▨ شعر: لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفایی است
و چشم‌هایت شعر ِ سیاه گویایی‌ست

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود محو و رویایی است؟

چگونه وصف کنم هیات غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی‌ست

تو از معابد مشرق زمین عظیم تری
کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی‌ست

در آسمانه ی دریای دیدگانِ تو شرم
گشوده بال‌تر از مرغَکان دریایی‌ست

شَمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک تر از عطرهای صحرایی‌ست

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ ترین مبحث شناسایی‌ست

نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی‌ست

تو 'باری' اینک از اوج بی نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و مُعمّایی‌ست

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش
که دردناک ترین ساقه‌های تنهایی‌ست

حسین منزوی | لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست

▨ شعر: برف
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
تنها یکبار می‌­توانست
در آغوش‌اش کشند
و می­‌دانست -آن‌گاه- چون بهمنی فرومی­‌ریزد
و می­‌خاست
به آغوش‌ام پناه آرد؛

نامش برف بود
تنش  برفی
قلبش از برف
و تپشش
صدای چکیدن برف
بر بام‌های کاه‌­گلی

و من او را
چون شاخه­‌ای که به زیر بهمن شکسته باشد
دوست می­‌داشتم

▨
بیژن الهی از کتاب شعر «جوانی‌ها»، انتشارات بیدگل، صفحه‌ی ۱۷
───────♪ ───────
بیژن الهی جز شاعرانی است که متاسفانه هیچ قطعه ای با صدای خودش در دست نیست. از سویی جایگاه مهم او در شعر مدرن ایران، غیرقابل‌انکار است. به همین دلیل بر آن شدم تا تعدادی از آثار این شاعر را با صدای خودم اجرا کنم، تا جای او و شعرهایش، در بین شاعران معاصر خالی نماند

بیژن الهی | برف

▨ شعر: شاعر، تو را زین خیل بی‌دردان، کسی نشناخت
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
این غزل توسط شاعر، به برادرش بهروز منزوی تقدیم شده است
_________
شاعر، تو را زین خیل بی‌دردان، کسی نشناخت
تو مشکلی و هرگزت آسان، کسی نشناخت

کنج خرابت را بسی تسخر زدند اما
گنج تو را، ای خانه‌ی ویران کسی نشناخت

جسم تو را، تشریح کردند از برای هم
اما تو را -ای روح سرگردان- کسی نشناخت

آری تو را، ای گریه‌ی پوشیده در خنده
وآرامش آبستن ِ توفان، کسی نشناخت

زین عشق‌ورزان ، نسیم و گلشنت، نشگفت
کای گردباد ِ بی‌سر و سامان، کسی نشناخت

وز دوستداران ِ بزرگ ِ کفر و دینت نیز
ای خود تو هم یزدان و هم شیطان، کسی نشناخت

گفتند: این دون است و آن والا، تو را، اما
ای لحظه‌ی دیدار جسم و جان! کسی نشناخت (۱)

با حکم مرگت روی سینه، سال‌های سال
آن جا تو را در گوشه‌ی یمگان، کسی نشناخت (۲)

فریاد «نای»ت را و بانگ شکوه‌هایت را
ای طالع و نام تو نا‌هم‌خوان، کسی نشناخت (۳)

بی‌شک تو را در روز ِ قتل ِعام نیشابور
با آن دریده سینه‌ی عرفان، کسی نشناخت (۴)

ای جوهر شعر تو، چون نام تو بُرّنده
ذات تو را ای جوهر ِ برّان، کسی نشناخت (۵)

روزی که می‌خواندی؛ مخور مِی محتسب تیز است
لحن نوایت را در آن سامان، کسی نشناخت (۶)

وقتی که می‌کندند از تن پوستت را نیز
گویا تو را زان پوستین‌پوشان، کسی نشناخت (۷)

چون می‌شدی مخنوق از آن مستان، تو را ای تو
خاتون شعر و بانوی ایمان، کسی نشناخت (۸)

