Euphoria - Written And Composed by Nazli Mcfian

Beat Production: @ prodaram 
Mix & Mastering engineer: @ calloutros
Cover art and motion graphics: @ ceetrol
Project management: @ pourya @ wfmgmt

Euphoria (ft. Isam)

Zemestoon hooman

تویِ شرجیِ ساحلِ گُم‌ها
توی افزایشِ موج‌ها
چنگ می‌زنم به ماسه‌ی رویا
به دنبالِ بارِ یکُم‌ها
پیِ قایقِ نوپا
که دوباره بشم واردِ دنیا
سینه‌م زیرِ زانویِ شعر
دست به گردنِ واژه‌ی خُنیا
من بیمار می شم از عادت
از چَشمهایِ بی‌حرارت
از رهگذرانِ عبور
از تخت‌های بی‌عیادت
از بانداژِ زخمِ امید
از جعلِ صحنه و ریتم
تو صورتِ سدِ عظیمِ قدیم
من رو ضربه کنید
گاهی که کم می‌آرم زیر وزنم
کوچ می‌کنم به دره‌ی یاد
اونجا که لایِ مویِ خیال می‌پیچید صدایِ خنده ی باد
ایستادم لبِ وقفه‌ی ناب
هُلم بده با یه نغمه‌ی شادت
من رو مهمون کن یه سقوط
تا بیوفتم توی قهوه‌ی داغت
یا بشم یک صفحه کتابِت
عکسم بیوفته تو رنگِ نگاهت
من رو بنداز به ادامه‌ی راهِت
تا بیدار شم توی ورطه‌ی خوابِت
تیر بشم تو قلبِ سلاحت
پیروز شم به نفعِ سپاهت
تو ای خیالِ من
می‌خوام تو هر لحظه بپامِت

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

نویسنده‌ی کارهای زخمی
سرمایه‌داری از زخم‌های کاری
تا بلرزونم دلِ آینده رو
محکم کوبیدم تنها به تاریخ
دست تو دستِ دست‌های سایه
تانگویِ بدنامِ تاریک
طلسمِ دیروز کارش همینه که با توهم روی گنج‌ها بخوابی
گاهی رفتن بدونِ وداع
یه درود می‌شه به ادامه‌ی راه
بهایِ دیدنِ دردِ بودن
کندنِ چتره بدونِ نجات
من و آغوشِ بازِ خیال
یه گریز به کوچه‌ی ماه
جایی که عادت غوطه‌وره
نبوده خونه‌ی ما
بطریِ آشوب دستمه با
لیوانِ لب‌پَره خاطره‌ها
منطقِ مستی از منطَقه‌هایی که دلبری می‌کنن منظره‌هاش
من رو دور کرد از امنیِ نقطه
چون تعادل هیچی توی چَنته نداشت
ورطه‌ای که کُلش پیروزیه
نموندن تو جایِ دیروزیه
شکوفه‌ای تو قعرِ انفرادی که به کُلِ سلول‌ها می‌پیچه تنم
می‌خندم دیوونه وار
چی می‌مونه اگه بریزه غمَم؟
سنگین این کوله بار
دست هام به جیبِ بغل
توی فرسایشِ کوچِ دائم
یه فراز ام که مهیبِ همه‌ش
تابم زیاد
کی به جز من با من می‌آد؟
چون این واقعیت مثلِ یه دینه که خیلی از اوقات کافَر می‌خواد
یه پانتومیم صامتِ محض
که کُلی تئاتر رو به دامِ شکست می‌بره
و باید تن داد به نشیب
که تو سرعت حادثه هست
حادثه آغازِ یه ترس
ترکِ شجاعانه ی عقل
راه و رسمِ علاقه به رقص
با جنونی قابلِ بحث
توی تبَلوُرِ سختیِ زیست
زیرِ سایه‌ی هاله‌ی غرق
یک پنجه من رو بالا می‌کشه
خیاله صاحبِ دست

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

Khial

Single

E T C | Ahmadreza + Motezad

Lyrics & Vocals: Ali Sorena 
Music Producer: Dehghan @saeed-dehghan
Mixing & Mastering Engineer: Dehghan
Graphic Designer:Dej Crew 
Visual Artist:Erfan Ashourioun
Art Director:Sorena
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و اجرا: سورنا
آهنگ:دهقان
میکس و مسترینگ :دهقان
جلد:گروه دژ
ویژوال آرتیست:عرفان عشوریون
کارگردان هنری:سورنا

