▨ نام شعر: آنچه نوشته ام
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
───── ♪ ─────
تقدیم نامه‌ی شاعر: به الکا

و یک خاطر دیگر خاص آن فریشته است، دیو در او در نیاید
شمس تبریزی 
_________________________
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام

افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی

یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ »
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام

گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
▨
تحریر اوّل ۶۹/۱۰/۱۰ – تهران
تحریر نهایی ۷۱/۹/۹ – تهران
▨
از کتاب خطاب به پروانه‌ها
صفحه ۳۱

رضا براهنی | آنچه نوشته‌ام | پالایش شده

▨ نام شعر: تمرکز نشئه (چقدر و چند از این پرنده‌ها بغلت داری)
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
*این شعر توسط شاعر به «ساناز« تقدیم شده است*

چقدر و چند از این پرنده‌ها بغلت داری
بپروازان همه را
من آمده‌ام
آماده‌ام
از آسمان کاغذ خالی می‌بارد
آغشته کردی آغشته مرا به خون خود
بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ‌های جهان نیستند
و آسمان می‌باراند روح تو را بر روی من
چقدر و چند ببینم و هیچ‌گاه سیر نشوم
می‌آمده‌ای انگار با غنچه‌ها از گوش‌هایت
هر چه با چشم‌هایم تو را بخورم سیر نمی‌شوم

بسیرانم
بگو بپرانَندَم و دور تو چرخانَندم
و دامن‌هایت را بتکان بریزانم
من میوه هایم را که پیش مرگ تو باشم
که بوی گردن آهو را بپیچانم به جانم
که پیشِ پیش مرگ تو باشم
«ب»ی شکسته با «الفِ» قد تو می‌رقصد
حالا همه کلمه آن تو میان من بالای ما
چقدر و چند از این چیزها بغلت داری چقدر و چند
به خودت او گفتی مرا به او در خیالش بِغلتان که خوابش با خوابم آید
حرامیان رؤیاهایم را بیدار کن
که دروازه‌های زمان باز شده، زن و زمان و زبان همسفر
و شهر را خبر نکن که جنونش بر سطح رنگ می‌ساید
جنون من نگرانی‌ست
مرا به روی انگشتت بچرخان
بچرخانم
بچرخانَنمان که هر دو بیماریم
به کجا که برگردی کجا آن کجاست کجا هم نیست
در نهاد زن و شادی او اوییدن
به گردن خود ببوسانم از کجاهایم به ساحل آمده‌ام
حتی هنوز هم غرق طراوت نامت
یارم نباش، خودت باشم، خودم باش، خود پیش مرگ تو بودن
خبر کن موسیقی را که گره‌های انگشتانت به ماه گره خورده‌اند
که ناخنت هلال ماه شده چیزی نیست
هلال و ماه در شب واحد بودی چیزی نیست
مرا به سوی خود بتابان بچین
رسیده و نرسیده بچین
و پنجره را باز کن
جهان به سوی جهان است ببیندت حالا بچینم
برو به هوا
به هوای این که من از پشت پا نگرانت شوم
و آمدی که بیایی بیا
و چنگ‌وار منحنی‌ام را بگیر و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدَم به من
بِدَم پهلوهایت را و شانه‌هایت را
بتوفانم و برنگردانم و هیچم کن هیچکس نداندمان
و شهر را خبر نکن
که این که می‌گویم جنون نداند
و یادگارم کن به دیوارهای هیچ و بنویسانم
و بگو دیوارها را به زیر پاهایت دراز کنند
خود را به سوی آسمان مثل همیشه‌ها بِدِرازان
کسی نداندمان
من آماده‌ام!


