▨ نام شعر: صحرای بی پایان
▨ شاعر: ابولحسن ورزی
▨ با صدای: ابولحسن ورزی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
ز عقلِ نکته‌بینان حل نشد هرگز معمایی
خوشا دیوانگی‌ها با حریفِ باده‌پیمایی

دمی از رنجِ حیرانی دل و جانم نیاساید
نه در آغوشِ محرابی، نه در پایِ چلیپایی

طنین عشق و آزادی نمی‌آید به گوش من
نه از آوازۀ دیری، نه از زنگ کلیسایی

کنشت و دیر و مسجد را چرا باید بنا کردن؟
تو را گر می‌توان دیدن، ز هر سویی، به هر جایی

نهان از دیدۀ مایی و در دل‌هایِ ما پیدا*
نه با مایی نه بی مایی، نه پنهانی نه پیدایی

ز نقش عشق زیباتر ندارد زندگی نقشی*
در این خوابِ پریشان، خوش‌تر از این نیست رویایی

{نتابد گر فروغِ عِشق بر تاریکیِ دل‌ها*
شبانِ تارِ ما را نیست صبحِ عالم‌آرایی}

سرابِ زندگانی می‌فریبد تشنه‌کامان را
تو گر سیرابِ عشقی، زین سرابت نیست پروایی

در این صحرای بی‌پایان، هزاران کاروان گم شد
که از ایشان نمی‌آید، نه پیغامی، نه آوایی

سواران بی‌خبر رفتند و این غم می کشد ما را
کز آنان گردِ راهی نیست، در دامانِ صحرایی

{غمِ فردا مخور امروز و، فرصت را غنیمت دان
چه دانی کز پسِ امروز خواهی داشت فردایی؟}
▨
ابولحسن ورزی
متخلص به طالع
ـــــــــــ
پی‌نوشت اول: یکی از مشهورترین شعرهای ابولحسن ورزی، شعر با مطلع «آمد اما در نگاهش آن نوازش‌ها نبود» است که شاید مشهورترین اثر وی باشد.
پی‌نوشت دو: دو بیت در آکولاد آمده که در متن کتاب شعر ایشان هست اما در خوانش خوانده نشده است.

ابولحسن ورزی | صحرای بی‌پایان

▨ نام شعر: نیما
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
از بَرِ این بی‌هنر گردندهٔ بی‌نور
هست نیما اسمِ یک پروانهٔ مهجور
مانده از فصلِ بهاران دور
در خزان زردِ غم جا می‌گزیند
بر فرازِ گلبنانِ دل بیفسرده نشیند.
دست سنگینی‌ست
در درونِ تیرگی‌های عذاب‌انگیز
که به روی سینهٔ اهریمنان و نابکاران و دروجانشان فرود آید
هم‌چنین روی جبین نازنینان و فرشتگان ...
اسم شورافکن یکی گردنده است این اسم
در زمین نه، بر فراز آسمان نه، در همه جا
در میان این زمین و آسمان
از پیِ گمگشتهٔ خود می‌شتابد
آن زمان که بر بساطِ بی‌نوای خود درآید
خواهدش از دیده خون بارَد ولیکن
آوَرَد شرم از وقارِ پهلوانی
دایماً در پیش روی او بدان‌سانی که او باشد نشسته
هم‌چو کلهٔ جغد پیری سر فرود آید از او
در کنار صفحه‌ای در وی خطوطی تیره.
با وی این پیمان کند که هیچ وقتی
نه به ترکِ راه و رسم خود بگوید.
▨ 
نیما یوشیج
شانزدهم خرداد ماه ۱۳۲۱

نیما | نیما یوشیج | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: وقت باریدن
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
 وقت باریدن باران ای دوست
هرکسی تنهاست
توی تنهایی
پسری را باران شاعر کرد
دختری را گریاند
پشت این پنجره، من می‌شنوم
ریزش باران، تنهایی را می‌خوانَد
ریزش باران، تنهایی را می‌گوید


وقت باریدن باران بود
که کسی را از از مرز
باد با خود آورد!
وقت باریدن باران بود
که جوانی لاغر ظاهر شد در کوچه
و زنی نادم شد
وقت باریدن باران بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
بیست و پنجم مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۳۵

