kaçan heveslerimi saymamış gibiyim

Yorgunum ve ağrılar, kırıklarım var; eziklerim, çiziklerim
Biraz daha tanısam seni bu gece başımda beklemeni isterim

Bir sabah gün doğmadan evden çıkmış ve geri dönmememiş gibiyim
İçimde kalmış ne varsa ne yoksa hepsini söylemiş gibiyim

Yorgunum ve ağrılar, kırıklarım var; eziklerim, çiziklerim
Biraz daha tanısam seni bu gece başımda beklemeni isterim



Yorgunum ve ağrılar

Official Music video: https://www.youtube.com/watch?v=A1roQTVj0Q8

Music: "Threnody" by Goldmund. 
- Written and performed by Igor Oro. 

LYRICS
As I stand on this street corner and watch these two roads meet i suddenly feel at peace
Maybe its because at my feet lies the intersection of two distinct paths merging at a point of vulnerability
Maybe because its a reminder of you and me, and the blissful bond we once shared
Without a care in the world, my arms wrapped around you to shelter you from the cold
Two souls kept warm by each others company 
Two hearts dancing in the rain playfully
Two minds with the same thing in mind, you want me to be yours and i want you to me mine
I don't know maybe i'm crazy 
Maybe time has finally out played me 
Maybe i've stopped seeing beauty in the little things
Maybe i've stopped appreciating the gift life brings 
Maybe i'm in over my head,
Or maybe i just miss the familiar contours of your body under the chalk white sheets of my bed
I don’t know, maybe this is normal
Maybe i stopped being myself after you left,
Maybe this is all a test
Maybe i failed and i couldn't clean up the mess
Maybe thats why the rain suddenly feels colder on my skin
Maybe thats why whenever i try to apologize i don’t know where to begin or where to end all these things that i typed up in my mind and i wanna tell you but i just cant bring myself to hit "send".
Maybe i fucked up and i won't admit it 
Maybe i'm a coward
Seems like i've got all the time in the world maybe i should do something about it
I mean, every minute feels like an hour
Maybe i'm a fool for distancing myself from you
Maybe thats why i couldn't admit i loved you
Because for some reason i couldn't accept that maybe, 
just maybe,
You might have loved me too.

<a href="https://theartistunion.com/tracks/b79b26" rel="nofollow" target="_blank">Download for free on The Artist Union</a>

"Maybe" - A Spoken Word Poem

Didem Madak (mutsuza Kim Bakacak?)

Yollar - Ahuzar

Didem Madak - Çiçekli Şiirler Yazmak İstiyorum Bayım Yorum - Eser Gökay

AKARSUYA BIRAKILAN MEKTUP
HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL

eser; Hasan Hüseyin Korkmazgil
seslendiren; Eser Gökay
            
incecikti
gül dalıydı
dokunsam kırılacaktı
dokunmadım
kurudu  

gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
ağaçlar bükmesinler n'olursun boyunlarını
neden akşam oluyorum tren kalkınca
kırlangıçlar birdenbire çekip gidince
mendiller sallanınca neden tıkanıyorum
öyle çok acımasız ki öyle birdenbire ki
az önceki çiçekler nasıl da diken diken
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç  o sularda çimdik, bitti; köprüleri geçtik bitti
o elmanın tadı orda, o kuş çoktan öttü, bitti
artık çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz
günler devlet alacağı, yıllar bir kadehcik buzlu rakı
oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı
kavaklara oklu yürek çizip duran o çakı
nerde şimdi nerde şimdi, nerde o kan sarhoşluğu
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç

Hasan Hüseyin Korkmazgil - Akarsuya Bırakılan Mektup

Ezginin Günlüğü - Fincana Kahve Koydum Gel

Sadık Gürbüz - Ayvaz Güzellemesi

 Merhaba
Sözlerime küfürle başlamak istiyorum
Yani ben Hiroşima’yı duyunca Japon olan ben
Tombul ve yüzü kırışmış kadınları görünce üzülen ben
Kapı pervazlarından geçerken besmeleyi unutunca
Yüzü kızaran köylü adamlardan olmak isteyen ben
Elleri üşüyünce nereye koyacağını bilmeyen ben
Geceleri yatarken kutup ayıları üşümesin diye
Dua eden ben
Dişleri sararmış inşaatçılar yüzünden
Estetik cerrahlarına sarı zarf içinde kınama cezası veren ben
Gazze’ye şiir yazılmaz
Gazze’ye şiir yazılmaz
Gazze’ye şiir yazılmaz
Annem başucuma süt koyardı içeyim diye
Merhamet çok unutkan ah merhamet
Ben, kuliste tek başına ağlayan bir şöhret
Yalnız kalmasın diye salonu kulise taşıdım epey zaman evvel
Hepimiz kuliste yalnız kaldık ne çare
Dindar kuşlar öterken vakitli
Ve vakitsiz havlayan müşrik köpeklere
Elimi kulağıma atıp aryalar okudum
Sesim detone
Allah’ım! 
Haritam nerede, nerede, haritam nerede?
Uzay mekiklerinin arkasından kimse su dökmüyor
Peçetelere yazıp Amerika’ya yolladım bu isteğimi
Yanında bir düzine tabak
Cevap: Kennedy’nin katili benmişim
Hakkında hiç şiir yazılmamış bir kız gördüm diye
O zaman suçlamıştım en son Kennedy’i
Bir de sevsem şu ismimin ilk harfini
Her şey güzel olacak, her şey
Yani ben orkestradan kovulunca berbat duygulara kapılan ben
Karşılıksız mektup yazmada üstüme kimseyi tanımayan ben
İstiklal Marşı’nı iki satır önceden okuyan
İlkokul bir çocuklarının başını okşayan ben
Şimdi nereye koyayım bu heyecanlanmış gövdemi
Nereye, soğuktan üşümüş ellerimi nereye
Ah ben
Ah sen
Ah ben.

Bülent PARLAK 

Haritası Kayıp - Bülent Parlak

Gülce, Ömer Lütfi Mete

TAŞ PARÇALARI
BİRHAN KESKİN

eser; Birhan Keskin
seslendiren; Eser Gökay

III
madem arkandan ağlamamı bile çok gördün bana
al bu taşlar senin olsun…o halde ve bundan böyle
bütün davullar vursun, telleri kopsun sazların
boşluğa bağırsınlar, birlikte;
kan kusacağız.
kan kusacağız.
madem dünya bunca zalim
madem yakışmıyor kalbimize.

bütün davullar gümlesin
boşluktan gelen, boşluğu dolduranı
boşluğa böğüreni
vursunnnn.

bak! nasıl kan kusuyor külde uyuyan
dünya görsün.

VI
ben seni hep sevgilim ben seni hep
yüzünden geçen dalgalardan okudum.
ellerine sevgi okudum gözlerine şefkat okudum
annen seni inkar etmişti 
aldım etime dokudum.

