Copy of شعرهای نیما یوشیج | پالایش شده | Nima Youshij

Singer, Songwriter, & Composer: Jalil Shoa

ترانه و آهنگ و تنظیم: جلیل شعاع
میکس و مستر: پیمان حاتمی
مدیر پروژه: صادق کیا
تصویرسازی و طراحی کانسپت: احسان ابرقوئی


مَرَه گِ می مَرَه بِس                          
مَرَه گِ دِ نوخور حِرص                      
مره گِ کویا شی رِ؟                         
مره گِ تو چی گی رِ؟                       
مره گ وا بَدَن،                                  
مره گِ وِلَ کون، وا بدن، وِلَ کون         
باران واره، شورِه، بَرِه هر چی کی بِبِه     
مَرَه دِ نَوا دِ                                             
تَرَه دِ نوا دِ                                          
مَرَه دِ نوا دِ بوخوسَم                                
تَرَه دِ کُرِی جان بوبوسَم                            
مره د نوا د                                          
تره د نوا د                                           
باران واره، شورِه، بَرِه، هر چی کی بِبِه            
صُب بُبُو مَرَه خواب بَبَردِه دیرَه بوست              
مار دونخادِه مَرَه، بدین رِ چی بُبوست              
مَرَه گِ نَواشون رِ                              
مره گِ چی خا بِبِه؟                           
مره گِ وِلَ کون رِ                               
مره گِ هیچی نیبِه                             

(می گوید با من بمان)
(می گوید دیگر حرص نخور)
(می گوید کجا می روی؟)
(می گوید چه می گویی؟)
(می گوید بی خیال شو)
(می گوید ول کن، بی خیال شو، ول کن)
(باران خواهد بارید و آنوقت، همه چیز را می شورد و می برد)
(دیگر دلم نمی خواهد)
(دیگر دلت نمی خواد)
(دیگر دلم نمی خواهد بخوابم)
(دیگر دلم بوسه بر شادی را نمی خواهد)
(دیگر دلم نمی خواهد)
(دیگر دلت نمی خواد)
(باران خواهد بارید و، همه چیز را می شورد و می برد)
(صبح، خوابم برد و دیرم شد)
(حتا مادر صدایم نکرد و، حالا ببین چطور شده)
((مادر)می گوید نرو)
(می گوید مگر چه می شود؟)
(می گوید بی خیال شو)
(می گوید چیزی نخواهد شد)

Va- Jalil Shoa

Astane Janan

آلبوم آستان جانان- پیش درآمد سرانداز

گمان می‌کردند دیگر تمام شد. دو سه روزی بود که ایستاده بودند در چارسوق‌های توئیتر و اینستاگرام و رجز می‌خواندند که خیابان را جمع کردیم و حالا سراغ دانشگاه می‌رویم. خیابان اما همین امروز در چهلمین سالگرد حدیث نجفی و مهسا موگویی و جواد حیدری و امیر نوروزی و هفتمین روز شهادت مهرشاد شهیدی دوباره سر بیرون کشید. این معنای دقیق و روشن شعاری است که در خیابان‌ها داده می‌شود: «هر یه نفر کشته شه/ هزار نفر پشتشه» و جمعیت، پشت به پشت هم و بازو به بازو در حرکت است. به پشتوانه‌ی شهدای قیام خیابان دوباره می‌آید چرا که سال‌ها لبریز خشم و عصیان و رنج بوده و اکنون زمان، زمانه‌ی انفجار است.
این قطعه بر موزیکی از امیرحسین میرزا به نام «کما» ساخته شده است.
بخشی از متن ترانه:
من انتحار خشمم ببین سرباز گچی
من ارتکاب عصیانم ببین وزیر مریض
من انقلاب رنجم ببین شاه دیوانه
من انفجارم، انفجار این سال‌های لبریز

من انقلاب زنم آزادی منو می‌خواد
من خاک خرابم آبادی منو می‌خواد
من غم کهنه‌سالم شادی منو می‌خواد
این همه چیزایی که ندادی منو می‌خواد

من انقلابم، انقلاب همون فرودستان
همون خواست و اراده‌ی فردای انسان
منم نوجوونی که همه امیداش پیر شد
تو کوچه‌های کودکی‌ش هدف تیر شد
ولی با دست خالی با سگای شما درگیر شد
روح دختری که اسمش رمز و موهاش مسیر شد

