بداهه‌نوازی در شبِ سیسصد و سی و پنجمِ رسمیِ اتفاقی تلخ
🌱
برای ۱۸ دی‌ماه
در پلتفرم‌های موسیقی

سپاس از اینکه می‌شنوید ❤️

Tanbour Solo - 335th Night ❖ شب ۳۳۵م

Vocal : Amir Biyabani
Composer : MooVan
Mix & Mastering : MooVan
Arrangement : MooVan
Cover Art : MooVan & Fateme FZ

Amour

rahe meykhane benma

▨ نام شعر: مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
▨ شاعر: استاد شهریار
▨ با صدای: استاد شهریار
▨ موسیقی متن: قطعه‌ی «مدار اول» از حسام ناصری و میلاد محمدی
▨ پالایش و تنظیم این شعر: شهروز
_____________
مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستانه در این گوشه‌ی میخانه بمیرم

درویشم و بُگذار قلندر منشانه
کاکُل همه افشان به سر ِشانه بمیرم

میخانه به دور ِ سر ِمن چرخد و اینم
پیمان؛ به چرخیدن ِ پیمانه بمیرم

من بلبل ِعشاق؛ به دامی نشدم رام
در دام تو هم بی طمع ِدانه بمیرم

شمعیُّ و طواف ِحرمی بود که می‌خواست
پروانه بزایم من و پروانه بمیرم

من دُرّ یتیمم* صدفم سینه‌ی دریاست
بگذار یتیمانه و دُردانه بمیرم

بیگانه شمردند مرا در وطن ِخویش
تا بی‌وطن و از همه بیگانه بمیرم

کو نی‌زن ِمیخانه؟ بگو جان به لب آور
تا با تب و لب بر لب ِ جانانه بمیرم

آن سلسله‌ی زلف که زُنّار ِ دلم بود
در گردنم آویز که دیوانه بمیرم

این دیر مغان ته‌چک ِ ایران ِ قدیم است
اینجاست که من بی چَک و بی چانه بمیرم

در زندگی افسانه شدم در همه آفاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم

در گوشه‌ی کاشانه بسی سوختم اما
آن شمع نبودم که به کاشانه بمیرم

سرباز ِجهادم من و از جبهه‌ی اَحرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم؟

▨
 سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار
────── ♪ ──────
پی‌نوشت‌ها؛
* دُرّ ِ یتیم یعنی مروارید بزرگ و آبداری که تنها و یک‌دانه در صدف باشد. در یتیم، گران‌بهاتر و ارزشمندتر از مرواریدهای دیگر است
▨
در یک بیت از این غزل، درباره جهاد صحبت شده که بنده‌ی حقیر علاقمند نبودم در پالایش من حضور داشته باشد؛ اما به رسم امانت آنرا نیز در دکلمه آوردم تا غزل بی کم و کاست به مخاطبان منعکس شود

شهریار | مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم

می‌روم به سوی خیالی
که جاری در آن آواز قناری
به زیر آسمان دیاری
که باشد در آن آزادی

قصه‌ام برای زمانی
که انسان به دورش بود یاورانی
به هر سفره‌ای باشدش نان میانی
که دارد جهان نان به حد کافی

آتشفشان‌ها به خوابند و گاهی
برون می‌زند تکه ابر سیاهی
که ابر سیاه یادگار و نشانی
ز بغض زمین از اکنون که ماییم

شاخه‌های میوه‌دار از زمین تا آسمان
میوه‌های آسمان سهم بلبلان(۲)

کار می‌کنیم و شاد قدر قدرت و توان
نان می‌خوریم و خوش قدر سهممان
می‌روم
می‌روم
می‌روم به خیالی

