طلوع
آهنگساز:اردشیر کامکار
تنظیم:پالیز
کیخسرو مختاری:کمانچه/علیرضا کدخدازاده:سنتور


طلوع

▨ شعر: از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــ
از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامه‌ی حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»
کوریم و نمی‌بینیم ، ور نه همه بیماریم

دوران شکوه باغ، از خاطرمان رفته است
امروز که صف در صف، خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم، آن ذات ِ گرامی را
تیغیم و نمی‌بّریم ، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم ، بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم!

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

حسین منزوی | از زمزمه دلتنگیم وز همهمه بیزاریم

▨ (نام شعر: آتش خاموش (نه دل مفتون دلبندی
▨ شاعر: رهی معیری
▨ با صدای: رهی معیری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
نه دل مفتون ِ دلبندی، نه جان مدهوش ِ دلخواهی
نه بر مژگان من اشکی، نه بر لب‌های من آهی

نه جان ِ بی‌نصیبم را پیامی از دلارامی
نه شام بی‌فروغم را نشانی از سحرگاهی

نیابد محفلم گرمی؛ نه از شمعی نه از جمعی
ندارد خاطرم اُلفت؛ نه با مهری نه با ماهی

به دیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی
به بخت ِ واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

کیم من؟ آرزو گم کرده‌ای تنها و سرگردان
نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی
گهی خاموش و حیران چون نگاهی بر نظرگاهی

رهی تا چند سوزم در دل ِ شب‌ها چو کوکب‌ها
به اقبال ِ شرر نازم که دارد عمر کوتاهی

رهی معیری | آتش خاموش | با صدای شاعر

▨ نام شعر: ای باغ چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
ای باغ! چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟
کو خاکِ شهیدانِ کفن پیرهنانت؟

تا سرب که پاشیده و تا لاله که چیده است
در سینه و سیمایِ بهارین بدنانت؟

آه ای وطن! ای خورده به بازارِ شقاوت
بس چوبِ حراج از طرفِ بی‌وطنانت

خونِ که شتک زد ز پدرها و پسرها
بر صبحِ یتیمان و شبِ بیوه زنانت

رودابه‌ی من! رودگری کن که فتادند
در چاهِ شغادانِ زمان، تهمتنانت

رگبار گرفت آنگه و بارید ز هر سو
بر سینه و سر، نیزه و شمشیر و سنانت

ای باغِ اهورایی‌ام افسوس که کردند
بی‌فرّه و بی‌فرّ و شکوه، اهرمنانت

هم‌خوانِ نسیمم من و هم‌‌گریه‌ی باران
در ماتمِ سرخِ سمن و یاسمنانت
▨ 
حسین منزوی
خوانش این شعر به تاریخ نوزدهم آذرماه ۱۳۸۱ در دانشگاه زنجان انجام شده

حسین منزوی | ای باغ چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟

▨ نام شعر: در انتظار تناسخ (الاغ کودکی ما)
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
قطعا الاغ کودکیِ من، مرده‌ست و نیز نسل و تبارش
وان پیرِ آزمندِ  لئیمی کان گونه می‌کشید به کارش

کو آن دو چشم سرمه کشیده،  یال و دم به قاعده  چیده
پالانِ سرخِ اطلس و مخمل، منگول و بندِ و حاشیه‌دارش؟

پیشانیش بلند و خضابی، آراسته به مهرهٔ آبی
اسبابِ فخر بود و تجمل، گاهی که می‌شدیم سوارش

با خشم و قهرِ صاحبِ پیرش، سازش‌پذیر جانِ اسیرش
بس راهِ سخت و بارِ گران را، آسان گرفته صبر و قرارش

اینک الاغِ کودکی من روحش حلول کرده در این تن
زین پس نه تیزپوی و توسن، در من شکسته پای فرارش

با چشم‌های سرمه کشیده، با شرم در نگاهِ رمیده
من آن ستورِ رامِ خموشم با ذهنِ کندِ ساده‌نگارش

گر نیست مهره، طوق که دارم پالان نظیر {بدیل} جامه شمارم
اسباب فخر هست و تجمل با این ستور و کارگزارش

بیگارگیرِ  شوخِ زمانه دارد به رهبیم {سروریم} بهانه
از پی کشانده جان و تنم را    در راه پر ز خاره و خارش