سرزمین برتر 
بخش اول 
آفتاب می‌زد داغ می‌سوخت 
بازار به تکرار می‌خوند 
آواز خون لای خون 
قصابا تو با کنده‌هاشون 
بیرون داد می‌زنن جاکشاشون گوشت 
یکی میگه راه بده 
اون یکی میگه خودتو جا بده 
خون می‌ریزه روی لباسشون 
خالی کرد یه کامیون بارشو 
توش میله و‌ قفس حصار فلز 
می‌سازن باهاش یه داربست 
می‌کشن رو زمین دایره 
روش پلاک شد مراسم نور 
من از عابرا می‌ترسم 
همون لابه‌لا می‌چرخم 
تو راه رو وا می‌کردی 
پی جای پات می‌رفتم 
ثبت کردی شعر شکستو 
غرفه به غرفه 
لای سرب و روغن 
بیت به بیت جمله به جمله 
تا یه نظامی صدام زد بچه بیا 
تو ایستاد از فرط خستگی پات 
زیر چشاش زخم سیاه 
گفت منم مثل تو‌ بود بچگی‌هام‌
عصر مراسم نوره 
گوشت میدن بهت با بچه بیا 
تو کشیدی منو من درد کتفم 
گفتی کمک نمی‌خواین
یه شهر پر بوی مورفین 
غرفه‌ها بسته تا روز بعد 
غروب چاقوش رو کرد تو گلوی ظهر‌
پخش شد تو‌ آسمون خون خورشید 
بر میدون یه محوطه 
یه حصار با فنس‌های تور 
باز شد در رفت تو کامیون 
اینجا مراسم نوره 

همخوان 
سرزمین برتر 
خون میل له له 
نور سحر جنگل 
می‌ناله رویش زیر پوتینا 
می‌ناله زیر پوتینا  
سرزمین برتر 
خون میل له له 
نور سحر جنگل 
می‌ناله رویش زیر پوتینا 
می‌ناله زیر پوتینا  

بخش دوم 
دو سیاه‌پوش ازدحام 
خشم جنون انتقام 
حاضرین هیجان انتظار 
بلندگوها و زنده باد 
برده‌ها رو با بوی اسفند 
کشیدن تا بیخ لای خون 
سرهاشونو می‌بریدن
مردم دستاشون رو‌ به آسمون 
یکی از برده‌ها تو یه آن زد 
زیر ساطور جلاد همه با خشم 
داد می‌زدن اون با همه باور 
می‌دوید با کلی تاول پاره‌ش 
آزادی رو حس کرد چند ثانیه تو قفس لاغر آهن 
زدن با میله تو‌ دندونش شکست
افتاد پیش پای من آخر کشتنش...

همخوان 
با له له 
تو سرزمین برتر 
نور سحر‌ جنگل 
می‌ناله رویش زیر پوتینا 
می‌ناله زیر پوتینا 

بخش سوم 
یه سرخ‌پوش با لهجه‌ی گنگ 
از لای لخته‌ی سرب 
گفت این آخرین مرحله‌س 
رقص تو این لحظه‌ی سرخ 
باز شد در به قفس 
مثل یه شیار به یه زخم بزرگ 
ریختن تو قفس 
شروع شد یه صحنه‌ی نو 
اینا غیر جنون چی باشن؟ 
یه عده از فشار خون می‌شاشن 
سرخ‌جامه‌ها می‌خوندن ورد 
یه عده رو صورت هم خون می‌پاشن 
کم‌کم جمع تو جنون شد غیب 
سرخ‌جامه‌ها میون خون غیب 
سیاه‌پوشا و زن آروم شدن غیب 
و‌ موند بچه با دندون تو دستش 
تو

همخوان 
سرزمین برتر 
خون میل له له 
نور سحر جنگل 
می‌ناله رویش زیر پوتینا 
می‌ناله زیر پوتینا  
سرزمین برتر 
خون میل له له 
نور سحر جنگل 
می‌ناله رویش زیر پوتینا 
می‌ناله زیر پوتینا  

پایان.