تورنتو
ساعت ۳ صبح ۲۷ آپریل ۱۹۹۷

رضا براهنی | تمرکز نشئه (چقدر و چند از این پرنده‌ها بغلت داری) با صدای شاعر

▨ نام شعر: که مرا لمس نمی‌کنند
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪  پالایش و تنظیم: شهروز
───────♪ ───────
که من کوتاه‌تر از آنم که قدم به ارتفاعات ِ پنهان ِ کف ِ پاهای ِ تو برسد
تو انگشتانی داری به آن بلندی که مرا لمس نمی‌کنند
که من کوتاه‌تر از آنم که قدم به ارتفاعات ِ پنهان ِ کف ِ پاهای ِ تو برسد
و تو بلندتر از آنی که از وزیدن نسیم عاطفه‌ای مدد بگیری که هیچ عاطفه‌ای بدان بلندا نمی‌رسد
ببین مرا ببین که در سراسر عمرم گیاه‌خواره‌ بوده‌ام انگار
اما اما میان تخته‌سنگ‌های بی‌اعتناییِ جهان پیوسته زیسته‌ام
و حال نمی‌دانم چگونه پاسخ آن چشم‌های رنگین را بگویم
که از هزار پرسش پیوسته و پیچاپیچ آکنده‌اند
که سراسرِ جهانِ پس از عمرم را تاریک ِتاریک خواهند یافت اگر نظر به جایی دیگر کنی
اگر نظر به جایی دیگر کنی می‌بینی که پیش روی من همه جا شب است
که ظلمت از این کوه و دشت می‌بارد
که قله‌های جهان همگی به حال ریختنند روی شانه و سر من
و خواب‌هایم طبیعت فرار خویش را از دست داده‌اند چپیده‌اند درونم

رضا براهنی | که مرا لمس نمی‌کنند

▨ نام شعر: هیچکس جز تو نخواهد دید
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
هیچ‌کس جز تو نخواهد دید
که چگونه در میان صخره‌های سرخ قلبم
یک درخت عشق می‌روید
و فراز شاخه‌های رنگدار این درخت عشق
هیچ‌کس جز تو نخواهد دید
که چگونه نور می‌ریزد

هیچ‌کس جز تو نخواهد دید
که چگونه در نگاه تشنه‌ام خورشید می‌روید
هیچکس جز تو نخواهد دید.


دکتر رضا براهنی
از کتاب شعر آهوانِ باغ
منتخب اشعار رضا براهنی ۱۳۴۱

رضا براهنی | هیچ‌کس جز تو نخواهد دید

▨ نام شعر: شُرّا (دیروز من چقدر عاشق بودم)
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ─────
دیروز من چقدر عاشق بودم
فرزند چشم‌های شاد تو بودم
وقتی که تو قد راست کرده بودی و یک بند فریاد می‌زدی
من دوست دارم من دوست دارم من دوست دارم
بعدش نشسته بودی و حرفی نمی‌زدی
تنها از آن حواشی شاد از نگاه بادامت خورشید می‌دمید
یک جفت چشم گوشتی از زیر شانه‌هایت عریان نگاهم می‌کردند
و چشم‌هایم را می‌بستند
تا لذتم مرا ببرد سوی بازوی کوچه‌هایت
بوی اقاقیا و لمس خزه در عمق آب‌های جنون‌آمیز
و بالا کشیده شدن چون موج در شب مهتابی
و بازگشت و مهره ماهی مانند
و عطر شور تراشیده شدن از تو، وقتی که اختلال داغی از حد فاصل زانوها و قلبم زبانه کشید
اسبی شبیه سبز که از یک ستاره به آن سرسرا سکوت سرازیرساز
و من، خداخدا که دنیا پایان نیابد
و چرخش زمان و زمین جاودانه باز بماند
مثل همین تو که در یک همان متبلور می‌شد
شُرا شَرایَ شارَ شَهورا شُرا شَرایَ شارَ شَهورا
دیروز من چقدر
عاشق‌تر از همیــ ...
مثل همین تو که در هَما ...
شُرا
▨
یکم بهمن ما۰ ۱۳۷۰ - آکسفورد انگلستان
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۷

رضا براهنی | شُرّا (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: ایرانه خانم زیبا
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
*این شعر توسط شاعر به دوستان شاعر «نسرین الماسی-حسن زرهی» تقدیم شده است*
تاریخ و مکان نگارش این شعر: تورنتو- جولای ۱۹۹۷
به علت محدودیت کاراکتر، متن شعر در اینجا نیامده است

رضا براهنی | ایرانه خانم زیبا (پالایش شده و با صدای شاعر)

