یک روز چشم من هم در خواب می شود...

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت اول

خشم ما

آهنگساز: هانی نیرو

شاعر: پویان مقدسی

طراح کاور: رضا زواری

اجرأ: گروه ما

خشم ما

▨ نام شعر: باور
▨ شاعر: سیاوش کسرایی
▨ با صدای: سیاوش کسرایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
باور نمی‌کند دل من مرگ خویش را
نه! نه! من این یقین را باور نمی‌کنم
تا همدم من است نفس‌های زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی‌کنم
آخر چگونه گل خس و خاشاک می‌شود؟

آخر چگونه این همه رویای نونهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می‌پژمرد به جان من و خاک می‌شود؟

در من چه وعده‌هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب
این‌ها چه می‌شود؟

آخر چگونه این همه عشاقِ بی‌شمار
آواره از دیار
یک روز بی‌صدا
در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند؟


باور کنم که دخترکان سفیدبخت
بی‌وصل و نامراد
بالای بام‌ها و کنارِ دریچه‌ها
چشم‌انتظار یار، سیه‌پوش می‌شوند؟

باور نمی‌کنم که عشق نهان می‌شود به گور
بی آنکه سر کشد گل عصیانی‌اش ز خاک
باور کنم که دل
روزی نمی‌تپد؟
نفرین بر این دروغ! دروغ هراسناک!

پل می‌کشد به ساحل آینده شعر من
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند
پیغام من به بوسه‌ی لب‌ها و دست‌ها
پرواز می‌کند
باشد که عاشقان به چنین پیک آشتی
یک ره نظر کنند
در کاوش پیاپی لب‌ها و دست‌هاست
کاین نقش آدمی
بر لوحه‌ی زمان
جاوید می‌شود

این ذره‌ذره گرمی خاموش‌وار ما
یک روز بی‌گمان
سر می‌زند جایی و خورشید می‌شود

تا دوست داری‌ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می‌چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی جانِ دوستدار
کی مرگ می‌تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار؟

بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گل‌های یاد کس را پرپر نمی‌کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی‌کنم

می‌ریزد عاقبت
یک روز برگ من
یک روز چشم من هم در خواب می‌شود
زین خواب چشم هیچ‌کسی را گزیر نیست
اما درون باغ
همواره عطر باور من در هوا پر است.
▨
سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی | باور (پالایش شده)

▨ شعر: نگاه
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
نگاهت می‌کنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

چه خواهش‌ها در این خاموشیِ گویاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو چشم و دلت گوش و زبان دارد

بیا تا آنچه از دل می‌رسد بر دیده بنشانیم
زبان‌بازی به حرف و صوت معنی را زیان دارد

چو هم‌پرواز خورشیدی مکن از سوختن پروا
که جفت جان ما در باغِ آتش آشیان دارد

اَلا ای آتشین‌پیکر! بر آی از خاک و خاکستر
خوشا آن مرغ بالاپر که بال کهکشان دارد

زمان‌فرسود دیدم هرچه از عهد ازل دیدم
زهی این عشق عاشق‌کش که عهد بی‌زمان دارد

ببین داس بلا ای دل، مشو زین داستان غافل
که دست غارت باغ است و قصد ارغوان دارد

درون‌ها شرحه‌شرحه است از دم و داغ جدایی‌ها
بیا از بانگ نی بشنو که شرحی خون فشان دارد

دهان سایه می‌بندند و باز از عشوه‌ی عشقت
خروش جان او آوازه در گوش جهان دارد
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد

▨ شعر: چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــ
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم، ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش، به جهان از این چه خوش‌تر؟
تو چه دادی‌ام که گویم که از آن به‌ام ندادی؟

چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی؟

تویی آن‌که خیزد از وی همه خرّمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟

ز کدام ره رسیدی، ز کدام در گذشتی
که ندیده‌دیده ناگه به درونِ دل فتادی؟

به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دلِ سایه چه در میان نهادی؟
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | چه مبارک است این غم

▨ نام شعر: آه از آن رفتگان بی‌برگشت
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ موسیقی: قطعه آتشگاه با اجرای کیهان کلهر در کنسرت شهر خاموش
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
(قسمت ابتدایی شعر، در خوانش نیامده است)
...
دانه از آن زمان كه در خاك است
با دلش آفتاب ادراك است

