▨  نام قطعه: مرثیه‌ای برای اسماعیل (برش چهارم از شعر بلند اسماعیل)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
♬ از موسیقی رویالتی فری استفاده شده
ــــــــــــــــــــــــ
قسم به چشم حیوان‌ها در تنهایی ِ نیمه‌شبانِ جنگل که با معصومیت، مازندران را می‌نگرند
که من در زیر خاک سفر می‌کردم که تو را به خاک سپردند
...
به مدد ِ عشق از خاک بیرونت خواهم کشید
...
تو نمرده‌ای، فقط دیوانه‌تر شده‌ای
...
ای دیوانه، دیوانه‌تر از خود، چرا مرده باشی و من ندانسته باشم؟
چرا من زنده باشم و تو مرده باشی؟
...
ای دل سپرده بوده به درناها!
تو زیباتر از آنی که بر شانه‌هایت تنها ملیله‌دوزی موریانه‌ها بیفتد
پرواز کن! پرواز کن از قفس خاک!
تو زیباتر از آنی که بر شانه‌ی آسمان ننشینی و کهکشان‌ها را مثل تخمه نشکنی
...
ای بدعت گذار ِ زبان پریش ِ شاعران عالم
...
ای نهان گشته از چشم ِ من ِ بی یار
...
ای غرقه در مرداب‌های ساکت، در برگ‌های پاییز، در شبه جزایر متروک
در بهمن‌های فروریخته، در دریاچه‌های نمک، در تپه‌های بلند طاسیده
در آشیانه‌های بی‌پرنده، در آسمان‌های بی‌ستاره،
در خورشیدهای بی‌مثال، در مهتابی‌های مشرف به خالی،
در کوچه‌های تهی از قدم‌های عاشقان!
...
سرت چه پرچم خونینی بود که در خیابان‌ها می‌تاخت!
و بنفش آسمان، چه زیبا، چه بهت انگیز، قیقاج چشم‌هایت را می‌شست
همیشه من آسمان را جیغ خواهم کشید، بگذار متوسط‌ها هرچه می‌خواهند بگویند
...
مرده باد شاعری که راز ِ عشق و مرگ را نداند
زنده باشی تو که راز ِ نیزه و خون را هم می‌دانستی
...
آه، ای جنون! ای مرگ! ای شعر! اسماعیل! عینکت را بردار
تا ببینی که راست می‌گویم
...

تذکر: تنها بندهایی از شعر بلند اسماعیل، به انتخاب من میکس شده*

رضا براهنی | مرثیه‌ای برای اسماعیل (برش چهارم)

▨ نام شعر:  بیا که در غم عشقت مشومشم بی تو
▨ شاعر: سعدی
▨ با صدای: مهدی احمدی (بازیگر)
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
♬ از موسیقی رویالتی فری استفاده شده
ــــــــــــــــــــــــ
بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

شب از فراق ِ تو می‌نالم ای پری‌رخسار
چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

دمی تو شربت ِ وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر ِ فِراقت همی چشم بی تو

اگر تو با من ِ مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز در کشم بی تو

پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

سعدی | بیا که در غم عشقت مشومشم بی تو (ورژن فیلم شب‌های روشن)

▨ نام شعر: از هوش می
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی
که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند و مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَردم
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نَحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
آواز من از سینه‌ام که بر می‌خیزد از چینه دانم قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمانم باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم، نمی‌بیننمَم
معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ او او تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می‌افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورد می‌گوید تو شیر بیشه بارانیِ منی منی و می‌افتد
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه منی هنگامه منی که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خونم را بلند می‌کنم به گلوگاهم می‌خوانم خونم را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام تو شانه بزن
پاهای تو چون فرق باز کرده از سرِ زیبایی به درون برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پایت را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
با وسعت نگاه بر گشته به دورن، به درون برگشته، تا ته ببین تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو منی از هوش می…
▨
تهران چهار صبح ۱۳۷۲/۹/۲۸
این شعر را به دوست هنرمندم، احمد وثوق احمدی، تقدیم میکنم که چان مطلب را گرفته است
ر.ب


