Name: غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش by She'r khani ha in divan shams masnavi
Duration: 6 min 55 s
Description: گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

کز وراي آن نباشد وهم را گنجاييي مايه سودا در اين عشقم چنان بالا گرفت کز سر سودا نداند پستي از بالاييي موج سودا و جنوني کز هواي او بخاست بر سر آن موج چون خاشاک من هرجاييي عقل پابرجاي من چون ديد شور بحر او با چنين شوري ندارد عقل کل تواناييي مصحف ديوانگي ديدم بخواندم آيتي گشت منسوخ از جنونم دانش و قراييي عشق يکتا دزد شب رو بود اندر سينه ها عقل را خفته بگيرد دزددش يکتاييي پيش از اين سودا دل و جان عاقل راي خودند بعد از آن غرقاب کي باشد تو را خودراييي رو تو در بيمارخانه عاشقي تا بنگري هر طرف ديوانه جاني هر سوي شيداييي دوش ديدم عشق را مي کرد از خون سرشک بر سر بام دلم از هجر خون انداييي هست مر سوداي عاشق را دلا اين خاصيت گر چه او پستي رود باشد بر آن بالاييي گرد دارايي جان مظلم ناپايدار گشت جان پايداري از چنان داراييي يک دمي مرده شو از جمله فضولي ها ببين هر نفس جان بخشيي هر دم مسيح آساييي يک نفس در پرده عشقش چو جانت غسل کرد همچو مريم از دمي بيني تو عيسي زاييي چون بزادي همچو مريم آن مسيح بي پدر گردد اين رخسار سرخت زعفران سيماييي نام مخدومي شمس الدين همي گو هر دمي تا بگيرد شعر و نظمت رونق و رعناييي خون ببين در نظم شعرم شعر منگر بهر آنک ديده و دل را به عشقش هست خون پالاييي خون چو مي جوشد منش از شعر رنگي مي دهم تا نه خون آلود گردد جامه خون آلاييي من چو جانداري بدم در خدمت آن پادشاه اينک اکنون در فراقش مي کنم جان ساييي در هواي سايه اي عنقاي آن خورشيد لطف دل به غربت برگرفته عادت عنقاييي چون به خوبي و ملاحت هست تنها در جهان داد جان را از زمانه شيوه تنهاييي چون شوم نوميد از آن آهو که مشکش دم به دم در طلب مي داردم از بوي و از بوياييي آه از آن رخسار مريخي خون ريزش مرا آه از آن ترکانه چشم کافر يغماييي عقل در دهليز عشقش خاکروبي بي دلي ناطقه در لشکرش يا طبليي يا ناييي او همه ديده ست اندر درد و اندر رنج من من نمي تانم که گويم نيستش بيناييي من نظر کردم دمي در جان سودارنگ خويش ديدم او را پيچ پيچ و شورش و درواييي گفتم آخر چيست گفتا دست را از من بشو من نيم در عشق او امروزي و فرداييي در هر آن شهري که نوشروان عشقش حاکم است شد به جان درباختن آن شهر حاتم طاييي و اندر آن جاني که گردان شد پياله عشق او عقل را باشد از آن جان محو و ناپيداييي چون خيالش نيم شب در سينه آيد مي نگر هر نواحي يوسفي و هر طرف حوراييي در شکرريز لبش جان ها به هنگام وصال هر سر مويي تو را بوده ست شکرخاييي چون ميي در عشق او تا کهنه تر تو مستتر کي جواني ياد آرد جانت يا برناييي سلسله اين عشق درجنبان و شورم بيش کن بحر سودا را بجوش و کن جنون افزاييي اين عجب بحري که بهر نازکي خاک تو قطره اي گشته ست و ننمايد همي درياييي بهر ضعف اين دماغ زخمگاه عشق خويش مي کند آن زلف عنبر مشک و عنبرساييي چهره هاي يوسفان و فتنه انگيزان دهر از گدايي حسن او دارند هر زيباييي گر شود موسي بياموزم جهودي را تمام ور بود عيسي بگيرم ملت ترساييي گر به جانش ميل باشد جان شوم همچون هوا ور به دنيا رو بيارد من شوم دنياييي جان من چون سفره خود را درکشد از سحر او گرده گرم از تنورت بخشدش پهناييي نفس و شيطان در غرور باغ لطفت مي چرند ز اعتماد عفو تو دارند بدفرماييي نفس را نفسي نماند ديو را ديوي شود گر تو از رخسار يک دم پرده ها بگشاييي اي صبا جانم تو را چاکر شدي بر چشم و سر گر ز تبريزم کني خاک کفش بخشاييي 

divan shams masnavi

درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم
مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم

دخلت التیه بالبلوی و ذقت المن و السلوی
چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم

مپرس از کشتی و دریا بیا بنگر عجایب‌ها
که چندین سال من کشتی در این خشکی همی‌رانم

بیا ای جان تویی موسی وین قالب عصای تو
چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم

تویی عیسی و من مرغت تو مرغی ساختی از گل
چنانک دردمی در من چنان در اوج پرانم

منم استون آن مسجد که مسند ساخت پیغامبر
چو او مسند دگر سازد ز درد هجر نالانم

خداوند خداوندان و صورت ساز بی‌صورت
چه صورت می کشی بر من تو دانی من نمی‌دانم

گهی سنگم گهی آهن زمانی آتشم جمله
گهی میزان بی‌سنگم گهی هم سنگ و میزانم

زمانی می چرم این جا زمانی می چرند از من
گهی گرگم گهی میشم گهی خود شکل چوپانم




Dr. Soroush Divane Shams- درخت و آتشی دیدم - دکتر سروش - دیوان شمس

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش..................خون انگوری نخورده باده شان هم خون خویش
هر کسی اندر جهان مجنون لیلی شدند.................................عارفان لیلای خویش و دم به دم مجنون خویش
ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این............................بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش
گر تو فرعون منی از مصر تن بیرون کنی............................در درون حالی ببینی موسی و هارون خویش
لنگری از گنج مادون بسته‌ای بر پای جان................................تا فروتر می‌روی هر روز با قارون خویش
یونسی دیدم نشسته بر لب دریای عشق........................................گفتمش چونی جوابم داد بر قانون خویش
گفت بودم اندر این دریا غذای ماهیی................................پس چو حرف نون خمیدم تا شدم ذاالنون خویش
زین سپس ما را مگو چونی و از چون درگذر.................چون ز چونی دم زند آن کس که شد بی‌چون خویش
باده غمگینان خورند و ما ز می خوش دلتریم.............................رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش
خون ما بر غم حرام و خون غم بر ما حلال.........................هر غمی کو گرد ما گردید شد در خون خویش
باده گلگونه‌ست بر رخسار بیماران غم................................ما خوش از رنگ خودیم و چهره گلگون خویش
من نیم موقوف نفخ صور همچون مردگان...........................هر زمانم عشق جانی می‌دهد ز افسون خویش
در بهشت استبرق سبزست و خلخال و حریر...........................عشق نقدم می‌دهد از اطلس و اکسون خویش
دی منجم گفت دیدم طالعی داری تو سعد..................................گفتمش آری ولیک از ماه روزافزون خویش
مه کی باشد با مه ما کز جمال و طالعش................................نحس اکبر سعد اکبر گشت بر گردون خویش

مولویانه - عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

غزلی از مولانا با صدای عبدالکریم سروش

آن کیست آن، آن کیست آن؟

غزل مولانا با صدای دکتر عبدالکریم سروش

ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیر ها؟

اين دلم باغست و چشمم ابروش	
ابر گريد باغ خندد شاد و خوش

ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود
زانک شمع از گریه روشن‌تر شود