هوشنگ چالنگی | وقت باریدن

▨ مصاحبه شونده: سیمین بهبهانی
▨ میزبان: تلویزیون ایران من
▨ زمان و مکان مصاحبه:  تابستان ۱۳۷۴ در پورتلند
▨ موضوع: شرح حال و آثار چاپ شده از سیمین بهبهانی
▨ پالایش: شهروز

مصاحبه با سیمین بهبهانی

▨ نام شعر: ای دیو سپید پای در بند (قصیده‌ی دماوندیه ۲)
▨ شاعر: ملک الشعرا بهار
▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga
▨ عکس پوستر: مجید قهرودی https://x.com/Majidxfuture/status/1956692847094022464/photo/1
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
ای دیوِ سپیدِ پای در بند
ای گنبدِ گیتی ای دماوند

از سیم به سر، یکی کله‌خود
ز آهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی
بنهفته به ابر چهرِ دلبند

تا وارهی از دمِ ستوران
وین مردم نحس دیومانند

با شیرِ سپهر بسته پیمان
با اخترِ سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز جور گردون
سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت
آن مشت تویی تو، ای دماوند

تو مشتِ درشتِ روزگاری
از گردش قرن‌ها پس‌افکند

ای مشتِ زمین بر آسمان شو
بر ری بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روزگاری
ای کوه، نیَم ز گفته خرسند

تو قلبِ فسرده‌ی زمینی
از درد ورم نموده یک‌ چند

تا درد و ورم فرو نشیند
کافور بر آن ضماد کردند

شو منفجر ای دلِ زمانه
وان آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین سخن همی گوی
افسرده مباش خوش همی‌خند

پنهان مکن آتش درون را
زین سوخته‌جان شنو یکی پند

گر آتش دل نهفته داری
سوزد جانَت، به جانْت سوگند

بر ژرف دهانت سخت بندی
بر بسته سپهرِ نیو پُر فَند

من بندِ دهانت برگشایم
ور بگشایند بندم از بند

از آتش دل برون فرستم
برقی که بسوزد آن دهان بند

من این کنم و بود که آید
نزدیک تو این عمل خوشایند

آزاد شوی و بر خروشی
ماننده‌ی دیو جسته از بند

هرّای تو افکَنَد زلازل
از نیشابور تا نهاوند

وز برق تنوره‌ات بتابد
ز البرز اشعه تا به الوند

ای مادرِ سرسپید بشنو
این پندِ سیاه‌بخت فرزند

برکش ز سر این سپید معجر
بنشین به یکی کبود اورند

بگرای چو اژدهای گرزه
‌بخروش چو شرزه شیر ارغند

ترکیبی ساز بی‌مماثل
معجونی ساز بی‌همانند

از نار و سعیر و گاز و گوگرد
از دود و حمیم و بخره و گند

از آتش آه خلق مظلوم
و از شعله‌ی کیفر خداوند

ابری بفرست بر سر ری
بارانش زهول و بیم و آفند

بشکن در دوزخ و برون ریز
بادافرهِ کفرِ کافری چند

زانگونه که بر مدینه‌ی عاد
صرصر شرر عدم پراکند

چونان که بشارسان «‌پُمپی‌»‌
ولکان‌ اجلِ معلق افکند

بفکن ز پی این اساس تزویر
بگسل ز هم این نژاد و پیوند

برکن ز بن این بنا که باید
از ریشه بنای ظلم برکند

زین بی‌خردانِ سفله بستان
دادِ دلِ مردم خردمند
▨ 
ملک‌الشعرا بهار
۱۳۰۱ تهران 
ـــــــــ
توضیح شاعر: این شعر در سال ۱۳۰۱ شمسی گفته شد. در این سال به تحریک بیگانگان هرج‌ومرج قلمی و اجتماعی و هتاکی و آزار وطن‌خواهان و سستی کار دولت مرکزی بروز کرده بود - این قصیده در زیر آن معانی در تهران گفته شده و پایتخت هدف شاعر قرار گرفته است

ملک‌الشعرا بهار | دماوندیه ۲ | صدای ارژنگ آقاجری

▨ نام شعر: میراث
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نمی‌توانم گفت،
با تو این راز نمی‌توانم گفت
- در کجای دشت، نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند-

آرام!
آرام!
از کوه اگر می‌گویی
آرام‌تر بگوی!