سرگذشتِ درخت می‌داند
رقمِ سرنوشته می‌خواند

گرچه با رقص و ناز در چمن است
سرنوشت درخت، سوختن است

آن درخت كهن منم كه زمان
بر سرم راند بس بهار و خزان

دست و دامن تهیّ و پا در بند
سر كشیدم به آسمان بلند

شبم از بی‌ستارگی، شب گور
در دلم پرتو ستاره‌ی دور

آذرخشم گهی نشانه گرفت
گه تگرگم به تازیانه گرفت

بر سرم آشیانه بست کلاغ
آسمان تیره گشت چون پر زاغ

مرغ شب‌خوان که با دلم می‌خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

آهوان گم شدند در شب دشت
آه از آن رفتگان بی‌برگشت

گر نه گل دادم و بر آوردم
بر سری چند سایه گستردم

دست هیزم‌شکن فرود آمد
در دل هیمه بوی دود آمد

کنده‌ی پیر آتش‌اندیشم
آرزومند آتش خویشم
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | آه از آن رفتگان بی‌برگشت (درخت)

عروسک‌ساز
ترانه و آهنگ: کاوه صالحی
ضبط زنده صدا: آمانج آزرمی

ترانه‌ای با الهام‌ از رمان «عرو‌سک‌ساز» نوشته‌ی مریم صابری

Kaveh Salehi - AroosakSaz | کاوه صالحی - عروسک‌ساز

▨ نام شعر: امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج( ا.سایه)
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی 

این دُر همیشه در صدف ِ روزگار نیست
می‌گویمت ولی توکجا گوش می‌کنی 

دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی؟ 

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست
هشیار و مست را همه مدهوش می کنی؟ 

مِی جوش می‌زند به دل ِ خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی 

گر گوش می‌کنی سخنی خوش بگویمت
بهتر ز گوهری که تو در گوش می‌کنی 

جام ِ جهان ز خون ِ دل ِ عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

سایه چو شمع شعله در افکنده‌ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می‌کنی

Schahrouz

هوشنگ ابتهاج | امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی

▨ شعر: هوای عشق تو وانگاه خواب ویرانی
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تقدیم نامه‌ی شاعر: به آرش حجازی، آن نَفَس عمیق
ــــــــــــــــــــــــ
اگر دقیق بگویم اگر دقیق دو جمله بیش نباید باشد
که خواب نمانم که آرزوی من این بوده این که خواب نمانم
که پیش از آن که تو از خانه می روی بیرون تو را ببینم
همیشه اما انگار زمین و زمان با من لج کرده اند
همیشه خواب می مانم
چرا که خواب تو را می بینم که آرزوی من این بوده خواب نمانم که … تو را ببینم
که زیر سنگهای جهان هم اگر خوابیده باشم
و یا تو روی ابرهای جهان خوابت گرفته باشد اگر دقیق بگویم
هنوز خواب تو را می بینم که همین … همان که گفتم

قدم گذار جلوتر بیا کنار من بنشین هنوز و باز هنوز و باز
اگر دقیق بگویم اگر دقیق اگر

جهان به چشم من از آنور قیام و قیامت
به شکل پنجره باید باشد نه شکل آیینه
وگرنه حتی به جای اسرافیل، خدا خودش بیاید بالاسرم که صور را بدمد تکان نمی خورم از جایم
جهان به شکل پنجره باید باشد نه شکل آیینه اگر دقیق بگویم دقیق اگر
چرا که پنجره پیوسته گشاده سوی تو آغوش رو به چهرۀ تو و چلچراغ که در چلچله و شب پره که به شب
و شرمساری آیینه را ببین نگاه اگر بکنم همیشه روی مرا می بیند چه فایده! چه فایده!

همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم

زمین به دور تو می چرخد در روز
و شب که می چرخد خود را به دور من می چرخاند شبیه فرفره
که من برهنگی ات را شبانه از بَر کردم
تمامی اُریبها و پنهانیها و شیبهای شبیخون فرازهای معراجی فرودهای لذیذ
و غلتهای ریز و یا ریزتر و آبشارهای کوچک و پنهان چشمها و خواب لبها
و انگشت هایی که از لذتی وحشی می لرزیدند هنوز هم می لرزند پدرسگ ها انگار حافظه دارند
اجاق مشتعلی از خیال بی در و پیکر که چنگ می انداخت در بسیط لغزشی از یک بساط نَغزِ لرزیدن
و شعر چیست چیست چیست جز این کشت دادنِ جوانیِ تو در خویش!
نمی رسد همیشه رسیدن دشوار است اما چقدر این نرسیدن، دشوارتر هزار فاصله باید گرفت
و بعد می آید دوباره هزارباره از پس یکدیگر زمان، زمانِ شمردن اگر دقیق بگویم دقیق اگر
هنوز می گویم که خواب می بینم که آرزوی من این بوده خواب نمانم
که پیش از آنکه تو از خانه می روی بیرون تو را ببینم
و خواب می مانم تو می دانی که خواب می مانم اگر دقیق اگر