آن دم که گفتی، باز گرد ای عید، از زندان
خشم و خروشت را، در آن زندان، کسی نشناخت (۸)

چون راز دل با غار می‌گفتی تو را، هم نیز
ای شهریار شهر سنگستان، کسی نشناخت (۹)

حتا تو را در پیش ِ روی ِجوخه‌ی اعدام
جز صبحگاه ِ خونی میدان، کسی نشناخت (۱۰)

هرکس رسید از عشق ورزیدن به انسان گفت
امّا تو را، ای عاشق ِ انسان، کسی نشناخت
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اشارات غزل؛
۱. مکن در جسم و جان منزل که این دون است و آن والا
قدم زین هر دو بیرون نه ، نه این جا باش ، نه آن جا
« سنایی غزنوی »

۲.ناصر خسرو قبادیانی
۳.مسعود سعد سلمان
۴.عطار نیشابوری              
۵.سیف فرغانی
۶.حافظ : اگر چه باده فرخبخش و باد گلبیز است
به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

۷.عمادالدین نسیمی از پیروان نهضت حروفیه که به دستور یکی از اعقاب تیمور ظاهرا ، پوست از تنش ، زنده زنده کندند

۸.فرخی یزدی : سوکواران را مجال بازدید و دید نیست
بازگرد ای عید از زندان که ما را عید نیست

۹. م. امید و شعر قصه ی شهر سنگستان
سخن می گفت در سر آغاز کرده
شهریار شهر سنگستان...

۱۰. خسرو گلسرخی و سایر شاعران شهید

حسین منزوی | کسی نشناخت

▨ شعر: آهای خبردار (نسخه‌ی کلاسیک)
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
آهای خبردار
مستی یا هوشیار؟
خوابی یا بیدار؟
خاله یادگار

تو شبِ سیا 
تو شبِ تاریک 
از چپ و از راست 
از دور و نزدیک
یه نفر داره 
جار می‌زنه، جار؛
آهای غمی كه 
مثلِ یه بختک 
رو سینه‌ی من 
شده‌ای آوار 
از گلوی من 
دستاتو، وردار 
▨
توی كوچه‌ها 
یه نسیم رفته
پی ولگردی 
توی باغچه‌ها
پاییز اومده 
پی نامردی 
توی آسمون 
ماهو دق می‌ده 
دردِ بی‌دردی 
▨
خاله یادگار
نمیای بریم 
شهرو بگردیم 
قدم به قدم؟ 
نمیای بریم 
چراغ ورداریم 
پرسه بزنیم 
دنبالِ آدم؟ 

كوچه‌های شهر 
پُرِ ولگرده 
دل پُرِ درده 
شب پُرِ مَردو 
پُرِ نامرده 

همه پا دارن 
همه دَس دارن 
اما بعضیا 
دورِ خودشون 
یه قفس دارن 
بعضیاشونم
توی دستشون 
یه جَرَس دارن 
▨
آره خاله جون
خاله خبردار
باغ داریم تا باغ 
یكی غرقِ گل 
یكی پُرِ خار 

مرد داریم تا مرد 
یكی سَرِ كار 
یكی سَرِ بار 
یكی سَرِ دار 

آهای خبردار
خاله یادگار
تو میخونه‌ها 
دیگه كی مسته؟ 
دیگه كی هوشیار؟ 

تو ویرونه‌ها 
دیگه كی مرده؟ 
كی شده مُردار؟ 
تو افسونه‌ها 
دیگه كی دیوه؟ 
دیگه كی دیوار؟ 
▨
آره خبردار 
خاله یادگار
می‌خوان بینِ ما 
دیوار بزنن 
میله بكارن 
خندق بكنن 

تو رو ببرن 
اونورِ بازار 
من‌و بیارن 
اینورِ بازار 
▨
از من و توها 
بازار شلوغه 
تا ما با همیم 
دیوار دروغه 

بارون نزنه 
آبت نبره 
من دارم میام 
خوابت نبره

خبر، خبردار 
خاله یادگار!
من به یادِ تو 
بیدار می‌مونم 
تو به یادِ كی 
می‌مونی بیدار؟
▨ 
حسین منزوی
خوانش این شعر به تاریخ نوزدهم آذرماه ۱۳۸۱ در دانشگاه زنجان انجام شده