Miravam می‌روم

▨ نام شعر: آه! آن چند ثانیه باستر کیتون
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پنجاه و پنج سال پیش که من کفش‌های دنیا را     پوشیدم
دنیا شروع کرد به چرخیدن      مثل نوار فیلم      در یک فضای مبهم و پر گرد و خاک
من مثل بازیگرانِ فیلم‌های صامت ِ پیش از حضور یافتنم در جهان     دویدم
با افتخار    و با سرعتی غریب
پنجاه و پنج سال پیش

اما تو، عشق! انگار پنجاه و پنج سال و چند ثانیه پیش از این     به «عالم باقی» شتافته بودی
چون مادری که چند ثانیه پیش از تولد فرزندش      می‌میرد
و بچّه سالم می‌ماند     اما چه سالمی!
بی‌آنکه مادرش او را نشانده باشد بر زانویش    و گونه‌هایش را بوسیده باشد     و دست‌هایش را لیسیده باشد
و بعد از این، یک نکته را همه می‌گویند: مادر، عین تو بود! سیبی دو نیم!
و عکس‌های آلبوم عشاق را نشانم دادند
-چون عکس‌های مادر ِ مرده که بعد از هزار ماه      هنگام احتضار نشانت دهند-
مسوّده‌های عشق    بی‌آنکه از خود آن عشق و عاشقی    خبری باشد

!آه،‌ آن چند ثانیه باستور کیتون!
▨
هفتم آبان ۱۳۷۰ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۱

رضا براهنی | آه! آن چند ثانیه باستر کیتون

▨ نام شعر: از آن نیمه
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
______________________
باید درست نیمه‌ی شب باشد  آنجا که چشم می‌بندد او در نمک
اکنون که چشم می‌گشایم  اینجا در برفی که از صبح افقی باریده‌است
خوابی که دیده می‌شود آن سوی زمین  در این سو قطارم را می‌برد
و همهمه سرم را انباشته است.

کی می‌رسد؟
چگونه پایان خواهد یافت
این خط که بین دو حاشیه کشیده می‌شود؟

و این زن ِ شکسته که سمت چپم نشسته
می‌بافد یکریز رج‌هایش را
و میله‌ها و انگشتانش زیر و رو می‌شوند در نمک و برف.

سر برمی‌گردانم تا ایستگاه که پیشوازی یا بدرقه‌ای ندارد
رویای وقت را تکه‌های جنگل ِ ناآشنا سوراخ‌سوراخ کرده‌است
جسم ِسپید که نی یا نیزه‌ای گُله به گُله پوستش را کنده باشد
تابیده است وسوسه در ذهن و ناگزیر روانم در خوابی که دیده می‌شود آن سو
و دوره‌ی رویا را دستی می‌چیند با مقراض
هرچند وقتی چشم برهم می‌نهم
در صفحه‌ی سپید می‌بینم مژگان اوست که بر هم قرار گرفته‌ست

می‌تابد
خواب
از ته ِ دریاچه‌های منجمد
و باد می‌سوزاند صورتش را هرگاه از نمک بیرون می‌زند تا بیامیزد با کودکانی که سطح ِ یخ را بهانه‌ی جشن و بازی کرده‌اند
رقصی که بازمی‌گردد تا عمق ِ بلور تا شب ِ آن سو

آن پیکره چگونه برون مانده است و زل زده است و دعوت می‌کند؟
انگار هرچه گم شده است آنجا در خاک
اینجا برون می‌آید از یخ
و شاهد زمین است
این صورت تکیده‌ی شفاف
با گوشواره‌ای که هنوز برق می‌زند و زخم گوشه‌ی دهانش را می‌تاباند
که قدمت جیغش را در تنهایی معین می‌دارد
و سرنوشتی را برش می‌زند تا این مسافر که هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود در خوابی که دیده می‌شود آن سو

باید درنگ می‌کردم وقتی لب‌هایم کرخت می‌شد
سرمای تازه بازوی راستم را نیز اذیت می‌کند
شاید سپیدی ِ بی‌آرام رامم کرده است
انگار چیزی دارد یخ می‌زند یا نمک می‌شود دوباره