لبریز | قطعه‌ای از هنرمند بی‌نام انقلاب

▨ نام شعر (ترانه): حرف
▨ شاعر: شهیار قنبری
▨ با صدای: شهیار قنبری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
اگه سبزم، اگه جنگل
اگه ماهی، اگه دريا
اگه اسمم همه‌جا هست
روی لب‌ها، تو كتابا

اگه رودم؛ رودِ «گنگ»ام
مث بودا*، اگه پاک
اگه نوری به صليبم
اگه گنجی زير خاک

واسه تو قدِ يه برگم
پيشِ تو؛ راضی به مرگم

اگه پاكم مث معبد
اگه عاشق مث هندو
مث بندر واسه قايق
واسه قايق، مث پارو

اگه عكس «چل‌ستون»ام
اگه شهری بی‌حصار
واسه آرش تيرِ آخر
واسه جاده يه سوار

واسه تو قدِ يه برگم
پيشِ تو؛ راضی به مرگم

اگه قيمتی‌ترين سنگِ زمينم
توی تابستونِ دستایِ تو برفم
اگه حرفای قشنگِ هر كتابم
برای اسم تو چند تا دونه حرفم

اگه سيلم، پيش تو قد يه قطره
اگه كوهم، پيش تو قد يه سوزن
اگه تن‌پوشِ بلند هر درختم
پيش تو اندازه‌ی دگمه‌ی پيرهن

واسه تو قدِ يه برگم
پيشِ تو؛ راضی به مرگم

اگه تلخی مث نفرين
اگه تندی مث رگبار
اگه زخمی، زخم كهنه
بغضِ يک در، رو به ديوار

اگه جامِ شوكرانی
تو عزيزی، مث آب
اگه ترسی، اگه وحشت
مثِ مردن توی خواب

واسه تو قد يه برگم
پيشِ تو؛ راضی به مرگم
▨
شهیار قنبری
لندن ۱۹۷۴ (۱۳۵۳)
از کتاب «دریا در من» چاپ نگاه
صفحه ۱۶۶
ــــــــــــــــ
* در اجرا واژه‌ی «بودا»، «مریم» شده‌است.
پی‌نوشت: آهنگ و تنظیم این ترانه را واروژان انجام داده و خانم گوگوش اجرا کرده است.

شهیار قنبری | حرف

▨ نام شعر: ری‌را
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
«ری را»... صدا می‌آید امشب
از پشت «کاچ» که بند آب
برق سیاخ تابش تصویری از خراب
در چشم می‌کشاند.
گویا کسی ست که می‌خواند…

اما صدای آدمی این نیست
با نظم هوش‌ربایی من
آوازهای آدمیان را شنیده‌ام
در گردش شبانی سنگین؛
ز اندوه‌های من
سنگین تر.
و آوازهای آدمیان را یک‌سر
من دارم از بر.

یک‌شب درون قایق دل‌تنگ
خواندند آن چنان
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب
می‌بینم.

ری را.ری را...
دارد هوا که بخواند.
در این شب سیا.
او نیست با خودش،
او رفته با صدایش اما
خواندن نمی‌تواند.
▨
نیما یوشیج - ۱۳۳۱
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.
ـــــــــــــــــــــــــ
پی‌نوشت‌ها:
۱- معنای «کاچ» در منابع مختلف به‌صورت «قطعهٔ کوچک جنگل در میان مزارع»، «کچلی‌های زمین»، و «بخشی از جنگل که درخت‌های آن را کنده‌اند» آمده‌است.

۲- بند آب: به‌صورت «حفره‌هایی که به دست روستاییان برای آبیاری زمین‌هایی که به آن مشرف است، ایجاد می‌شود»[۱۳] و «برکه‌ای مصنوعی که به‌منظور آبیاری زمینهای اطراف احداث می‌شود»[۱۴] معنی شده‌است.
۳- ری‌را: برخی منابع «ری‌را» را نامِ زن دانسته‌اند. برخی دیگر معتقدند که ری‌را یک صوت است.
 این کلمه که دارای واکه‌های بلند «ای» و «آ» است، با سه‌نقطه‌ای که بعد از آن آمده، فضای ابهام را ایجاد می‌کند. شاعر با استفاده از صدای مبهم مرکب از دو هجای کشیده، حس شنیداری مخاطب را از آغاز شعر تحریک می‌کند.
معانی دیگر «ری‌را» در زبان مازندرانی عبارت‌اند از: (۱) بیدار باش، به هوش باش، هشدار؛ «ری‌را» در بازی‌ای به همین نام در مازندران یعنی «بپا و هوشیار باش» (۲) نام زنی که باید تیزهوش و کاردان باشد (۳) نام پرنده‌ای کوچک‌تر از گنجشک و شبیه به آن.