حسین منزوی | آهای خبردار (نسخه‌ی کلاسیک)

▨ شعر: آهای خبردار (نسخه‌ی بازسازی شده)
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: ئاگر گداری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
پیش تر، نسخه‌ی کلاسیک، با صدای شاعر منتشر شد. در این نسخه، صدای با کیفیت‌تر جایگزین صدای شاعر شده، البته سعی شده تا جای ممکن لحن شاعر بازسازی شود و راوی به جزییات خوانش شاعر وفادار باشد
────── ♪ ──────
آهای خبردار
مستی یا هوشیار؟
خوابی یا بیدار؟
خاله یادگار

تو شبِ سیا 
تو شبِ تاریک 
از چپ و از راست 
از دور و نزدیک
یه نفر داره 
جار می‌زنه، جار؛
آهای غمی كه 
مثلِ یه بختک 
رو سینه‌ی من 
شده‌ای آوار 
از گلوی من 
دستاتو، وردار 
▨
توی كوچه‌ها 
یه نسیم رفته
پی ولگردی 
توی باغچه‌ها
پاییز اومده 
پی نامردی 
توی آسمون 
ماهو دق می‌ده 
دردِ بی‌دردی 
▨
خاله یادگار
نمیای بریم 
شهرو بگردیم 
قدم به قدم؟ 
نمیای بریم 
چراغ ورداریم 
پرسه بزنیم 
دنبالِ آدم؟ 

كوچه‌های شهر 
پُرِ ولگرده 
دل پُرِ درده 
شب پُرِ مَردو 
پُرِ نامرده 

همه پا دارن 
همه دَس دارن 
اما بعضیا 
دورِ خودشون 
یه قفس دارن 
بعضیاشونم
توی دستشون 
یه جَرَس دارن 
▨
آره خاله جون
خاله خبردار
باغ داریم تا باغ 
یكی غرقِ گل 
یكی پُرِ خار 

مرد داریم تا مرد 
یكی سَرِ كار 
یكی سَرِ بار 
یكی سَرِ دار 

آهای خبردار
خاله یادگار
تو میخونه‌ها 
دیگه كی مسته؟ 
دیگه كی هوشیار؟ 

تو ویرونه‌ها 
دیگه كی مرده؟ 
كی شده مُردار؟ 
تو افسونه‌ها 
دیگه كی دیوه؟ 
دیگه كی دیوار؟ 
▨
آره خبردار 
خاله یادگار
می‌خوان بینِ ما 
دیوار بزنن 
میله بكارن 
خندق بكنن 

تو رو ببرن 
اونورِ بازار 
من‌و بیارن 
اینورِ بازار 
▨
از من و توها 
بازار شلوغه 
تا ما با همیم 
دیوار دروغه 

بارون نزنه 
آبت نبره 
من دارم میام 
خوابت نبره

خبر، خبردار 
خاله یادگار!
من به یادِ تو 
بیدار می‌مونم 
تو به یادِ كی 
می‌مونی بیدار؟

حسین منزوی | آهای خبردار (نسخه‌ی بازسازی شده)

▨ شعر: خواهد آمد
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین؛ خواهد آمد
بسته بار ِگیسوان از نافه‌ی چین خواهد آمد

از تبار ِدلستان ِلولیان ِبیستونی
شنگ و شیطان، با همان رفتار ِشیرین خواهد آمد

با شگرد ِسامری را ساحری آموز ِنازش
تا دوباره از که بستاند دل و دین؛ خواهد آمد

با همان «آن» ی که پنداری خود از روز ِنخستین
شعر گفتن را به «حافظ» داده تلقین؛ خواهد آمد

بی‌گمان از آینه ــ جشن سرور آمیز حُسنش ــ
راه دوری تا من ــ این تصویر غمگین ــ خواهد آمد

عشق گاهی زندگی‌ساز است و گاهی زندگی‌سوز
تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد؟