Mojassameh

Sarzamine Bartar (By Dehghan)

آبفا
Rapper: Bamdad @bamdadamman
Producer: Kudd @kuddkudder
Mix&Mastering: Kudd @kuddkudder
Visual Artist: Chaarbeat
Publisher: Pelak Records
Released: 15 August 2025

شعر:
گوشتت رو نخورده ازت جا گذاشتم استخون
یه خبر مونده ازت بی مشتلق بی رنگ خون
تو چشات چاله میکنن کرکس‌ها بی رحم و شوم
میشه فاش فکرت از ژرفای ذهن بی مهر و موم
ماییم بچه‌های ولگرد هنوزم زار و زنده نه مثل تو که
واسه باتومت میسازی هیکل
همه چی بهانه میشه رنگ زد به دار و درهم
همیشه میشه زنگ زد به کلان واسه عبرت
رو دروازه‌ی قسمت شاشیدم
اختیار دارم موتور بخار دارم
می‌بلعم شجره‌نامه از طبیعت و هرچی مخالف
یه پرده میکشم دور غریزت
از این دویدن خستم و ترکیدم و جدیدا
نمیدونم قصد چیه از این لغت جویدن
زندگی پر سرعت شده بلندگو میگه سریع تر
اگه در مترو بسته بشه جا میمونی تهش
منم میگم خب که چی؟ رفیقام بیشتر منتظر میشن
یا زیر سقف سرد خونه کمتر منقلب میشم
این طلبه های رپ با عددها مجتهد میشن
منم تاجرم با حرف مفت بهتره نموند پیشم




گوشتت رو نخورده ازت جا گذاشتم استخون
یه شهر مونده ازت پاک بی ترس و گفتگو
کسی چیزی هم داره واسه گفتن شده مهر و موم
خواب دیدی پخی شدی بیدار شدی کف جوب
بزن بخون    بپر بدو     بدون پا با کله
اشتهای پول داری که روش یه وجب چربه
از خاکِ سفیدِ مشرق    بگیر تا قلعه
آدما از ماقبل رشد میشن یه حربه
چرا تو کف دستم برف گرمه
واسه یه ولگرد، درد درده
کودکان کار غزل حافظ میفروشن به اسکناس
چه جوکیه جهان جدیدِ درون جعبه
چقدر هماهنگه و چقدر هرج و مرجه
هر چاقالی هم شاخ شده پی گنجه
به چپ پرم نیستی خشم ما از رنجه
دیگه نمیدازم آهنگ تلنبار میشه تو گنجه
خوباش، بداش میره انباری که تخمی‌هاش هم
از کار شما بهتره قاب شده به دیوار
با من چپ شی به چپم باهات چپ شم هم قطعا
انقدر ردم یهو دیدی دفنی زیر سیمان
نه رپ میکنم فینگلیش که بو کون بزنه بالا
نه کردم کاری که کلان کونی جوز زده رو ما
لاشه‌ی لاشخورا رو تف کردیم سپر سینه
پرواز تو پیاده‌روهای تهرون بدون کینه
هی هی برنامه همینه 


از زیر زمین ساختم یه طبقه رفته تا پشت بوم
پلاک به گردن بود پسری که میکروفون کشته بود
مثل سگ بامرامه ولی داره قد گربه جون
یهو دید شده قصاب باس بچینه دمبتون
روز به روز تو تکرار مثل سر و ته بیت
گاهی که عمیق میشی میخوره کفگیرت به دیگ
همیشه وقت خوبیه واسه غرق شدن تو تخت
تا وقتی راحتی هست واسه چی وظایف سخت
تا چماق میخوره کله‌ت میفهمی آخه احمق
اینکه مزه نمیده همیشه باشی پشت سنگر
پس وسط میدون کی بره مست و جانانه برقصه
که از نترسیدن از ترسیدنش نمیترسه
تو تهران راه میرم و به این چیزا فکر میکنم
از هواش دود و از فاضلابش سک میخورم
تو تهران راه میرم و به این چیزا فکر میکنم
از هواش دود و از فاضلابش سک میخورم
از هواش دود و از فاضلابش سک میخورم