V
Yanmamı bekleme benden
Ben ne çok yandım, biliyorsun.
Yanamam ben yanamam
yanamam küllerim uçuyor.
Rüyamda sapladığın jiletler etimde
Kanamıyor acımıyor.
Acımıyor
Bu dünya buz, bu buzzzzz
zzzzzzzzzzzda
Hiçbir şey acımıyor.

Bunlar yalan, 
Yalan söylediklerim
Yalan söylediklerin 
Bunlar ancak dünyaya yakışıyor.

Küldüm ben zaten
Küldüm zaten küldüm zaaaateeeen
Kalmışsa eğer
Külün içinde şimdi insanım 
uyanıyor.

Dünya görsün şimdi.
Bembeyazzzz 
dünyaaaaaaaaaaaa
Yoluna baş koyup buzzzdaaaaaaa
Kan kusanı.

VII
Dünya ne ki sevgilim,
Benim sana yaptığım kubbe yanında?
Düşsün, olsun, bırak, 
içinde yıldızlar patlıyor.
Kolaydır inanmak kadar inanmamak da.
İster sal kendini dünyaya, ister kal yanımda
Her şeyden öte öyle sevdim ki ben seni
Yoluna baş koymak diyoruz
Biz barbarlar buna.

VIII
Kırdım, evet, o yalan mekânı kırdım 
Çıksın diye ortaya 
Çırrrrrrrıııllçıpplaaaaaaak:

Sen benim yuvamsın
Yuvanım ben senin.

IX
Beni bilmediğim bir dünyaya attı…

Bir cümlem yok, darrrrğğmadaaaaaaanıım, bundan.

Bir düşümüz vardı, “birlikte yaşamak” koymuştuk adını,
çok acıyor, belki bundan. Aşkî bir cümle mi bekliyorsun benden.
Beklemeeeeeeee.
Mutfakta reçel yapan iki kadın. Kırmızı biberleri filan. 
Rüzgâr alan biraz tepe bir yer. Bakınca, iki yandan
uffffffffffffuk filan.
Dünya yuvarlak değil de hafif elipsmiş gibi.
kaldı ki iki kadın, dünyanın yuvarlağını zaten anlamayan.
böyle. kendime inandığım gibi inanmıştım ona da.
aşk olanın ötesinde bir aşktan söz etmek, aaaaaaah
bir inançtı desem.
bu kadar dağılmam kendimi şimdi
bu dünyaya fırlatılmış gibi hissetmem, bundan.
ne söylememi bekliyorsunhava aldıkça sızlayan bir diş var içimde.
susmam bundan, konuşmam bundan.
ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.
insan olmuştum ilk o zaman.
ya da bozmuşlardı ben yenidoğandan.
kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım,
ölünmüyordu, hatırladım.
ölünmüyoooooorrrrrrrrrrrdu.

XI
acı çekerken de adil ol, diyor bana.
adil ol. sen değil misin inanan
hayatın büyük bir kader olduğuna,
kaderi yönlendirmek bile o büyük kader’ in
içindedir filllllllllllan.
o yüzden şimdi adil ol.
sus. söyleme böyle şeyler! adil ol.

inanmıyorsun değil mi?
beni bilmediğim bir dünyaya attı,
diyyyyyyyorum.

diyorum ki,
sözde kalır her şey. sözzzzzzzzde kalıyor.
bir de bana adil ol, diyorsun.

X
ey duymayan insanı,
ey hayat dedikleri büyük kusur.
…

ey kimselere değişmediğim
ayrılığın neden bunca ağır?

hani adalet?
bir kasım’ dan öteki kasım’ a
bir yanım kör bir yanım sağır.
XV
ben başka bir şey olmak istememmm
istemedim başka şey.

sabırla sevgilim sabırla
acılarımız eşitlensin bu şehirde
diye diye.
bu şehirde etten geçip kalbe erişene
dek sabırla. tek, sabırla.

kaç kişi var bu şehirde
ruhunu sana kubbe,
kubbeeeeeeeeeeeeeeeee
etmiş!

XIV
büyük keder içerirmiş, gördüm, anladım
etten geçip aşka varanın sevgisi.
bunun yanında sevgilim bunun yanında
etin ihaneti, kısaca
hiçbir şeydir.

XII
şimdi bir masaldan bir peri
sessizce dinlesin beni,
alsın yorgun başımı

alsın cümlemi
usulca kalbine koysun.

benim cümle taşıyacak halim
yooooooğğğğğğğ.

XXXI
Katlanan, insanın birbirine yapışan yaralarından
bir yuva inşa etmektir aşk da, varla yok arasından
Ve ahşabı kemiren de ahşaba dahildir,
değil dışarıdan.
Beyhude insanın yuva arayışı ama
yine de yuva arar insan.

dışarısı sevgilim, dışarısı senin
kendini sürekli kaçak kılacağın yollardan başka nedir?
yollar ki hep gider, hep yatay.
ah ben bu kubbe fikrine o yüzden
takılmışım; kubbe ki yüzseksen derece bir şey,
büyük bir arzuyla mümkün.
gayret’ in bildiğimiz ve unuttuğumuz anlamıyla örülen.

XVI
in ordan, in ordan
innnnnnnnn, diyor bana
zamanın ensesinden.

ay adalet’ ten söz eden zalim
şimdi bi dur, düşün:
ev ki, en büyük mahremiyetti
kimdi vuran, kimi, en mahreminden?

XVIII
en acısını sevgilim en acısını
tadayım istedin:

en acısı buydu.

XVII
omurgamı aldın benim.
omurgamı aldın.
omurgamı aldın.
omurgamı.

niye?

XIX
Varla yok arasındayım 
Varla yok arasındayım
Hep, varla yok arasındaydım.
Zaten.
Ben bilmedim ki 
niye teyelliyim, niye?

Varla yok arasında
Varla yok arasında
Elimde bir kırık testi

Elimde bir kırık testi
Nereye bırakayım!

XX
Gitmek mi yitmektir kalmak mı artık bilmiyorum
yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep
ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.

bilemem, belki bu yüzden
ben sana yanlış bir yerden edilmiş
bir büyük yemin gibiydim.
beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
yine de döneyim döneyim istedim.

XXI
ah benim sesimle
söylesem de, inanmazlar
benzemiyor çünkü bir dile.

döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm
döndüğüm bu sema sensin. dönnnnnnnnn
düğüm.

sen benim kara ömrüme vuran
suyumu harelendiren sevincimdin.

XXXV
onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
titreme daha fazla kalbim.

bağışla kendini artık onu da
bırak gitsin.
bırak gitsin.

o senin en ezel gününden kaderin
sen onu nasılsa bin kere daha
seveceksin.

XXII
günler öylece kendi kendine geçsin diye
bir camın arkasında durdum
bana dokunmasın hiçbir şey
hiçbir şey yarama merhem olmasın
iyileşecekse, hiçbir şeysiz iyileşsin diye
bir camın arkasında durup
akan hayata ve zaman baktım.

bilirdim, biliyordum, biliyorum,
bittiğinde, geçtiğinde,
azaldığında sızı, iyileştiğimde,
o saman tadıyla karıştığında;
her şey daha acı olacak.

