▨ نام شعر (ترانه): پوست شیر
▨ شاعر: ایرج جنتی عطایی
▨ با صدای: ایرج جنتی عطایی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
قلب تو قلب پرنده پوستت اما پوست شیر
زندون تنو رها کن ای پرنده پر بگیر

اون ور ِ جنگل تن سبز پشت ِ دشت سر به دامن
اون ور ِ روزای تاریک پشت نیم شبای روشن

برای باور ِ بودن جایی باید باشه شاید
برای لمس ِ تن ِ عشق کسی باید باشه باید

که سر خستگیاتو به روی سینه بگیره
برای دلواپسی‌هات واسه سادگیت بمیره

حرف تنهایی قدیمی اما تلخ و سینه سوزه
اولین و آخرین حرف حرف هر روز و هنوزه

تنهایی شاید یه راهه راهیه تا بی‌نهایت
قصه‌ی همیشه تکرار هجرت و هجرت و هجرت

اما تو این راه که همراه جز هجوم خار و خس نیست
کسی شاید باشه شاید کسی که دستاش قفس نیست

ایرج جنتی عطایی | پوست شیر | با صدای شاعر

▨ نام شعر: کودکی‌ها (با خانه می‌رفت)
▨ شاعر: حسین پناهی
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
♬ از موسیقی رویالتی فری استفاده شده
ــــــــــــــــــــــــ
به خانه می‌رفت
با کیف
و با کلاهی که بر هوا بود

چیزی دزدیدی؟- 
مادرش پرسید

دعوا کردی باز؟- 
پدرش گفت

و برادرش کیفش را زیر و رو می‌کرد
به دنبال آن چیز
که در دل پنهان کرده بود

تنها مادربزرگش دید
گل سرخی را در دست فشرده کتاب هندسه‌اش
و خندیده بود

حسین پناهی | کودکی‌ها (با صدای شاعر)

