Badeh Toei

Badeh Toei (feat. Hamavayan Emsemble)

▨ نظر استاد شجریان درباره‌ی عشق
▨ برگرفته از مجموعه مصاحبه‌های ایشان
▨ با صدای: استاد شجریان
♬ میکس: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ

نظر استاد شجریان درباره‌ی عشق

مجموعه کاست‌های چاووش
چاووش ۱
چاووش ۲
چاووش ۳
چاووش ۴
چاووش ۵
چاووش ۶
چاووش ۷
چاووش ۸
چاووش ۹
چاووش ۱۰
چاووش ۱۱
چاووش ۱۲

Châvosh 4

Sâz o Âvâz-e Shur, Tasnif-e "Marâ Âsheq"

▨ نام شعر: زنی که صاعقه‌وار آنک
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زنی که صاعقه وار آنک، ردای شعله به تن دارد
فرو نيامده خود پيداست که قصد خرمن من دارد

هميشه عشق به مشتاقان ، پيام وصل نخواهد داد
که گاه پيرهن يوسف، کنايه های کفن دارد

کی‌ام ،کی‌ام که نسوزم من؟ تو کيستی که نسوزانی؟
بهل که تا بشود ای دوست! هر آنچه قصد شدن دارد

دوباره بيرق مجنون را دلم به شوق می‌افرازد
دوباره عشق در اين صحرا هوای خيمه زدن دارد

زنی چنين که تويی بی شک ،شکوه و روح دگر بخشد
به آن تصوّر ديرينه ،که دل ز معنی زن دارد

مگر به صافی گيسويت ،هوای خويش بپالايم
در اين قفس که نفس در وی، هميشه طعم لجن دارد

حسین منزوی | زنی که صاعقه وار آنک

▨ نام شعر: گشت و بازگشت (پیشم می‌آمد)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
♪  پالایش و تنظیم: شهروز
─────♪ ─────
با گله‌ی سپید و سیاه خرگوش‌هایش   پیشم می‌آمد
با بغبغوی کفتَرَکَش در گلوی نرم صبح   صبحدمانش  پیشم می‌آمد
اندامش   بیرون کشیده   شمشیری از نیام   پیشم می‌آمد
خوابش می‌آمد   بیدار بود   در هر کجای روی زمین بود   پیشم می‌آمد
فردای ساعت بعدی بود
دیروزهای روز قیامت بود
صدها هزار سال نوری از آینده بود  پیشم می‌آمد
چون انعکاس مادگی عالم    در ماهتاب باختران     یا خاوران   پیشم می‌آمد
چون شهرهای حافظه     چون خیوه، بلخ، سمرقند     ری، شوش، پارس، بخارا    پیشم می‌آمد
از گونه‌هایم     چون اشک‌هایم پایین می‌رفت
می‌خفت بر سینه‌ام     وقتی بلند می‌شد و از در می‌رفت    دیگر شبش پیشم می‌آمد
با عطر گرم پهلوهایش    با آن هلال پاشنه‌هایش    و کفه‌های بدر شانه‌هایش    قویِ بلند و داغ گلویش پیشم می‌آمد
در خلوت چهار لبِ مجنون   می‌زیست با من   با چشم‌هایش   می‌مُرد با من    اما پیشم می‌آمد
انگشت‌های او   که قلم‌هایم بودند
وقتی    پیشم می‌آمد    انگشت‌های صاف و بلندش را    در دست‌های ملتهبم می‌گذاشت
می‌گفت: بنویس!   بنویس و باز هم بنویس!  از هیمه یا از شعله یا خاکسترم    بنویس!
آنگاه می‌رفت   می‌گشت در فضای مه‌آلود روز و شبِ گستراندن زیبایی
و چشم‌های عالمیان را مبهوت می‌کرد     با چلچراغ‌های آرنج‌هایش، مچ‌هایش وَ گوش‌هایش
و با دهانش   دنیا را    چون بوسه‌ای نثار مسکینان می‌کرد
می‌رفت می‌گشت   می‌گشت و باز  پیشم می‌آمد
صدها هزار ساعت مغناطیس   می‌گشت و می‌تپید و خبر می‌داد   از زانوهایش، از راه‌هایش
وقتی که او
پیشم می‌آمد
▨
شانزدهم دی ۱۳۶۹ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۳۶