۸۴ از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه

رضا براهنی | از هوش می | پالایش شده

▨ نام شعر: اعتراف (از دفتر مصیبتی زیر آفتاب) 
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
از آسمان ِ آبی سوزنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا
هست؟
وان چشم‌های میخی زیباشان
باور نمی‌کنند مگر،
روزی
من سطح آینه‌ای بودم
که گیسوان لیلی و لیلی‌ها
در جاده‌های رنگی تاریخی
از من بسوی بادیه جاری بود؟
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
باور نمی‌کنند مگر،
روزی،
بر من که سطح آینه‌ای بودم
- چون چشمه‌ای خنک، به زمان صبح -
آن کاروان نافه‌ی آهوها
چون عابدان به سجده می‌افتادند؟
باور نمی‌کنند مگر،
روزی
غضروف پنجه‌های کبوترها
بر من که سطح آینه‌ای بودم
پروانه‌سان به رقص می‌آغازید؟
و جفت
جفت محرم خود را
می‌جست
در من که سطح آینه‌ای بودم؟
بسیار گشنه بودم،
تصویرهایی از همه‌جا در خود
انبار کرده بودم،
و مثل ماده آهوی آبستن
که فکر بچه آهوی خود باشد
سنگین‌تر از همیشه براهم رفتم
آیا
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند؟
قرنی؟
نه!
قرن‌هایی
بر من گذشته است
پوسیدگی
- باد پلید و سرخ، وزیده‌ست -
وین جنگل نگار نشینان را
با یک نفس که مثل شبیخون ظلمت است،
پوسانده است
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند
ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار،
زیرا،
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
و آن مخمس زیبا را
- انگشت‌های ناب بلندت را -
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
من
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه‌ی خودم،
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی،
بر سفره‌های خالی کفترها،
بسیار بار، اما،
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا هست؟

پروی َزنان آبی و ناب ستارگان
آیا مرا به یاد نمی آرند؟
وان چشم های میخی زیباشان
باور نمی‌کنند مگر
روزی
من (مثل) سطح آینه‌ای بودم
که گیسوان لیلی و لیلی‌ها
در جاده‌های رنگی تاریخی
از من به سوی بادیه جاری بود؟
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
باور نمی‌کنند مگر
روزی
بر من که سطح آینه‌ای بودم
- چون چشمه‌ای خنک، به زمان صبح -
آن کاروان نافه‌ی آهوها
چون عابدان به سجده می‌افتادند؟
باور نمی‌کنند مگر
روزی
غضروف پنجه‌های کبوترها
بر من که سطح آینه‌ای بودم
پروانه‌سان به رقص می‌آغازید؟
و جفت
جفت محرم خود را
می‌جست
در من که سطح آینه‌ای بودم؟
بسیار گشته بودم
تصویرهایی از همه‌جا در خود
انبار کرده بودم
و مثل ماده آهوی آبستن
که فکر بچه آهوی خود باشد
سنگین‌تر از همیشه به راهم رفتم

آیا
پرویزَنان آبی و ناب ِ ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند؟

قرنی؟
نه!
قرن‌هایی
بر من گذشته است
پوسیدگی
- باد پلید و سرخ، وزیده‌ست -
وین جنگل نگارنشینان را
با یک نفس که مثل شبیخون ظلمت است،
پوسانده است
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند

ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار
زیرا
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
وان ((مرمر)) مخمس زیبا را
- انگشت‌های ناب بلندت را -
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری
که مردم ِ قلمرو ِ وحشت
مثل کبوتران مهاجر بودند
و خانه‌ی خودم
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی
بر سفره‌های خالی کفترها
بسیار بار، اما
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها

از من شکسته‌تر کسی آیا هست؟

دکتررضا براهنی
از دفتر مصیبتی زیر آفتاب

رضا براهنی | اعتراف

▨ نام شعر: ماه (از کتاب خطاب به پروانه‌ها)
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
تقدیم نامه‌ی شاعر: به محمد نوری و آواز نیمایی‌اش
_________________________
شیدایی خجسته که از من ربوده شد
- با مکرهای شعبده باز سپیده‌ای که دروغین بود-
پیغمبری شدم که خدایش او را از خویش رانده بود
مسدود مانده راه زبان نبوتش
من آن جهنمم که شما رنج‌هاش را       در خواب‌هایتان تکرار می‌کنید
خورشید، هیمه‌ای است مدور که در من است
یک سوزش مکرر پنهانی       همواره با من است
و چشم‌های من، خاکستری‌ست که از عمق‌های آن
ققنوس‌های رنج جهان می‌زایند
تنهایَم
از آن زمان که      شیدایی خجسته‌ام از من ربوده شد


اینک منم
مردی که در صحاری عالم     گم شد
مردی که بر بنادر میثاق و آشتی      بیگانه ماند
مغروق آب‌های هزاران خلیج دور
پیغمبری که خواب ندارد

چون شانه‌های شاد بلندش     تعطیل شد      تعطیل شد       زیبایی جهان
آن بغبغوی داغ در ایوان عاشقان
آن چشمه‌سار پچپچه کارام می‌خلید    در صبحدم     در گوش هوش     تعطیل شد
سودای نرم زخمه به تار بزرگوار     در شامگاه      تعطیل شد
تاریکی جهان حق من است     حق من است تاریکی جهان

با پرچم عزا
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
آخر چگونه جان متحمل شود
باد پلشت فاجعۀ انهدام را؟

هان بنگريد
اين دائمي است
اين رؤيت جنازه
اين رؤيت جنازۀ بي غسل و بي كفن

بر صحن ماهتاب   با پرچم عزا
اسبي كه شيهه مي زند از خواب هاي مناسبي است بي سوار
اسب عزاست  بر صحن خواب    بر صحن ماهتاب

ميثاق داشتم   با كهكشان روشن آينده    بر پهنۀ مدائن خورشيدي
هان بنگريد!
شهري كهن شدم
شهري كه لاشه اش   در هرم آفتاب كويري نشانده است
پيرنگ آرواره و دندان را.

آخر چگونه باز بسازد،جهان مرا؟
اين دائمي است
اين رؤيت جنازه
شهر كهن    بي غسل و بي كفن

با پرچم عزا
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
من مي شناسمش
ماه من است
ماهي كه زخم فاجعه اي چرك كرده را    بر سينه مي برد
گرگي گرسنه،بال درآورده،مي پرد    دنبال ماه    در آسمان
اين خواب نيست!
كابوس هاي شومي، از اين بدتر
من ديده ام به روز، به بيداري
گرگ گرسنه مي رود    همواره مي درد    همواره مي درد

سيلي    سيلي زنان    مي غرد       در روبه رو
پيرنگ آرواره و دنبال شهر،شهر كهن را خواهد ريخت   اين سيل
در كام كوسۀ دقيانوس
در زور آب      كوسه زمان را مي بلعد
و تخم بي زماني بي رنگ را         در آب
در مجمع الجزاير مرجاني        مي زايد.
با طوطي ملون چشماني   كه رنگ هايش را     مي ريخت بر زبانش
و عشق را،من عاشقم را،از صبح صادق رعنايان،تقليد مي كرد
با شيوه هاي شعبده باز سپيده اي كه دروغين بود
شيدايي خجسته ام از من ربوده شد
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
با پرچم عزا.
هان بنگريد!
▨
بیست و یکم آبان ۱۳۶۹ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۲۱