XXXIII
ne sanıyorsun?
ne sanıyorsun?
benim olan artık
senin de kaderin:

dağbaşı,
oradaki yaralı ıssızlık.

XXIII
biz iyileşmeyiz diyor ilhan
biz iyileşmeyiz bunu bil, diyor.
biliyordum: ağırdı
biliyordum: çok ağrıdı
biliyordum: adım adım
…

ben seninle sevgilim 
mutsuz ama bahtiyardım.

XXIV
bir masal
bir taş ağırlığında olabilir mi?
olurmuş meğer.

birlikte bir masala inanmak istedim
ben seninle, sadece bu.
sen beni tek
tek
tek
bıraktın.

benim artık taş taşıyacak,
taş kaldıracak, taş atacak
halim mi var!

XXV
evet kara bir ömür bu benimki.
kara bir toprak.
gerçekle değil, hakikatle değil,
kalbimin aklıyla kurduğum
kara bir ömür.

yalnız değilim, biliyorum
binlercesi var, onbinlercesi vardı.
kara bir ömürle buradan geçen.

sen bundan böyle
gerçeğin yan yana getirilmiş
yamalarıyla yaşayacaksın.
ben çoktan çıvdırılmış bir şeydim
sevgilim.

XXVII
gözlerimde bir çita oturuyor birazdan deppppp
parrrrrrrrrrrrrrrrrr.

içimdeki çilekeş fuji’ yi tırmanıyor sana
eski bir mektuptan gözlerime yağma
dünyanın bütün neonları yanıyor sönüyor
ve bir fotoğraf iki jiletle paramparça.

bir su aygırı kadar yaralıyım dünyadan
anlıyor musun?
içimde uzağa bakan bir zürafa var 
hayat orda burda her yerde kaynıyor.

birazdan öleceğim, içeceğim su nerde?

XXX
kar şiddetle rüzgârla büyük bir kırgınlıkla
vardı gece yarısı dağlarına. gelemem artık yanına.
ben kaybettiğime ağlayayım sen kaybettiğine ağla

XXVIII
ömrümü adadımdı. 
elimden aldığın ve parçaladığın şey bu! 
adaletin adını neden anmıyorsun burada da? 
o yüzden büyük yaram 
o yüzden büyük öfkem 
o yüzden dinmiyor 
içimde hepsi, hınca hınç.

hıncahıııııııııııınnnnnç.

XXVI
o kadar uzun yol geldik ki seninle
şimdi, sen ayrı ben ayrı olan o yolu
nasıl yürüyeceğiz?

(biz seninle yoldayken
yanımızdan ovalar, ağaçlar; titreşen
rüzgârlar akmıştı. bir yolumuz olduğunu,
yol kazalarını, yol yorgunluğunu
o zamanlar biliyor muyduk?)

XXXII
ömrü gurbette geçenler gibiydim senin yanında
duymadın mı, çok söyledim?
o uzun gurbette,
ben senin “adalet” diye diye nasıl unufak olduğunu
gördüm.
göre göre, duya duya,
yine de bigâne olarak her şeye.

bilmedin ki; ben senin gurbetinde delirmemek için
kalbimin aklıyla ördüğüm bir yıldızlı kubbede
yaşadım.

tecellinin içinde ecel durur sevgilim, görmedin mi?

adaletin içinde bir zalim oturur.

XXIX

sonra, çoook sonra, bu parçaların sonunda
sen beni kızını çok seven
bir anne olarak hatırla.

ben ki hiç kavuşamamıştım sana.

XXXXII
ve huzurla, içerde bir yumuşak ışık
dışarda dağların etrafını saran kızıllık vardı.
durmak için dünyanın dışında iyi bir sebep
ve bir ana enstrüman;
incecik bir müzikle piyanonun tuşlarına vuran.
yüzünde yeryüzünü gördüğüme duyduğum bir şükran.
her şeyin sertliğini gömen ve uyutan bir kış,
sen ki, de ki grand teton’ a kar yağdı.
o karın ortasında önümüzden bir nehir
karla karışık akardı.

sarartma beni
sarartma beniiiiiiiiiiiiiiiiiii..sarartma.

XXXXIII
fazla insansın sen sevgilim fazla insan
bir barbarım ben oysa, bir hayvan
dilim bağışlamaktan söz eder benim
seninki adalet ve intikam.

söylemeye gerek var mı sevgilim
söylemeye gerek var mı şimdi
yetiştirdiğim en iyi nişancı vurdu beni
klimanjaro’ nun karları sevgilim
klimanjaro’ nun karları
innnniiiiiyor aşağı.

XXXIV
birini seviyorsan onu öldürme! demek kolay
oysa her âşık önce kendine sonra yanındakine cellat.
ve aşkta ölümün bir anlamı vardır, görklü kılınan
bozulsun diye im
her ateş önce yanını yoklar sevgilim.

bundan böyle ne vakit bir yangından artakalan
isle kararmış bir şair gölgesi görsen
başıboş, duran, susan, içinden yanan:
ya da bir kızkardeş, ağlayan kekliğine,
uzak ve göğsüne klarnet sesiyle dolaşan.

XXXVI
bunca zaman sonra, neden ona dokunmadığımı
neden çekmediğimi silahlarımı kınından
olanı biteni kalbime koyup kendimi çektiğimi
soruyorsan…
ona dokunmadıysam,

dokunmadıysam tek bir sebepledir…

bir barbar ancak eşitine dokunur.

XXXVII
akan sokaklarda yan yatmış otlara benziyorum
rüzgârla yana savrulan dallara.
aşk için ihanetle vuran aşk aşkm’ola?
ah ciğerimin köşesi, kavrula kavrula
kopuyor gönülbağım, sen bağla.

XXXXI
Bir nefeslik can kalsaydı sana üflerdim canımdan 
Diyecekler; çok yüksekti ondaki zindan 
Görmeli, eline almalı, sıvazlamıydın, öğretemeden
Yazgına kanat ol kol ol diyemeden ayrı düştüysem senden.
Buna yanarım çok, en çok buna yanarım inan.
Onaramazdım kırdığım yerleri 
Onaramazdın kırdığın yerleri

Son bir nefesle sana sarıldımdı.
En acısı buydu. 
En acısı buydu.

XXXIX
aşk iki kişi arasında asla eşitlenmeyendir.
ben bir divan şairi değilim ki sevgilim
sana bercesteler düzeyim
yine de giderayak, gözlerine, ellerine, ayaklarına
tutulmuşluğumu herkes bilsin isterim.
ben bu çıldırmış vaktin, ben bu yılan zamanının
paramparça edilmiş şairiyim.ne diyeyim!
yine de içimde, çooook eskiden kalma bir
ya leyl…ya leyyylllllllllle
bir çöl gecesine ismini bırakayım.