رضا براهنی | پیشم می‌آمد

محمد مختاری، شاعر و نویسنده و پژوهشگر، در پاییز ۱۳۷۴ در ایالات متحده درباره شاهنامه و شیوه‌ی مطالعه و تحقیق آن سخنرانی کرد. متن پیش‌رو عیناً از فایل صوتی برجای‌مانده از سخنرانی او پیاده‌سازی شده که چندان در دسترس مخاطبان نیست و به مناسبت سالروز تولد او بازنشر می‌شود. فایل صوتی این سخنرانی را نیز با هم می‌شنویم.

یک سخنرانی کمتر شنیده‌شده: محمد مختاری درباره شاهنامه

▨ نام شعر (ترانه): شانه‌هایت
▨ شاعر: اردلان سرفراز
▨ با صدای: اردلان سرفراز
▨ موسیقی پس‌زمینه: قطعه‌ی «مدار اول» از حسام ناصری و میلاد محمدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ‌های ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ می‌گذارم
ﻋﻘﺪﻩ‌ی ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ‌ی ﺑﯽ‌ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﻡ
ﺍﺯ ﻏﻢ ِ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﯽ‌ﻫﺎ، ﺑﻐﺾ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ
ﺷﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ برای گریه کردن دوست دارم

ﺷﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ برای گریه کردن دوست دارم
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ِﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻻﯾﺶ ِ ﺗﻦ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ، ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﺷﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﻋﺸﻖ ﺻﺪﻫﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﺩ، دست ِ تو آیینه‌دارش
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ‌ی ﺁﯾﻨﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﭼﺸﻢ ِ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺼﻪ‌ﻫﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮهاﺳﺖ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺬﺑﻪ‌ی ﻣﺤﺮﺍﺏ ِ ﺩﯾﺪﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

در هوای دیدنت یک عمر در چلّه نشستم
ﭼﻠّﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻡ ِ ﻋﺸﻘﺖ ﺷﮑﺴﺘﻦ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ

ﺑﻐﺾ ِ ﺳﺮﮔﺮﺩاﻥ ِ ﺍَﺑﺮﻡ، ﻗﻠّﻪ‌ی ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ تو
ﺷﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
دوست دارم

عمق ِ چشمان ِتو؛ این دریای شفاف ِ غزل را
بی‌نیاز از این زبان ِ لال ِ گفتن، دوست دارم

ﺷﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
دوست دارم
▨
شاعر: اردلان سرفراز
آهنگساز: فرید زلاند
تنظیم کننده: منوچهر چشم‌آذر
خواننده: هایده

اردلان سرفراز | شانه‌هایت | با صدای شاعر

▨ نام شعر: خانه‌ام ابریست
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خانه‌ام ابری‌ست
یک‌سره روی زمین ابری‌ست با آن

از فراز گردنه خُرد و خراب و مست
باد می پیچد
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی‌زن که تو را آوای نی برده‌ست دور از ره کجایی؟

خانه‌ام ابری‌ست اما
ابر بارانش گرفته ست
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می‌برم در ساحت دریا نظاره
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره، نی‌زن که دایم می‌نوازد نی، در این دنیای ابر اندود
راه خود را دارد اندر پیش
▨
نیما یوشیج
ـــــــــــــــــــــــــ
تذکر اول: نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است.

ـــــــــــــــــــــــــ
تذکر دوم: برهی بر این باور هستند که شاملو این بخش را اشتباه دکلمه کرده است؛
خانه‌ام ابری‌ست
اما ابر بارانش گرفته‌ست.