ABFA

بخش اول
میگم حداقل
ببند خالیت رو باورپذیرتر
تا تو برجت نشستی
از شهر ننویس حداقل
از شما نیستش با شهر غریب‌تر
زندگیِ من رو شرف تعریف کرد
شما ریدید با اولین ترس
قهوه‌ایه رنگ قهرمانیتون
بوش میاد از درزِ لا هر دریچه‌ت
خیلی وقته شهر کشته میده
هرکسی خم نشه گشنه میشه
کجا بود صداتون تا الان؟
که سکوتتون از بُهته دیگه؟!
طرفهای ما که شر می‌اومد همه‌ش
یه تن میرفت سر می‌اومد ازش
ما بودیم تخممون بودن بلندگوها
بره شما که رسانه درمی‌اومد ازش
شیتیلتُ بده بذا اجراتو
تابو نمیشکنه تحتِ مجوز
میگن زدی میکس رو شما
واس این تخمیه صدا صحنه مهندس
احترامِ بیخودی تو پاچَم نمیره
رد میشم از روی شاُنت و قرنت
چِت چپیدی بین چهارتا فنچ
زر زدی میکنم حرفتو اَره
سر صدا میشه جیم میشن اینا خطری هم نباشه تسلیم میشن
کافیه دو روز سخت بگذره
اینا به ضدِ خودشون هم تبدیل میشن

همخوان
افسارت دست کیه؟
چهارنعل برو شِیهه هم روش
افسارت دستِ کیه؟
برچسبهای قیمتت کوش؟
قلاب گرفتی رو شونَته
هرکی که حاملِ عفونته
افسارت دست کیه؟
چرک یه تاریخه رو صورتت

بخش دوم
لقه گردنت
تو از اوناشی که میگیره صدتا جهت سرت
هر دوره میخوره یه طرف سند تنت
همین گوه بودی از اولت
لحاف گرم کنه قدرت بودی هیچ فرقی نداره برات صاب‌تخت کی باشه
تو از اوناشی که سرما ببینی
شرفش رو در ازای کاپشن میبازه
فرمانِ کوکتِل از پشت گوشی
هر روز آب میری
نمیتونی لباسِ رشد بپوشی
ژنرال نمیشی هرچقدر به سرشونه‌ت گُل بدوزی
من موندم توی گوشت و استخونش
ولی ببین این بازی تو رو پوست داد
حکم و جرم و جنگ زد به متنِ ما
اتفاقا قاضی تو رو دوست داشت
بنداز تو زبون رو بینَم آخه دزدی افتخار نداره چاقال
پیش ما بودی شکست قلمِ پاهات
چه فاضلابی بوده کمرِ بابات
دنبالِ ملودی میگردی؟
میخوای گرم کنی مجلست رو؟
بیا اینو بردار سمپلش کن
اون یکی منتظره شلوغ شه شعر بگه
یکی خودکشی کنه درود بهش بده
شهرت و پول لا ژستِ شورشی
نرم و بی‌اثر با حسِ کوبشی
جمع میشن زالوها دورت
میریزن کاه تو آخورِت
بخور نوش جونت همین بهت میاد
نترس شلوغی این لا لوها پُره
در برید تکی با همتون طرفم با همتون فرق دارم پشتمه جنمَم
در زندگی رو تخته کردم اگه نمیدونی بدون فقط ذوقمه جدلم
یه دور جلوئم رسیدم به پشتتون مثل شما بودن یعنی مردنه هدفم
افته تو تاریخ باشم کنارِ شما
سوت میشید با قدرتِ نفسم

همخوان
افسارت دست کیه؟
چهارنعل برو شِیهه هم روش
افسارت دستِ کیه؟
برچسبهای قیمتت کوش؟
قلاب گرفتی رو شونَته
هرکی که حاملِ عفونته
افسارت دست کیه؟

بخش سوم
من پلوتونم این ورا یخ میبندی
میخوای بیای، نصفه برمیگردی
گِلاکت تَقله و کدئینه کوکِت
ما با شعر و صدامون شر می‌کردیم
خلاف ما ضدیته با اقتدار
این حرف نمیتونه از لبهات بیاد
بزن کنار بذا باد بیاد
خلاف ما بیشتر از مواد میخواد
هی میزنم بیرون چون که قالب‌کاری کارِ ما نی
میبینم همه چی کجه نمیکنم صاف‌انگاری
خلاقیت جاوِدانه نمیشه روش پا بذاری قدِ اینا نمیرسه به این مسائل
تو این اوضاع پیچیده نمی‌تونی ساده باشی افتخار اینا اینه که میدونی صاحب داری
مخالفم با کل این جهانِ بی گند و بو که مصرفیه عناصرش چطور میشه قانع باشی
به این زندگیِ تخمی؟
به شهر مرده‌ها به هرچی که دوختین و پختین و گفتین
نفهمیدین پذیرفتین
شما تیغ اصلی رو ندیدین
چطور فکر کردین کلُفتین؟
پی اینین برسین تهِ خط؟
من انقدر رفتم که هیچی جلوم نی