اینجا نگاه ِ هیچ‌کس روشن نیست
باید برای دیدار همچنان چشمان قدیمی‌ام را حفظ کنم
و بازگردم رویا را تا آنجا که باید کم‌کم پایان پذیرد

وهم ِسپید در تن می‌دود
و سبزی ِ سیاه از رگه‌ها گاهی رد می‌شود
انبوهی نگاهی که ناگهان هجوم آورده ست دیدن را هولناک کرده‌است و وسوسه ی دیدن را افزوده است
در این زمین که از هر جایش سر برکرده است بلوط ِسپید یا مومیایی
یا صورتی دل ـ یخ
یا پیکره‌ای دل ـ نمک
و چشم را می‌کِشاند تا تبدیل کند
و این زن ِ شکسته که می‌بافد خود را یکنواخت تنها روبه‌رویش را می‌نگرد
می‌بیند آیا هرگز مقابلش را؟ می‌تواند اصلا ببیند؟

بیرون پنجره نگاهی‌ست که تاریکی ِ سحرگاهش را به روشنای این عصر کشانده‌است
می‌تابد خود را بر دست راستم که کم‌کم کرخت می‌شود
همچون نوشتنم از راست که سایه‌اش بر کاغذ دارد آرام می‌گیرد

باید چقدر می‌نوشتم تا چشمم بیارمد؟
باید چقدر چشم می‌گشودم، تا چشم گشاید او دوباره؟
و این زن ِ شکسته که اکنون به شیشه چسبیده است...
پلکم به هم می‌آید و دستم فرو می‌ماند در نقطه‌ی هنوز
و برف حتما باز هم افقی می‌بارد
در شیشه‌ی قطار که اکنون تاریک است.
▨
محمد مختاری
مونترال - تورنتو ، آذر و دی ماه ۱۳۷۴ 
از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۸۳
______________________
این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی ۹ ماه پیش از قتل دردناک او

محمد مختاری | از آن نیمه

▨ نام شعر: ری‌را
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
«ری را»... صدا می‌آید امشب
از پشت «کاچ» که بند آب
برق سیاخ تابش تصویری از خراب
در چشم می‌کشاند.
گویا کسی ست که می‌خواند…

اما صدای آدمی این نیست
با نظم هوش‌ربایی من
آوازهای آدمیان را شنیده‌ام
در گردش شبانی سنگین؛
ز اندوه‌های من
سنگین تر.
و آوازهای آدمیان را یک‌سر
من دارم از بر.

یک‌شب درون قایق دل‌تنگ
خواندند آن چنان
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب
می‌بینم.

ری را.ری را...
دارد هوا که بخواند.
در این شب سیا.
او نیست با خودش،
او رفته با صدایش اما
خواندن نمی‌تواند.
▨
نیما یوشیج - ۱۳۳۱
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.
ـــــــــــــــــــــــــ
پی‌نوشت‌ها:
۱- معنای «کاچ» در منابع مختلف به‌صورت «قطعهٔ کوچک جنگل در میان مزارع»، «کچلی‌های زمین»، و «بخشی از جنگل که درخت‌های آن را کنده‌اند» آمده‌است.

۲- بند آب: به‌صورت «حفره‌هایی که به دست روستاییان برای آبیاری زمین‌هایی که به آن مشرف است، ایجاد می‌شود»[۱۳] و «برکه‌ای مصنوعی که به‌منظور آبیاری زمینهای اطراف احداث می‌شود»[۱۴] معنی شده‌است.
۳- ری‌را: برخی منابع «ری‌را» را نامِ زن دانسته‌اند. برخی دیگر معتقدند که ری‌را یک صوت است.
 این کلمه که دارای واکه‌های بلند «ای» و «آ» است، با سه‌نقطه‌ای که بعد از آن آمده، فضای ابهام را ایجاد می‌کند. شاعر با استفاده از صدای مبهم مرکب از دو هجای کشیده، حس شنیداری مخاطب را از آغاز شعر تحریک می‌کند.
معانی دیگر «ری‌را» در زبان مازندرانی عبارت‌اند از: (۱) بیدار باش، به هوش باش، هشدار؛ «ری‌را» در بازی‌ای به همین نام در مازندران یعنی «بپا و هوشیار باش» (۲) نام زنی که باید تیزهوش و کاردان باشد (۳) نام پرنده‌ای کوچک‌تر از گنجشک و شبیه به آن.