رضا براهنی | ماه

▨ شعر: حالا بگو می‌گویم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________________
دور ِدرخت‌های تو چرخیده‌ام، آتش گرفته‌ام
حالا تو نیستی؛ می‌بوسمم
نام ِمرا تو گفته بودى، حالا مى‌گويمم
و رنگ چشم‌های تو را روی پوستم پوشیده‌ام؛ می‌لیسمم
من ظاهری ندارم، دنیا بداند؛ من انتزاع جهانم، شوخی نمی‌کنم؛ می‌بویمم
این قطعه‌ قطعه شدن را
چون قطعه قطعه نمی‌داند 
که قطعه قطعه شدن در چیست
از روش می‌پرم
و بعد می‌پرانم، و بعد می‌پرانمم
وقتی که می‌پرانمم یک جفت ماه
مثل دو لنگر ِ متساوی از پاشنه‌هایم می‌آویزد
شاهین ِ چشم ِ ترازویی هستم که خواب ِ وزن ِ جهان را قیقاج می‌رود
وقتی که آن‌ها مرا می‌بینند
می‌بینمم که می دیده می‌شوم از توی سینه‌ سینه‌ی آنها
شکل ِتو می‌شوم
رحم‌ام خورشید را به سوی شکفتن می‌پرتابد
و مادیان ِ سرخ در عمق ِ یال‌های بدخشانش می‌پروراندم
با کاسه‌های خواب می‌پروراندم
آنجایم پروار می‌شوم، می پرورانمم
من نیستم که دارم
زاییده می‌شوم که دارم
و عنکبوت را دارم
و رابطه دارم
بین ستاره‌ها دارم
و عنکبوت بین ستاره‌ها من را به شکل رابطه‌ها می‌تند
و عنکبوت خطش بزن
بی عنکبوت می‌تنم و می‌تنانمم
دیگر مرو مرا مبران
من برده‌ی منم حالا که رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
مثل گدا در کوچه‌ی قدیمی دنیا نشسته‌ام
حالا تو را دارم
که را؟ تو را
دارم
بگو
دارم
و کهکشان که رهگذر ِجان بود، دارم
این شعر نیست، دارم
گوش ِتو شاعر است، من، شاعر، خطم بزن
حالا دو دنگ ِ حنجره‌ام سیتار می‌زند
و آستینم دف می‌زند
و رهگذر دیگر نمی‌گذرد؛ راه می‌گذرد از رهگذر
گوش ِتو شاعر است
بشنو صدای گوش ِ خودت را
بشنو!
مِی خورده‌ام که مرا مِی خورده‌اند زیرا که مِی‌ خورده‌اند مرا که مِی خورده‌ام
من رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
تا اینکه کاملا برهنه راه رفتن ِسبزم را در چشم‌های آدمیان لیسیده باشم
شعر ِگذشته را بلعیده‌ام
با پشت رنگی ِ گره انگشت‌های بهشتی‌ام
دف‌های بلعیدن شعر گذشته و امروز را می‌نوازم
و انتزاع ِجهانم، می‌لیسمم
پایان ِخوب خویشتنم
آقا و ارباب گفته‌هایم هستم
می‌گویم، می‌گویانم می‌گویمم می‌گویانمم
حالا برای خواندن اول بر روی دست‌هایتان بایستید
در یک گلابی وارونه من شما را افتاده‌ام در چهارراه ِ چهل بار بار بار بار
من دوست داشته بوده بوده بودم
خطش بزن زدم
من دوست بوده بوده بودم