Tasvie Hesab

بخش اول
جنگی در من خونریزی
دستوری در من سرپیچی
حرفی در من سرریزی
حسی در من فریاد می‌کنه
تبی در من سوزان
هر نسیمی در من طوفان
ناچار عمیق‌تر میشی وقتی
شَکی در تو باد می‌کنه
از روزمرگی گامِ فراتر
فهمِ دروغِ فشارِ برابر
چشمی واسه نگاه به سراسر
آخر به اول، اول به آخر
هیچ میونبری تسکین نیست
وقتی که می‌افتم به دامِ تلاشم
مگه روزگار چیزی بهم میده اگه حتی برقصم به سازِ هراسم؟
شکمِ گرسنه فکر رو میکُشه و فکرِ سیرها گرسنه‌ها رو
این چرخه‌ی منحوسه که تمیز میده
همه‌ی این غلطها از درسته‌ها رو
من خودم رفتم و دیدم که خیلی چیزها میمیرن بعدِ هر بن‌بست
عقربه‌ها رو عقبی نچرخون که میزنه هنوز هم نبضِ هر فرصت
رد میشم از پوچی ولی نه با فراموشی
اضطراب و رنج و ملال
ادامه داره این هم آغوشی
اینطوری درمیام هر دفعه از خاموشی
حتی وقتی هر دفعه باخته
من از نیروم تخلیه نمیشم
سر و تهِ من رو نمیشه مقرر کرد
من تعریف میشم تو دستی که نمیدم
من زیرِ پایِ خالی رو دیدم و سرمایِ چرکِ نداری رو دیدم
جایی که ساختار به قهقرا میرفت
خراب نشدم تا خرابی رو دیدم
عنکبوتِ ترس تار می‌تنید
باز میخرید حکومتِ سکوت زمان ولی
تا به رخ‌نماییِ خودِ مرگ
ما وجود داریم پس جار میزنیم

همخوان
می‌شم کَنده
از نکندن
هوا میخواد بیاد نفسم کم
می‌شم کَنده
از نکندن
خودم نباشم خبرم هست
می‌شم کَنده
از نکندن
وقتی که پُل و ارتباط کذبه
صدبار رفتم رو به پایان
همین می‌شد ابتداش قصه

بخش دوم
من گوشه گیر نیستم فقط، دیگه وسطی نمونده
گاهی حس می‌کنم همه مُردیم
ولی جسدی نمونده
غلت میخوریم روی سودِ هم
سود اندامِ اخلاق رو میبُره
تن نده به اون بلندگویی که هر روز هر روز حرفهات رو میکُشه
نمیشم تهنشین نمی‌کنم نشست
تهِ این لیوانِ پست
میمونم خودم از قصد
تا وقتی دروغِ عقیده زیر آرایش هست
بهم میگن وحشی توی شعرشون شوقهای شَیاد
معشوقه کجاست تو شهرِ عُشاقِ اشیاء؟
بیرون از این لیوان غوغایِ فرداست
صورتی درونم مشت میخوره
وقتی که زندگی بهم پشت میکنه
من به دنبال خودم میرم هر چقدر که تند میدوئه
وجود رو به جرمِ رشد میجوئه
اسیدی که نبودن رو شکر می‌کنه
می‌مونم دور از آغشتگی که به آهستگی من رو خُرد می‌کنه
ایستادم تو رو تخریب تهدید اومد بعدِ تهدید
حتی توی فرطِ قحطی راه داشت که با تمجید فَربه‌تر شیم
ولی هر شکستی یعنی نقضِ تسلیم
تاریخِ خودم رو ساختم جای جعلِ تقویم
میخوابم رو سیاهی اگه مُده تختِ رنگی
میسازم صحنه‌ی خودم رو 
تا نشم به سودِ صدتا صحنه تقسیم
همینه نقشِ تصمیم
شدم عوض ولی نه به نفعِ وضعیت تا
که به جهان کنم تغییر تقدیم
نه از دست دادم با ژرفِ تسلیت
نه به دست میارم با طرحِ تبریک
زندگی بودن بود نه نمودن
آغوشم بازه به کُلیتش
نه به جاییش که دوست دارم سرِ سوزن