ای دل من! سر مزن بر سینه این سان ناشکیبا
لحظه‌یی، دیوانه جان! آرام بنشین، خواهد آمد

خواهد آمد، خواهد آمد، آه اگر اما نیاید؛
باز سقف ِآسمان امروز پایین خواهد آمد

حسین منزوی | خواهد آمد

▨ شعر: پای در ره که نهایدید
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
پای در ره که نهادید افق تاری بود
شب در اندیشه‌ی تثبیت ِ سیه‌کاری بود

باده‌ی خاص کشیدید و به میخانه‌ی عشق
مستی ِسرخ ِشما غایت ِهشیاری بود

خواب خوش باد شما را که در آن هنگامه
خواب ِخونین ِشما؛ آیت ِ بیداری بود

خم نشد قامت ِ رعنای شما بر اثرش
بختک ِ زلزله هرچند که آواری بود

شرممان باد که تا ساعت ِ آن واقعه نیز
چشممان دوخته بر ساعت ِدیواری بود

جایتان سبز! که با خون خود امضا کردید
پای آن نامه؛ که منشور ِوفاداری بود

قصه‌ای بیش نبود آنچه سرودید از عشق
لیک هریک به زبانی که نه تکراری بود

ای شمایان که خروشان ِ کفن‌پوشانید
ای که بر فرق ِ ستم تیغ ِ شما کاری بود؛

در رگ ِ ما که خموشان ِسیه‌پوشانیم
کاشکی قطره‌ای از خون ِ شما جاری بود
▨

حسین منزوی | پای در ره که نهادید

▨ شعر: هنگام (شعری برای چهل سالگی)
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
جهان ِ مرا مِه گرفته سراسر
و تا چشم می­بیند آب است
در چارسوهای منظر

در این جا، به جای چهل روز
چهل سال، یک‌ریز باریده باران
چهل سال بی‌وقفه غریده توفان
ستیزیده­ام پنجه در پنجه و روی در روی
چهل سال با موج­های کف ِ آلود ِجوشان
و بیرون کشانیده­ام کشتی­ام را
چهل بار از کام ِخیزاب­های خروشان

چهل سال بر من
«چلانیده­اند ابرها
پیرهن­های­شان را»·
و اشباح ِ قربانیان ِ جزایر
کفن­هایشان را
▨
و اکنون که انگار
توفان نشسته است
و نوح ِ -چهل‌ ساله در من ستیزیده- خسته است
الا ای خجسته کبوتر
نه هنگام ِ آن است دیگر
که از دست­هایم
به دیدار آرامش و آشتی
پَر درآری؟
و از چشم­هایت برایم
دو برگ ِ درخشان ِ زیتون بیاری؟
────── ♪ ──────
با وامی از منظومه­ی حیدر بابایه سلام از «شهریار» شاعر معاصر؛
«آق بولوت لار کؤینک لرون سیخاندا»
« و ابرها وقتی که می­چلانند پیراهن سفید خیس­شان را»

حسین منزوی | شعری برای چهل سالگی

▨ شعر: دو قطبِ یک رخوت
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
می‌مانی و
چُرتی کوتاه
با آبی‌ی دخترانه‌ی بدقولی‌ها. ـ
در گُلخانه‌ی سایه دار
که دَم کرده‌ست.


و نورِ چشم
که پُشتِ شیشه‌ها را روشن
نگاه می‌دارد، ـ
که تو نمی‌آید.
▨
از کتاب «دیدن»، انتشارات بیدگل، صفحه‌ی۵۳ 
سروده شده به سال ۱۳۴۹ 
───────♪ ───────
بیژن الهی جز شاعرانی است که متاسفانه هیچ قطعه ای با صدای خودش در دست نیست. از سویی جایگاه مهم او در شعر مدرن ایران، غیرقابل‌انکار است. به همین دلیل بر آن شدم تا تعدادی از آثار این شاعر را با صدای خودم اجرا کنم، تا جای او و شعرهایش، در بین شاعران معاصر خالی نماند