XXXVIII
bir dalda iki kiraz gibi
aşk ile öfke arasında
yanayana,
dursun bu aşk. aşk, mola!
ey yaban!
ayaklanacağım
ayaklanacağım!

dizlerimin bağını bağla.

XXXX
sözde kalır sevgilim
sözde kalır bütün sözler
aşk çünkü, aşk çünkü kendine
bir yol, bir ideoloji ister.

bilirim, çöl rüzgârında çalıdır bazı yaşlar.
sen sevgilim ilerde, biraz daha ilerde
bir tarihe başlayacaksın, orası işte
benim tarihimle başlar.

ve say, geriye doğru, tek tek
sende kalsın şimdi al bu taşlar.

Birhan Keskin - Taş Parçaları

İKİNCİ BAB

YUSUF'UN KAÇIRILIŞIDIR 

Tohumu 

Anasının rahmine 

Bir ilkbahar sabahı düşmüş. 

Baharmış. 

Dışarda rüzgar. 

Dışarda dallarda,bulutlarda 

Toprakta delimsirek çırpınışlar. 

Bir yanda hışır hışır emeniyor börtü böcek 

İrili ufaklı bütün kuşlar 

Suskun buldukları korunakta 

Öte yanda tabiat 

Bir kadınla bir erkeğin yatakta 

Terli telaşıyla yarışa yelteniyor. 



Ah, bu hep zaten böyle oluyor 

İnsanlar tabiatı her zaman heyecana boğuyor 

Çünkü kuşlar ve böcekler gibi değil 

Bulutlar ve ırmaklar gibi sevişiyor insanlar 

Sevişerek çiseliyorlar dünyayı 

Yalnız ilkbahar gecelerinde değil 

Sevişiyorlar 

Sonbaharın mağmum karanlığında 

Kış gelince hakaretamiz bir soguk çattığında 

Yaz olunca ısınan baygınlığın çözeltisi yüzünden 

Sürgün günlerin birinin batımında 

Birisi bir başkası yerine seyahat ederken 

Yusuf'a doğru giden her eğimde 

Her hangi bir vakte denk düşüyor 

Sevişme anı. 



Erkine göz değen bir beyin oğlu Yusuf 

Annesi han kızıymış 

Doğmuş ve bir zaman 

Ev içinde,şehirde 

Halayıklar,lalalar 

Yaşamış göz altında. 

Sonra bir gün 

Birden bire 

Bir değil yüzlerce feryat 

Hani çocuk? 

Nerede? 

Onu son kez gören kim? 

neden hiç bir izi yok? 



Yusuf 

Üç cin tarafından yedi yaşında 

Kaçırılarak karışmış oldu kırklara. 

Haz ciniydi ilk göz koyan:Kızguran derlerdi ona 

Öyle bir cindi ki canın tam ortasında 

Bu dünya, öte dünya 

Nerelerden geçiyorduysa ikisi arasındaki çizgi 

Yoktu ayrım yerini bu yaratıktan daha iyi bileni 

Çocuklukla,gençlikle,yaşlılıkla 

Geçen ömrü içinde dağılır ve toparlanırken insan 

Hep duyulan 

Haz cininin kopardığı gürültüden başka bir şey değildi. 





Hazzı ne dışından,ne içinden tavsif edebilirsiniz 

Hazdır 

Dünyalar sanmayın bizi içine çeken 

Hazdır dünyalardan bütün emdiğimiz 

Daha başından beri 

Henüz cenin iken biz 

Kalbin de cesameti belli belirsiz iken 

Hangimiz hazzın bize neler ettiğini bilmeyiz? 

O cin hiç uğramamış olsaydı semtimize 

iyi olsun,kötü olsun neye yöneldiysek 

Aklımız başımızdayken veya delirdiğimiz zaman 

Canımız susmayı ve konuşmayı çektiğinde 

Oraya hepimizden önce varmış olurdu kızguran. 



Canı hazla tanıştıran işte bu cindi 

Bu cindi Yusuf'u kaçırma işinde 

Şebekenin başını çeken 

Peki,neden Yusuf? Ve kaçırma neden? 

Derinlik kelimesi 

Bu bapta işimize yarıyor 

Şimdi size 

Hüsnü Yusuf'tu o 

Güzellik timsaliydi desem 

Bilirim söylediğim tartışma açmaktan öteye geçmez 

Kime göre güzellik? 

Çağlar içinde konulmuş mu bir kanun? 

Hem nerede görülmüş 

Tek başına güzellik 

Kendi ayakları üzerinde dursun? 



Şehvet, hüsran, hatıra, mukavemet 

Bunların çarkına kapılanda 

bir güzellik doğuyor 

İnsanlar hep böyle şeylerin yedeğinde buluyor güzelliği 

O sebepten ola ki 

Güzel yine de güzel solarken bile. 

Çünkü her soluş merhamet uyandırıyor 

Çünkü merhametti ona önceden rengi veren de. 



Yasasız ve solup giden 

Bir güzellik değildi Yusuf'un güzelliği 

Yoktu tabiattan ve tarihten tanış olduğumuz 

Hüsnü Yusuf'u yeden hiçbir duygu. 

Hüsnü Yusuf o hüsnü Yusuf'tu ki yanı başına 

Yalnızca en gerekli şey konulmuştu 

Ne duygu, ne ihtiras, ne düşünce, 

Ne mükemmel bir mantık... 

Derinlikti Yusuf'u güzel kılan 

Gerçekte Adem soyuna ait olmayan 

Ve sanki bir yeminle onlara hep bağlı kalan 

Derinlik. 

Derinlikti Yusuf'la varoluşun bağını kuran 

Bu çocuğun yüzünden başka yüzlere yansıyan şey 

O bir engin ezinti, bir terennüm gibi 

Devam 

Diyordu devam etsin devam etse gerek 

Derinlikten cayılmasın 

Kopsun kıyamet. 



Bu çocuk ne giyerse giysin 

Giysilerin üzerinde duruşu 

Neye dokunursa dokunsun ona ellerini 

Yerle göğün bağlacına ermiş gibi sunuşu... 

Ya Rabbi, bu derinlik ne demek oluyor? 

Başını çevirirken bu çocuk 

Sanki affı muhakkak bir günah 

Saklıyor. 

Esrar dolu kimine göre belki bu baş 

Ama bilgelik güdümüyle Yusuf'a bakarsanız 

Sırların güzelliğini görürdünüz 

Güzelliğin sırlarıyla sarmaş dolaş. 



Acunu oyalayıp acunda oyalanan 

Kıvılcımlı oklardan biri değildi Yusuf 

Güzel olmasına güzeldi 

Ama bunu söylemek 

Dile denk düşmüyor nedense 

Çünkü denilmez 

Silahlı bir birliğe bakıp : 

Ne de güzel bir ordu! 

Güzelse de güzel denilmez ordulara 

Savaşı hatırlatan hiçbir şeyi gönül 

Yatkın bulmaz güzel kelimesiyle anlatmaya. 