اینک مرا، نه من؛ منِ او را، این برده باِر قهرِ عدو را
دیده‌ست عالمی که به خواری خم گشته پشتِ خسته ز بارش

آه، این ستور کودکی من خو کرده با شقاوت دشمن
زنده‌ست در ضمیرِ نهانم؛ گیرم که مُرده نسل و تبارش

اکنون بگو که آن دَمِ فرّخ در من دمد ز نو به تناسخ
آزاده‌وار جانِ شریفی آزادگی مُدام شعارش
▨
سیمین بهبهانی

سیمین بهبهانی | در انتظار تناسخ

▨ نام شعر: مادری و پسری
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
در دل کومهٔ خاموش فقیر
خبری نیست، ولی هست خبر
دور از هرکسی آن جا، شب او
می‌کند قصه ز شب‌های دگر.
کوره می‌سوزد و هر شعله به رقص
دم‌به‌دم می‌بردش بند از بند
این سکونت که در آن جاست به پا
با سکوت شب دارد پیوند.
اندر آن خلوت‌جا، پنداری
می‌رسد هر دمی از راه کسی
لیک نیست، امیدی ست کزآن
می‌رود، بازمی‌آید نفسی.
مثل این است دراین کومهٔ خرد
بس کسان دست به گردن مرُدند
وین زمان یک پسرک با مادر
زآن ِاین کومهٔ تنگ و خردند.
فقر از هر چه که در بارش بود
داد آشفته در این گوشه تکان
مادری و پسری را بنهاد
پی نان خوردنی، امّا کو نان؟!
قصه می گوید مادر ز پدر
یعنی از شوی که نیست
می‌خورد از تن او فقر و رخان
زرد از او می‌شود، این است خبر
در دل کومهٔ ویران پی زیست.
روزها رفته که او نامده است
گرچه او رفت که باز آید زود
کس نمی‌داند اکنون به کجاست
روی این جادهٔ چون خاکستر.
زیر این ابر کبود
کس ندارد خبر از هیچ‌کسی
شب دراز است و بیابان تاریک
پیش دیوار یکی قلعه‌خراب.
ماه سرد و غمگین.
خرد می‌گردد در نقشهٔ آب
زیر چند اسپیدار
شکل‌ها می‌گذرند
مثل این ست که چشمانی باز
سویشان می‌نگرند.
پسر آماده هراسیدن را
بدن نرمش در ژنده خموش
گوش بسته است به حرف مادر
موی او ریخته ژولیده به گوش.
هست بر جای هنوز
زیر چشمان درشت وی و بر روی نزار
دانه اشکش کافتاده فرود
دانه لعلی یعنی
که می‌ارزد به هزار و دو هزار.
به هزار آن همه بی‌درد کسان
به هزار آن همه آدم به دروغ
در دل مردم از آن بی‌هنران
نه امیدی نه نشاطی نه فروغ.
می‌زند دور نگاه پسرک
می‌کند حرفش از حرف دگر
نگذرانیده سه پاییز هنوز
خواهش لقمهٔ نانی کرده
دِلکشَ خون و همه خون به جگر.
تا بیآرامد طفلکَ معصوم
می‌فریبد پسرش را مادر
می‌نماید پدرش را در راه
«آی! آمد پدرش،
نان او زیر بغل
از برای پسرش»
همه سر چشم شده‌ست و همه تن
ز اسم نان از لب مادر پسرک
پای تا سر شده مادر افسون
به پسر تا بنماید پدرک.
زین سبب آنچه که می‌گوید و داده‌ست به او عقل معاش
همه حرفی ست دروغ !
لیک در زندگی تیره شده
