دلتنگی، خوشه انگور سیاه است - شمس لنگرودی

بهرام گور

شمس لنگرودی

دلتنگى

زیبا

Persian Poem

shams langaroudi

زنده بمان قاتل دلخواه من

دکلمه شعر شمس لنگرودی با صدای شاعر - ویولون: یاور مهدی پور

» ترانه سرا : رستاک 
» آهنگ ساز :  رستاک 
» تنظیم :  م. معروفی 

تو می‌خندی حواست نیست
من آروم می‌میرم
تو می‌رقصی و من
عاشق شدن رو یاد می‌گیرم

چه جذابی چه گیرایی
چه بی‌منطق به چشمات می‌شه عادت کرد
توی دستای تو باید به سیگار هم حسادت کرد

منو پک می‌زنی آروم خرابم می‌کنی از سر
رژ لب روی ته سیگار تن من زیر خاکستر

تنم می‌لرزه و می‌ری حواست نیست
هوامو کام می‌گیری حواست نیست

حواسم هست و می‌میرم حواست نیست
کنارت اوج می‌گیرم حواست نیست
حواست نیست ...
تو می‌خندی
حواست نیست

https://www.facebook.com/sepidedam

رستاک - ته سیگار

بوسه بوسه لب، از من. 
نخ به نخ نگاه، از تو. 
نیمه های شب، از من. 
دوتا قرص ماه، از تو.

پوست زمهریرت بر. 
آب شو تو آغوشم. 
من لباسمو وقتی. 
داغه داغه می پوشم.

گونه های سرخابی. 
رختخواب بی خوابی. 
پیچ و تاب بی تابی. 
باز بی حواسم کن.

وقتی آتیشت خوابید. 
دستامو که پوشیدی. 
تیله های چشماتو. 
دکمه لباساتو

چشای پریشونت 
با لبای خندونت. 
مثل برق دندونت. 
عشق می کنن با من. 
عشق می کنم با تو.

وقتی موج پاهاتو. 
قهر می کنی هرشب. 
زیر توری دامن.

دامن تو، گلدونه. 
سرتا پات، گلخونه. 
من به عطر حساسم. 
بو نکرده، می میرم.

هرچی توی این سالها. 
یاد این و اون دادم. 
تازه مو به مو دارم. 
از تو یاد می گیرم.

بی سوال می خوابم. 
بی جواب پا می شم. 
هرچه که نمی پرسم. 
بی جواب از بر کن.

بی سوال با من باش. 
لاله لال با من باش. 
موبه موی من حرف. 
این سکوت رو باور کن.

چشای پریشونت 
با لبای خندونت. 
مثل برق دندونت. 
عشق می کنن با من. 
عشق می کنم با تو.

وقتی موج پاهاتو. 
قهر می کنی هرشب. 
زیر توری دامن.

چشای پریشونت 
با لبای خندونت. 
مثل برق دندونت. 
عشق می کنن با من. 
عشق می کنم با تو.

وقتی موج پاهاتو. 
قهر می کنی هرشب. 
زیر توری دامن.

https://www.facebook.com/sepidedam

سینا حجازی - گلخونه

Artist: Alireza Azar
Song: Eshgh
Album: Non-Album Track
Year: 2013

Alireza Azar - Eshgh

آهنگ: موسی معروفی
آواز : سولماز بدری
شعر : وحید دستگردی
ضبط : استودیو توکاتا - خرداد 93 