ز امر حق وابکوا کثيرا خوانده ای
چون سر بريان چه خندان مانده ای

دیده آ بر دیگران نوحه‌گری
مدتی بنشین و بر خود می‌گری

روشني خانه باشي هم چو شمع	
گر فرو پاشي تو هم چون شمع دمع

ز آتش دل و آب دیده نقل ساز
بوستان از ابر و خورشیدست باز

ذوق خنده ديده اي اي خيره خند	
ذوق گريه بين که هست آن کان قند

خنده ها در گريه ها آمد کتيم	
گنج در ويرانه ها جو اي سليم

ذوق در غمهاست پي گم کرده اند	
آب حيوان را به ظلمت برده اند

خویش را موزون و چست و سخته کن
ز آب دیده نان خود را پخته کن

زآن که آدم زان عتاب، از اشک رَست
 اشکِ تر باشد دَمِ توبه‌پرست

بهر گریه آمد آدم بر زمین
تا بود گریان و نالان و حزین

گر ز پشت آدمی وز صلب او
در طلب می‌باش هم در طلب او

ای خنک چشمی که آن گریان اوست
وی همایون دل که آن بریان اوست

آخر هر گریه آخر خنده‌ایست
مرد آخربین مبارک بنده‌ایست

هرکه آخر بین تر او مسعود تر
هرکه آخر بین تر او مطرود تر





دکتر عبدالکریم سروش - لُب لُبّاب - اين دلم باغست و چشمم ابروش

دکتر سروش - دیوان شمس - معشوقه به سامان شد

غزل ۲۰۹۲ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

غزل شماره ۱۶۴۰

عقل گوید که من او را به زبان بفریبم
عشق گوید تو خمش باش به جان بفریبم

غزل ۱۶۳۴ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم
دل و جان را ز تو دیدم دل و جان را به تو دادم