همخوان
می‌شم کَنده
از نکندن
هوا میخواد بیاد نفسم کم
می‌شم کَنده
از نکندن
خودم نباشم خبرم هست
می‌شم کَنده
از نکندن
وقتی که پُل و ارتباط کذبه
صدبار رفتم رو به پایان
همین می‌شد ابتداش قصه

Kandan

بخش اول
رسیدم جایی که ریل تموم میشه
آثار سیل تموم میشه
یه سربالاییِ تیز
به نوک شهر کمون میشه
پُرم از هرچی رفته از دست
از کینه از حرص
پُرم از رنجِ شهرِ تحتِ سلطه
از "ب.س"
از زیرِ هر جسم
از اون سقوط و از اون بیمارستان
از این بدنِ وصله پینه‌م
که تا چهارتا قدم راه میرم باش
از زمین و زمان خسته میشم
اگه که آتیشِ انتقام نبود توم همون اول خودم رو حذف میکردم
وقتی عشق شد گروگانِ سیل
میشد به هزارپا برمیگشتم
می‌کنم ول هرچی گذشته رو
نفس نفس زَنون نزدیک میشم به درِ شرکت
یا شروع میشم دوباره
یا اینجاست تهِ قصه‌م
در و حصارِ نرده‌ایِ بلند
خودِ ساختمون حبسه یا من این بیرون؟
اسلحه‌های خودکار و دوربینشون درونم ترسی شدید میروند
در به طور اتوماتیک باز شد
"به بازساز خوش برگشتین"
با چشمهای از تعجب گشاد
از حیاط میرم به سمتِ راهرو
دو تا تندیسِ غول‌پیکر سرنگ و چَکُش
سرگیجه دارم میبینم خودم رو از پشت
سیاهی میره چشم چپم
بدنم پُره لرز و
دستم رو میبرم به سمتِ دستگیره
با بدبختی باز می‌کنم در رو
یه سالنِ بزرگ
ذهنم رو میگیره دست
یه ویدئو از خودم رو دیوارش
شروع میشه به پخش

بخش دوم
احتمالا گیج شدی
یعنی گیج شدم
به هر حال بکنیم شروع
اسم من یعنی، اسم خودت "بهمن سراسریه"
بنیانگذارِ شرکت بازساز یا همون "ب.س"
صاحبِ این شهرِ پر از نفرین
که رسیده ارث از پدرم
نوبت منه ازش لذت ببرم
چیزی در حدود سی سالِ پیش
این شهر در آستانه‌ی فروپاشی بود
مردم به شدت ناامید بودند
آمار خودکشی همین رو حاکی بود
انرژی‌ای واسه کار نمیذاشتن
شهر پرونده‌ی پُره شاکی بود
همه چی براشون از معنی می‌افتاد
تهِ دلشون همه‌ش خالی بود
فکر کردم با خودم چطور
میشه این اختلال رو بکنم وِتو؟
باید فراموشی اجرا میشد روشون
بعدش با شدت بخورن به شوک
یه سری جاسوس کردم استخدام
و یه داروی تزریقی اختراع
هرکسی کارائیش پایین می‌اومد
با سیستمَم میشد انتخاب
شروعِ بازسازی سقوطه
مواجهه با خطرِ مرگ و نیستی
بعد تنهایی توی جنگله
با فشار سنگینِ درد و کیستی
قدم بعدی آزادی تو شهره
آخرش نوبت پوچی و حمله
دوباره تزریق و فراموشی شوک
چرخه بعدِ چرخه بعدِ چرخه
سیل ساختم که ضعیف‌ها رو حذف کنه
هرکی زیاد بازسازی شده محو کنه
همسرم تلفاتِ جانبیِ سیل شد
همه چیزها تیره‌ست از روزی که غرق شده
قالبهای یخیِ شانس رو ساختم
تا امیدِ واهی روشون اثر کنه
معنیِ خودم کنده شده ازم
تزریق می‌کنم شاید اوضاع فرق کنه
قبلِ این که از هوش برم
اگه حس کردی فشارِ زیاد
یه سرنگِ مخصوص توی قفسه‌ست
تزریق کنی همه چی یادت بیاد
راستی...

