saber

ماهی زیرک نمی افتد دو رنگان را به دام
آب را بیهوده این نابِخردان گل می کنند

عجب آب گِل آلودی ,عجب آب گِل آلودی

برو ای آنکه در اندیشه ی آزار من بودی
برو ای آنکه از آزار مستان مست و خوشنودی
هر آنکس می کند برپای آتش را کند در چشم خود دودی
عجب آب گِل آلودی , عجب آب گِل آلودی

همای - عجب آب گل آلودی

ای دل ســاده بکــش درد کـه حقت این است
از زمانـــه بشـو دل ســرد کـه حقت این است

هر چــه گفتـــم مشــو عـاشق نشنیدی حالا
همچــو پائیــــز بشــو زرد کـه حقت این است

دیــــــدی آخـــر دم مـــردانــــه بجــز لاف نبـــود
بـــکش از مــردم نامـــــرد کـه حقت این است

آنچــه بــر عـــــاشق دل خستـــه روا دانستی
فلک آخــــــر ســــرت آورد کـه حقت این است



خمــارم، خمــارم، خمــارم مـن

من از لولی وشــان می گســــارم
خراب آواره ای مجنـــــون تبــــــارم

که جز مستی به سر اندیشه ای دیگر ندارم
که جادوئی به جز صافی نمی آید به کــــارم

بی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم
ســـــر ز مستی، مـــــی پرستی، بر نــدارم

بیا ساقی، بده جامی، خمارم من
که شبها در هـوس در انتظارم من

چنان ساقی به ساغر باده را مستانـه می ریزد
که گوئی خون دل از شیشه در پیمانه می ریزد

مـــن و تـــو آشنای فصل های مشترک بودیــــم
کنـــون طرح جــــدائی بین ما بیگانــــه می ریزد

بیا ساقی، بده جامی، خمارم من
که شبهـا در هوس در انتظارم من

بده می می، بده می می، که تا می جان دهد ما را
بده می می، بده می می، کـه می فرمان دهد ما را

بپوشان پــرده از زاهــــــــد، که وی حرمــان دهد ما را
به ساقی تازه کن پیمـــان، که وی ایمــــان دهد ما را

بیا ساقی، بیا ساقی، بیا بنشین کنارم
همایم من، همایم من، هم آواز هـــزارم

بیا و بوسه ای بر لب گـــــــذارم
بیا و بوسه ای بر لب گـــــــذارم

خمــارم، خمــارم، خمــارم مـن

من از لولی وشــان می گســــارم
خراب آواره ای مجنـــــون تبــــــارم

که جز مستی به سر اندیشه ای دیگر ندارم
که جادوئی به جز صافی نمی آید به کــــارم

بی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم
ســـــر ز مستی، مـــــی پرستی، بر نــدارم

خمــارم، خمــارم،خمــارم، خمــارم، ...

همای - ای دل ساده بکش درد

ای به سر زلف تو سودای من
وز غم هجران تو غوغای من
لعل لبت شهد مصفای من
عشق تو بگرفت سراپای من
من شده تو، آمده بر جای من
گرچه بسی رنج غمت برده‌ام
جام پیاپی ز بلا خورده‌ام
سوخته‌جانم اگر افسرده‌ام
زنده‌دلم گر چه ز غم مرده‌ام
چون لب تو هست مسیحای من
گنج منم، بانی مخزن تویی
سیم منم، حاجب معدن تویی
دانه منم صاحب خرمن تویی
هیکل من چیست اگر من تویی؟
گر تو منی، چیست هیولای من؟
من شدم از مهر تو چون ذره پست
وز قدح باده‌ی عشق تو مست
تا به سر زلف تو دادیم دست
تا تو منی، من شده‌ام خودپرست
سجده‌گه من شده اعضای من
دل اگر از توست، چرا خون کنی؟
ور ز تو نَبوَد ز چه مجنون کنی؟
دم به دم این سوز دل افزون کنی
تا خودیَم را همه بیرون کنی
جای کنی در دل شیدای من
آتش عشقت چو برافروخت دود
سوخت مرا مایه‌ی هر هست و بود
کفر و مسلمانیَم از دل زدود
تا به خم ابرویت آرم سجود
فرق نِه از کعبه کلیسای من
کِلک ازل تا که ورق زد رقم
گشت هم آغوش چو لوح و قلم
نآمده خلقی به وجود از عدم
بر تن آدم چو دمیدند دم
مِهر تو بُد در دل شیدای من
دست قضا چون گل آدم سرشت
مهر تو در مزرعه‌ی سینه کِشت
عشق تو گردید مرا سرنوشت
فارغم اکنون ز جحیم و بهشت
نیست به غیر از تو تمنای من
باقی‌ام از یاد خود و فانی‌ام
جرعه‌کش باده‌ی ربانی‌ام
سوخته‌ی وادی حیرانی‌ام
سالک صحرای پریشانی‌ام
تا چه رسد بر دل رسوای من
بر درِ دل تا اَرِنی گو شدم
جلوه‌کنان بر سر آن کو شدم
هر طرفی گرم هیاهو شدم
او همگی من شد و من او شدم
من دل و او گشت دلارای من
کعبه‌ی من خاک سر کوی تو
مشعله‌افروز جهان روی تو
سلسله‌ی جان خم گیسوی تو
قبله‌ی دل طاق دو ابروی تو
زلف تو در دَیر، چلیپای من
شیفته‌ی حضرت اعلی ‌ستم
عاشق دیدار دل‌آراستم
راهرو وادی سوداستم
از همه بگذشته تو را خواستم
پر شده از عشق تو اعضای من
تا کی و کی پندنیوشی کنم؟
چند نهان بُلبُله‌‌نوشی کنم؟
چند ز هجر تو خموشی کنم
پیش کسان زهدفروشی کنم
تا که شود راغب کالای من
خرقه و سجاده به دور افکنم
باده به مینای بلور افکنم
شعشعه در وادی طور افکنم
بام و در از عشق به شور افکنم
بر در میخانه بُوَد جای من
عشق، عَلَم کوفت به ویرانه‌ام
داد صلا بر در جانانه‌ام
باده‌ی حق ریخت به پیمانه‌ام
از خود و عالم همه بیگانه‌ام
حق طلبد همت والای من
ساقی میخانه‌ی بزم الست
ریخت به هر جام چو صهبا ز دست
ذره‌صفت شد همه ذرات پست
باده ز ما مست شد و گشت هست
از اثر نشئه‌ی صهبای من
عشق به هر لحظه ندا می‌کند
بر همه موجود صدا می‌کند
هر که هوای ره ما می‌کند
گر حذر از موج بلا می‌کند
پا ننهد بر لب دریای من
هندی نوبت زن بام توام
طایر سرگشته به دام توام
مرغ شباویز به دام توام
محو ز خود، زنده به نام توام
گشته ز من درد من و مای من