Mooseme Gol موسم گل

سمن بویان

 
نقش یک مرد مرده در فالت توی فنجان مانده بر میزم
خط بکش دور مرد دیگر را قهوه ات را دوباره می ریزم
زندگی از دروغ تا سوگند خسته از زیر و روی رو در رو
زیر صورت هزارها صورت خسته از چهره های تو در تو
چشم بستی به تخت طاووسم در اتاقی که شاه من بودم
مرد تاوان اشتباهت باش آخرین اشتباه من بودم
چشم واکردم از تو بنویسم لای در باز و باد می آمد
از مسیری که رفته بودی داشت موجی از انجماد می آمد
مفت هم بوسه ام نمی ارزد وای از این عشق های دوزاری
هی فرار از دو سوی خود رفتن آخ از این مردهای اجباری
مثل ماهی معلق از قلاب زیر بار الاغ ها مردن
بر چلیپای تخت ها مصلوب با خودت در اتاق ها مردن
زندگی از دروغ تا سوگند خسته از زیر و روی رو در رو
خسته از چهره های تو در تو
بی گناه از شکنجه ها زخمی پشت هم اتهام ها خوردن
هق هق از درد و الکن از گفتن انتهای کلام رو خوردن
غرقه در موج های پیش آمد گوشه گوش های دور از من
پشت سکان خدا نشستم و باز ناخدا پرستیدم
دل به دریای هر چه باداباد غایقم را به بادها دادم
ناگزیز ار گریز از ماندن توی شیب مسیر افتادن
بادبان پاره عرشه بی سکان
قایقم رفت و قبل ساحل مرد پیکرش داشت وقت جان کندن روی گل ها تلو تلو می خورد
دستم از هرچه  هست کوتاه است از جهان قایقی به گل دارم بشنو ای شاه گوش ماهی ها
دل اگر نیست درد و دل دارم
چشم واکردم از تو بنویسم لای در باز و باد می آمد از مسیری که رفته بودی داشت موجی از انجماد می آمد
با زبان با نگاه با رفتن زخم جز زخم های کاری نیست پای اگر بود پای رفتن بود
دست اگر هست دست یاری نیست
از کمرگاه چله ها رفتند از پی تیرها نباید گشت چشم بردار علیرضا بس کن از کمان رفته بر نخواهد گشت
آسمان هیچ سربلندی بود از صعودی که نیست افتادم لااقل با تو بال واکردم زندگی را اگر هدر دادم
استخوان وفا به دندانم زوزه از سوز مثل سگ مردن
زندگی چوب لای چرخم کرد پشت پا پشت استخوان خوردن
لاشه ی باد کرده ای بودم آمد از روبرو ولی نشناختم
صورتی را که دوستش میداشت چهره چرخاند و تف بر زمین انداخت
این منم مرد تا همین دیروز مرد پابند آرزوهایت مرد یک عمری کودکی کردن لا به لای بلند موهایت خاطرت هست روزگارم را
جایگاه مقدسی بودم وزن یک عشق روی دوشم بود من برای خودم کسی بودم
من برای خودم کسی هستم دور و برخورده عشق هم کم نیست
آنکه دل از تو برد هر کس هست بند انگشت کوچکم هم نیست
میشد از وردهای کولی ها باد و آه قسم طلسمت کرد
می شد آن سیب سرخ جادو را از تو پنهان و با تو قسمت کرد
میشد از خود بگیرمت اما زور بازو به دست هایم نیست
می شد از رفتنت گذشت اما جان در اندازه های پایم نیست
زندگی سرد بود اما خوب خانه و سقف و سایه ای هم بود
گهگداری نوشته ای چیزی از قلم دستمایه ای بود
زندگی سرد بود اما عشق می توانست کارگر باشد
میتوان قطب را جهنم کردم پای دل اگر در میان باشد
خواب دیدم که شعر و شاعر را هر دو را در عذاب میخواهی
از تعابیر خواب ها پیداست خانه ام را خراب میخواهی
دست در دست دیگری برگرد
خانه ام را خراب خواهی کرد
دیگر ای داغ دل چه میخواهی از چنین مرد زیر آواری رد شو ازن درخت افتاده میتوانی که دست برداری
گفته بودی همیشه خواهی ماند سنگ بارید شیشه خواهی ماند
گفته بودی ترک نخواهی خورد دین و دل از کسی نخواهی برد
گفته بودی عروس فردایی با جهانم کنار می آیی
گفته بودی دچار باید بود مرد این روزگار باید بود
گفته بودی بهار در راه است ماه باران سوار در راه است
گفته بودی ولی نشد انگار دست از این کودکانه ها بردار
گفته بودم نفاق می افتد اتفاق اتفاق می افتد
گفته بودم شکست خواهم خورد از تو هم ضربه شست خواهم خورد
گفته بودم در اوج ویرانی از من و خانه رو بگردانی هر چه بودو نبود خواهد مرد
مرد این قصه زود خواهد مرد
ماجرا زخم و داستان ها درد
نازنین پیچ قصه را برگرد
نازنین قصه ها خطر دارند نقش ها نقش زیر سر دارند
نازنین راه و چاه را گفتم
آخر اشتباه را گفتم
گفتم اما عقب عقب رفتی شب شنیدی و نیمه شب رفتی
دیدی آخر نفاق هم افتاد اتفاق از اتاق هم افتاد
از اتاقی که باز تنها ماند پر کشیدی و لای در واماند
چشم باز کردم از تو بنویسم لای در باز و باد می آمد
از مسیری که رفته بودی داشت موجی از انجماد می آمد
باید این درد مختصر میشد
حرف ها را به کوه می گفتم قلبش از موم نرم تر میشد
بین این ماههای هر جایی ماه من در محاق می افتد
اتفاق از اتاق می افتد
در اتاقی که پیش از این ها در سرت فکر رفتن داشت
در اتاقی که روی کاشی هاش پشت پاهات آرزو می کاشت
لای دیوارها چروکیدن در نمایی که تنگ تر میشد
هر چه این دوربین جلو می رفت مرگ من هم قشنگ تر میشد
خارج از قسمتی که من باشم
در اتاقی که ضرب در مردم نان از این سفره دور خواهد شد
ده طرف داس و یک طرف مردم
قهوه ات را دوباره می ریزم
چشم بستی به تخت طاوسم در اتاقی که شاه من بودم
مرد طاوان اشتباهت باش آخرین اشتباه من بود
دردسرهای ما تفاوت داشت
من سرم گرم پای بستن بود نقشه های می کشید چشمانت
در نگاهت اتاق زندان است