Movajehe

Gharibe Nisti
Producer:Shahab Asgari
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــورس1:
گذشت از اون روزا چند سالي زود

روزايي که فکرمون شربازي بود
به قول تو همون روزايي که الافي بود
اما قشنگ بود هر چند که سر کاري بود
سکوت عجيبي بود شهر خالي بود
يادش بخير چقدر جنجالي بود علي 
شلوغ ولي پر تنهايي بود
اينا خاطرات خوب پارک شهرداري بود
يه سري از بچه هاي جدولي شدن 
يه سري باي دادن و رفتني شدن
واسه نوشتن دردا ورقه کمه
 مجبورم بدنمو خط خطي کنم
من يه آدم لالم که زياد حرفام
يه معتاد لعنتي به سيگار مگنا
چند سال گمم تو روزايي که گذشت
خودم اجر مي زارم رو ديوار غم هام
زيادن تو دل من حرفاي نزدم
حرفايي که باعث گرماي تنمن
درداي دل تو درداي منم هست 
حس مي کنمشون با اعضاي بدنم
من غروب و خوب دوست دارم
تنمو با سختيا زود جوش دادم 
وقتي بهتر ميشم اوضاع بدتر نشه
حرفاي درويش خوب گوش دادم
يالا پاشو ديگه بيا سريع بريم ديره تو همراهم نياي علي نميشينه حتي اگه با من هم سليقه نيستي
يالا پاشو بيا بريم غريبه نيستي يالا پاتو بزار توي سفره ي ما تو ام بيا قاطي عقده اي يا يه کم نفس بساز
ورس 2:
مي کشم دردامو و مثه نقاش
 مي کشم فرياد و مثه ارواح
 مي کشم نفس و تو زندگيم باز 
مي کشم سيگارمو عين فيلما
حالا که هر از گاهي سر مي زني به من
بدون روزايي بود خيلي جنگيد علي
چقدر حرف از غصه و غم مي زنيم 
بي خيال مداد من فروش چند مي خري
يواش همه چيزاي من اينجا حراج
مداد و خودکار و دفتر و تراش
حراج نفس من واسه گنده تراش
حراج زندگي و تمام اون غماش
قلب من با کلي درد و پارگي و خراش 
حتي رفاقت و حتي قشنگي شباش 
همه چيزم حراج همه چيزم حراج
اما يادت باشه کردم زندگيمو فداش
تويي که از معرفت دم مي زني
تويي که با همه موزيکاي من لب مي زني 
تويي که عاشق صدام و حرف مني
اينا همه فروشي بگو چند مي خري؟
مي خوام بدونم اصن اهل جنگيدني
مي خوام بدونم تو غصه ها دم مي زني
به تو نمي ياد تو دنبال خنديدني
تو دنبال سوژه واسه رقصيدني
اون مداد الکي ني علي مي نويسه باهاش
هرجايي مي ره اونم ديده ميشه باهاش
گلوي ما چند سال زير تيغه داداش
پس بده مداد بد بيخ ريش صاحابش
الکي ني مي نويسه باهاش 
هرجايي مي ره اونم ديده ميشه باهاش
گلوي ما چندساله زير تيغه داداش
پس بده مداد بد بيخ ريش صاحابش
يالا بيا بره روي دار غرورت
اينجا همه چت غمن بگو شاد کدومه
يالا الان ميره روي دار غرورت 
يالا بيا بلرز چار ستونت
بيا ببين چطور با زندگيم چفت شده موزيک
اينجا واسه کس که سفت کنه پوتين
بهتر برين تو يه کوچه ي خلوت تو صداي منو يه هدفون کوچيک
شده ببيني يه جووني که لات راه بره
که با غرور خاص خودش تو پاسگاه بره
نه دنبال دختر و مادمازل
فقط عاشق سه سري گاد فادره
به قران قسم 
دوست دارم تخفيفي به جرمام ندن
شباي منو مي دونن قرصام فقط
دوست دارم به هيچ خري قربان نگم
ايراد اينه زرد نبود تخمام فقط 
ايراد اينه من بودم با وجدان طرف
علي سمت جاده هاي پل دار نرفت
علي سمت دنياي نرمال نرفت
به درک توام اصن حرفمو نبين
به درک حرفاي قلبمو نبين
به درک پاشو برو دستمو نگير 
ولي به خودت قسم کسي اشکو نديد
الان بلدم حسابي داد زدنو
حفظم همه روزاي باختنمو
همون روزا بودن منو ساختنمو
الان مي تونم بزنم حتي شاهرگمو
بلدم دادزدن و
حفظم همه روزاي باختنمو 
همون روزا بودن منو ساختنمو
الان مي تونم بزنم حتي شاهرگمو
يالا
هردردي بود ديدي 
يالا پاشو برو  ديگه هر چي بود ديدي
حتي اگه فرضي بود ديدي
اگه غمي خشمي يا ترسي بود ديدي
(2بار)