خطش نزن
دیگر به ذهن من تو نمی‌آیی، «تو» هستم
رفتن نمی‌توانی از من
اگر بروی از من؛ من می‌شوم خودم
خطش بزن، زدم 
اگر بروی از من، من نیز می‌روم از من
من می‌دوم که تا بشوم تو
خطش بزن
من و تو با هم تو‌ ایم
حتی اگر بِرَوی از من رفتن نمی‌توانی از من
از سّر رابطه‌هامان گذشته‌ایم، این شعر نیست
دنیا شبیه دیکته‌ی غلطی در پشت ِسر اصلاح می‌شود
از روش می‌پرم
و سّر ِسینه‌های زبانیّت در سینه‌ام
حافظ؛ خطش نزن
یا مولوی، خطش نزن
یا شمس؛ نه خطش نزن که سینه‌اش به وسعت آفاق است
اما به من چه؟ خطش بزن
حالا «خطش بزن» را خطش بزن
از خویشتن متولد شدم چون موج کز آب
آیا کسی از آن جهان ِ گذشته من را به سوی خویش طلب کرده؟
نه
چون من منم
و بر نمی‌گردم به سوی آن‌ها
و شش هزار سال کشمش فرهنگ را در جیب‌هایم ریخته‌ام
فرهنگ را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
تنها وقتی که گوش تو صدای گفتن من را خاموش می‌کند 
من مشتی از آن شش هزار سال کشمش را
روی زبانم می‌ریزم
کشمش را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
زیرا که من خودمم
من از مزار خودم برخواستم
از جشن حنجره با شعله برخواستم
دندان به روی سینه می‌فشرم، می‌خوانم
مادر؛ خطش بزن
صلب ِپدر؛ خطش بزن
من تارهای صوت خروسم
و صوت می‌زنم
و از کنار ِ لوزه‌ی من یک پیام می‌گذرد
دیباچه‌ی بلند ِ دیوان ِ حنجره‌ام را از گوش ِ عالمیان می‌خواناند
دنیا به شکل ِحنجره‌ای پاره می‌شنود
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف بشکف بشکف
حالا چرا جدا شده‌اید از من؟
حالا پیام می‌رود از حنجره به ریشه‌ی گفتن
حالا زبان گوشتی‌ام گوشت ِمحبت ِآواز می‌شود
بشکف صدای صدایم باش
هر کس که نشکفیده حالا بلند شود بشکفد
دستور ِسینه‌ی من این است
دستور ِلنگر و زانو و سینه و بازو این است
حالا بیا مژگان چشم ِدردمند مرا با بوسه شانه بزن
اما بپا لبت نسوزد
زیرا هستم تو هستم هستم تو هستم را مستم
دیگر مرا نخوابان؛ بگذار بیدار باشم با چشم‌های سفیدم حیران تو
از این مزار بوی زمین می‌آید
حالا پیام روی بالش ِلوزه خوابیده است
و تارهای حنجره مثل نسیم می‌گذرند؛ بگذار بگذرند
دور درخت‌های تو چرخیده‌ام
نام مرا تو گفته بودی
لازم نبود بفهمم چرا نام مرا تو گفته بودی
حالا فقط می‌گویمم
هستم تو هستم تو مرا هستی را مستم
می‌گویمم
می‌گویاننمان
هستنمان
خطم بزن؛ زدم
حالا بگو می‌گویم ِ ابدی را گفتم
زدم که