علیرضا آذر , امیر عباس گلاب و میلاد بابایی بنام اتاق

بابک جهانبخش - دوست دارم

هفته ها راه است تا به درشکه مانده در برف برسیم...  -  شعر و صدای احمدرضا احمدی

ahmad reza ahmadi

"CZARDAS" by : Vittorio Monti
(Santoor) : Ramin Safaie
(Guitar) : Peyman Keramatfar

Czardas

محمد زارع - رو در و دیوار این شهر

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای
 موسیقی : حامد حبیب زاده

حکایت بارانی بی امان است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

زنده باد بال خدا
شعر و صدا : شمس لنگرودي
آهنگساز : حامد حبيب زاده


Shams Langeroodi

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ما باشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

دلم به بوی تو آغشته است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

"هله نوميد نباشی که تو را يـار براند
گرت امروز براند نه که فردات بخواند؟"

"در اگر بر تو ببندد مــرو و صــبــر کن آن جا
ز پس صــبــر تو را او به سر صـــدر نشاند"

وگر او بر تو ببندد همه ره هـا و گذرهـا
ره پنهان بنمايد که کس آن راه نداند

نه که قصاب به خنجر چو سر ميش ببرد
نهلد کُشته خود را کُشد آن گاه کِشاند

چو دَم ميش نماند ز دَم خود کُندش پُر
تو ببينی دم يزدان به کـجـا هـــات رسـاند

به مثل گفتم اين را و اگر نه کــرم او
نکشد هيچ کسی را و ز کشتن برهاند

"هـمـگـی مـلـک سـلـيـمـان بـه يـکـی مـور بـبـخـشـد
بـدهـد هـر دو جـهـان را و دلـی را نـرمـانـد"

دل من گرد جهان گشت و نيابيد مثالش
به که ماند به که ماند به که ماند به که ماند

هله خاموش که بی گفت از اين مِی همگان را
بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد

هله نومید نباشی که تو را یار براند-دکتر عبدالکریم سروش

علی کوچیکه ، علی بونه گیر ، نصف شب از خواب پرید . . .
شعر: فروغ فرخزاد
کلام : حام.فا
موسیقی :
Eric Chiryoku

Ali Koochike | علی کوچیکه

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

بنویس و هراس مدار از آن که غلط می افتد _ شعر و صدای شمس لنگرودی

اگر اندکی پایین تر بود آسمان _ شعر و صدای شمس لنگرودی

دریا
دلشوره‌ی زمین است
سبدی آب نور

مدرسه‌ای از سكوت است
كه به توفان‌ها
درس نظام می‌دهد

برگ برنده‌ی آسمان است
میهن باران

آیینه‌ی ابرهاست
كه صورتشان را می‌آرایند
پیش از آن كه ببارند

دریا !
با آن همه توفان‌ها ، گنج‌ها
از چه پای كرانه را می‌بوسی .