نیما یوشیج | ری‌را

▨ نام شعر: بخشی از شعر افسانه
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بخش ۴۵ از شعر فسانه:

۴۵
عاشق: ای فسانه! خَسان‌اند آنان
که فرو بسته رَه را به گلزار.
خَس به صد سال طوفان ننالد
گل زِ یک تندباد است بیمار.
تو مپوشان سخن‌ها که داری.

۴۶
تو بگو با زبانِ دلِ خود
- هیچکس گوی نپْسندد آن را -
می‌توان حیله‌ها راند در کار،
عیب باشد ولی نکته‌دان را
نکته پوشی پِیِ حرف مردم.

۴۷
این، زبانِ دلْ‌افسردگان است،
نه زبانِ پیِ نام خیزان،
گوی در دل نگیرد کسش هیچ.
ما که در این جهانیم سوزان
حرف خود را بگیریم دنبال:
▨
نیما یوشیج - چاپ دی ماه ۱۳۰۱
ــــــــــــــــــــــــ
تقدیم نامه‌ی شاعر: پیشگاه استادم «نظام وفا» تقدیم می‌کنم. هر چند که می‌دانم این منظومه هدیه‌ی ناچیزیست، اما او اهالی کوهستان را به سادگی و صداقتشان خواهد بخشید.

نیما یوشیج | افسانه

▨ نام شعر: اجاق سرد
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مانده از شب‌های دورادور
بر مسیر خامش جنگل
سنگ‌چینی از اجاقی خرد،
اندرو خاکستر سردی.

هم‌چنان کاندر غبار اندوده‌ی اندیشه‌های من ملال‌انگیز
طرح تصویری در آن هر چیز
داستانی حاصلش دردی.

روز شیرینم که با من آتشی داشت؛
نقش ناهم‌رنگ گردیده
سرد گشته، سنگ گردیده؛
با دم پاییز عمر من کنایت از بهار روی زردی.
هم‌چنان که مانده از شب‌های دورادور
بر مسیر خامش جنگل
سنگ‌چینی از اجاقی خرد
اندرو خاکستر سردی
▨
نیما یوشیج
آبان ماه ۱۳۲۷
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است. اگرجه خوانش شاملو در برخی واژگان و جزییات، با این متن تفاوت دارد.

نیما یوشیج | اجاق سرد

▨ نام شعر: آی آدم‌ها
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آی آدم‌ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دایم می‌زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بی‌هوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایّی بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ می‌بندید
بر کمرهاتان کمربند.
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کُند بیهوده جان قربان!

آی آدم‌ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره، جامه‌تان بر تن؛
یک نفر در آب می‌خواند شما را.
موج سنگین را به دست خسته می‌کوبد
باز می‌دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه‌هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی‌تابیش افزون
می‌کند زین آب‌ها بیرون
گاه سر، گه پا.
آی آدم‌ها!
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می‌پاید،
می‌زند فریاد و امید کمک دارد
آی آدم‌ها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!
موج می‌کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می‌گردد چنان مستی به جای افتاده. بس مدهوش
می‌رود نعره‌زنان. وین بانگ باز از دور می‌آید:
…«آی آدمها»-
و صدای باد هر دم دل‌گزاتر،
در صدای باد بانگ او رهاتر
از میان آب‌های دور و نزدیک
باز در گوش این نداها:
…«آی آدمها»
▨
نیما یوشیج - ۲۷ آذر ۱۳۲۰
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.

نیما یوشیج | آی آدم‌ها

▨ نام شعر: تلخ
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
پای آبله ز راه بیابان رسیده‌ام
بشمرده دانه‌دانه کلوخ خراب او
برده به سر به بیخ گیاهان وآب تلخ

در بر رخم مبند که غم بسته بر درم
دل‌خسته‌ام به زحمت شب زنده داریم 
ویرانه‌ام زهیبت آباد خواب تلخ

عیبم مبین که زشت و نکو دیده‌ام بسی
دیده گناه کردن شیرین دیگران
وز بی‌گناه دل‌شدگانی ثواب تلخ

در موسمی که خستگی‌ام می‌برد ز جای
با من بدار حوصله، بگشای در ز حرف
اما در آن نه ذره عتاب و خطاب تلخ

چون این شنید بر سر بالین من گریست
گفتا: «کنون چه چاره؟» بگفتم «اگر رسد
با روزگار هجر و صبوری، شراب تلخ»
▨
نیما یوشیج - آبان ماه ۱۳۲۷
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.