Yusuf'un güzelliği 

Bir çarpışma gibi içrek 

Bir savaş gibi yaman 

Terk ediş uyandırmıyor gidişi 

Bir kalış sunmuyor durduğu zaman. 



''Mutlaka başka'' dedirtiyor oluşu 

Sineyi hatırlatıyor sinesi 

İnsanların 

sineleri olduğunu 

Gözleri çok fazla 

Çok fazla derin 

Her şeyi ezberletecekmiş gibi zora koşuyor 

Oysa ezberleyecek hiç vakit 

Bırakmıyor insanlara 

Çabucak 

Derinleşmeniz gerekiyor Yusuf'la karşılaştıysanız, 

Bitişmeniz isteniyor hakkı verilmiş bir anlamla. 



Haz cini kızguran 

Yazık olur, yanlış olur diye düşündü 

Hüsnü Yusuf 

İnsan dedikleri bu nankör, kan dökücü, cimri, unutkan 

Yaratıklar arasında bırakılırsa. 

Öyle ya 

Dünya ahalisinden hangisi 

Kendini hazır saydı şimdiye kadar 

Bitişmek için 

Hakkı verilmiş bir anlamla? 



Haz 

Güzellikten ayrılmak istemezdi 

Arınmak isterdi haz 

Hazzı arıtmaya güzellik yeterdi. 

Kaçırılmazsa, insanlar arasında bırakılırsa Yusuf 

Bir gün, nasıl olsa, er geç 

Güzelliğin yanı başına bir şehvet 

Bir hüsran, bir hatıra 

En azından insanların o hiç vazgeçmedikleri 

Bir mukavemet eklenecekti. 

Güzellik bulandıkça 

Haz bulandırılacak 

O zaman Hüsnü Yusuf'a bakan diyecek ki 

Güzel; ama bir pürüz var 

Güzel; ama başıma kim bilir ne bela açar 

Güzel; ama daha temiz olabilirdi. 



Kaçmalı Yusuf, kaçırılmalı 

Güzellik hazzı mutlaka arıtmalı 

Yoksa ben 

Önce ben, sadece ben, hep ben 

Diyerek nev'i beşer 

Pıtraklı ve pusarık bir tapınakta raks ederken 

Kendinden geçecek 

Hamleler, darbeler, sarılışlarla binlerce yıl 

Neleri çürüttüyse 

Onlarla geçinecek. 



Hazzın gücü Hüsnü Yusuf'u kaçırmak için yetmedi 

Yalnız yönelmek gelirdi Kızguran'ın elinden 

Yönelmek, yöneltmek, yönlendirmek 

Sevgilim! Sevgilim! Sevgilim! 

Başka ne söylenebilirdi? 



İnsan dediğin aceleci 

Cinler de acele etmeli 

Kızguran çabucak 

Yusuf'u kaçırmak için 

İki başka cinden yardım istedi 

İki cin daha 

Yönlendirmesi gerekti hazzın 

Güzellik hırsızlığına. 

Bunların ilki Sarlanan 

Eylem cini. 



Edim 

Dünden hazırdı güzelliği 

güzel olan her şeyi 

Köhne yığından kaçırmaya. 

Çünkü boy atmaya can atarken bir fidan 

Umursamaz çokluktaki kösteği. 

Eylem gerek tohumu çatlatmak için 

Yalnız doğurandır doğruyu bulan 

Neyse çok toprakta 

Gökte ne çoksa 

Bir an gelir 

Biriciklik burcuna edimle varır 

Eylemdir 

Tazeler, harap eder, küstürür, gönül alır 

Eylemle uçar bezginlikteki kir 

Dirilik erki kalırsa 

Yalnız eylemde kalır. 



İşte Yusuf'un güzelliği 

İşte arınmak isteyen haz 

Bir kez ''işte'' denildiyse artık durulmaz 

Bir şey bir şeye dönüşürken 

Eyleme geçilecek 

Ve yakadan düşecek bu bungun kalabalık 

Bir oluş yönünde sıyrılan her ne ise 

Edimle ilenecek çokluğa, katılığa 

Eyleyenler görecek yeganelik ne imiş: 

Nereden sonrası kübra 

Nereden önce sagir 

Kaç, kaçır, doldur ya da dök 

II faut agir. 



Haz cini eylem ciniyle bir araya gelince 

Belki herşey yapılabilirdi 

Evet, her şey 

İyi ve kötü. 

Acaba 

İyi veya kötü şey 

Aynı zamanda yerli yerince ve uygun mu? 

İyi olsun, kötü olsun diye yapmak istenilen 

Rast gelecek mi kendini var eden yöne? 

Bunu anlamak için haz cini Kızguran 

Yönlendirdi Gökleren'i 

Yusuf'u kaçırmaya. 

Güzelliği çalmak için çağrılan 

İkinci cindi bu 

Ödev cini. 



Hüsnü Yusuf kaçırılacak çünkü 

Bunun bir çünküsü var 

Her nesnenin kendine özgü 

Bir yeri var evrende 

Hazzın çünküsü yoktur 

Eylemin de 

Haz ve eylem 

Bilinmez nerede eğleşecekler 

Oysa yalnız nesneler değil duygular düşünceler 

Ararlar ve bilmek isterler benzerleri arasındaki yerlerini 

Bu yer bir yer olmaklığı yüzünden 

Ödevini gösteriyor her nesneye 

Giderek 

Her nesne ödeviyle 

Kaybediyor nesne niteliğini 

Ödevini yerine getiren ''o şey'' oluyor. 



Böylelikle ormanların kimliğinden söz açıyorlar 

Denizlerin kimliği, çöllerin, buzulların, sıradağların 

Ve kapanmak bilmiyor bir kere açıldımı söz 

Gökleren her tarafa bir şey yetiştiriyor 

Armağan verir gibi,tetiğe basar gibi 

Maden işçilerinin urbalarına kimlik 

Kumarhane kapılarındaki kabadayılara nişan 

Rujunu sürdükten sonra 

Aynada kendini öpermiş gibi yapan 

Sütüm yetseydi de doyurabilseydim, ne var? 

Sana almazsam neyim önümüzdeki yaz 

Ödevin cümleleri birer birer sayılmaz 

Yerine getirmeye bile gerek yok 

Tabiatla düşüyor 

Tarihle 

Yükseliyor durmadan 

Hem ödev 

Hem ödevi üstüne alan. 



Hepsi üç cindir bunların. 

Hazdır, eylemdir, ödevdir 

Yusuf'u kaçıran. 

Yusuf'u insanların dünyasında 

El alemin dipsiz düşkünlüklerine tutundurmayan.


İSMET ÖZEL

İkinci Bab - Yusuf'un Kaçırılışıdır

"Ben bir şey demesem Allah yine de anlıyordu."