▨ شعر: حالا بگو می‌گویم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
دور ِدرخت‌های تو چرخیده‌ام، آتش گرفته‌ام
حالا تو نیستی؛ می‌بوسمم
نام ِمرا تو گفته بودى، حالا مى‌گويمم
و رنگ چشم‌های تو را روی پوستم پوشیده‌ام؛ می‌لیسمم
من ظاهری ندارم، دنیا بداند؛ من انتزاع جهانم، شوخی نمی‌کنم؛ می‌بویمم
این قطعه‌ قطعه شدن را
چون قطعه قطعه نمی‌داند 
که قطعه قطعه شدن در چیست
از روش می‌پرم
و بعد می‌پرانم، و بعد می‌پرانمم
وقتی که می‌پرانمم یک جفت ماه
مثل دو لنگر ِ متساوی از پاشنه‌هایم می‌آویزد
شاهین ِ چشم ِ ترازویی هستم که خواب ِ وزن ِ جهان را قیقاج می‌رود
وقتی که آن‌ها مرا می‌بینند
می‌بینمم که می دیده می‌شوم از توی سینه‌ سینه‌ی آنها
شکل ِتو می‌شوم
رحم‌ام خورشید را به سوی شکفتن می‌پرتابد
و مادیان ِ سرخ در عمق ِ یال‌های بدخشانش می‌پروراندم
با کاسه‌های خواب می‌پروراندم
آنجایم پروار می‌شوم، می پرورانمم
من نیستم که دارم
زاییده می‌شوم که دارم
و عنکبوت را دارم
و رابطه دارم
بین ستاره‌ها دارم
و عنکبوت بین ستاره‌ها من را به شکل رابطه‌ها می‌تند
و عنکبوت خطش بزن
بی عنکبوت می‌تنم و می‌تنانمم
دیگر مرو مرا مبران
من برده‌ی منم حالا که رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
مثل گدا در کوچه‌ی قدیمی دنیا نشسته‌ام
حالا تو را دارم
که را؟ تو را
دارم
بگو
دارم
و کهکشان که رهگذر ِجان بود، دارم
این شعر نیست، دارم
گوش ِتو شاعر است، من، شاعر، خطم بزن
حالا دو دنگ ِ حنجره‌ام سیتار می‌زند
و آستینم دف می‌زند
و رهگذر دیگر نمی‌گذرد؛ راه می‌گذرد از رهگذر
گوش ِتو شاعر است
بشنو صدای گوش ِ خودت را
بشنو!
مِی خورده‌ام که مرا مِی خورده‌اند زیرا که مِی‌ خورده‌اند مرا که مِی خورده‌ام
من رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
تا اینکه کاملا برهنه راه رفتن ِسبزم را در چشم‌های آدمیان لیسیده باشم
شعر ِگذشته را بلعیده‌ام
با پشت رنگی ِ گره انگشت‌های بهشتی‌ام
دف‌های بلعیدن شعر گذشته و امروز را می‌نوازم
و انتزاع ِجهانم، می‌لیسمم
پایان ِخوب خویشتنم
آقا و ارباب گفته‌هایم هستم
می‌گویم، می‌گویانم می‌گویمم می‌گویانمم
حالا برای خواندن اول بر روی دست‌هایتان بایستید
در یک گلابی وارونه من شما را افتاده‌ام در چهارراه ِ چهل بار بار بار بار
من دوست داشته بوده بوده بودم
خطش بزن زدم
من دوست بوده بوده بودم
خطش نزن
دیگر به ذهن من تو نمی‌آیی، «تو» هستم
رفتن نمی‌توانی از من
اگر بروی از من؛ من می‌شوم خودم
خطش بزن، زدم 
اگر بروی از من، من نیز می‌روم از من
من می‌دوم که تا بشوم تو
خطش بزن
من و تو با هم تو‌ ایم
حتی اگر بِرَوی از من رفتن نمی‌توانی از من
از سّر رابطه‌هامان گذشته‌ایم، این شعر نیست
دنیا شبیه دیکته‌ی غلطی در پشت ِسر اصلاح می‌شود
از روش می‌پرم
و سّر ِسینه‌های زبانیّت در سینه‌ام
حافظ؛ خطش نزن
یا مولوی، خطش نزن
یا شمس؛ نه خطش نزن که سینه‌اش به وسعت آفاق است
اما به من چه؟ خطش بزن
حالا «خطش بزن» را خطش بزن
از خویشتن متولد شدم چون موج کز آب
آیا کسی از آن جهان ِ گذشته من را به سوی خویش طلب کرده؟
نه
چون من منم
و بر نمی‌گردم به سوی آن‌ها
و شش هزار سال کشمش فرهنگ را در جیب‌هایم ریخته‌ام
فرهنگ را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
تنها وقتی که گوش تو صدای گفتن من را خاموش می‌کند 
من مشتی از آن شش هزار سال کشمش را
روی زبانم می‌ریزم
کشمش را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
زیرا که من خودمم
من از مزار خودم برخواستم
از جشن حنجره با شعله برخواستم
دندان به روی سینه می‌فشرم، می‌خوانم
مادر؛ خطش بزن
صلب ِپدر؛ خطش بزن
من تارهای صوت خروسم
و صوت می‌زنم
و از کنار ِ لوزه‌ی من یک پیام می‌گذرد
دیباچه‌ی بلند ِ دیوان ِ حنجره‌ام را از گوش ِ عالمیان می‌خواناند
دنیا به شکل ِحنجره‌ای پاره می‌شنود
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف بشکف بشکف
حالا چرا جدا شده‌اید از من؟
حالا پیام می‌رود از حنجره به ریشه‌ی گفتن
حالا زبان گوشتی‌ام گوشت ِمحبت ِآواز می‌شود
بشکف صدای صدایم باش
هر کس که نشکفیده حالا بلند شود بشکفد
دستور ِسینه‌ی من این است
دستور ِلنگر و زانو و سینه و بازو این است
حالا بیا مژگان چشم ِدردمند مرا با بوسه شانه بزن
اما بپا لبت نسوزد
زیرا هستم تو هستم هستم تو هستم را مستم
دیگر مرا نخوابان؛ بگذار بیدار باشم با چشم‌های سفیدم حیران تو
از این مزار بوی زمین می‌آید
حالا پیام روی بالش ِلوزه خوابیده است
و تارهای حنجره مثل نسیم می‌گذرند؛ بگذار بگذرند
دور درخت‌های تو چرخیده‌ام
نام مرا تو گفته بودی
لازم نبود بفهمم چرا نام مرا تو گفته بودی
حالا فقط می‌گویمم
هستم تو هستم تو مرا هستی را مستم
می‌گویمم
می‌گویاننمان
هستنمان
خطم بزن؛ زدم
حالا بگو می‌گویم ِ ابدی را گفتم
زدم که

رضا براهنی | حالا بگو می‌گویم

▨ نام شعر: ای با تو درآمیخته چون جان تنم امشب 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
ای با تو در آمیخته چون جان تنم امشب
لعلت گل ِ مرجان زده بر گردنم امشب

