kai ligo rap

Ακαλα

afthormita

ΚΟΙΝΟΤΥΠΙΕΣ [2018]

Sponty,Εσωστρεφής 
Παραγωγή : Wak1


Ψύχρα

Άτοπος - Σκορπιός

1.sponty - κοινοτυπίες

Κανάλι Άτοπου : https://www.youtube.com/channel/UCKnyw9W-WIVWqY-Pnp2TeWQ

Άτοπος - Κάπου Στα Τέλη Του Δεκέμβρη

στίχοι / ερμηνεία :    sponty. , ΑSD
μ.παραγωγή : Ζερό 25 52
μίξη / mastering : ASD
Ηχογραφήθηκε στο Υπόγειο


[1ο κουπλέ]
ο Ρόχο σίγουρα δεν πέθανε μα πέθαναν τόσα άλλα
στις μέρες του άλγους το μυαλό μας γλίστρησε στη σκάλα
και σε πνικτικές, αποπνικτικές σχέσεις και ανασφάλεια
τα χαλασμένα μας κεφάλια βουλιάζουν στην επιφάνεια
γράφω για δυο έφηβους και έναν καφέ στο βάλτο κάποιο απόγευμα
και για έναν δεύτερο όροφο που έγινε ταφόπλακα
θα'το'θελα να γύρναγα 6 χρόνια πίσω μπόμπιρα
να με προετοίμαζα για την πτώση μου στα λασπόνερα
όλα τώρα στις μέρες μας αντικαθίστανται
ανάβεις άλλο ένα και μου λες : ψηλέ , θα'ρθεί σταντέ
τι΄κι'αν το προσπαθήσατε να πείσετε
πως ο χρόνος γιατρεύει ό,τι αφήσατε 
στο πάτωμα μ'ωθήσατε
κι'είναι καλό να περιμένεις που και που
αλλά εδώ φάγαμε τα νιάτα μας σε υπόστεγα σταθμού
και η καθυστέρηση του τραίνου μοιάζει με την αποστέρηση του νου
κι'εσύ μου λες : πάμε κάπου να'ναι ξεχού, εδώ κοιτάνε
τα βλέμματα φωτιά βάζουν, μιλάνε
κι'ότι πέσει κάτω δε το σηκώνουνε , το πατάνε
μέρες γρήγορα περνάνε , raps μένουν να μας κρατάνε
αυτό που πρώτα ξεχνάμε είναι η φωνή μα εγώ θυμάμαι
στους καπνούς που τα χείλη μας ενωθήκανε
φυσάμε προς τα έξω όλα όσα σιχαθήκαμε
και μείνανε δυό λόγια που δεν είπαμε
και κάτι περασμένα-ξεχασμένα απ'όταν τα αναλύαμε

[ρεφρέν]
ζούμε σε λούπα λάθος μέρα
ξύπνημα μοναξιάς με μια λατέρνα
όλα γίνονται χειρότερα όσο μιλάω για μένα
όλα γίνονται χειρότερα όσο μιλάω για σένα

[2ο κουπλέ]
άσε τις σκιές μας να χορέψουνε κάτω απ'το φεγγαρόφως
είμαστε εμείς κι'ο όχλος
το φως μας και ο ζόφος 
η ανατολή που κρύβει στην ανάσα του ο νότος
ανελλιπής τροχιά που δεν την άλλαξε ο κρότος
κι'είμαι μόνος σε μια θλίψη που λατρεύω 
κοιτάζω το σπασμένο μου καθρέπτη και με βλέπω
πάλι το ίδιο σπασμένο, δεν πέθανα ακόμα μα πεθαίνω
δεν έζησα ακόμα μα όσο ζω θα το παλεύω
με παρέα όσα δεν έχω, με μια θέληση να αντέξω 
κι'ας πονάω , με γιατρεύω όσο γράφω,τραγουδάω
όσο νιώθω και γελάω, όσο αγναντεύω απ'το παράθυρο το άγνωστο
σώμα ημυγιές με μυαλό άρρωστο
ζητώ τα πάντα απο μένα και το ξέρω είναι άπληστο
δίνω τα πάντα μου για να χαρώ όταν πάρω το ελάχιστο
αυτό κι'αν είναι βάναυσο.
αδιάκοπο ταξίδι σε μια REM πραγματικότητα
μια αλεπού , δυο γάτες , ρομαντισμός και κυνικότητα
σε μίσος μετατρέπω αγάπη για την ανθρωπότητα
ταυτότητα χαμένη στου είμαι την πολυπλοκότητα
υπεραναλύω τα φιλοσοφικά αδιέξοδα
δεν έχω απαντήσεις και αν είχα θα τις έγραφα
μα έχω ερωτήσεις που γεμίζουν τρία τέταρτα
κι'ένα παραμύθι όπου είμαστε τα τέρα

2. sponty - ρόχο (ft. ASD)

στίχοι / ερμηνεία : sponty.
μ.παραγωγή : neroche / Zερό 25 52
προγραμματισμός : Zερό 25 52
μίξη/μάστερινγκ : ASD
Ηχογραφήθηκε στο Υπόγειο.