رضا براهنی | حالا بگو می‌گویم

▨ نام قطعه: مستم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
 ♪  موسیقی: قطعه‌ی «تنها» از حسام ناصری و سامان صمیمی
 ♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──────── ♪ ────────
 ♪ این کولاژ، تکه‌هایی از شعر بلند «حالا بگو می گویم» از دکتر براهنی‌ است که قبلا به صورت کامل منتشر شده
──────── ♪ ────────

رضا براهنی | مستم

▨ شعر: شعر شماره ۱۴ از مجموعه‌ی: شکستن در چهارده قطعه‌ی نو برای رویا عروسی و مرگ
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: ساناز صحتی (همسر دکتر رضا براهنی)
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
♪ این شعر در مراسم خاکسپاری دکتر براهنی خوانده شده است
────── ♪ ──────
من را بياوران 
من را بخوابان 
بر روي جاده ابريشم و در کنار حفره گنجشکي 
لالايي لله از لب هايت اين پيرمرد جوان را به خرناسه ابدي مي برد يا مي براند 
خرناسه در قلمرو خرسي نيست در قلمرو انسان است 
موهاي تو در تارهاي حنجره ام گير کرده اند    از خواب مي پراني ام 
حالا مرا دوباره بخوابان 
در زير آفتاب بخوابان 
از ديگران جدا بخوابان       تنها بخوابان 
ودر کنار حفره گنجشکي بخوابان
و در بهار بخوابان
از پشت سر بيا و ، نگاهم کن     و روز و شب نگرانم باش    آن گاه 
بي دغدغه مرا بميران    اين جا    همين جا 
من اهل هند رفتن و اين حرف ها نيستم تو هند را بياوران اين جا همين جا 
و در بهار      و در کنار حفره گنجشکي 
وقتي که بوي نيمروي تو مي پيچد 
و پارچ آب از يخ تازه شبنم مي گيرد 
اين جا     آري همين جا مرا بخوابان 
رفتم که رفتن من عين رفتن من باشد 
و فرق داشته باشد با رفتن آنديگران
حالا تو فرق روح مرا با ناخن هايت واکن 
من عاشق فرق سرم 
و پارچ آب را بر خاک تازه بريزان    مي بينم    تو را هم مي بينم 
آن سو ترک کنار درخت ايستاده اي    و مي درخشي در اشک 
و بازگشت من است اين به سوي بي بازگشتگي
ديگر نياوراندم او سوي تو 
من را بخوابان 
آيينه را هم بر روي من بخوابان 
اغماي آن سوي مردن چقدر خوب  جزء به جزيي شدن دارد 
حالا من از تو مي روم و تو مي رواني ام 
از هرچه از ، از هرچه با ، از هرچه گرچه ، تو مي رواني ام 
تقسيم من به سوي نيست شدن مثل خواب زبان که در سکوت صداهاست 
حالا به روز حالا به شب حالا به هرچه شب و روز 
و بيست و چار ساعت من يک جا تمام شد 
حالا من مي تراوم دستي مرا به سوي هيچ چيز مي تراواند 
تکرار مي شوند صداهاي خيس تراوش 
حالا کسي مرا مي شاشد بر کهکشان 
شاشي که از تراوش من پاشيده شادا که کهکشان 
من را بخوابان 
من را بياوران 
من مثل شعر تقطيع مي شوم سوي پرنده هاي تطبيقي 
من هيچ چيز را به سوي هيچ در آواز هيچ 
زنبيلي از زبانه زيبايي در کنج حفره گنجشکي      و هيچ 
استخري از طراوت پاشيدن در شيشه شکسته 
حالا ببين چقدر گمشدنم را خميده ام 
مي آوراندم اکنون به سوي خويش 
صافم به شکل ليس که بي حس مي آوراندم 
و ذره مرا در ذره هاي آنديگران فرو کرده حتا خود او هم اين مي گوياند 
از گه گذشته ام حالا به سوي آن چه لجن رابه شکل رنگ به خورشيدمي کشاند،خوابيده ام 
حالا تو هرچه هستي من آن هستم      من را بخوابانم 
و اين لحاف آينه را هم به روي من بخوابان 
و ناگهان صداي گفتن او مي آيد    و مرا مي گوياند 
اين چيزها را که حالا گفتم مي گوياند 
او کيست ؟      آن کسي که مرا مي گوياند ؟ 
من را بخوابان       من را بياوران و بخوابان 
و حالا     بي بازگشتگي ام را کامل کن ديگر نياوران خوابيده ام 
اي آوراننده ! اي آورانندگي من را     ديگر نياوران !

▨
آذر و دی ۱۳۷۲ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۱۰۱

رضا براهنی | مرا بخوابان | شعری بر مزار براهنی

▨ نام شعر: ستایش (دست‌هایی شبیه بوسه)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صدای کف زدنت کبک‌های کیهانی را برای من که زمینی هستم بیدار می‌کنند
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
ولی شکفته بادا لبان من که نیمه‌ماهِ نیم‌رخانِ تو را شبانه می‌بوسند
فدای تو دو چشم من که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند
‌ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی است که از هزار پنجره‌ی نور می‌وزد هر صبح
و شانه‌های تو آنجا چه ابرهای سپیدی که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رویاها تعطیل می‌شوند
و ما به گریه روی می‌آریم و، گریه به رو، کجا؟
و سایه پشت سرت چیست در شب این که شعر من است که از پشت پای تو می‌آید
چه دست‌هایی داری     شبیه بوسه!
و خاک از تو که لبریز می‌شود ببین چه جلگه‌ای آنجا که شانه می‌خورد از بوسه‌ها و نسیم
کدام دست نیی چون تو را زده قَط
شبیه بوسه
چه انگشت های سرسبزی داری
نرو
به من بگو 
به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رویاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم و، گریه به رو، کجا؟
بمان!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
▨
دوم آبان ۱۳۷۰ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۰