کشیده ای بزنی گر تو باز توی صورت ظلمت
چنان تلألویی از آفتاب می بارد که هق هقِ من از آن انتهای میدانها بلند می شود
وَ
سرا
زیر
جهان به نام هِق هِق من ایستاده روی پاشنه چرخان
و من مَنَم همه می دانند که هیچ گاه وَ هیچ جا خودم نبودم
“خودِ” مرا حرامیان خوردند
و از هضم رابع تاریخی پَست
عبور دادند
و در چشم خلایق حالا تُکِ شکسته و افتادۀ مدادم هستم گُم و خُرد و لـِه شده در زیر پای عابرها گُم
برای آنکه شهادت دهند شهادت که من زمانی خوشبخت بوده ام
و حالا به هیچ چیز و هیچ جای جهان معتقد شده ام آری حالا حالا
همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم

و شهر شهر آستری از ظلمت درست و راست در این نیمروز سرخِ درخشیدن
لباس هایش را، ببین! که پشت و رو تنش کرده
و چاههای ویل جهان فریاد می زنند نخواستیم! نمی خواهیم!
و تو که کورچشمی این لحظه از شقاوت تاریخ را به ارث بردی
قدم به صحن خیابان گذاشته ای
انگار من و جهان درست در برابر چشم همه کفش هامان را عوضی پوشیده ایم


ــــــــــــــــ
به علت محدودیت تعداد کاراکتر، قسمت انتهایی شعر در اینجا نیامده: اما در فضای اینترنت می‌توانید آنرا پیدا کنید
ــــــــــــــــــ
و یا باید بلند شوم و سر به کوه و بیابان شهرهای جهان بگذارم
و از مقامات محترم اجازه بگیرم که در بازگشت دست خالی نباشم
جنازۀ زیبایت را به خانه بیارم
و چشم هایت را بنابه توصیۀ تاریخ
همیشه باز همیشه باز همیشه باز نگه دارم***

همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم
▨
نوشته شده در ۷-۵ اسفند ۱۳۸۸ تورنتو ـ کانادا
▨
* مصراع عنوان هدیۀ مولاناست.
** دو بیت هدیۀ خواجه حافظ
*** طبیعی است که هر شعری انگار خود، شاعر آن شعر است. این شعر با تغزل شروع شد اما هرقدر پیش رفت، در بازنویسی های متعدد، حوادث اخیر آن را از راه تغزل دور کرد و ناگهان حادثۀ مصیبت بار ندا آقاسلطان، بر روحیه تغزل که می رفت ناب شود، چیره گشت. در هر جا که قتل جوان اتفاق می افتد، با آیین های عمیق و عمومی مرگ سروکار داریم. مرگ را همه حس می کنیم. بزرگی گفته است: عشق و اشک را نتوان نگه داشت. ما که بزرگ نیستیم این حرف را راه و رسم زندگی و شعر می دانیم. در آینده در دفتری جداگانه نسخه های متعدد مسوده های این شعر را با خود شعر به صورت کتاب کوچک در اختیار خواهم گذاشت. رـ ب

رضا براهنی | هوای عشقِ تو وانگاه خوابِ ویرانی

▨ نام شعر: بی‌خوابی
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
______________________
چه فرق می‌کرد زندانی در چشم‌انداز باشد یا دانشگاهی؟
اگر که رویا تنها احتلامی بود بازی‌گوشانه
تشنج پوستم را که می‌شنوم، سوزن سوزن که می‌شود کف پا
علامت این است که چیزی خراب می‌شود
دمی که یک کلمه هم زیادی‌ست
درخت و سنگ و سار و سنگسار و دار
سایه‌ی دستی‌ست که می‌پندارد دنیا را باید از چیزهایی پاک کرد
چقدر باید در این دو متر جا ماند تا تحلیل ِجسم حد ِزبان را رعایت کند؟
چه تازیانه کف پا خورده باشد
چه از فشار ِخونی موروث در رنج بوده باشی
قرار جایش را می‌سپارد به بی‌قراری که وقت و بی‌وقت
سایه به سایه
رگ به رگ
دنبالت کرده است تا این خواب