مریم صفت، از فیض تو ــ ای نخل برومند
آبستن رسوایی فردا، منم امشب

ای خشکی پرهیز که جانم ز تو فرسود
روشن شودت چشم، که تَر-دامنم امشب

مهتابی و پاشیده شدی در شب جانم
از پرتو لطف تو چنین روشنم امشب

آن شمع فروزنده‌ی عشقم که برد رشک
پیراهن فانوس به پیراهنم امشب

گلبرگ نیم شبنم یک بوسه بسم نیست
رگبار پسندم که ز گل خرمنم امشب

آتش نه، زنی گرمتر از آتشم ای دوست
تنها نه به صورت، که به معنی زنم امشب

پیمانه‌ی سیمین ِ تنم، پر مِی عشق است
زنهار از این باده، که مرد افکنم امشب
▨ 
سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران

سیمین بهبهانی | ای با تو درآمیخته چون جان تنم امشب

▨ شعر: مردی که خاکستری بود
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
این شعر را شاعر در رثای خودش و جوانی از دست رفته، سروده است
────
می‌آمد از برج ویران، مردی که خاکستری بود
خرد و خراب و خمیده؛ تمثیل ویران‌تری بود

مردی که در خواب‌هایش، همواره یک باغ می‌سوخت
آن‌سوی کابوس‌هایش، خورشید نیلوفری بود

وقتی که سنگ بزرگی‌، بر قلب آینه می‌زد
می‌گفت خود را شکستم، کان خود نه من؛ دیگری بود

می‌گفت با خود:کجا رفت آن ذهن پالوده‌ی پاک
ذهنی که از هرچه جز مهر، بیگانه بود و بری بود

افسوس از آن طفل ساده که برگ برگ کتاب‌اش
زیبا و رنگین و روشن؛ تصویر خوش‌باوری بود

طفلی که تا دیوها را مثل سلیمان ببندد
تنهاترین آرزویش، یک قصه انگشتری بود

افسوس از آن دل که بعد از پایان هر قصه
تا صبح مانند نارنجِ جادو، آبستن صد پری بود

دردا که دیری‌ست دیگر، شور سحرخیزی‌اش نیست
آن چشم‌هایی که هر صبح، خورشید را مشتری بود

دردا که دیری‌ست دیگر، زنگ کدورت گرفته‌ست
آیینه‌ای کز زلالی، صد صبح روشنگری بود

اکنون به زردی نشسته‌ست، از جرم تخدیر و تدخین
انگشت‌هایی که یک روز، مثل قلم جوهری بود

حسین منزوی | مردی که خاکستری بود

▨ نام شعر: ساز من از شاخ سروی جنگلی است 
▨ شاعر: شهریار
▨ با صدای: شهریار
 ♪ موسیقی: بداهه‌نوازی ِ سهراب پورناظری
 ♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──────── ♪ ────────
ساز من از شاخ سروی جنگلی است
کو به جنگل سرو چرخ افراخته است

چتر بال‌افشان و خوش‌خوان سال‌ها
بر سرش مرغان جنگل تاخته است

در خلال شاخ و برگش بلبلان
در بهاران آشیان‌ها ساخته است

شاخه گویی ضبط کرده چون نوار
هر نوا کان مرغکان بنواخته است

تا شود ساز و به دست ما رسد
تیشه و خنجر که بر وی تاخته است

گویی اکنون با نوازش‌های من
خاطرات خود به یاد انداخته است

چوب خشک است و به دل باقی هنوز
داغ یارانی که از کف باخته است

گر زند چهچه به یاد بلبل است
ور کند غوغا به یاد فاخته است
 ـــــــــــــــــــــ
سید محمدحسین بهجت تبریزی
متخلص به شهریار

شهریار | ساز من از شاخ سروی جنگلی است

▨ شعر: پاییز سبز
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_______________________
 زمین فصاحت برگ چنار را
به باد خسته‌ی پاییز می‌سپرد
هوا ترنم سودایی شکفتن را
ز نبض بی‌تپش خاک می‌گرفت

غروب حرف خودش را
به گوش جنگل خاموش گفته بود
و شیروانی لال،
میان دوده‌ی افشان شب شبح می‌شد.

میان در هم ِ هذیان من دو شعله‌ی سبز
نشست.
به روی شیشه‌ تار
ملال پرده شکست
و از حقیقت اشیا بوی شک برخاست
و با حقیقت اشیا بوی او پیوست

تمام پنجره‌‌ی من،
خیال او شده بود.
تمام پوست‌ام از عطر آشتی بیمار،
تمام ذهن من از نور و نسترن سرشار.