Bülent Parlak

Bülent Parlak - Şubat Kimseye Çekmedi

MİHRİBAN
ABDURRAHİM KARAKOÇ

eser; Abdurrahim Karakoç
seslendiren; Abdurrahim Karakoç

Sarı saçlarına deli gönlümü,
Bağlamışlar, çözülmüyor Mihriban. 
Ayrılıktan zor belleme ölümü,
Görmeyince sezilmiyor Mihriban.

Yâr, deyince kalem elden düşüyor;
Gözlerim görmüyor, aklım şaşıyor.
Lâmbada titreyen alev üşüyor...
Aşk, kağıda yazılmıyor Mihriban. 

Önce naz, sonra söz ve sonra hile... 
Sevilen, seveni düşürür dile.
Seneler, asırlar değişse bile, 
Eski töre bozulmuyor Mihriban. 

Tabiplerde ilâç yoktur yarama; 
Aşk deyince ötesini arama 
Her nesnenin bir bitimi var ama 
Aşka hudut cizilmiyor Mihriban. 

Boşa bağlanmamış bülbül, gülüne;
Kar koysam köz olur aşkın külüne... 
Şaştım kara bahtın tahammülüne; 
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban. 

Tarife sığmıyor aşkın anlamı;
Ancak çeken bilir bu derdi, gamı. 
Bir kördüğüm baştan sona tamamı... 
Çözemedim... Çözülmüyor Mihriban. 

Abdurrahim Karakoç - Mihriban (Kendi Sesinden / Türkü ; Şükriye Tutkun - Mihriban)

Bülent Parlak /ya yanlış sıkılıyor canım ya canım yanlış

ÖMÜR HANIMLA GÜZ KONUŞMALARI
Eser; Şükrü Erbaş
Seslendiren; Eser Gökay

...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını 
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var 
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İn-
cecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. 
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir 
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce 
bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı, 
yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir 
engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür 
hanım? 


Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı 
görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek 
kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, 
umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi gör-
meden maviyi anlamaya benzemez mi bu? Bir güz dü-
şünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, 
böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir 
anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa 
başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tut-
mak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı 
aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların 
sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik 
olur tükenmek değil de? 


Yağmur yağıyor Ömür hanım...gökten değil, yüreğimin 
boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...Ve ben sonsuz 
bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gi-
diyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar ka-
tından? 


Dönelim...Dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır 
çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü 
kabuklarına sığınmaktır...Olsun dönelim biz yine de. Bi-
lincinde olmadan üstlendiğimiz sorumluluklarımız var. 
Evlere dönelim, sırtımızın kamburu evlere, cılızlığımızın 
görkemli korunaklarına, yalnızlığımızın kalelerine dö-
nelim. Ölçüsüz yaşamak bize göre değil Ömür hanım. 
Büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. Küçücük 
avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın 
binlerce engeli yığıldı önümüze. Hangi birini yenebilirdik 
bunca olanaksızlık içinde. Umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi 
öğrendik böylece. 

Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı Ömür hanım. 
Bir garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden. 
Sahi nedir yaşamın anlamı? Geriye dönüyorum sık sık 
yanıt aramak adına, yüreğimin silik izler bırakıp, ağır 
yükler aldığı zamanın derin denizlerine. Bakıyorum umut 
karamsarlığın, sevinç acının azıcık soluk almasından başka 
ne ki? Yaşamsa gerçekle düşün umutsuz bir savaşı, her şeyi 
içine alan kocaman bir yanılsama... Değil mi yoksa? 


Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, 
özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni 
oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım 
eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi 
avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir
yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice 
eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, va-
rolmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya... 


Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının 
eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla 
dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek 
ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dal-
gınlığımdan her döndüğümde...Bir ben ki tüm ilişkilerin 
perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay ya-
kınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir 
Ömür hanım? 


Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni 
konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, 
kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yü-
reğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük...Yalnızım 
Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi ka-
ranlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım...Sularım 
toprağa sızıyor bak......

devamı ------>>>> Adres; http://www.siir.gen.tr/siir/s/sukru_erbas/omur_hanimla_guz_konusmalari.htm

Şükrü Erbaş - Ömür Hanımla Güz Konuşmaları

Mendilimde Kan Sesleri (Edip Cansever)

Haydar Ergülen - İdiller Gazeli Yorum - Eser Gökay -

'Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim', dedin 
'bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet. 
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya; 
-bir ceset gibi- gömülü kalbim. 
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede? 
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam, 
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün, 
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.' 

Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın. 
Bu şehir arkandan gelecektir. 
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın, 
aynı mahallede kocayacaksın; 
aynı evlerde kır düşecek saçlarına. 
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. 
Başka bir şey umma- 
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte, 
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünü de. 


kavafis - şehir (yorum; çetin tekindor)

Kadın gider ve bunun şiir olduğu söylenir
kadın gider ve bir şair doğar bundan
(Ben hangi kadından şair olduğumu bilirim)
"Yazın bittiği her yerde söylenir"se 
kadının gittiği de her yerde söylenir
kadın gittiği her yerde şiir diye söylenir:
Kadının gittiği yazın bittiğidir, her yerde
yaz biter kadın giderse, bunun sonu şiirdir,
yazın sonu şiirdir, şiirdir aşkın sonu...
Şehir her semtiyle yazın peşine düşse
yaz uzar bundan ve aşklar da nasiplenir,
yazın peşinde şehir, kadının peşinde şiir
eylülün semtine kadar böyle gidilir
bir gecede gittimdi hazirandan eylüle
eylül yazdan terkedilmişti, şiirse haziranda
kadın tarafından terkedildi o söylenceye:
Bütün oğullar anneyi bir şiire terkeder!
O kadın beni terkederse şair olurum
oğul olduğum kadın sakın beni terketme,
şiirdir söylenir, yazdır biter, kadındır gider

Bütün kadınlar şiiri bir kadına terkeder!


haydar ergülen - eylül (yorum; eser gökay)

Yüreğim sızladığı zaman 
Gece yarılarından sonra,şafaktan önce 
Bilmediğim bir istasyondan,bilmediğim bir müzik geliyor kulağıma: 
Uzak 
vahşi 
Karanlık... 
Gece denizleri gibi bir müzik, 
Batık gemilerli gece denizleri gibi bir müzik, 
Çağırıyor,çağırıyor beni durmadan 
Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim. 

Yüreğim sızladığı zaman 
Duvarları banka afişli çok eski bir şehrin Cumhuriyet Caddesi'nde iki tüfek bir kelepçe, 
Tüfekler garip garip 
Kelepçe garip... 
Öyle beter 
Öyle çamur 
Bir yaprak döne yuvarlana, 
Bir akarsu bata çıka... 
Koşuyor koşuyor bir kadın kelepçenin ardından 
Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim. 