تظاهرات تورم را طی می‌کنم در گذر دلالان
سر چهار راه صدای درشت می‌پرسد
ویدئو مخرب‌تر است یا بمب اتم؟
مسیح هم که بیاید انگار صلیبش را باید حراج کند
صدای زنگ ِ فلز در دندان‌های طلا
و خارش کپک در لاله‌های گوش
نصیب نسلی که خیلی دیر رسیده است

نه سینما و نه مهمانی در تاریخ
هجوم کاشفانی با تاخیر ِحضور
هزار کس می‌آیند و هزار کس می‌روند
و هیچ‌کس هیچ‌کس را به خاطر نمی‌آورد
صدا همان که می‌شنوی نیست
سگ از سکوت به وجد می‌آید و دزد بر سر بام بلند سماع می‌کند با ماه
زبان عزیز‌تر است اکنون یا دهان؟
که سنگ راه ِ دهان را هزار بار تمرین کرده است

صدا که می‌شکند
حرف که چرک می‌کند
جمله‌ها که نقطه‌چین می‌شوند
پیری یا بچه‌ای که خود را می‌کُشد
تازه معنا روشن می‌شود

سگی که می‌افتاد در نمکزار و
این نمک که خود افتاده است
خلاف رای اولوا الالباب نیست که ماه رنگ عوض کرده باشد
یا شب مثل آزادی زنگ زَنَد

گچ ِسفید جای سرت را نشان می‌دهد
که چند سالی انگار در اینجا می‌نشسته‌ای
و رد انکارت افتاده است بر دیوار
یا شاید نقشی مانده است از تسلیمت

گذاره‌ای اصلا نا‌تمام
و تازه این بی‌تابی که هیچ چیز آرامَش نمی‌کند
در التهاب درهایی که باز می‌شوند و درهایی که بسته می‌شوند
کتاب‌هایی که باز می‌شوند و دست‌هایی که بسته می‌شوند
دست‌هایی که سنگ‌ها را می‌پرانند
و سارهایی که از درخت‌ها می‌پرند
درخت‌هایی که دار می‌شوند
دهان‌هایی که کج می‌شوند
زبان‌هایی که لال‌مانی می‌گیرند
صدای گُنگ و چشم‌انداز ِگُنگ و خواب گُنگ
و همهمه
که می‌انبوهد
می‌ترکد
رویا که تکه‌تکه می‌پراکند
دانشگاهی که حل می‌شود در زندانی و چشم اندازی که از هم می‌پاشد
خوابی که می‌شِکَند در چشم و
چشم که میخ می‌شود در نقطه‌ای و نقطه
که می‌ماند مَنگ در گوشه‌ای از کاسه سَر که همچنان غلت می‌خورد
غلت می‌خورد
غلت می‌خورد
▨
محمد مختاری - تهران  ۱۸ امرداد ماه ۱۳۷۴ 
 از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۷۵
______________________
این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی نه ماه پیش از قتل دردناک او

محمد مختاری | بی‌خوابی | پالایش شده

▨ نام شعر: از آن نیمه
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
باید درست نیمه‌ی شب باشد  آنجا که چشم می‌بندد او در نمک
اکنون که چشم می‌گشایم  اینجا در برفی که از صبح افقی باریده‌است
خوابی که دیده می‌شود آن سوی زمین  در این سو قطارم را می‌برد
و همهمه سرم را انباشته است.

کی می‌رسد؟
چگونه پایان خواهد یافت
این خط که بین دو حاشیه کشیده می‌شود؟

و این زن ِ شکسته که سمت چپم نشسته
می‌بافد یکریز رج‌هایش را
و میله‌ها و انگشتانش زیر و رو می‌شوند در نمک و برف.

سر برمی‌گردانم تا ایستگاه که پیشوازی یا بدرقه‌ای ندارد
رویای وقت را تکه‌های جنگل ِ ناآشنا سوراخ‌سوراخ کرده‌است
جسم ِسپید که نی یا نیزه‌ای گُله به گُله پوستش را کنده باشد
تابیده است وسوسه در ذهن و ناگزیر روانم در خوابی که دیده می‌شود آن سو
و دوره‌ی رویا را دستی می‌چیند با مقراض
هرچند وقتی چشم برهم می‌نهم
در صفحه‌ی سپید می‌بینم مژگان اوست که بر هم قرار گرفته‌ست

می‌تابد
خواب
از ته ِ دریاچه‌های منجمد
و باد می‌سوزاند صورتش را هرگاه از نمک بیرون می‌زند تا بیامیزد با کودکانی که سطح ِ یخ را بهانه‌ی جشن و بازی کرده‌اند
رقصی که بازمی‌گردد تا عمق ِ بلور تا شب ِ آن سو