نیما یوشیج | ری‌را

▨ نام شعر: خانه‌ام ابریست
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خانه‌ام ابری‌ست
یک‌سره روی زمین ابری‌ست با آن

از فراز گردنه خُرد و خراب و مست
باد می پیچد
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی‌زن که تو را آوای نی برده‌ست دور از ره کجایی؟

خانه‌ام ابری‌ست اما
ابر بارانش گرفته ست
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می‌برم در ساحت دریا نظاره
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره، نی‌زن که دایم می‌نوازد نی، در این دنیای ابر اندود
راه خود را دارد اندر پیش
▨
نیما یوشیج
ـــــــــــــــــــــــــ
تذکر اول: نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.

ـــــــــــــــــــــــــ
تذکر دوم: برهی بر این باور هستند که شاملو این بخش را اشتباه دکلمه کرده است؛
خانه‌ام ابری‌ست
اما ابر بارانش گرفته‌ست.

یعنی او باید به جای اینکه بگوید: «ابر، بارانش گرفته‌ست»، باید می‌گفت: «ابرِ بارانش گرفته‌ست» و این تاکیدی بر سایر مفاهیم اجتماعی این شعر است که ابر، باران ندارد.
پس اگر این سطر را بدون کسره لازم، بخوانیم؛ انگار که  تمامی آن مفاهیم مورد نظر نیما با بارش باران نفی می‌شود. در حالی که نیما با این حال و هوا و گرفتگی ابر هیچ امیدی به باراش باران ندارد. و حتی روزهای آفتابی و روشن گذشته را در خیال خودم مجسم می‌دارد که از دست رفته‌اند و حسرت آن روزها را می‌خورد.

نیما یوشیج | خانه‌ام ابریست

This is a little high-country occasional piece. It was fall. There was two feet of new snow. It was in the Italian Alps, just west of the Matterhorn. And I was sitting, waiting for sun, in a cold miserable morning mood with my good friend, Paolo. We were hunting chamois. Or, I should say, Paolo was hunting chamois, and I was bringing bad luck. We were both dressed head to toe in white. Then, suddenly, out of nowhere, a large golden eagle flew just meters above our heads -- I can still hear the beat of its wings -- with a lone crow right on its tail, nipping at the eagle's feathers in one of those marvelous mountain avian rituals. Paolo stood right up, pointing at them, and declared in perfect English, "Cliff, you shall right a poem about this!" So I did, right then and there. And we translated it that evening. So, you see, we didn't return to his village entirely empty handed that day. How wonderful it is to have friends like this....

SEE TEXT at: cs-music.com/features/cards/poster_crow-solo.html

DOWNLOAD poster pdf at: cs-music.com/features/cards/poster_crow-solo.pdf
IMAGE: Bringing down a ewe with lamps from the winter to the early spring barn, URNERLAND, the ALPS.

For a Friend & a Crow / Per un Amico & una Cornacchia… per Paolo…

آهنگ تیتراژ پایانی فیلم  مستند واکس چِه ساخته ی کامران حیدری ، 
گروه لیوا با آهنگسازی انوش بنارویی

بدو بدو - واکس چه l Bodo Bodo - None of your

شنیدن شعرهای معاصر، با صدای خود ِشاعر 
در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

نیما یوشیج | خانه‌ام ابریست

Schahrouz

Related tracks