یعنی او باید به جای اینکه بگوید: «ابر، بارانش گرفته‌ست»، باید می‌گفت: «ابرِ بارانش گرفته‌ست» و این تاکیدی بر سایر مفاهیم اجتماعی این شعر است که ابر، باران ندارد.
پس اگر این سطر را بدون کسره لازم، بخوانیم؛ انگار که  تمامی آن مفاهیم مورد نظر نیما با بارش باران نفی می‌شود. در حالی که نیما با این حال و هوا و گرفتگی ابر هیچ امیدی به باراش باران ندارد. و حتی روزهای آفتابی و روشن گذشته را در خیال خودم مجسم می‌دارد که از دست رفته‌اند و حسرت آن روزها را می‌خورد.

نیما یوشیج | خانه‌ام ابریست

▨ نام شعر: اخوان جان
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
پیرِ جاوید، چو امید جوانم، اخوان جان
ای دلِ شعر من ای جان جهانم، اخوان جان

عادت است این «اخوان جان»ام خواندنت، که با من
نیز نزدیک‌تری از اخوانم، اخوان جان

نه همان طفلِ دبستان تو بودم به جوانی
به کهنسالیِ خود نیز همانم اخوان جان

پیرِ شعری و به پیری اندر قِبَل‌ات من
همچنان کودککی ابجدخوانم اخوان جان

شیر مادرت حلال! ای پدر پارسیِ من
زان که تو واژه نهادی به زبانم اخوان جان

پیش تو ای هنرستانِ سخن، دانشَکِ من
تا بدان جاست که دانم که ندانم، اخوان جان

نهر شعری که روانی به سوی بحرِ معانی
موجکت من که به پای تو روانم اخوان جان

عطری (بادی) از باغِ خدایی که روان بر دل مایی
گرد راهت به سَرِ مژّه نشانم اخوان جان

با من از مرگ خود ای دوست خدا را که مزن دم
جانِ دل باشی، مشکن دلِ جانم اخوان جان

سیلیِ سیل بلا را همه‌تن رخ به مدارا
بر لب بحر فنا راغم خورانم اخوان جان

چون یکی صخره‌ی صما به شکیبایی‌ام اما
کِی بود طاقت این موجِ گرانم اخوان جان

داغِ صد موجِ برادر به جگر دارم و دیگر
داغِ دریای پدر را نتوانم اخوان جان

من و تو چون تن و جانیم، بِزی دیر و بمان خوش
تویِ جان تا منِ تن نیز بمانم اخوان جان

اندر این غربت نه‌م آب گوارنده نباشد
نه ز هواهای عَفِن در خفقانم اخوان جان

لیکن ایدر چو هوایم، که به پستویی ماند
وآب را مانده به مردابی مانم اخوان جان

رود را مانم اندر پس سدّی، خود از این رو
همچو مرداب ملول است روانم اخوان جان

غربت از گوهرِ خویش است مرا تنها ماندن
ورنه عمری است غریب از دگرانم، اخوان جان

هیچ‌کس با من در غربتِ من نیست معاصر
چون عدم، گویی بیرون ز زمانم اخوان جان

یار و همکار ندارم، نه ز غربی، نه ز شرقی
چون خدا گویی بیرون ز جهانم اخوان جان

چاره هم‌رنگ جماعت شدن است، این را دانم
چه توان کرد ولیکن نتوانم اخوان جان

نی ریاست طلبم چون برخی راست‌گرایان
نه چپولِ جلبی همچو فلانم، اخوان جان

شرق و غربی نشناسم که از آن باشم و نز این
که این و آن نیست به غیر از دو مکانم، اخوان جان

شرق و غربی نشناسم؛ نه شمالی نه جنوبی
من همین فردی از ابنا جهانم، اخوان جان

وز هرآیین و هرآن رنگ و هرآن بوم که باشد
من هوادارِ انسانِ زمانم، اخوان جان

وز هرآن چیز که انسانِ زمان گوید و جوید
من هواخواهِ آزادی و نانم، اخوان جان

جان به آزادی زنده‌ست، از آن سان که به نان تن
گرچه نَقلی ست دوییِ تن و جانم، اخوان جان