رضا براهنی | دست‌هایی شبیه بوسه | پالایش شده

▨ نام شعر: گشت و بازگشت (پیشم می‌آمد)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
♪  پالایش و تنظیم: شهروز
─────♪ ─────
با گله‌ی سپید و سیاه خرگوش‌هایش   پیشم می‌آمد
با بغبغوی کفتَرَکَش در گلوی نرم صبح   صبحدمانش  پیشم می‌آمد
اندامش   بیرون کشیده   شمشیری از نیام   پیشم می‌آمد
خوابش می‌آمد   بیدار بود   در هر کجای روی زمین بود   پیشم می‌آمد
فردای ساعت بعدی بود
دیروزهای روز قیامت بود
صدها هزار سال نوری از آینده بود  پیشم می‌آمد
چون انعکاس مادگی عالم    در ماهتاب باختران     یا خاوران   پیشم می‌آمد
چون شهرهای حافظه     چون خیوه، بلخ، سمرقند     ری، شوش، پارس، بخارا    پیشم می‌آمد
از گونه‌هایم     چون اشک‌هایم پایین می‌رفت
می‌خفت بر سینه‌ام     وقتی بلند می‌شد و از در می‌رفت    دیگر شبش پیشم می‌آمد
با عطر گرم پهلوهایش    با آن هلال پاشنه‌هایش    و کفه‌های بدر شانه‌هایش    قویِ بلند و داغ گلویش پیشم می‌آمد
در خلوت چهار لبِ مجنون   می‌زیست با من   با چشم‌هایش   می‌مُرد با من    اما پیشم می‌آمد
انگشت‌های او   که قلم‌هایم بودند
وقتی    پیشم می‌آمد    انگشت‌های صاف و بلندش را    در دست‌های ملتهبم می‌گذاشت
می‌گفت: بنویس!   بنویس و باز هم بنویس!  از هیمه یا از شعله یا خاکسترم    بنویس!
آنگاه می‌رفت   می‌گشت در فضای مه‌آلود روز و شبِ گستراندن زیبایی
و چشم‌های عالمیان را مبهوت می‌کرد     با چلچراغ‌های آرنج‌هایش، مچ‌هایش وَ گوش‌هایش
و با دهانش   دنیا را    چون بوسه‌ای نثار مسکینان می‌کرد
می‌رفت می‌گشت   می‌گشت و باز  پیشم می‌آمد
صدها هزار ساعت مغناطیس   می‌گشت و می‌تپید و خبر می‌داد   از زانوهایش، از راه‌هایش
وقتی که او
پیشم می‌آمد
▨
شانزدهم دی ۱۳۶۹ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۳۶