بارِ گریه‌ای بر شانه دارم!

برکه‌ای که شب از آن آغاز می‌شود
ماهی اندوهگین می‌گردد و
رشد شبانه‌ی علف
پوزه‌ی اسب را مرتعش می‌کند

آرام!
آرام!
از دشت اگر می‌گویی
گیاهی که در برابر چشم قد می‌کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک! پیشاپیشِ گله می‌آید

آه می دانم !
اندوه خویشتن را من صیقل نداده‌ام!
بتاب، رویای من!
بر گیاه و بر سنگ،
که معراج تو را آراسته‌ام من.

گرگی که تا سپیده‌دمان بر آستانه‌ی ده می‌ماند 
بوی فراوانی در مشام دارد!

صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود.

ستاره‌ها از حلقومِ خروس
تاراج می‌شوند
تا من از تو بپرسم!
اکنون، ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهیِ جنگل است که پلکِ مرا
بر یالِ اسب می‌خواباند
و ستاره‌ای غیبت می‌کند
تا سپیده‌دمان را به من باز نماید.
میراثِ گریه، آه
در قوم من
سینه‌به‌سینه بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۱
ــــــــ
تذکر: متن خوق منطبق بر خوانش شاعر است و با متن چاپ شده در کتاب، کم و بیشی‌هایی دارد.

هوشنگ چالنگی | میراث

سخنرانی استاد بدیع‌الزمان فروزانفر
ــــــــــــــــــــــــــ
▨ سخنران: استاد بدیع‌الزمان فروزانفر
▨ میزبان: رادیو ایران، برنامه مرزهای دانش
▨ موضوع: سخنرانی در باب مثنوی مولوی و پرسش و پاسخ با حضار
▨ پالایش: شهروز

استاد بدیع‌الزمان فروزانفر | سخنرانی درباب مثنوی مولانا

مصاحبه با استاد جلال‌الدین همایی
ــــــــــــــــــــــــــ
▨ مصاحبه‌شونده: استاد جلال‌الدین همایی
▨ مصاحبه کننده: صدرالدین الهی
▨ موضوع: سخنرانی در باب فردوسی و شاهنامه
▨ پالایش: شهروز

سخنرانی استاد جلال‌الدین همایی | فردوسی و شاهنامه

سخنرانی استاد جلال‌الدین همایی
ــــــــــــــــــــــــــ
▨ سخنران: استاد جلال‌الدین همایی
▨ میزبان: رادیو ایران، برنامهٔ مرزهای دانش
▨ موضوع: سخنرانی در باب شیخ عطار و پرسش و پاسخ با حضار 
▨ پالایش: شهروز

سخنرانی استاد جلال‌الدین همایی | شیخ عطار

▨ نام شعر: هفت بیت اول از دفتر دوم مثنوی معنوی (مدتی این مثنوی تاخیر شد) 
▨ شاعر: مولانا
▨ با صدای: استاد بدیع الزمان فروزانفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
مدتی این مثنوی تأخیر شد
مهلتی بایست تا خون شیر شد

تا نزاید بختِ تو فرزند نو
خون نگردد شیرِ شیرین‌ خوش شنو

چون ضیاء‌الحق حسام‌الدین عنان
باز گردانید ز اوجِ آسمان

چون به معراجِ حقایق رفته بود
بی‌بهارش غنچه‌ها ناکَفته بود

چون ز دریا سوی ساحل بازگشت
چنگِ شعرِ مثنوی با‌ساز گشت

مثنوی که صیقل ارواح بود
بازگشتش روز استفتاح بود

مطلع تاریخ این سودا و سود
سال اندر ششصد و شصت و دو بود
▨
مولانا

بدیع‌الزمان فروزانفر | هفت بیت اول از دفتر دوم مثنوی معنوی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

سخنرانی استاد جلال‌الدین همایی | فردوسی و شاهنامه

Schahrouz Kabiri