بیژن الهی | دو قطبِ یک رخوت

▨ نام شعر: ای باغ چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
ای باغ! چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟
کو خاکِ شهیدانِ کفن پیرهنانت؟

تا سرب که پاشیده و تا لاله که چیده است
در سینه و سیمایِ بهارین بدنانت؟

آه ای وطن! ای خورده به بازارِ شقاوت
بس چوبِ حراج از طرفِ بی‌وطنانت

خونِ که شتک زد ز پدرها و پسرها
بر صبحِ یتیمان و شبِ بیوه زنانت

رودابه‌ی من! رودگری کن که فتادند
در چاهِ شغادانِ زمان، تهمتنانت

رگبار گرفت آنگه و بارید ز هر سو
بر سینه و سر، نیزه و شمشیر و سنانت

ای باغِ اهورایی‌ام افسوس که کردند
بی‌فرّه و بی‌فرّ و شکوه، اهرمنانت

هم‌خوانِ نسیمم من و هم‌‌گریه‌ی باران
در ماتمِ سرخِ سمن و یاسمنانت
▨ 
حسین منزوی
خوانش این شعر به تاریخ نوزدهم آذرماه ۱۳۸۱ در دانشگاه زنجان انجام شده

حسین منزوی | ای باغ چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟

▨ نام شعر: عقاب
▨ شاعر: پرویز ناتل خانلری
▨ با صدای: پرویز ناتل خانلری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
این شعر به صادق هدایت تقدیم شده است
ــــــــــــــــــ
گشت غمناک دل و جان عقاب
چو از او دور شد ایام شَباب

دید کش دور به انجام رسید
آفتابَش به لبِ بام رسید

باید از هستی دل برگیرد
ره سوی کشور دیگر گیرد

خواست تا چاره‌ی ناچار کند
دارویی جوید و در کار کند

صبحگاهی ز پی چاره‌ی کار
گشت بر باد سبک سیر سوار

گلّه کآهنگ چرا داشت به دشت
ناگه از وحشت پر ولوله گشت

وان شبان، بیم زده، دل‌نگران
شد پی بره‌ی نوزاد دوان

کبک، در دامن خاری آویخت
مار پیچید و به سوراخ گریخت

آهو اِستاد و نگه‌کرد و رمید
دشت را خط غباری بکشید

لیک صیاد سَر دیگر داشت
صید را فارغ و آزاد گذاشت

چاره‌ی مرگ، نه کاریست حقیر
زنده را  دل نشود از جان سیر

صید هر روزه به چنگ آمد زود
مگر آن روز که صیاد نبود

آشیان داشت در آن دامنِ دشت
زاغکی زشت و بد اندام و پلشت

سنگ‌ها از کفِ طفلان خورده
جان ز صد گونه بلا در برده

سال‌ها زیسته افزون ز شمار
شکم آکنده ز گند و مردار

بر سر شاخ ورا دید عقاب
ز آسمان سوی زمین شد به شتاب

گفت که: «ای دیده ز ما بس بیداد
با تو امروز مرا کار افتاد

مشکلی دارم اگر بگشایی
بکنم هرچه تو می فرمایی»

گفت: «ما بنده‌ی درگاه توییم
تا که هستیم؛ هواخواه توییم

بنده آماده، بگو فرمان چیست؟
جان به راه تو سپارم، جان چیست؟

دل، چو در خدمت تو شاد کنم
ننگم آید که ز جان یاد کنم»