من از رطوبت سبز نگاه او دیدم
که در نهایت چشمش کبوتر دل من،
قلم‌رویی ز برهنه‌ترین هواها داشت
و اشتیاق تب‌آلود بام‌های بلند،
در آفتاب ز پرواز دور او می‌سوخت

ز روی پنجره من،
خیال او پر زد
و شب ادامه گرفت
و من ادامه گرفتم.
▨
شعر «پاییز سبز» از مجموعه شعر از دوستت دارم‌
شامل شعرهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۷
چاپ اول: ۱۳۴۷

یدالله رویایی | پاییز سبز

▨ نام شعر: وعده‌ی دیدار زیر پنجره
▨ شاعر: منوچهر آتشی (سرنا)
▨ با صدای: منوچهر آتشی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
بدرود یار
وعده‌ی دیدار زیر پنجره
▨
از سمت ِ کوچه‌باغ می‌آیم
با موی ِ خیس
زیر شرشر ِ باران
امشب -چوپار- زیر پنجره
▨
بی رمزی و کلامی می‌آیم
می‌ایستم چو سایه سروی کج
شاید نبینی‌ام
شاید ببینی‌ام - پس باران و تیرگی -
با پشت قوز کرده
و چشم‌های عاشق ِ تب‌دار زیر پنجره
▨
شاید نبینمت
شاید ببینمت
از پشت شیشه‌های مه‌آلود
ـ ای ماه ِ در حصار ـ
در گیسوی شلالِ نگون‌سار، زیر پنجره
▨
بی حرفی و سلامی
- رمز حضور این است -
(جز من نمی‌تواند باشد)
وقتی به گوش خود شنیدی
آواز عاشقانه‌ی تلخی را
- آویخته به شرشر ِ باران -
با ناله‌های زخمی گیتار، زیر پنجره
▨
بدرود یار
وعده‌ی دیدار
زیر پنجره

منوچهر آتشی | وعده‌ی دیدار زیر پنجره (با صدای شاعر)

▨ نام شعر (ترانه): دوباره‌ها (ساعت عاشق شدن)
▨ شاعر: شهیار قنبری
▨ با صدای: شهیار قنبری
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
دوباره ماهی ِ سرخ، دوباره آبی ِ آب
دوباره عیدی من؛ غزلای تُرد ِ ناب

دوباره دستای تو سفره‌ی هفت سین ِ من
وقت ِ تحویل ِ بهار، ساعت ِعاشق شدن

دوباره مادربزرگ رخت ِ نو سوزن زده
تخم‌مرغ ِ رنگی هم از قفس در اومده

ساز ِ پُر ناز ِ تو کو؟ نُت به نُت از ما بگو
از ترانه چکّه کُن در بهار ِ شست و شو

دوباره لمس ِ علفِ، عطر ِ زاییدن ِ گل
دوباره رنگین‌کمون روی ِ تنهایی ِ پل

دوباره قایم‌موشک سر ِ چارراه ِ شلوغ
دوباره عید دیدنی از غزل‌های فروغ

قصه‌ی دوباره‌ها، سکه‌ای به نام ِ ما
دوباره شهزاده‌ای عاشق ِمرد ِ گدا

ما باید دوباره بچگی کنیم
سبزی بهارو زندگی کنیم

شهیار قنبری | دوباره‌ها (ساعت عاشق شدن)

▨ نام قطعه: تنم در وسعت دنیای پهناور نمی‌گنجد
▨ شاعر: حیدر یغما (متخلص به یغمای نیشابوری)
▨ با صدای: یغما نیشابوری
♪ موسیقی: کیهان کلهر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
این کولاژ شامل بخشی از مصاحبه‌های یغمای نیشابوری و خوانش یک بیت از غزل معروف اوست

یغما نیشابوری | تنم در وسعت دنیای پهناور نمی‌گنجد

Sonatiha [www.Wikiseda.com] 

Mohsen Namjoo

♬ شعرهای معاصر رو با صدای خود ِشاعر بشنوید
♬ در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد سد.

ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه ‌‌ی استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» رو می‌تونید در پلتفرم‌‌های زیر هم پیدا کنید؛
▨  تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨  شنوتو
▨ یوتیوب

منوچهر آتشی | وعده‌ی دیدار زیر پنجره (با صدای شاعر)

Schahrouz

Related tracks