در نمی‌گیرد از این حرف فروغ.
حرفی این گونه برای فرزند
هم‌چو زهر است به کام مادر
رنج می‌آورد این رنجش خشم
چون پشیمان شده‌ای از گنهی
اشک پر می‌کندش حلقهٔ چشم.
با چه سیما معصوم
با چه حالت غمناک
پسرک باز بر او دارد گوش
او نمی‌داند مادر به نهان
می‌زداید اشکش را
که به دل دارد رنجی خاموش
او نمی داند از خواهش نان
اشکشان نیست به چشم
بچه‌های دگران.
او نمی‌داند از این خانه به در خندانند
پسران با پدران.
پیش چشم‌تر او نقشهٔ نانی که از او می‌طلبند
نقشهٔ زندگی این دنیاست
چو به لب می‌مکد او آب دهان
نان دل‌افسرده‌کنانش معناست.
می‌کشد آه چو تیر از ره زخم
می‌رود با نگه خود سوی نان
آنچه می‌بیند گر هست ار نیست
روی نان می‌باشد، روی نان.
هر چه شکلی شده تا بنماید
پدری نان در دست
به خیالش به ره پلّه‌خراب
پدرش آمده است، استاده‌ست.
لیک براین ره ویرانه به جا
کیست کاو می‌رسد از ره، چه کسی ست؟
زین بیابان که مزار من و توست
سال‌ها هست که بانگ جرسی‌ست.
از درون سوی سرا
سایهٔ مرگ فقط می‌گذرد
فقر می‌خواند آوای فنا
می‌سراید غم، آهنگ شکست.
از برون سوی، نه پُر ز آن‌ها دور
سایه گسترده بیدی به چمن
می دَوَد جوی خموش
مه تهی می‌کند از خنده دهن.
تا پر از خنده بنوشید شما
دست در دست کسی کان دانید
خوش و خوشحال بنوشید شما
غزلی را شنوید
وصف خالی و لبی
بی خیال ازهمه هست، از همه نیست
بگذرانید شبی
همچنان مرده که نیست
خبریش از زنده.
ای سراب باطل
ای امّید نه کسی را محرم
همچو بر آب حباب
که نپاید یک دم
روزها ابر بر این کشت گذشت.
روی این درّه براین دامنه بر این منظر
از پس خنده‌ی یک برق سمج
شد تن کشت به جان سوخته‌تر.
دم ابری چرکین
چرک‌تر از دلتان
چون دمل باز شد و گشت تهی
جز به دلتنگی لیکن نفزود
وز برای آنان
زندگی بود بدین گونه که بود.
کو پدر؟ کو پدرش؟ آن که ز ره می‌رسد او افسونی‌ست.
از پی آن که سخن ساز دهید
دلگشا مضمونی ست.
زن به دل خسته صدا بگرفته
می‌رود هر نگهش، می‌آید
گوئیا داده به خود نیز فریب
چشم او می‌پاید
آری این ست که او
نه به خود دست به جا می‌ساید
زیر انگشتش زرد و لاغر
جان گرفته به تکاپوی خیال
هر خیالی که نماید منظر.
چون نمی بیند چیزی به سرِ جای و درست
سوی خود آمده باز
باز می گوید آن حرف نخست:
« آی آمد پدرش !
همهٔ جانش شتاب
به هوای پسرش »
پسرک باز پی نان و پی دیدن روی پدرش
رفته او را نگه از راه نگاه مادر
هر زمان چشم بر او می دوزد
در دل کوره همان‌گونه که بود
هیمه‌ای چند به هم آمده جمع
پک‌وپک می‌سوزد
می رود دودش بالا، سوی بام.
▨
نیما یوشیج
پنجم اردیبهشت ماه ۱۳۲۳