بر ایوانت ، سال ، جامه عوض می‌كند
و سوی درخت می‌رود

شكوفه‌ی كف
گردنبند توست

تا نقره بهایی پیدا كند
به تقلید تو برق می‌زند

تو شوره زار پرنده‌ی كوهساری ، دریا !
كه معجزه‌ات
باغ‌های ماهی است
و سلاح یگانه‌ات
نسیم سحرگاه توست

از صدای تو
نه پرنده و برگ می‌هراسد
نه ستاره ، نه من ، و نه ماهی
كه در انگشتانت خواب رفته است ،
از صدای تو
بانك‌های سیاه می‌هراسند ،
یونس می‌هراسد
كه سینه‌ی ماهی‌ها را
دفینه‌ی قاچاق كرده است

صدای تو ، شب‌ها
لالایی آسمان است ،
روز
پاسبانی كه سرانگشت رود را می‌گیرد
به دست صدف می‌سپارد

با قلبی از آب
عاشق بلبلی حیرانی
و نمی‌دانی نامش چیست

چه قدر در كلام تو غرق می‌شوم
تا تكلم باد را با كف‌های تهی بدانم
ترمه‌دوزی آب را بر شن‌ها

ای تخت روان
كه ابر و شهاب را به ساحل امن می‌رسانی
ستارگان كودك و نو سال را
در شب ناایمن
در بستر بخوابان !
رهزن تازه‌ای در راه است

دندان‌ها یت مهربانند
اسكله‌ها پهلویت را می‌خراشند

تو اسب مقدسی از آبی
با زینی از كف ،
سالیانی دراز می‌تازی
بی آنكه بدانی
در جا جنبیده‌ای

پاییز را
به برگ درختانت راه نیست
چرا كه زاده‌ی رویایی ،
برف
در هراس ندیدن تو چنین پیر می‌شود

آتشفشان‌های عظیم را رام می‌كنی
تا گله اسب‌های دریایی ، فوك‌ها
زغال زمستانی‌شان را مهیا سازند

تو سركش و رام خویی
بی ترحم و مهربان ،
به موسی عمران راه می‌دهی كه بگذرد از آب‌ها
و گوشه‌ی گمنامی بمیرد ،

تو كودك و پیرسالی
رازآلوده و ساده دل ،
كودكان و پرندگان با یالت بازی می‌كنند
و تو چون غولی مهربان با دندان صدف می‌خندی

كنار تو
ماه خیس خورده
نه آب می‌رود
نه چروك می‌شود

آبگینه‌ی نازكی
كه در آن سویت همه چیزی پیدا در امان است ،
ماهی
با تن ململ از شیشه عبور می‌كند
بی جراحت و قطره خونی

با دیواری از آب
شهرهایت را
چگونه چنین ایمن می‌كنی !

خانه‌های تو از آب
كوچه‌ها ، جدول‌ها ، دكان‌ها
با پول رایجی از آب و كف .
سربازان زخم خورده‌ی شیشه‌ای
در سنگر آبت شهید می‌شوند
و دوباره بر سر كف می‌جنگند

ای ماده شیر شاعر
اشكت را دیده‌ام
كه قاطی آب‌ها جرقه زنان دور می‌شود،
ققنوسی تو
ققنوس آب،
و مه
خاكستر بال‌های توست،
صبحانه‌ات تگرگ است
و برشی نور یشم.