قرة‌العین



ای به سر زلف تو سودای من - صهبا مطلبی -شعر از طاهره قره العین

یلدا و همای در حسرت دیدار

آپلود شده توسط پیج نوای دلنشین

مست و محتسب - همای و مستان

به گوشو پرده پاره شاعري که کم نشستو ايستاده با دهان بازو نعره  در فشنگ شعرو آسيو
تصور ترانه لاي پاي خايه جاي پوتينو سيلٍ سيلي روي ريشو ريشه و جوانه هاي خون روي لب خراش زيره چانه


نگفتمت نرو که لاي اين زمين به قدر يک کفن کفافِ ريشه نميدهد
نگفتمت که جز بوي چرکِ چاکِ سينه هاي خالي از قلب در فضا نمي دمد 
نگفتمت که اين جماعت جريده با خطُ  رد وحشيِ نگاهت غريبه اند 
نگفتمت که جاي بوسه آلتي کريح بر دهانِ سرخ آتشت مي نهند

نگفتمت نرو نرو
نگفتمت نرو نرو
نگفتمت نگفتمت نگفتمت نرو نرو
نگفتمت نگفتمت نگفتمت
نگفتمت نرو نرو
نگفتمت نرو نرو
نگفتمت نگفتمت
نگفتمت نرو نرو
 نگفتمت نگفتمت نگفتمت نگفتمت نگفتمت نرو
نگفتمت
نگفتم

نگفتمت هر آنچه گفتي و نوشته ايم کَشک بود
نگفتمت نرو که رفتنت نتيجتا اشک بود
نگفتمت تو هم به گورِ جدِ خلقِ گُشنه بخند
نگفتمت که حال کُن طبيعتا ميانِ اين همه جسد بگند

که خَر شو که کَر شو که کور شو ، دهان را ببند
    دهان را ببند
    دهان را ببند

اين چنين هوا پَس استُ هرکه سوي خويش داره
دَم نزن سکوت کن که گفتنِ تو نيش داره
اين چنين هوا پس استُ هرکه سوي خويش دارد
دَم نزن سکوت کُن که گفتنِ تو نيش داره
 
نگفتمت بشين کنارِ من ، کنارِ گل ،بوس هست بوس هست
شبِ زفاف جمعيُ هـــــوشِ سياسيُ
 
جاسوسِ ان ، ان تولَک تولَک
مُبارزه مُدافعه
حقوق حَشَر هست فقط اعتماد کن بمان
نگفتمت نرو بمان کناره هم بشين به حالِ هم بُغض مي کنيم

نگفتمت چگونه در ميانٍ وِل مُعتليم
ببين چگونه در زيرِ آب زار ميزنيم

نگفتمت هر آنچه گفتي و نوشته ايم کَشک بود
نگفتمت نرو که رفتنت نتيجتا اشک بود
نگفتمت تو هم به گورِ جدِ خلقِ گُشنه بخند
نگفتمت که حال کُن طبيعتا ميانِ اين همه جسد بگند

ولي تو خر نميشوي ولي تو کَر نميشوي
تو نبضُ حَلقِ خَلقِ هر ترانه اي
که بَر بار ، بَر دار، ميشود



---------------------------------------




نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم؟	در این سراب فنا چشمه حیات منم؟
وگر به خشم روی صد هزار سال زمن	به عاقبت به من آیی که منتهات منم؟
نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی	که نقش بند سرا پرده رضایت منم؟
نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی	مرو به خشک که دریای با صفات منم؟
نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو	بیا که قوت پرواز و پر و پات منم؟
نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند	که آتش و تپش و گرمی هوات منم؟
نگفتمت که صفتهای زشت در تو نهند	که گم کنی که سرچشمه صفات منم؟
نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت،	نظام گیرد خلاق بی جهات منم؟
اگر چراغ دلی دانک راه خانه کجاست	وگر خدا صفتی دانک که خدات منم


مولانا

saber

Saber Asadpoor