نیما یوشیج | تلخ

▨ نام شعر:  چنین یگانه که خواهد زیست؟
▨ شاعر: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ با صدای: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــــــــ
چنین یگانه که خواهد زیست؟
چنین یگانه که باید بود،
چنین یگانه که من بودم،
ای مهربان، که خواهد زیست؟

چنین یگانه و ناخرسند؛
و این‌چنین خشنود
به شادمانیِ دوست.

این‌چنین
مهربان
که منم
که تواند بود (زیست)؟
▨ 
م. آزاد
از دفتر شعر: آیینه‌ها تهی‌ست

م. آزاد | چنین یگانه که خواهد زیست؟

▨ نام شعر: شکسته‌پر
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نزدیک شد رسیدن مرغِ شکسته‌پر
هی پهن می‌کند پَر و هی می‌زند به در
زین حبس‌گاه سر
آواز می‌دهد به همه خفتگان ما
در کارگاهِ روشنِ فکرِ جوانِ ما
بیدار می‌کند همه شورِ نهان ما.

بر بام این سرای که کردش ستم نگون
استاده است هم‌چو یکی گوی واژگون
می‌کاودش دو چشم
تا چهره‌های مرگ‌نما را کند جدا
از چهره‌های خشم
تا فکرهای گمشدگان را
که کارشان همیشه ویرانه کردن است
و آثار این خرابی‌شان هر دم به گردن است
از فکرهای دیگر یک سوی تر کند.
تا نیم مردگان را
کافسرده شوقشان، هم از او با خبر شوند
اول به رنگ‌های دگر روی می‌کند
تردید می‌فزاید
در ساحتِ غبارِ پر از شکلِ جانور.
تصویر آتشی بنماید
با سوزشی دگر.

می‌سوزد آن‌چه بینی
وز خشم، چیزهای سیه می‌کند سفید
آن‌گاه می‌نماید از این سقفِ تیره سر
یعنی دمید از پس شام سیه سحر
نزدیک شد رسیدن مرغ شکسته پر.
▨ 
نیما یوشیج
دی ماه ۱۳۱۹

نیما یوشیج | شکسته پر | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: بنشینم و صبر پیش گیرم، دنبالهٔ کار خویش گیرم
▨ شاعر: سعدی
▨ با صدای: دکتر محمدجعفر محجوب
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
ای سرو بلندِ قامت دوست
وه وه که شمایلت چه نیکوست

در پای لطافت تو میراد
هر سرو سهی که بر لب جوست

نازک بدنی که می‌نگنجد
در زیر قبا چو غنچه در پوست

مه پاره به بام اگر برآید
که فرق کند که ماه یا اوست؟

آن خرمن گل نه گل که باغ است
نه باغ ارم که باغ مینوست

این {آن} گوی مُعَنْبَرست در جَیب؟
یا بوی دهان عنبرین بوست؟

خون دل عاشقان مشتاق
در گردن دیدهٔ بلاجوست

در حلقهٔ صَولَجان زلفش
بیچاره دلم فتاده {دل اوفتاده} چون گوست

می‌سوزد و همچنان هوادار
می‌میرد و همچنان دعاگوست

من بندهٔ لعبتان سیمین
کاخر دل آدمی نه از روست

بسیار ملامتم بکردند
کاندر پی او مرو که بدخوست

ای سخت‌دلان سست‌پیوند {سست‌پیمان}
این شرط وفا بوَد که بی‌دوست

بنشینم و صبر پیش گیرم؟
دنبالهٔ کار خویش گیرم؟ 
[بند ۱]


بگذشت و نظر {نگه} نکرد با من
در پای کشان، ز کبر دامن

دو نرگسِ مستِ نیم‌خوابش
در پیش و به حسرت از قفا من

ای قبلهٔ عاشقان {دوستان} مشتاق
گر با همه آن کنی که با من

بسیار کسان که جان شیرین
در پای تو ریزد اوّلا من

گویندم ازو نظر بپرهیز
پرهیز ندانم از قضا من

گفتم که شکایتی بخوانم
از دست تو نزد {پیش} پادشا من

کاین سخت‌دلی و سست‌مهری
جرم از طرف تو بود یا من؟

دیدم که نه شرط مهربانی‌ست
گر بانگ برآرم از جفا من

گر سر برود فدای پایت
دست از تو نمی‌کنم رها من

جز وصل توام حرام بادا
حاجت که بخواهم از خدا من

هرگز نشنیده‌ام {نشنیده‌ای} که یاری
بی‌یار صبور بود تا من

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم
[بند ۸]