این همه گفت ولی با دل خویش
گفت و گویی دگر آورد به پیش

کاین ستمکار قوی پنجه، کنون
از نیاز است چنین زار و زبون

لیک ناگه چو غضبناک شود
زو حساب من و جان پاک شود

دوستی را چو نباشد بنیاد
حَزْم را باید از دست نداد

در دل خویش چو این رای گزید
پر زد و دورتَرَکْ جای گزید

زار و افسرده چنین گفت عقاب
که: «مرا عمر، حبابی است بر آب

راست است این که مرا تیز، پر است
لیک پرواز زمان تیزتر است

من گذشتم به شتاب از در و دشت
به شتاب ایام از من بِگُذشت

گر چه از عمر،‌ دل سیری نیست
مرگ می‌آید و تدبیری نیست

من و این شهپر و این شوکت و جاه
عمرم از چیست بدین حد کوتاه؟

تو بدین قامت و بال ناسار
به چه فن یافته‌ای عمر دراز؟

پدرم از پدر خویش شنید
که یکی زاغ سیه روی پلید

با دوصد حیله به هنگام شکار
صد ره از چنگش کرده‌است فرار

پدرم نیز به تو دست نیافت
تا به منزلگه جاوید شتافت

لیک هنگام دم بازپسین
چون تو بر شاخ شدی جایگزین

از سر حسرت با من فرمود
کاین همان زاغ پلید است که بود

عمر من نیز به یغما رفته است
یک گل از صد گلِ تو نشکفته است

چیست سرمایه‌ی این عمرِ دراز؟
رازی این جاست، تو بگشا این راز»

زاغ گفت: «ار تو در این تدبیری
عهد کن تا سخنم بِپْذیری

عمرتان گر که پذیرد کم و کاست
دگری را چه گنه؟ کاین ز شماست

ز آسمان هیچ نیایید فرود
آخر از این همه پرواز چه سود؟

پدر من که پس از سیصد و اند
کان اندرز بد و دانش و پند

بارها گفت که بر چرخ اثیر
بادها راست فراوان تاثیر

بادها کز زبر خاک و زند
تن و جان را نرسانند گزند

هر چه از خاک، شوی بالاتر
باد را بیش گزندست و ضرر

تا بدانجا که بر اوج افلاک
آیت مرگ شود، پیک هِلاک

ما از آن، سال بسی یافته‌ایم
کز بلندی،‌ رخ برتافته‌ایم

زاغ را میل کند دل به نشیب
عمر بسیارَش ازان گشته نصیب

دیگر این خاصیت مردار است
عمر مردار خوران بسیار است

گند و مردار بهین درمان است
چاره‌ی رنج تو زان آسان ست

خیز و زین بیش،‌ ره چرخ مپوی
طعمه‌ی خویش بر افلاک مجوی

ناودان، جایگهی سخت نکوست
به از آن کنج حیاط و لب جوست

من که بس نکته‌ی نیکو دانم
راه هر برزن و هر کو دانم

خانه‌ای در پس باغی دارم
واندر آن گوشه سراغی دارم

خوان گسترده الوانی هست
خوردنی‌های فراوانی هست»

آنچه زان زاغ چنین داد سراغ
گندزاری بود اندر پس باغ

بوی بد، رفته از آن تا ره دور
معدن پشّه، مقام زنبور

نفرتش گشته بلای دل و جان
سوزش و کوری دو دیده از آن

آن دو همراه رسیدند از راه
زاغ بر سفره‌ی خود کرد نگاه

گفت: «خوانی که چنین الوان‌است
لایقِ حضرتِ این مهمان‌است

می‌کنم شکر که درویش نیم
خجل از ماحَضَرِ خویش نیم»

گفت و بنشست و بخورد از آن گند
تا بیاموزد از او مهمان پند

عمر در اوج فلک بُرده به سر
دم‌زده در نفس باد سَحَر

ابر را دیده به زیر پر خویش
حَیَوان را همه فرمانبر خویش

بارها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

سینهٔ کبک و تَذَرْو و تِیهو
تازه و گرم‌شده طعمه‌ی او

اینک افتاده بر این لاشه و گند
باید از زاغ بیاموزد پند

بوی گندش، دل و جان تافته بود
حال بیماری دق یافته بود

▨
(ارایه‌ی ادامه‌ی شعر، به دلیل محدودیت کاراکتر، در اینجا مقدور نشد
ـــــــــــ
دکتر پرویز ناتل خانلری
بیست و چهارم امرداد ۱۳۲۱

پرویز ناتل خانلری | عقاب

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

حسین منزوی | کسی نشناخت

Schahrouz Kabiri

Related tracks