رضا براهنی | پیشم می‌آمد

▨ نام شعر: پاییز در تهران
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در ابتدا   یک پچپچ عجیب        در باد و برگ‌های به ظاهر جوان و سبز         آغاز شد
آنگاه عطسه‌های مریض آمد  از کودکان شاد خیابان‌ها         که چند روز بعد به بستر خفتند
وصف نگاه مردمی ازین دست               تنها        در ذهن‌های عاشق موسیقی می‌گنجد
وقتی که باد وزید اشک‌های عمیقی را در چشم‌های کمسوی مردان پیر بازنشسته در پارک‌ها چرخاند
انگار ماتمی ابدی بر گونه‌هایشان باریده بود
زنها شتاب کردند    صف بی‌قرار شد   می‌لرزیدند
در باد     برگ‌های به ظاهر جوان و سبز تماشان می‌کردند   بی چشم و خیس
و جسته‌جسته و، با یک زبان الکن ِ بی‌قاعده تسلیشان می‌دادند
در کوچه‌های خلوت            معشوقه‌های جوان              شانه در تهی ِ سینه‌های عاشق‌هاشان بردند:
– ناگاه سرد شد!     من سردم است!      تو سردت نیست؟    من سردم است       تو سردت؟ … –
– نه!      داغم هنوز!           داغم!         از بوسه ، بوسه‌های تو داغم          هنوز         هنوز … –
آنگاه یک کلاغ وقیح از افق نمایان شد            چاقو کشید سوی پرستوها
با چکش مقعّر ِ منقارش         کوبید راه‌های هوا را به هم
فریاد زد: فصل فضای سوخته می‌آید                شاه شما منم! (1)
تاراج شاخه‌ها به شبانگاه آغاز شد
انگار، پایان نداشت
می‌ریخت در تلالوی باران و باد        زیر چراغ برق
صدها هزار کفّه‌ی رنگین و خرد و خیس ترازو               از آسمان به روی زمین نازل شد
مردان ِ سر برهننه که چتری نداشتند، روزنامه به سر می رفتند
شب، جویبارهای خیابان‌ها را            از یک شمال ِ روشن          سوی جنوب‌های جهان می‌راند
و صبح بعد        کوچه‌های جهان پـُر بود
و بوی تازه‌ی تریاک فصل می‌آمد              از تکیه‌های برگ
قیلوله‌ای غریب، جهان را ربود و برد
در ساعتی ملول              پیکان چوبدستی ِ مرد تکیده‌ی پاییزی            در جویبار مرگ فرو می‌رفت
و روز بعد        در «درکه»
وقتی زن جوانی       خورشید را که تازه بر آن جشن مرگ رنگ تابیده بود، نشانم داد،      من می‌گریستم
عادت به مرگ این همه عالم نداشتم
خورشید از هزار ضلع و زاویه می‌آمد
و کشتی عظیمی از برگ‌ها را         از صخره‌های ساحل البرز            در آب‌های دریای دیدگانم می‌انداخت
دریای دیدگانم        با رنگ برگ‌ها        خون می‌گریست
] ای فصل، فصل خیره سری در سرای خواب! ای خواب، خواب خیره سری در فصول آب!
ای برگ‌های زرد فروریخته               برشانه‌های من                وقتی که نیستم![
من می‌گریستم
– بی آنکه سر درآورم از این همه انبوهی ِ تباهی و اغراق حجم‌ها –
طاووس‌های عاشق ِ من        سر بُریده          در امواج ِ آب، رها           می‌رفتند
و طوطی ملوّنی از آسمانی مخفی         خورشید را تقلید می‌کرد
من می‌گریستم
– بی آنکه سر درآورم از این همه …

آن کیست کیست که می آید از حاشیه    تنها        سوزان           سرگردان؟
خاتون این « شَمَن»(2)؟ همخواب این «اوزان»(3)؟
نه! نه!
شولای مرگ عشق بپوشانید               بر قامت برگ جوان!
دفنش کنید!
خاک جنازه را به باد و آب بپاشانید!

عادت به مرگ این همه عالـَم نداشتم
بی آنکه سردر آورم از این همه …
▨
یازدهم آذر ۱۳۷۰ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۴
▨
پی‌نوشت‌ها؛
(1) – اشاره به تعبیر « پادشاه فصلها ، پاییز» از روانشاد مهدی اخوان ثالث.
(2) – شمن ، پیر – پیامبر – شاعر ترکان کهن.
(3) – اوزان در ترکی آذربایجانی به معنای شاعر.

رضا براهنی | پاییز در تهران

شهروز هستم؛ رفتگرِ شعر معاصر 
در بخش پلی‌لیست‌ها می‌تونید شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

رضا براهنی | مستم

Schahrouz

Related tracks