ای روی تو آفتاب عالم
انگشت نمای آل آدم

احیای روان مردگان را
بویت نفس مسیح مریم

بر جان عزیزت آفرین باد
بر جسم شریفت اسم اعظم

محبوب منی چو دیدهٔ راست
ای سرو روان به ابروی خم

دستان که تو داری ای پری‌روی
بس دل ببری به کَفّ و مِعْصَم

تنها نه منم اسیر عشقت
خلقی مُتَعَشِّقند و من هم

شیرین جهان تویی به تحقیق
بگذار حدیث ما تَقَدَّم

خوبیت مُسَلَّمست و ما را
صبر از تو نمی‌شود مُسَلَّم

تو عهد وفای خود شکستی
وز جانب ما هنوز محکم

مگذار که خستگان بمیرند
دور از تو در {به} انتظار مرهم

بی‌ما تو به سر بری همه عمر
من بی‌تو گمان مبر که یک‌دم

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم
[بند ۹]
▨
سعدی
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: آنچه می‌شنوید، خوانش دکتر محمدجعفر محجوب از بندهای ۱ و ۸ و ۹ از ترجیع‌بند مشهور سعدی است. این خوانش مربوط است به تدریس درس فارسی پیشرفته توسط دکتر محجوب، در دانشگاه برکلی آمریکا.
پی‌نوشت دوم: متن شعر با خوانش دکتر محجوب  تفاوتهایی دارد. بعضاً برخی ابیات خوانده نمی‌شود و یا در خوانش، توالی ابیات متفاوت است. برای تفاوتهای واژگان بین نسخۀ نوشتاری و خوانش؛ شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

Ba Sedaye Shaer

بنشینم و صبر پیش گیرم | سعدی | دکلمه دکتر محمدجعفر محجوب

▨ نام شعر: قو
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
صبح چون روی می‌گشاید مهر
روی دریای سرکش و خاموش
می‌کشد موج‌های نیلی چهر
جبّه‌ای از طلای ناب به دوش.

صبحگه، سرد و تَر، در آن دم‌ها
که ز دریا نسیم راست گذر،
گل مریم، به زیرشبنم‌ها
شستشو می‌دهد بر و پیکر.

صبحگه، که‌انزوای وقت و مکان
دل‌رباینده است و شوق افزاست،
بر کنارِ جزیره‌های نهان
قامت با وقار قو پیداست.

آن‌چنانی که از گلی دسته
پیش نجوای آب‌ها تنها،
وسط سبزه‌ی خزه‌بسته
تنش از سبزه بیشتر زیبا.

می‌دهد پایِ خود تکان، شاید
که کُند خستگی ز تن بیرون.
بال‌های سفید بگشاید
بپرد دربرابر هامون.

بپرد تا بدان سوی دریا
در نشیبِ فضای مثل سحر،
برود از‌جهان خیره‌ی ما
بزند در میان ظلمت، پَر.

برود در نشیمن تاریک
با خیالی که آن مصاحب اوست،
در خطِ روشنی چو مو باریک
بیند آن چیزها که در خورِ قوست.

لکّ ابری که دور می‌مانَد
موج‌هایی که می‌کنند صدا،
وندر آن‌جا کسی نمی‌داند
که چه اشکال می‌شوند جدا.

لیک مرغ جزیره‌های کبود،
در همین دم که او به تنهایی
سینه خالی ز فکر بود و نبود
می‌کند فکرهای دریایی.

نظر انداخته سوی خورشید،
نظری سوی رنگ های رقیق
با تکانی به بال‌های سفید
بجهیده‌ست روی آبِ عمیق.

برخلافِ تصورِ همه، او
مانده دیوانه‌ی حکایت آب
گر کسی هست یا نه، ناظرِ قو
قو در آغوشِ موج‌هاست به خواب.
▨ 
نیما یوشیج
بیستم فروردین ماه ۱۳۰۵

نیما یوشیج | قو | صدای احمد کیایی

پرویز مشکاتیان- شعرخوانی

کجا بود آن جهان

تكنوازی نی حسن كسایی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

نیما یوشیج | قو | صدای احمد کیایی

Schahrouz Kabiri

Related tracks