ز دل مهرِ رُخِ تو رفتنی نیست / شجریان,مشکاتیان - کنسرت قاصدک,پاریس۱۳۷۲

ساقی بیا، که عشق ندا‌ می کند بلند.

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن - شجریان - علی حاتمی - دلشدگان

آواز محمدرضا شجریان 
تک نوازی تار محمدرضا لطفی
کنسرت ابوعطا-اسفند ۱۳۵۹-سفارت آلمان
 آلبوم عشق داند_آواز اول 
غزل حافظ

(جملهٔ اول درآمد ابوعطا)
در نظر بازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

(جملهٔ دوم درآمد ابوعطا)
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند

(جملهٔ سوم درآمد ابوعطا)
جلوه گاه رخ او دیدهٔ من تنها نیست
ماه و خورشید همین آینه می گردانند

(جملهٔ اول حجاز)
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند

(اشارهٔ کوتاه به یتیمک و جامه‌دارن)
مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

(جملهٔ دوم حجاز)
لاف عشق و گله از یار بسی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق هجرانند

(کرد بیات)
مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار
ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند

(یتیمک اوج تحریر اصفهانک و فرود)
گر شوند آگه از اندیشه ی ما مغبچگان
بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند

در نظر بازی ما بی‌خبران حیرانند-ساز و آواز

آهنگ پرتقال من
عاشقانه ای آرام و لطیف از هنرمند جوان مازندرانی به نام طاهر قریشی

Taher GHoreishi-Porteghale Man

"به سکوت سرد زمان " استاد شجریان در سالگرد جواد آذر در مقبره الشّعرای تبریز

Gonbad-e-Mina by Mohammad Reza Shajarian
Eulogy for Evolution by Olafur Arnalds

Gonbad_e_Mina (Mashup)



ارغوان ــ. سايه ( هوشنگ ابتهاج ) 

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من 

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟
 
آفتابی ست هوا ٬
 
یا گرفته ست هنوز ؟
 
من درین گوشه 

که از دنیا بیرون ست ٬
 
آسمانی به سرم نیست 

از بهاران خبرم نیست 

آنچه میبینم 

دیوار است 

آه 

این سخت سیاه 

آنچنان نزدیک ست 

که چو بر می کشم از سینه نفس 

نفسم را بر می گرداند 

ره چنان بسته 

که پرواز نگه 

در همین یک قدمی می ماند 

کور سویی ز چراغی رنجور 

قصه پرداز شب ظلمانی ست 

نفسم میگیرد 

که هوا هم اینجا زندانی ست 

هر چه با من اینجا ست 

رنگ رخ باخته است 

آفتابی هرگز 

گوشه ی چشمی هم 

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است 

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده 

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده 

یاد رنگینی در خاطر من 

گریه می انگیزد 

ارغوانم آنجاست 

ارغوانم تنهاست 

ارغوانم دارد می گرید 

چون دل من که چنین خون آلود 

هر دم از دیده فرو میریزد 

ارغوان 

این چه رازیست که هر بار بهار ٬
 
با عزای دل ما می آید ؟
 
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟
 
اینچنین بر جگر سوختگان 

داغ بر داغ می افزاید 

ارغوان پنجه ی خونین زمین 

دامن صبح بگیر 

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس 

کی برین دره غم می گذرند ؟
 
ارغوان 

خوشه ی خون 

بامدادان که کبوترها 

بر لب پنجره ی باز سحر 

غلغله می آغازند 

 جان گلرنگ مرا 

بر سر دست بگیر 

به تماشا گه پرواز ببر 

آه بشتاب 

که هم پروازان 

نگران غم هم پروازند 

ارغوان 

بیرق گلگون بهار 

تو بر افراشته باش 

شعر خون بار منی 

یاد رنگین رفیقانم را 

بر زبان داشته باش 

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من 

ارغوان 

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

::  هوشنگ ابتهاج (سایه) - محمد رضا لطفی - محمد قوی حلم کنسرت بال در بال:: آلمان- کلن ::1997 ...

Arghavan - Sayeh    هوشنگ ابتهاج  ارغوان -  سایه

Be Man Gofti

ایران ای سرای امید
بر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پر خون
خورشیدی خجسته رسید
اگر چه دلها پر خون است
شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است ِ وای گلگون است 
که دست دشمن در خون است
ای ایران غمت مرساد
جاویدان شکوه تو باد
راه ما راه حق راه بهروزی است
اتحاد اتحاد رمز پیروزی است
صلح و آزادی جاودانه در همه جهان خوش باد یادگار خون عاشقان،
ای بهار تازه جاودان در این چمن شکفته باد

(ایران ای سرای امید محمدرضا شجریان هوشنگ ابتهاج ( ه.ا.سایه

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن - شجریان - علی حاتمی - دلشدگان

Sajad