▨ نام شعر: از هوش می
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی
که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند و مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَردم
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نَحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
آواز من از سینه‌ام که بر می‌خیزد از چینه دانم قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمانم باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم، نمی‌بیننمَم
معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ او او تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می‌افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورد می‌گوید تو شیر بیشه بارانیِ منی منی و می‌افتد
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه منی هنگامه منی که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خونم را بلند می‌کنم به گلوگاهم می‌خوانم خونم را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام تو شانه بزن
پاهای تو چون فرق باز کرده از سرِ زیبایی به درون برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پایت را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
با وسعت نگاه بر گشته به دورن، به درون برگشته، تا ته ببین تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو منی از هوش می…
▨
تهران چهار صبح ۱۳۷۲/۹/۲۸
این شعر را به دوست هنرمندم، احمد وثوق احمدی، تقدیم میکنم که چان مطلب را گرفته است
ر.ب


۸۴ از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه

رضا براهنی | از هوش می (کامل و پالایش شده)

▨ نام شعر: اعتراف (از دفتر مصیبتی زیر آفتاب) 
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
از آسمان ِ آبی سوزنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا
هست؟
وان چشم‌های میخی زیباشان
باور نمی‌کنند مگر،
روزی
من سطح آینه‌ای بودم
که گیسوان لیلی و لیلی‌ها
در جاده‌های رنگی تاریخی
از من بسوی بادیه جاری بود؟
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
باور نمی‌کنند مگر،
روزی،
بر من که سطح آینه‌ای بودم
- چون چشمه‌ای خنک، به زمان صبح -
آن کاروان نافه‌ی آهوها
چون عابدان به سجده می‌افتادند؟
باور نمی‌کنند مگر،
روزی
غضروف پنجه‌های کبوترها
بر من که سطح آینه‌ای بودم
پروانه‌سان به رقص می‌آغازید؟
و جفت
جفت محرم خود را
می‌جست
در من که سطح آینه‌ای بودم؟
بسیار گشنه بودم،
تصویرهایی از همه‌جا در خود
انبار کرده بودم،
و مثل ماده آهوی آبستن
که فکر بچه آهوی خود باشد
سنگین‌تر از همیشه براهم رفتم
آیا
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند؟
قرنی؟
نه!
قرن‌هایی
بر من گذشته است
پوسیدگی
- باد پلید و سرخ، وزیده‌ست -
وین جنگل نگار نشینان را
با یک نفس که مثل شبیخون ظلمت است،
پوسانده است
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند
ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار،
زیرا،
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
و آن مخمس زیبا را
- انگشت‌های ناب بلندت را -
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
من
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه‌ی خودم،
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی،
بر سفره‌های خالی کفترها،
بسیار بار، اما،
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا هست؟

پروی َزنان آبی و ناب ستارگان
آیا مرا به یاد نمی آرند؟
وان چشم های میخی زیباشان
باور نمی‌کنند مگر
روزی
من (مثل) سطح آینه‌ای بودم
که گیسوان لیلی و لیلی‌ها
در جاده‌های رنگی تاریخی
از من به سوی بادیه جاری بود؟
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
باور نمی‌کنند مگر
روزی
بر من که سطح آینه‌ای بودم
- چون چشمه‌ای خنک، به زمان صبح -
آن کاروان نافه‌ی آهوها
چون عابدان به سجده می‌افتادند؟
باور نمی‌کنند مگر
روزی
غضروف پنجه‌های کبوترها
بر من که سطح آینه‌ای بودم
پروانه‌سان به رقص می‌آغازید؟
و جفت
جفت محرم خود را
می‌جست
در من که سطح آینه‌ای بودم؟
بسیار گشته بودم
تصویرهایی از همه‌جا در خود
انبار کرده بودم
و مثل ماده آهوی آبستن
که فکر بچه آهوی خود باشد
سنگین‌تر از همیشه به راهم رفتم

آیا
پرویزَنان آبی و ناب ِ ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند؟

قرنی؟
نه!
قرن‌هایی
بر من گذشته است
پوسیدگی
- باد پلید و سرخ، وزیده‌ست -
وین جنگل نگارنشینان را
با یک نفس که مثل شبیخون ظلمت است،
پوسانده است
پرویزَنان آبی و ناب ستارگان
دیگر مرا به یاد نمی‌آرند

ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار
زیرا
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
وان ((مرمر)) مخمس زیبا را
- انگشت‌های ناب بلندت را -
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری
که مردم ِ قلمرو ِ وحشت
مثل کبوتران مهاجر بودند
و خانه‌ی خودم
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی
بر سفره‌های خالی کفترها
بسیار بار، اما
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها

از من شکسته‌تر کسی آیا هست؟

دکتررضا براهنی
از دفتر مصیبتی زیر آفتاب

رضا براهنی | اعتراف

▨ نام شعر:  گام (به کجا لیلی من، به کجا؟) 
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
جشن چشمان تو شد اغاز
و سپس گل‌ها
آنچنان وجد کنان خندیدند
که به منقار طلایی، همه‌ی مرغان
خنده را از همه جا چیدند
پر زنان، رقص‌کنان کوچیدند

پرده خود را به کناری زد
در، درخشان شد و بگشاد،سپس
جشن چشمان تو شد آغاز

روح،چون باغ شفق،شعله کنان بشکفت
گام برداشتی از گام درون باغ
غنچه‌ها پرده دریدند زپرده، سرمست
و شکوفان گشتند

خارها حتی
ناگهان گل کردند
تا به چشمان تو گویند،سلام
رنگ‌ها گام تورا تهنیتی خواندند
 
جشن چشمان تو شد آغاز
چشمه اندام تو را در خود شست
دست سودی تو به گیسوی بلند بید
گیسوی سبز و بلند
واژگون از ته آب افشان شد
چشمه بالید به خود،رقصان شد

بازگشتی و به من گفتی: مجنون!برویم؟
به کجا لیلی من؟پرسیدم 
به کجا؟ پرسیدم
به کجا؟آخر از این باغ کجا،لیلی من؟

گام برداشتی دور شدی! 
چشم بگشادم و دیدم کس نیست
زیر یک بید سیاه خشک
در بیابانی تنها،با حرص
خارها را چو گل می‌بوسم

رضا براهنی | گام (به کجا لیلی من، به کجا؟) | کامل و پالایش شده

▨ نام شعر: ماه (از کتاب خطاب به پروانه‌ها)
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
تقدیم نامه‌ی شاعر: به محمد نوری و آواز نیمایی‌اش
_________________________
شیدایی خجسته که از من ربوده شد
- با مکرهای شعبده باز سپیده‌ای که دروغین بود-
پیغمبری شدم که خدایش او را از خویش رانده بود
مسدود مانده راه زبان نبوتش
من آن جهنمم که شما رنج‌هاش را       در خواب‌هایتان تکرار می‌کنید
خورشید، هیمه‌ای است مدور که در من است
یک سوزش مکرر پنهانی       همواره با من است
و چشم‌های من، خاکستری‌ست که از عمق‌های آن
ققنوس‌های رنج جهان می‌زایند
تنهایَم
از آن زمان که      شیدایی خجسته‌ام از من ربوده شد


اینک منم
مردی که در صحاری عالم     گم شد
مردی که بر بنادر میثاق و آشتی      بیگانه ماند
مغروق آب‌های هزاران خلیج دور
پیغمبری که خواب ندارد

چون شانه‌های شاد بلندش     تعطیل شد      تعطیل شد       زیبایی جهان
آن بغبغوی داغ در ایوان عاشقان
آن چشمه‌سار پچپچه کارام می‌خلید    در صبحدم     در گوش هوش     تعطیل شد
سودای نرم زخمه به تار بزرگوار     در شامگاه      تعطیل شد
تاریکی جهان حق من است     حق من است تاریکی جهان

با پرچم عزا
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
آخر چگونه جان متحمل شود
باد پلشت فاجعۀ انهدام را؟

هان بنگريد
اين دائمي است
اين رؤيت جنازه
اين رؤيت جنازۀ بي غسل و بي كفن

بر صحن ماهتاب   با پرچم عزا
اسبي كه شيهه مي زند از خواب هاي مناسبي است بي سوار
اسب عزاست  بر صحن خواب    بر صحن ماهتاب

ميثاق داشتم   با كهكشان روشن آينده    بر پهنۀ مدائن خورشيدي
هان بنگريد!
شهري كهن شدم
شهري كه لاشه اش   در هرم آفتاب كويري نشانده است
پيرنگ آرواره و دندان را.

