محسن نامجو - دیلمان
شعر از مولوی


اینجا کسی است پنهان، دامان من گرفته
خود را سپس کشیده پیشان من گرفته

اینجا کسی است پنهان، چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته

اینجا کسی است پنهان، همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ارکان من گرفته

چون گلشکر من و او در همدگر سرشته
من خوی او گرفته او آن من گرفته

Mohsen Namjoo - Deylaman

Ejaze

شعر { پیاله دور دگر زد } از نصرت رحمانی

شبْ چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید
سخی تن
□
گویی گل مرا
دستی غریب سرشته است
واندیشه ی مرا
یغماگری
در شاهراه باد نشانده است
□
و غمگنانه ترین سرنوشت را 
دستانی آشنا 
برکتیبه ی روحم
به خطی غریب نبشته است
□ 
شب چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید 
سخی تن
□ 
آن باغ کوچه های معطر را 
ذهن پریش من ز یاد زدوده است
در سینه ام مکاو که ...، سطلی است جای قلب
لب ریز از کثافت و مدفوع خاطرات
□
در شهر های کودکی من 
پیری عصا به دست در گاهواره غنوده است
لالا بخواب کودک آهن
لالا بخواب کودک باروت
بگذار چهره ها دروغ بگویند
دیگر عصا شناسنامه ی پیری است
□
لا لا بخواب...،
لالا بخواب...،
شب چشم
بنگر چگونه دست تکان می دهم
گویی مرا برای وداع آفریده اند!
کنج لبان من
نام کدام گمشده ای جای مانده است
نامی ...،
کز آن شکفته گل یاس؟
□ 
مویت کلاف دود
میعاد درکجاست؟ 
میعاد آخرین
در پنبه زار حاشیه ی نیل؟
در کعبه؟
در پکن؟
در کوه طور
در سخره های خنده ی بودا
یا در حرمسرای سرای محمد؟
□
شب چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید 
سخی تن
□
بنگر چگونه دست تکان می دهم 
گویی مرا برای وداع آفریده اند!
خنجر شکست
در لای کتف من
مویت کلاف دود
بدرود! 
□
نوبت ز ما گذشت
شب از دریچه های چشم تو تابید
پیاله دور دگر زد!
خنجر نشست 
تا دسته پشت «رُم» 
«رُم» در «سزار» مرد
تهمت عصای توست «بروتوس»
□
حق با کسی ست که پیروز است 
حق دادنی است، نه
حق حق گرفتنی است
ایمان خریدنی است 
وطن را حراج کن!
□
حق با کسی است که از پشت 
شمشیر می زند 
تاریخ جنده خانه ی خونینی است 
بر این قباله ی جعلی 
باور مبند
حق 
حق
با کسی ست که با من
شیون کشیده است:
- اناالحق
□ 
شب چشم
بگذار چهره ها دروغ بگویند
دیگر عصا شناسنامه ی پیری است
شیرین فسانه ای است
روزی عصای موسی عمران ــ
شد اژدها
امروز اژدها
در دست ما عصاست
بازی تمام گشت 
پیاله دور دگر زد
از دوستی و عشق
بهتان گزیده شد.
□
در پشت نام «رُم»
پنهان مکن رسالت خود را
اینان که در «سنا» ی نشستند 
این پاسدارهای حرمت و آزادی
با دامن تو تبرئه کردند خویش را
□
محکوم جرم ندامت نگاه کن
در جای اتهام نشستند عادلان
در دستهایشان
تهمت غریب عصای مرصعی است
بگذار چهره ها دروغ بگویند
□ 
بازی تمام گشت
اینک تو و «سزار»
فاتحان جنده خانه ی تاریخ گشته اید
در پشت نام «رُم»
تنها عمیق شکافی است
□
شب چشم
مویت کلاف دود
دامن سپید
سخی تن
آنک منم
فرزند قرن های پیاپی
و قاره های گمشده در اعصار
از یاد برده موطن خود را
وز ذهن خود زدوده قرن آهن و خون را
□
آنک منم 
بنگر چگونه دست تکان می دهم 
گویی مرا برای وداع آفریده اند
و با عصا
آرام در گاهواره غنوده ام
هان کاتبان،ثبّات ها
من را برای نسل های پیاپی صادر کنید
اینک منم شناسنامه ی تاریخ!

مرا برای وداع آفریده‌اند / شعر و صدای نصرت رحمانی

Dotted line- bE rElAtIvE

گامبی این‌جا بود

Far Horizons

Bearing

Time At All

the stranger

نگاهی به زندگی ابراهیم منصفی

ابراهیم منصفی ، شاعر ، خنیاگر ، نویسنده و هنرمند پرآوازه ی هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند.ابراهیم به قول خود زاده ی عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.

ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره ی متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد. او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی های ماه محرم تجربه کرده بود در این روزها جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی گذاشت تا آنجا که عطش سیری ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.”[۱] از سال ۱۳۴۷ بود که مجلات معتبری مانند خوشه و فردوسی نسبت به درج شعرهای آزاد او اقدام کردند.

حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال ها به کارگردانی حسن بنی هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه ی اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده ی آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است ، همچنان که در عرصه ی بازیگری موفقیت های چشمگیری را به دست می آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می داد. او که با موسیقی ملت های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند. منصفی در عرصه ی سرودن ترانه های بومی با اقبال به سمت ترانه هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد ، اجرای ساده و بی شیله پیله ی او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.

در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه ی جنوبی روی آوردند و زمینه ی ادامه ی این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.

منصفی زندگی سراسر پرفراز و نشیب داشته و بی گمان همین مساله در شعر او نیز تاثیر عمیقی به جای گذاشته است. او که در دوره ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده است به واسطه ی فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دهه ی پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری های فراوانی گذراند. درخشان ترین دوره برای خلق آثار قابل تامل منصفی مربوط به دهه ی چهل می شود که وی پس از آن دیگر نتوانست آن شعرهای درخشان را تکرار کند.

او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی پایانی کرد.

منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی اش پایان داد.

Ebrahim Monsefi-Yarom-neta-1

Jalboat - Vakho Volak

Sar Koohi_navid arbabian and farzane faghihi

Ebrahim Monsefi-Yarom-neta-1

Poorya