آن پیکره چگونه برون مانده است و زل زده است و دعوت می‌کند؟
انگار هرچه گم شده است آنجا در خاک
اینجا برون می‌آید از یخ
و شاهد زمین است
این صورت تکیده‌ی شفاف
با گوشواره‌ای که هنوز برق می‌زند و زخم گوشه‌ی دهانش را می‌تاباند
که قدمت جیغش را در تنهایی معین می‌دارد
و سرنوشتی را برش می‌زند تا این مسافر که هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود در خوابی که دیده می‌شود آن سو

باید درنگ می‌کردم وقتی لب‌هایم کرخت می‌شد
سرمای تازه بازوی راستم را نیز اذیت می‌کند
شاید سپیدی ِ بی‌آرام رامم کرده است
انگار چیزی دارد یخ می‌زند یا نمک می‌شود دوباره

اینجا نگاه ِ هیچ‌کس روشن نیست
باید برای دیدار همچنان چشمان قدیمی‌ام را حفظ کنم
و بازگردم رویا را تا آنجا که باید کم‌کم پایان پذیرد

وهم ِسپید در تن می‌دود
و سبزی ِ سیاه از رگه‌ها گاهی رد می‌شود
انبوهی نگاهی که ناگهان هجوم آورده ست دیدن را هولناک کرده‌است و وسوسه ی دیدن را افزوده است
در این زمین که از هر جایش سر برکرده است بلوط ِسپید یا مومیایی
یا صورتی دل ـ یخ
یا پیکره‌ای دل ـ نمک
و چشم را می‌کِشاند تا تبدیل کند
و این زن ِ شکسته که می‌بافد خود را یکنواخت تنها روبه‌رویش را می‌نگرد
می‌بیند آیا هرگز مقابلش را؟ می‌تواند اصلا ببیند؟

بیرون پنجره نگاهی‌ست که تاریکی ِ سحرگاهش را به روشنای این عصر کشانده‌است
می‌تابد خود را بر دست راستم که کم‌کم کرخت می‌شود
همچون نوشتنم از راست که سایه‌اش بر کاغذ دارد آرام می‌گیرد

باید چقدر می‌نوشتم تا چشمم بیارمد؟
باید چقدر چشم می‌گشودم، تا چشم گشاید او دوباره؟
و این زن ِ شکسته که اکنون به شیشه چسبیده است...
پلکم به هم می‌آید و دستم فرو می‌ماند در نقطه‌ی هنوز
و برف حتما باز هم افقی می‌بارد
در شیشه‌ی قطار که اکنون تاریک است.
▨
محمد مختاری
مونترال - تورنتو ، آذر و دی ماه ۱۳۷۴ 
از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۸۳
______________________
این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی ۹ ماه پیش از قتل دردناک او

محمد مختاری | از آن نیمه

سرود نافرمانی، کاری از ادیب قربانی با اجرای جمعی از دانشجویان موسیقی. 
.................
The Song Of Disobedience
By Adib Ghorbani, Performed by a group of Iranian music students (anonymous
..................
#زن_زندگی_آزادی
#womenlifefreedom

سرود نافرمانی - The Song Of Disobedience

تك آهنگ “هَلا“ كارى جديدى از  گروه دايره 

تنظيم و تهيه كننده : بهروز پايگان  
آهنگساز و خواننده: شهاب برادران
 بر اساس اشعار  سهراب سپهرى
طرع گرافيك :محيا فرمانى

نقاشى جلد از سهراب سپهرى

Dear friends you can listen to new single song “ Hey” by The Circle band .
Producer & Arrangement: Behrooz Paygan 
Music & Vocal: Shahab Baradaran 
Based on Sohrab Sepehri’s poetry 

The Painting in this cover is by Sohrab Sepehri.

Hey - هَلا

Music: Ricci Broomandan
Lyrics: Fereydoun Moshiri (فريدون مشيرى)
Simone Baron: Accordion
Soroush Fakhri yazdi: Zarb
Ricci Broomandan: composition, setar, vocals
------------------------------------------
facebook.com/riccibroomandanmusic
https://www.instagram.com/riccibroomandan/
---------------------------


Ricci Broomandan|شهرِ باران خورده

آن من است او

آوازهای بدون ساز شهرام ناظری

Single

جانا حدیث شوقت در داستان نگنجد

GholamHossein Banan - Deylaman // غلامحسین بنان - دیلمان در آواز دشتی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

سیاوش کسرایی | باور (پالایش شده)

Schahrouz Kabiri

Recent comments

Sohrab Farnoud

Schahrouz Kabiri

Related tracks