تو خواهر مایی دریا!
بیرون ، آفتاب و
درون
دغدغه‌ها، رنج‌ها.
و سگی كوچك پایت را می‌شوید
اشك می‌فشاند
بی آن كه نام تو را بداند،
تو برادر اشك‌پوش مایی

یادم بده!
تجسد صبرها!
یادم بده!
با آن همه زخم كه بر تو فرود آورند
چگونه بر تن تو زخمی نیست.
یادم بده!
كتابخانه‌ی رازها!

©شمس لنگرودی

دریا" با دکلمه استاد شمس لنگرودی" | Shams Langrudi "Darya"

پروردگارا
 بگــــذار
 دهــــان تو را ببوســــــــم
 غبار ستاره هـــــا را از پلک فرشتگانت بروبـــــــــم
 کف خانــــــــه ات را
 با دمب بریده ی شیطان جــــارو کنـــــــــم
 متولـــــــــــد شدم
 در مرز نازک نیـــــــــستی
 سگ های شــما
 از دهان فرشتگان دورو نجاتم دادنــد .
 پروردگارا
 نه درخت گیلاس ، نه شراب بـــه
 از سر اشتباهــــــی!
 آتش را
 به نطفه های فرشته یی آمیختــــــی!
 و مرا آفریدی .
 اما تو به من نفس بخشیدی ،عشـــــــــق من !
 دهانم را تــــــو گشودی
 و بال مرا که نازک و پرپری بود
 تو به پولادی از حریر
 مبدل کــــــــردی .
 سپاسگزارم خدایــــــــــ من
 خنـــــده را
 برای دهــــــــان او
 او را
 به خاطـــــر من
 و مرا
 به نیت گم شدن آفــــــــــــــریدی
…………………………………….
تکرار کن 
هر آنچه می کاری، هر آنچه که می رویانی،هر آنچه را که درو می کنی 
تو کرک شکوفه ای و خون گیلاس های نرسیده را در خود پنهان می کنی 
باریک آب به هوای سیلاب در تخته سنگهای تو موج می زند
 نسیم سحر به هوای طوفانی شدن در آسمان تو خواب رفته است 
تو دانش آتشی صبحانه ققنوس،
 زنبور شفا بخش من
 تکرار کن هر آنچه که درد می کشی،
 هر آنچه که خون می افشانی،
 هر آنچه که بارورت می کند 
قزل آلایم در رود شعله ورت، که می سوزاند و زندگی می بخشد.
.........................................
کاش جوهر خودنویسم بودم 
که پا به پای تو بر سفیدی کاغد راه می رود
کاش قدر پاک کنی
لکه های سیاه را
از حواشی نامت می زدودم
کاش...
چه کنم،شاعرم
باید منتظر بمانم
و غرش شیرهای سیاه را در رگ هایم بشنوم
 که به قلبم نزدیک می شوند


دکلمه اشعار شمس لنگرودی با صدای گرم هم ایشان


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




اشعار شمس لنگرودی | نه، نمی­توانم فرامشت کنم | Shams Langroudi

پنبه ای آتش گرفته است قلب من
کف مزن شعله ورش مکن

آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

بر نمی گردند شعرها
به خانه نمی‌روند
تا برگردی
و دست تکان‌ دهی
روبان‌های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می‌لرزند
روبان‌های سفید، پیچیده بر گل سرخ‌های بی‌تاب را ببین
بر نمی‌گردند شعرها
پراکنده نمی‌شوند
به انتظار تو در باران ایستاده‌اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند

هيچ چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
كوهستان‌هايي كه قيام كرده‌اند
تا آمدنت را
پيش از همگان ببينند.
اقيانوس‌ها
كه كف بر لب مي‌غرند و
به جويبار تو راهي ندارند
باد و هوا كه در انديشه‌اند چرا انسان نيستند
تا با تو سخن بگويند
و تو سوسن خاموش
همه چيزت را در ظرفي گذاشته
به من داده‌اي
تا بين واژگان گرسنه قسمت كنم .
همه چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
جز نامم