Yüreğim sızladığı zaman 
Bir kara tank çıkıyor bir ağıttan,bir filmden,bir savaş romanından çıkıp yürüyor sevgilerin,özlemlerin üzerinden. 
Aşkların,umutların,oyuncakların,küçük emeklerin,büyük kaygıların üzerinden geçip gidiyor. 
Su gibi ilerliyor yangın 
İşliyor kıtlık karanlığı 
Ölüler birden bire şarkılaşıp 
Virüsler bakteriler 
Bütün dilleri birden konuşuyor herşey. 
Çırpınıyor yerde bir damla kan 
Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim. 

Yüreğim sızladığı zaman 
Kör bir çeşme başında kör bir kadın geliyor gözlerimin önüne 
Bütün iplikleri bütün iğnelere takıyor da 
Ne iplikler bitiyor,ne de iğneler. 
Götürülmüş oğluna mı 
kaçırılmış kızına mı 
Geçen günlerine mi 
Unutmuş neye ağladığını 
Ağlıyor,aranıyor 
Aranıyor, 
Bıkmadan 
Bilmeden 
usanmadan. 
Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim. 

Yüreğim sızladığı zaman 
Ciğerlerime çekerken kötülüğü, 
Ellerimle dokunurken kötülüğe, 
Ayaklarıma dolaşırken kötülük, 
Şu taşı şurdan alıp şuraya koymamanın pis bunaltısı geçiriyor tırnaklarını gırtlağıma. 
Kokuyor işyerleri 
Kokuyor günaydınlar. 
Ne varsa verilmemiş, 
Alınmamış ne varsa; 
Edilmemiş söz, 
Patlamamış öfke, 
Uyutulmuş ne varsa 
Ne varsa kokuyor birden bire 
Ve kayıyor bir şey parmaklarımdan, 
Ve belki de işte o zaman başlıyor sızlamaya yüreğim. 

Yani ben dört mevsime bölerek bu yürek sızısını, 
Günlere,saatlere bölerek bu yürek sızısını, 
Sokağım,kentim,vatanım sanarak bu yürek sızısını, 
Bir yaprağı durmadan işliyorum bu ölümsüz ağaca. 

Günlere,saatlere bölerek bu yürek sızısını,
 
Hasan Hüseyin Korkmazgil

seslendiren ; eser gökay

hasan hüseyin korkmazgil - yüreğim sızladığı zaman

tortu

o akşam biraz yaprak
biraz beton
biraz şarkıydım
yanlış çekilmişti kol
düğmelere yanlış dokunulmuştu
ters çalıyordu mekikler
gözlerim görmüyordu o akşam
ellerim kör bir dokumacı
torda balıktı ayaklarım

biraz kan
biraz kemik
biraz taş
neye yarar bir bir yoklamak ölüleri
tortulara biçim vermek bu akşam saatinde
neye yarar anılara bağlılık
bin yıl gecikerek eğilmek bu dudaklara
neye yarar
neye yarar
anılar yaşatmıyor duvarda ölen resmi
boşlukta dağılan ize düşmek güç
halkı göçmüş bir obaydım o akşam

ışıklar bir başka dünyadanmışlar gibi pencerelerde
perdeler kapatmıştı mayıs yıldızlarını
şaşırmak birdenbire bir organdı bir yerlerimde
neremi nerelerde bilemiyordum
adım milyonlarca çoğalıyordu
sesimi koparamıyordum seslerden
hergünki kapım gecelerce açılmamıştı sanki
çocuklar radyolar oyuncaklar
birden bire bir uzak yıldıza sanki
karım mıydı dolaşan bir çizgi miydi duvarlarda
ben miydim suda halkalar mıydı
kimin ülkesiydi bu akşam

baktı yüzüme
bir şey demedi

alıp kaçtım yüzümü camdan dışarı
gölge gibi gelip durdu yanıbaşımda
ben nereye baktım
o neye baktı
bu saatler kimin içindi böyle
saksıdaki bu sarmaşık
neler düşünüyordu karşıki yapı
bu kapı neden konuşmuyordu
arabalar ölü taşır gibiydiler caddede

bir şey demedi
bir şey demedim
demedik

bu yıldzlar biliyorum viyetnam'da da
susmuş çakalları kurbağaları
ateşte ve dikende koşuşan  yalınayaklar
ölümden de büyük bir ölüm belki yaşadıkları
korkuların kayguların en saygısalı
bu yıldızlar biliyorum viyetnam'da da


oturmadım sofraya
elini sürmedi ekmeğe
oysa sorardı her zaman
sormadı
ne ben ona bir şey dedim
ne de o bana
bir şey demedik
belki yetmiyordu dilimiz
belki sığmıyordu öfkemiz dilimize
belki ağıtlarda unutulmuştuk

bir kitap çekip kapandım
yüzünü gazeteye gömüp küçüldü
uzak bir kulede bir yeşil birkırmızı
oynaşan köpekleri yabancıların
şimdi saygon'da villaları yabancıların
korku ve sevincin köpecikleri
ne ben anladım okuduğumu
ne o çevirdi sayfaları
kolumdaki saaat uzun bir tren
yüreğim munzur suyu

radyoda hep aynı ses bir şeyler söylüyordu
davul mu teneke mi saz mı keman mı
capon damlasının dehşeti büyüyordu
sarmaşıklı ormanlar yanıp yanıp kül olup
saksıda minik bir sarmaşık sabahı bekliyordu
gece, büyük yaralı büyük bir hayvan
elimi neye sürsem sıcak ve kansı
kolum nerde, nere koşar bu çılgın yürek
niçin daralıyor böyle duvarlar
eşyalar neden böyle iskelet

bütün istasyonları aradık
karanlığı dağıtacak tek bir ışık bile yok
ne müzik ne söylev ne haber
elenen sarı yeşil bir aydınlık
kuzgunlar alıp alıp götürüyorlar bütün gözleri
havada gözsüz gözyaşı ağırlığı
ve havada kan damlayan sorular
o da bilmiyordu neyi aradığını
ben de

gece adım adım ilerliyordu
çocuklar çoktan varmışlardı uykuya
köşebaşlarında cadılar bekliyordu
kim önce düşecekti belli değildi
karanlık kimi kapacaktı belli değildi
mutfakta yarım ekmek durmadan bayatlıyordu
benim bir patronum vardı sabahı bekliyordu
onun bir patronu vardı, işten atmayı
kendimizi ne diye öldürecektik
yaşamak bir ceylan yavrusuydu, allahım
nasıl kana belenirdi o akça göğüs

hasan hüseyin korkmazgil

seslendiren; celal baran yıldırım
müzik; eleni karaindrou - eternity and a day

hasan hüseyin korkmazgil - tortu

Yorgunluğumdan değil, tembelliğimden.
Huyumdan değil cesaretsizliğimden.
Ne istediğimi bilmedim, ne istemediğimi bildiğim kadar.

Yaşamın anlamını bulmadım, bulamadım.
Bir bilen var mı diye sormadım, soramadım
Dünyanın çivisini ben mi çıkardım?
Öldürün beni 
Bi' saniye! 
Durup dinlenmek için çok geç kaldım
Durup dinlenmek için çok geç artık.