آخر چگونه باز بسازد،جهان مرا؟
اين دائمي است
اين رؤيت جنازه
شهر كهن    بي غسل و بي كفن

با پرچم عزا
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
من مي شناسمش
ماه من است
ماهي كه زخم فاجعه اي چرك كرده را    بر سينه مي برد
گرگي گرسنه،بال درآورده،مي پرد    دنبال ماه    در آسمان
اين خواب نيست!
كابوس هاي شومي، از اين بدتر
من ديده ام به روز، به بيداري
گرگ گرسنه مي رود    همواره مي درد    همواره مي درد

سيلي    سيلي زنان    مي غرد       در روبه رو
پيرنگ آرواره و دنبال شهر،شهر كهن را خواهد ريخت   اين سيل
در كام كوسۀ دقيانوس
در زور آب      كوسه زمان را مي بلعد
و تخم بي زماني بي رنگ را         در آب
در مجمع الجزاير مرجاني        مي زايد.
با طوطي ملون چشماني   كه رنگ هايش را     مي ريخت بر زبانش
و عشق را،من عاشقم را،از صبح صادق رعنايان،تقليد مي كرد
با شيوه هاي شعبده باز سپيده اي كه دروغين بود
شيدايي خجسته ام از من ربوده شد
ماهي غريب مي گذرد از فراز شب
با پرچم عزا.
هان بنگريد!
▨
بیست و یکم آبان ۱۳۶۹ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۲۱

رضا براهنی | ماه (کامل و با صدای شاعر)

▨ نام شعر: گشت و بازگشت (پیشم می‌آمد)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
♪  پالایش و تنظیم: شهروز
─────♪ ─────
با گله‌ی سپید و سیاه خرگوش‌هایش   پیشم می‌آمد
با بغبغوی کفتَرَکَش در گلوی نرم صبح   صبحدمانش  پیشم می‌آمد
اندامش   بیرون کشیده   شمشیری از نیام   پیشم می‌آمد
خوابش می‌آمد   بیدار بود   در هر کجای روی زمین بود   پیشم می‌آمد
فردای ساعت بعدی بود
دیروزهای روز قیامت بود
صدها هزار سال نوری از آینده بود  پیشم می‌آمد
چون انعکاس مادگی عالم    در ماهتاب باختران     یا خاوران   پیشم می‌آمد
چون شهرهای حافظه     چون خیوه، بلخ، سمرقند     ری، شوش، پارس، بخارا    پیشم می‌آمد
از گونه‌هایم     چون اشک‌هایم پایین می‌رفت
می‌خفت بر سینه‌ام     وقتی بلند می‌شد و از در می‌رفت    دیگر شبش پیشم می‌آمد
با عطر گرم پهلوهایش    با آن هلال پاشنه‌هایش    و کفه‌های بدر شانه‌هایش    قویِ بلند و داغ گلویش پیشم می‌آمد
در خلوت چهار لبِ مجنون   می‌زیست با من   با چشم‌هایش   می‌مُرد با من    اما پیشم می‌آمد
انگشت‌های او   که قلم‌هایم بودند
وقتی    پیشم می‌آمد    انگشت‌های صاف و بلندش را    در دست‌های ملتهبم می‌گذاشت
می‌گفت: بنویس!   بنویس و باز هم بنویس!  از هیمه یا از شعله یا خاکسترم    بنویس!
آنگاه می‌رفت   می‌گشت در فضای مه‌آلود روز و شبِ گستراندن زیبایی
و چشم‌های عالمیان را مبهوت می‌کرد     با چلچراغ‌های آرنج‌هایش، مچ‌هایش وَ گوش‌هایش
و با دهانش   دنیا را    چون بوسه‌ای نثار مسکینان می‌کرد
می‌رفت می‌گشت   می‌گشت و باز  پیشم می‌آمد
صدها هزار ساعت مغناطیس   می‌گشت و می‌تپید و خبر می‌داد   از زانوهایش، از راه‌هایش
وقتی که او
پیشم می‌آمد
▨
شانزدهم دی ۱۳۶۹ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۳۶

رضا براهنی | پیشم می‌آمد

♬ شعرهای معاصر رو با صدای خود ِشاعر بشنوید
♬ در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد سد.

ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه ‌‌ی استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» رو می‌تونید در پلتفرم‌‌های زیر هم پیدا کنید؛
▨  تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨  شنوتو
▨ یوتیوب

رضا براهنی | ماه (کامل و با صدای شاعر)

Schahrouz

Recent comments

Mahtab

Related tracks