کتب العشق بانی بهوی العاشق اعلم
فالیه نتراجع و الیه نتحاکم

چو شراب تو بنوشم چو شراب تو بجوشم
چو قبای تو بپوشم ملکم شاه قبادم

قمر الحسن اتانی و الی الوصل دعانی
و رعانی و سقانی هو فی الفضل مقدم

ز میانم چو گزیدی کمر مهر تو بستم
چو بدیدم کرم تو به کرم دست گشادم

نصر العشق اجیبوا و الی الوصل انیبوا
طلع البدر فطیبوا قدم الحب و انعم

چه کنم نام و نشان را چو ز تو گم نشود کس
چه کنم سیم و درم را چو در این گنج فتادم

لمع العشق توالی و علی الصبر تعالی
طمس البدر هلالا خضع القلب و اسلم

چو تویی شادی و عیدم چه نکوبخت و سعیدم
دل خود بر تو نهادم به خدا نیک نهادم

خدعونی نهبونی اخذونی غلبونی
وعدونی کذبونی فالی من اتظلم

نه بدرم نه بدوزم نه بسازم نه بسوزم
نه اسیر شب و روزم نه گرفتار کسادم

ملک الشرق تشرق و علی الروح تعلق
غسق النفس تفرق ربض الکفر تهدم

چه کساد آید آن را که خریدار تو باشی
چو فزودی تو بهایم که کند طمع مزادم

نفس العشق عتادی و عمیدی و عمادی
فمن العشق تدثر و من العشق تختم

روش زاهد و عابد همگی ترک مراد است
بنما ترک چه گویم چو تویی جمله مرادم

لک یا عشق وجودی و رکوعی و سجودی
لک بخلی لک جودی و لک الدهر منظم

چو مرا دیو ربودی طربم یاد تو بودی
تو چنانم بربودی که بشد یاد ز یادم

الف الدهر بعادی جرح البعد فؤادی
فقد النوم وسادی و سعاداتی نوم

به صفت کشتی نوحم که به باد تو روانم
چو مرا باد تو دادی مده ای دوست به بادم

فاری الشمل تفرق و اری الستر تمزق
و اری السقف تخرق و اری الموج تلاطم

من اگر کشتی نوحم چه عجب چون همه روحم
من اگر فتح و فتوحم چه عجب شاه نژادم

و اری البدر تکور و اری النجم تکدر
و اری البحر تسجر و اری الهلک تفاقم

چو به بحر تو درآیم به مزاج آب حیاتم
چو فتم جانب ساحل حجرم سنگ و جمادم

فقد اهدانی ربی و اتی الجد بحبی
نهض الحب لطبی و تدارک و ترحم

به خدا باز سپیدم که به شاه است امیدم
سوی مردار چه گردم نه چو زاغم نه چو خادم

نزل العشق بداری معه کاس عقاری
هو معراج سواری و علی السطح کسلم

چو بسازیم چو عیدم چو بسوزیم چو عودم
ز تو گریم ز تو خندم ز تو غمگین ز تو شادم

بک احیی و اموت بک امسک و افوت
بک فی الدهر سکوت بک قلبی یتکلم

چو ز تبریز بتابد مه شمس الحق والدین
بفروزد ز مه او فلک جهد و جهادم

با صدای عبدالکریم سروش

دیوان شمس -  1776. منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
هفت اختر بی‌آب را کاین خاکیان را می خورند
هم آب بر آتش زنم هم بادهاشان بشکنم
از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من
تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم
ز آغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم
بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم
امروز همچون آصفم شمشیر و فرمان در کفم
تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم
روزی دو باغ طاغیان گر سبز بینی غم مخور
چون اصل‌های بیخشان از راه پنهان بشکنم
من نشکنم جز جور را یا ظالم بدغور را
گر ذره‌ای دارد نمک گبرم اگر آن بشکنم
هر جا یکی گویی بود چوگان وحدت وی برد
گویی که میدان نسپرد در زخم چوگان بشکنم
گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشکنم
چون در کف سلطان شدم یک حبه بودم کان شدم
گر در ترازویم نهی می دان که میزان بشکنم
چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی
پس تو ندانی این قدر کاین بشکنم آن بشکنم
گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می
دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم
چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم
گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم
خوان کرم گسترده‌ای مهمان خویشم برده‌ای
گوشم چرا مالی اگر من گوشهٔ نان بشکنم
نی نی منم سرخوان تو سرخیل مهمانان تو
جامی دو بر مهمان کنم تا شرم مهمان بشکنم
ای که میان جان من تلقین شعرم می کنی
گر تن زنم خامش کنم ترسم که فرمان بشکنم
از شمس تبریزی اگر باده رسد مستم کند
من لاابالی وار خود استون کیوان بشکنم

خداوندگار مولانا جلال الدین محمد بلخی مولوی 

دکتر سروش - دکلمه غزل باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم

رو سر بنه به بالين، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

ماييم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بيا ببخش و خواهی برو جفا کن

از من گريز تا تو هم در بلا نيفتی
بگزين ره سلامت، ترک ره بلا کن

ماييم و آب ديده، در کنج غم خزيده
بر آب ديده ما صد جای آسيا کن

خيره‌کشی است ما را، دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگويد تدبير خونبها کن

بر شاه خوبرويان واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق، تو صبر کن، وفا کن

درديست غير مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم، کين درد را دوا کن

در خواب دوش پيری در کوی عشق ديدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

گر اژدهاست بر ره، عشقيست چون زمرد
از برق اين زمرد، هين دفع اژدها کن **

بس کن که بيخودم من، ور تو هنر فزايی
تاريخ بوعلی گو، تنبيه بوالعلا کن **

مولانا جلال‌الدين بلخی

Alireza Assar - Kooye Eshgh

دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو

من آن دیوانه بندم که دیوان را همی‌بندم
زبان مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو
 
نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من
نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو

چو تو پنهان شوی از من همه تاریکی و کفرم
چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو

گر آبی خوردم از کوزه خیال تو در او دیدم
وگر یک دم زدم بی‌تو پشیمانم به جان تو

اگر بی‌تو بر افلاکم چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم به زندانم به جان تو
 
سماع گوش من نامت سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر که ویرانم به جان تو

درون صومعه و مسجد تویی مقصودم ای مرشد
به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو
 
سخن با عشق می‌گویم که او شیر و من آهویم
چه آهویم که شیران را نگهبانم به جان تو

ایا منکر درون جان مکن انکارها پنهان
که سر سرنبشتت را فروخوانم به جان تو
 
چه خویشی کرد آن بی‌چون عجب با این دل پرخون
که ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو

تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بکش در مطبخ خویشم که قربانم به جان تو
 
ز عشق شمس تبریزی ز بیداری و شبخیزی
مثال ذره گردان پریشانم به جان تودگرباره بشوریدم ب

با صدای دکتر عبدالکریم سروش | مولانا | دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو

دیدار شمس و مولانا
از اپرای مولوی

همایون شجریان و محمد معتمدی
اشعار: دیوان شمس و مثنوی معنوی

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

She'r khani ha

Recent comments

Ameri Meysam

geray

Ebi T

b@h@r

Related tracks