İçimdeki boşluklardan bir insan yaptım
Aynalara bakıp aldandım
Yaşamak güzel mi, yoksa öyle mi sandım?
Güzel mi, bir an için öyle mi sandım?

Beni bana bırak, cesaretim yok senin kadar
İster sev ister nefret et neye yarar?
Kötü günler sonunda güzel günlere bağlar elbet
Her yağmurdan sonra güneş doğar,
Senin geçmişin farklı benden,
Benim istediklerim,
İçimde ağırlaşacak.
Senin geçmişin farklı,
Benim sürüklediklerim
İçimde ağırlaşacak.

Söz-Müzik: Özge Ertal

İsmi Olmayan Şarkı

alt yapı; soundcloud.com/longabeats
parça; Longa Beats - Tehlikeli Oyunlar



Beni neden sevmedin? (Leyla ile Mecnun Edit)

İrfan - In The Gardens Of Armida 2015(by ziruh)

seslendiren; eser gökay


          Kurbağalara bakmaktan geliyorum, dedi Yakup
          Bunu kendine üç kere söyledi
          Onlar ki kalabalıktılar, kurbağalar
          O kadar çoktular ki, doğrusu ben şaşırdım
          Ben, yani Yakup, her türlü çagrılmanın olağan şekli
          Daha hiç çağrılmadım
          Biri olsun "Yakup!" diye seslenmedi hiç
          Yakup!
          Diye seslenmedi ki, dönüp arkama bakayım
          Ve içimden durgun ve çürük bir suyu düşüreyim
          Ceplerimdeki eskimiş kağıt parçalarını atayım
          Sonra bir güzel yıkanayım da.
          Ben size demedim mi.

          Evet, kurbağalara bakmaktan geliyorum
          Sanki böyle niye ben oradan geliyorum
          Telaslı, aç gözlü kurbağalara
          Bakmaktan
          Bilmiyorum
          Bilmiyorum, bilmiyorum
          Ben, yani Yusuf, Yusuf mu dedim? Hayır, Yakup
          Bazen karıştırıyorum.

          Bazen karıştırıyorum ya, çok uzun bir gündü
          Sonra bu çok uzun günün sıcak bir günü
          Kediler kırmızı alevler halinde koşuyordu
          Onlar işte hep boyuna koşuyordu
          Birileri çıkıyordu ordan burdan

          Hiç çıkmamak halinde ve olgun
          Birileri çıkıyordu
          Geceden kalma bir lamba yanıyordu, açık
          Bir pencerenin sokağa doğru içinde
          Bu uyum korkunçtur Yakup!
          Yakubun olması korkunçluğudur bu
          Dünyanın insana doğru içinde
          Yakup, Yakup!
          Burdayım, yani ben.. evet, geliyorum
          Lambayı söndürmesinler, geliyorum
          Siz bütün lambaları yakın, evet
          Ben, yani Yusuf, Yusuf mu dedim? hayır, Yakup
          Bazen karıştırıyorum.

          Ve kendine bilinmeyenler yaratan Yakubum ben, iyi ya
          Durduğum bir gündü, diyorum, bütün ilgiler sizin olsun
          Her türlü bir şeyler sizin olsun, ben artık
          Hep böyle istiyorum, ayıp degil ya
          Durduğum bir gündü, diyorum, yüzümü göğe doğurduğum
          Bir gündü ve yaşar gibi kaldığım bir yaşama içinde
          Ve yollarda ölü baykuşlar bulduğum
          Bir ölünün günü boyayan renginde
          Çürük evler bulduğum, içleri sonsuz kayalar
          Kayalardan dondurmalar sorduğum
          Ben, yani Yakup, Yakubun hiç çağrılmamış şekli
          Kim bilir ne diyordum
          (Kim bilir ne diyordu bir baykuş yaratıldığına
          Bir baykuş tarafından
          Ve bütün baykuşlar o bütün baykuşların arasında ne oluyordu
          Ben ne oluyordum.)

          Bütün iskemleler ağır ve hastalıklı
          Bir gidip bir geliyordum kendime aptallaşarak
          Bunu Yakup söyledi
          Dedi ki, çünkü herkes Yakubu yaşıyordu, bense
          Çöllerden ve kızgın güneşlerden icatlar yapıyordum
          Kızgın kağıtların üstüne
          Ve alevler halinde dünya bana dokunuyordu
          Ve ayakta soğuk bir bira içmiş kadar bir anlamım oluyordu bazen
          Ölüyordu ve bir de
          Bir otobüse bindiğim, biletçinin bilet bile kesmek istemediği ben
          Kendimi koruyordum
          Bunu bana Yakup söyledi
          Öyle bir Yakup ki bu, onca din kitaplarının sözünü bile etmediği
          Kimsenin sözünü bile etmediği bir Yakup
          Ben
          Bunu hep biliyorum
          Bunu hep biliyorum ve işte
          Özgürüm, cezasız duruyorum.


Edip Cansever - Çağrılmayan Yakup

Dou Ba Dou - Zimane Kurdi(by ziruh)

Kapı pervazlarından geçerken besmeleyi unutunca
Yüzü kızaran köylü adamlardan olmak isteyen ben


- Bülent Parlak - Haritası Kayıp

Bertug Cemil - Yagmur

Ahmed Arif - Uy Havar

Kırmızı etin faydası

Nehirler izleyip düşüncelere dalanlara.


Ben bir soğuğa düştüm
İçinde üşümek yok
Yolumu kendime çizdim
Karda kalmış ayak iziydim

Ben bir sokağa döndüm
Başı da yok sonu da yok
Olduğum yerde bekledim
Dilek tutup seni istedim

-Nakarat:
Biraz seni özledim
Biraz sohbetini biraz sesini
Biraz seni özledim
Biraz da kendimi ve nehirleri

Biraz seni özledim
Biraz sohbetini biraz sesini
Biraz seni özledim
Biraz değişmeyi ve nehirleri
-

Ben bir kelebek gördüm
Konacak çiçeği yok
Kanatlarını ben aldım
Günsüz kalmış kelebek gibiydim

Ben bir denize düştüm
Ucu yok bucağı yok
Seni o deniz farzettim
Dalga dalga boğulup gittim


English:

I fell into a cold
where has no freezing
I draw my way to myself
I was like a footprint on snow

I turned to a street
which has no beginning or end
I waited where i stand
I made a wish which i wanted you


-chorus:
I missed you a little bit
a little bit of your chat, a little bit of your voice
I missed you a little bit
a little bit of my self and the rivers

I missed you a little bit
a little bit of your chat, a little bit of your voice
I missed you a little bit
a little bit of change and the rivers
-


I saw a butterfly
which has no flower to perch on
I took its wings
I was like a butterfly without a day

I fell into a sea
which is shoreless and endless
I supposed you as that sea
I drowned in it and gone

hasan hüseyin korkmazgil - tortu

celal bârân yıldırım