من هم ای عالِم عقلی، به همه عالَم نقلی
چون تو با عالمه‌ای شک، نگرانم اخوان جان

ور بگویم تن و جان یک چیز آید به گمانم
هم‌گمان باشی با من به گمانم، اخوان جان

من و تو چون تن و جانیم، بزی دیر و بمان خوش
تو یِ جان تا منِ تن نیز بمانم، اخوان جان

گوهرِ انسان نیک است، بر این باور من هم
جنگِ بد را چو تو بربسته‌میانم، اخوان جان

همتی بدرقه‌ی راه کن این نو سفرت را
کهنه زندیق بزرگم، اخوانم! اخوان جان 
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | اخوان جان

▨ نام شعر: از میهن آنچه در چمدان دارم
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
این شعر، گلایه‌ای است از شاعر برای دوستان و هم‌قلمان خود که از طرفی او را به مهاجرت از ایران تشویق کردند و از سوی دیگر او را بایکوت کرده و تنها گذاشتند. در این شعر به شعر شفیعی کدکنی (ای کاش آدمی وطنش را مثل بنفشه ها...) اشاره و از آن انتقاد می‌شود و همچنین به عبارت (چراغم در این خانه می‌سوزد) از احمد شاملو
ــــــــــــــــــــــــ
وطن کجاست؟
دلم برای چه تنگ است؟
گاهی از خود می‌پرسم
و دوست کیست؟
دلم برای که تنگ است؟ 
هنوز در گوشم زنگ می‌زند پیامتان که:
"نداری دگر امان این جا"
و پندتان که:
"خدارا! برو! ممان این جا!"

چنینم اکنون از چیست پس
که هر چه سوغات از کوی و سوی شما می‌رسد
به جز هلاهل و زقوم و زقنبوت ملامت نیست؟

چه کرده‌ام؟
به جز که پند شما را به جان پذیرفته‌ام
و در نتیجه هم‌اکنون
به لعنت‌آبادی از خاموشی و فراموشی نخفته‌ام

چرا به سرزنشم چنین و چندین بی‌پروایید؟
خدا نخواسته مستید و منگ؟
و یا به دلبری از طاعبان پاک مسلمان
همین تظاهر و تزویری می‌فرمایید؟

به خویش
راهم دادید
و در پذیرش و تایید خود
پناهم دادید  
سپاه جهل و جنون
راه ِخانه چون بر من بست

چه کرده‌ام؟
خدای من! اکنون چه کرده‌ام؟
چه شده‌است؟
که بر شکیبِ خداوارتان گران می‌آید
همین که
هم‌چو منی نیز
در کجای چه هنگامی از جهان شما
هست

چه کرده‌ام؟
خدای من چه کرده‌ام
که دوست نیز
نهد هیمه‌ام بر آتشِ جان؟
درون دوزخِ بیدرکجای من

دریغ
چو رخت بربستم از میهنی که قاتل جان یا آرمانم می شد
اگر در آن می‌ماندم
کاش
ای کاش می‌آمدید
در گمرکِ گریز
تفتیشم می‌کردید
تا می‌دیدید
که هیچ در چمدانم
جز جانم نیست
و هیچ
جز جانم
چمدانم نیست
گران‌بها بی‌تردید
چرا که ساخت ایران است
و پُر
پُر از حریرِ سخن
حلّه‌ی تنیده ز دل
بافته ز جان
مصون
به لطفِ خداداد خویش
چو جامه‌دان بهار
از تفتیش
به ویژه وقتی
مرزهای بینش و ارزش
به چنگِ گردنه‌بندان و باج‌گیران است
و چند مشتی فرهنگ سرخوشانه‌ی آهنگ و رنگ نیز
در آن جاسازی کرده‌ام
نیازِ جان و دل عاشقی
که نقش ایوان را هم
ارج می‌گذارد
به کوری دلِ نوخواجه‌گان مرگ‌پرستی که
جز سکوت و سیاهی
آرایه‌ای نپسندند
به خانه‌ای
که خود از پای بست ویران است