نیما یوشیج | مادری و پسری | صدای احمد کیایی

من آبروی عشقم

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

لیلی!
چشمت خراج ظلمت شب را
از شاعران شرق، ـ
طلب می‌کُند

من آبروی عشقم
هشدار . . . تا به خاک نریزی

پُر کُن پیاله را
آرام‌تر بخوان
آواز فاصله‌های نگاه را
در باغ‌کوچه‌های فرصت و میعاد.

لیلی!
بگشای بند موی و بیفشان
شب را میان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب!
رمز شبان درد،
شعر من است!
گفتی:
گُل در میان دستت می‌پژمرد
گفتم که:
ـ خواب،
در چشم‌هایمان به شهادت رسیده است
گفتی که:
خوب‌ترینی؛

آری . . .، خو‌ب‌ام!
آرامگاه حافظ‌م
شعر ترم،
تاج سه‌ترک عرفانم
درویشم،
خاکم!!
آینه‌دار رابطه‌ام، بنشین.
بنشین، کنار حادثه بنشین.
یاد مرا به حافظه بسپار!
اما . . .
نام مرا،
بر لب مبند که مسموم می‌شوی
من داغ دیده‌ام!

لیلی!
از جای پای تو،
بر آستانه‌ی درگاه خوابگاه،
بوی فرار می‌آید

آتش مزن به سینه‌ی بستر
با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت
پُر کُن پیاله را
با من بگو در خواب‌های پریشان چه دیده‌ای
که خواب را به شهادت رسانده‌اند در دیدگانِ ما
وانگه حرامیان در گود شب‌گرفته‌ی چشمت
با تیغ‌های آخته سنگر گرفته‌اند.
دروازه‌های شهر مدینه آغوش بسته‌اند
آغوش باز کُن
از چهارراه خواب گذر کُن
بگذار و بگذریم زین خیل خفتگان
دست مرا بگیر تا بسرایم:
در دست‌های من ـ
بال کبوتریست!

لیلی
من آبروی عاشقان جهانم.
هشدار . . .، تا به خاک نریزی!
من پاسدار حرمت دردم

ـ چشمت خراج می‌طلبد؟
آنک خراج:

لیلی!
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
دیوارهای این شب سنگین را
درهم شکسته، آه . . .، که بیداد می‌کُنی.
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
در باغ‌های سبز تنت، شب را ـ
آزاد می‌کُنی

لیلی!
بی‌مرز باش.
دیوار را، ‌ویران کن،
خط را به حال خویش رها کُن،
بی‌‌خط باش
با من بیا . . .، همیشه‌ترین باش!!

بارید شب
بارش سیل اشک‌ها شکست،
خط سیاه دایره‌ی شب را!
خط پاک شد
گُل در میان دستم پرپر زد و فسرد
درهم دوید خط
ویران شد!

لیلی!
بی‌خط و خال باش
با من بیا که خوب‌ترینم
با من که آبروی عشقم
با من که شعرم . . ، شعرم . . ، شعرم!
وای . . .
در من وضو بگیر
سجاده‌ام، بایست کنارم
رو کُن به من که قبله‌ی عشاق‌ام
وآنگه نماز را،
با بوسه‌ای بلند، قامت ببند!

لیلی!
با من بودن خوب است،
من می‌سرایمت!

من آبروی عشقم - نصرت رحمانی

Sobhgahi

Salam

Salam/Sobhgahi/Hossein Alizadeh/Mohsen Keramati

Look in the Bowl

06 - Shahram Nazeri - The Book Of Austerity -  Ardor

"یکی دو هفته می‌شود که توی این قصرم و هیچ اتفاق نیفتاده است"
 شعرِ بیژن الهی
قانونِ عمر زیاد حکمت
صدای ارژنگ آقاجری
ـــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــ
...تاقهای ضربی‌ی بغداد و تاقهای ضربی‌ی دجله‌
قصه اگر ناتمام می‌ماند 
یحتمل که شعر می‌شد و شعر
.در تمامیت خود قصه می شود‌
به همین دلیل شاعران
همیشه‌، جخت‌، تقطیع می‌کنند و من می‌خواهم
از آن همه گشت‌های بی‌حوصله در بغداد
تقطیع کنم روی خانه‌ای در بازار 
که در أَلِف لَیل‌، زمینش را
گونه‌گونه رُخام گسترده‌اند و سقفهای غرفه‌ها 
:به لاجورد و آب زر نقش کرده‌اند
!اُجرت‌اش ماهی ده دینار»
:واقعن راسته یا مسخره‌ام می‌کنید‌؟» دربان گفت
واقعن راسته، اما هر که توی خانه بیاید
.یکی دو هفته بیشتر نمی‌کشد مریض می‌شود می‌میرد
یکی دو هفته می‌شود
که توی این قصرم و هیچ اتفاق نیفتاده است
!فقط غروبها طلایی است‌؛ می‌شود شنفت‌
واقعن چه غفلتی‌! پسرم‌! مگر هنوز» 
.به بام قصر نرفته‌ای‌؟» زنِ دربان گفت‌
،مگر از بام قصر چیست 
...جز همین تاقهای ضربی‌ی بغداد و تاقهای ضربی‌ی دجله‌

یکی دو هفته می‌شود که توی این قصرم و هیچ اتفاق نیفتاده است | شعرِ بیژن الهی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

نیما یوشیج | مادری و پسری | صدای احمد کیایی

Schahrouz Kabiri

Recent comments

n.g

Related tracks