Gharibe nisti

اگه قد من کشیده بودی
نمیتونستی تکون بخوری از نعشگی درد

زندگیم ادامه داره اما
هنوزم حمل میکنم توی سینه خستگی مرگو

یادمه رفتنا رو لحظه های غمگین دفترامو
من اگه سخته برام هضم الان چون یادمه قبلنا رو

رو سیاهم پیش موهای سفیدم
پیشِ کودک درونم پیش به موقع رسیدن

جلو سیگارای کشیدم جلو سیاه ریه هام
و آرامش که طرفش نمیرم

هر چی عجله میکردم دیر میشد باز
یه تولد توی تنم پیر میشد باز

وقتی گوشت روح منو میبرید
این رنجِ بی وجدان سیر میشد باز

خوشحالی چه باختی میداد
وقتی اخم ابروهامو آشتی میداد

روانی ام ولی دنیا منو عادی میخواست
نمیرقصید بهش میگفتم ساز چی میخوای

ها دنیا به ساعت اتاق من خوابیده
کرختی بهم پا میده راه میره باهام بهم جا میده

خوشبینی وا میره تا میشه فردا واسه دیدنم
صابونِ دل ما رو سوهان روح ساییده

دیگه نقاب نمیزنم دل به آب نمیزنم
حس خرج نمیکنم اتفاق نمیخرم

من اهل پروازم افت پریدن از رو چاله هات نمیپرم
هر قدم ریسک سقوطمه

از همه ی که چی بشه ها که چی ترم
پرده ها رو میکشم تا که هیچ کسی نیاد به دیدنم

ترسناکه سیرم از نفس
بی رمق این رمان مضطربو میزنم ورق

شیونم تنم داد من بیداد منم
هر چی بوده کاشتم منتظر جوونه ام

فکرِ چیدنم فقط فهمیده شدن توهمه
نمیکنم جستجو واسه گفتگو

من از دیالوگ فراری ام
خونه ام نوک برج زهر مار

توو نظرم کل کنایه و نیش و خنده دار
دلم ابره زبونم طغیان سیل سیلاب ها

از کلمه های غیر واقعی چیزی نموند جز خرابه ای
هر چی میشنوی جنازه ی جمله های امیدواریمه

میبینی هنوز جسدشون هست
گرمای نفسشون هست

بوی تلاشا و عرقشون هست
رنگ تلافی توو طلبشون هست

یا من زیادی زود اومدم یا که خیلی دیر
از این جماعت مصرفی فکر خیری نیست

نمیفهمم خنده هاشونو
غصه هاشون جدی نیست

دنیاشون جوون و خامه من خیلی پیر
نیم سوزن همه لامپای شهر دلم

گاهی چشمک میزنن وقتی دارم توی کوچه هاش تلو میخورم
منتظر مهتاب یه روزی خودمو زیر تیر چراغ برق ولو میکنم

دیگه نقاب نمیزنم دل به آب نمیزنم
حس خرج نمیکنم اتفاق نمیخرم

من اهل پروازم افت پریدن از رو چاله هات نمیپرم
هر قدم ریسک سقوطمه

از همه ی که چی بشه ها که چی ترم
پرده ها رو میکشم تا که هیچ کسی نیاد به دیدنم

پر کز کردن کنج اتاقم من دودم سرفه گناهم
روی چشایی که چشم به راه جواب موندن

میکشه سرمه سوالم
زنده موندنمو خوب بلدم ولی

چطوری زنده موندن شده فراموشم
ناامید نه غمگینم سراپا گوشم
پی یه صدام که بگیرمش در آغوشم

Farshad Romane Moztareb

AFG RAPPER
( 24/MAY/2000 )
YouTube :
https://www.youtube.com/@immrzzz
Instagram : https://instagram.com/im.mr.zzz?igshid=MWZwMDZ4enc4eDRncA==

E T C | Ahmadreza + Motezad

Zzz