دریغ، درد
دریغ
چه کرده‌ام
که سزاوار سرزنش‌هاتان باشم؟
جز این که
رفتم
چرا که می‌دانستم
جز در خامشای گورستان
نیست
که می‌توانم با تان باشم

چه کرده‌ام؟
جز این که می‌دانستم
با تان ماندن
جنازه ام خواهد کرد
جز این که می‌دیدم
رفتن است
که تازه‌ام خواهدکرد
جز این که
در کف آن نرخدا
که بر سپهرِ شما فرمان می‌راند
نخواستم بمانم
و با دروغ
که از گلوی تمام بلندگوهاتان فریاد می‌کشید
نمی‌توانستم هم روال بخوانم
و ابرِ جانم
جانِ ابری خود را
از تَف دم‌های پُر جهنم آن اژدها
به در بردم
و
به بادهای جهانش سپردم
و
رفتم
بدان امید که در برکه‌ی کجا
ادامه‌ی دریاتان باشم

چه کردهام؟
چه کرده‌ام
که سزاوار سرزنش‌هاتان باشم؟
چرا طلبکارید از من؟
چه چیزتان را با خود برده‌ام؟
چرا چنین بیزارید از من؟

چه کرده‌ام
جز این‌که
پیش‌تر و بیش‌تر از روزگار
و هستنِ مرگ آلودتان
نمرده‌ام
دریغ
به جز سکوت ندارم سپر به جان سخن
چو تیر طعنه نهد دوست در کمان سخن
به لعن دشمن من طعن دوست نیز افزود
مگر سکوت من آید مرا زبان سخن
گلایه می کنم از یار و لاف عشق زنم
شد آن زمان که سر آید مرا زمان سخن
نگاهبان شرف گر نباشدم، اما
به هیچ کار نمی آیدم توان سخن
چه غم که تیر شود، پس، به جان دوست زند
شهاب ثاقب شعرم از آسمان سخن

وطن کجاست؟
من اینجا چه می کنم؟

دریغ
درد
دریغ
و دوست کیست؟
کیم من؟
و از بلندی بالاتان
نماد همت والاتان
من یکی
نمود سایه ی بی مایه ای به خود می گیرم
و از خجالت می میرم
در آن بلندی بالا
وقتی که
از وطن می فرمایید
و زین که
در چمدانش نمی شود گذاشت
با خود نمی شودش برداشت
رفت

و خوب...
که چی
وطن چه باید باشد
تا در چمدانی
گیرم پر گنجایش تر از گمان شما
جا گرفتنی باشد؟
خوشا که مهر وطن جان نیست
خوشا که مهر وطن
چیزی آن چنان نیست
تا به تیر دشمن
یا به طعن یاران
از ما گرفتنی باشد 
چراغتان می فرمایید در آن جا می سوزد؟
چراغ و چشم شما روشن باد
که چی؟
خدای من. آخر که چی؟
چه می گویید؟
و با که می گویید؟
مگر چراغک ناچیز من
به کجا می سوزد؟
و یا چرا می سوزد؟

و چیست این؟
این خنجر،
این شراره پر زهر چیست
در روشنایی طنازتان
که بر دلم می زند
و بال های مرا می سوزد؟
 
به نیش طعنه یاران نیاز نیست
خدارا
بگو معاف بدارندم
که نیش کژدم غربت
به جان دوست
که بیش از بس است
چنین که بر جگر خسته
می زند مارا.
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | از میهن آنچه در چمدان دارم

Javad Bathaie: Santur
Hassan Nahid : Ney
Kambiz Ganjeie: Tonbak

Ney & Santur

شهروز هستم؛ رفتگرِ شعر معاصر 
در بخش پلی‌لیست‌ها می‌تونید شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

اردلان سرفراز | شانه‌هایت | با صدای شاعر

Schahrouz

Related tracks