شمس لنگرودی

همه چیز با تو تمام می شود/ شعر و خوانش: شمس لنگرودی

زندگی یک چمدان است که می آوریش

بار و بندیل سبک می کنی و می بریش

خودکشی،مرگ قشنگی که به آن دل بستم

دسته کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرم

به سَرم می زند این مرتبه حتما بپرم

گاه و بیگاه شقیقه ست و تفنگی که منم

قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده،داد بکش

هی تکانم بده،نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم

طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار،خطرناک ترین دودم باش

شعله آغوش کنم حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن

هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز

مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین،زحمت آوار نکش

نفست باز گرفت،این همه سیگار نکش

آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند، منم

آنقدر داغ به جانم ،که دماوند منم

توله گرگی ،که در اندیشه ی شریانِ منی

کاسه خونی،جگری سوخته مهمان منی

چَشم بادام،دهان پسته،زبان شیر و شکر

جام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر

تا مرا می نگرد قافیه را می بازم

... بازی منتهی العافیه را می بازم

سیبِ سیب است تَن انگیزه ی هر آه منم

رطب عرشِ نخیل او قدِ کوتاه منم

ماده آهوی چمن،هوبره ی سینه بلور

قاب قوسِین دهن، شاپریه قلعه ی دور

مظهر جانِ پلنگم که به ماهی بندم

و به جز ماه دل از عالم و آدم کندم

ماهِ بیرون زده از کنگره ی پیرهنم

نکند خیز برم پنجه به خالی بزنم

خنده های نمکینت،تب دریاچه ی قم

بغض هایت رقمی سردتر از قرنِ اتم

مویِ بَرهم زده ات،جنگل انبوه از دود

و دو آتشکده در پیرهنت پنهان بود

قصه های کهن از چشم تو آغاز شدند

شاعران با لب تو قافیه پرداز شدند

هر پسربچه که راهش به خیابان تو خورد

یک شبه مرد شد و یکه به میدان زد و مُرد

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم

و از آن روز که در بندِ توام آزادم

چشممان خورد به هم،صاعقه زد پلکم سوخت

نیزه ای جمجمه ام را به گلوبند تو دوخت

سَرم انگار به جوش آمد و مغزم پوسید

سرطانی شدم و مرگ لبم را بوسید

دوزخِ نی شدم و شعله دواندم به تنت

شعله پوشیدم و مشغولِ پدر سوختنت

به خودم آمدم انگار تویی در من بود

این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

پیش چشم همه از خویش یَلی ساخته ام

پیش چشمان تو اما سپر انداخته ام

ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشست

ماه من روی گرفت و سر مریخ نشست

آس ِ در مشتِ مرا لاشخوران قاپ زدند

کرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم

آنقدر سرد شدم،از دهنت افتادم

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد

و زمان چَنبره زد کار به دستم بدهد

تو نباشی من از آینده ی خود پیرترم

از خر زخمیِ ابلیس زمین گیر ترم

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم

زیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورم

تو نباشی من و این پنجره ها هم زردیم

شاید آخر سر ِ پاییز توافق کردیم

هر کسی شعله شد و داغ به جانم زد و رفت

من تو را دو... دهنه روی دهانم زد و رفت

همه شهر مهیاست مبادا که تو را

آتش معرکه بالاست مبادا که تو را

این جماعت همه گرگند مبادا که تو را

پی یک شام بزرگند مبادا که تو را

دانه و دام زیاد است مبادا که تو را

مرد بد نام زیاد است مبادا که تو را

پشت دیوار نشسته اند مبادا که تو را

نا نجیبان همه هستند مبادا که تو را

تا مبادا که تورا باز مبادا که تو را

پرده بر پنجره انداز مبادا که تو را

دل به دریا زده ای پهنه سراب است نه

برف و کولاک زده راه خراب است نرو

بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم

با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی تو پتیاره ی پاییز مرا می شکند

این شب وسوسه انگیز مرا می شکند

بی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیست

گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالیست

بی تو تقویم پر از جمعه بی حوصله هاست

و جهان مادر آبستن خط فاصله هاست

پسری خیر ندیدهَ م که دگر شک دارم

بعد از این هم به دعاهای پدر شک دارم

می پرم ،دلهره کافیست خدایا تو ببخش

... خودکشی دست خودم نیست، خدایا تو ببخش

دلتنگی، خوشه انگور سیاه است - شمس لنگرودی

Sara Hg