[1ο κουπλέ]
κι'έχω καιρό να ξεμυτίσω στην πλατεία
μέσα απ'τη ρουτίνα βγαίνει η βία
στεγνοί όλοι σα'να'χει λειψυδρία
γρατσουνάμε συναισθήματα σα καμμένα ηχεία
βαλ'το μπας και σπάσει λίγο η ησυχία
βγάλαμε ρίζες μες τους τοίχους
πρίζες μεσ'σε στίχους να ενοχλούνε τους κατοίκους
να ακούω για μένα τρίτους να μιλάνε
πρόσεχε, στην άκρη μας κοιτάνε
θέλουνε να γνωρίζουνε το πού πάμε
μα αυτό δε λέγεται.
και γράφουμε όσο η μέρα μας δεν έρχεται
όσο μεσ'την πόλη το μίσος θα περιφέρεται
όσο το κεφάλι μου ό,τι θυμάται , χαίρεται
μπας και σπάσει λίγο το κρύο αυτό που δεν παλεύεται
λιγάκι στη γραμμή σας αναμένετε
μη το κλείσετε , τι περιμένετε ;
κοινοτυπίες έρχονται για άτομα που έρπονται
κι'ανάβει άλλο ένα , αύριο να μη θυμάμαι τίποτα εύχομαι
όσο οι γείτονες στραβώνουν που ρίχνουμε παναγίες
άλλη μια μέρα στο χαρτί κοινοτυπίες
άλλη μια μέρα που γίναμε ένα με όσα μισήσαμε
μεγαλώσαμε , καιρός να την πατήσουμε

[2ο κουπλέ]
κι'είμαι πικρός όπως τα στόματα πρωί μετά απο ξύδια
κι'οι αμφιθυμίες μου βαράνε κόκκινο γαμήδια
ένα εξάμηνο , σκέφτομαι , τρώω , ακούω τα ίδια
κι'έχω στόχο να κάψω , όχι να γυρίσω τη σελίδα
άμα γυρίσουν τα μυαλά είναι μη τον είδατε και κρίμα
τρίμμα κάνουν τις καρδιές μας και τις πίνουνε στη γύρα
χήρα η μοίρα μας , κλαίει , πίνει και σπάει σ'άδεια σπίτια
και τα καίει , τώρα γελάει και φιλάει τ'αποκαίδια
εδώ είμαι πιο ρηχός απο ποτέ
ανοίγουν στόματα όπως ανοίγουν μύτες με κροσέ
πάρε ό,τι θες απ'το τραπέζι και φύγε, θα'μαι κομπλέ
και ό,τι μείνει θα'ναι μόνιμα δικό μας αδερφέ
-θυμάσαι;
-σαφώς και θυμάμαι 
ρωτάς , - κοιμάσαι;
-κοιμάμαι με τα ίδια σεντόνια , κοντά για'να σαι.
κοιμάμαι την ώρα που ανοίγουνε τα μαγαζιά τους
κι'ανεβάζω τα ηχεία να ξυπνάνε για τη δουλειά τους.

3.sponty - μεγαλώσαμε

στίχοι / ερμηνεία : sponty.
μ.παραγωγή : sever
μίξη / mastering : ΑSD
Ηχογραφήθηκε στο Υπόγειο


[1ο κουπλέ]
οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται (x4)
στον κύκλο της ημέρας περιπλέκονται
οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
πετάνε στον αέρα και τυφλώνουν όποιον έρχεται
μόνο για δυό πράγματα έυχομαι : 
έξω απ'το σπίτι μου να μη δω μπάτσους και φέρετρο όταν έρχομαι
κι'είναι η πραγματικότητα , λεπίδα, κόβει
κι'οι απέναντι , αντίπαλοι ,
γι'αυτούς είμαστε στόχοι
καθηλωμένοι σε ωράρια , υπνωτισμένοι απο γραμμάρια
καχυποψίας ευμάρεια. 
σε ένα κόσμο πλαστικό , γίνε φωτιά για να τον λιώσεις
το σύστημα ξέρει απο μειώσεις
οι αγνοί λυγίζουν απ'τις επιπτώσεις
κι'άμα νιώθεις και χαλιέσαι 
κουμπώσου να μη το νιώσεις
μέσα στο ίδιο ακατάστατο σπίτι ξυπνάω
τις ίδιες αφίσες κοιτάω
βαρύ κεφάλι κουβαλάω
δεν έχω λόγους νηφάλιος να μιλάω
ό,τι κάνω σε μία ώρα σε ένα τέταρτο χαλάω
κι'είναι οι απέναντι πολλοί μα εμείς ψημένοι
και στην αστική μιζέρια της πόλης βαθιά χωμένοι
μόνο οι σκυφτοί και οι προσκυνημένοι πετυχαίνουν
απ'το χώμα της πόλης ξεριζωμένοι

[δεύτερο κουπλέ]
είμαι ο ίδιος κι'απαράλλαχτος
μεσ'τη σκιά του δράματος 
πρωταγονιστής του μαύρου οράματος
ανάβω κάτι και κοιμάμαι να'μαι άνιωθος
τα μπάσταρδα παραμονεύουνε και είμαι άοπλος
μικροαστοί , το τσίρκο ήρθε στη γειτονιά σας
πάρτε τα παιδιά σας , φέρ'τε τα λεφτά σας και περάστε.
θα σας θάψουμε βαθιά χάριν θεάματος
να βλέπουν τα παιδιά το αποτέλεσμα του πειράματος
οι συμμαθήτριες μου κάνανε παιδιά 
οι εφηβικές καύλες που είχαν τους φορτώσανε πολλά
μεσ'τα σκατά και πέντε χρόνια μετά , πίνουν κουμπιά
για να ξεχνάν πως τους γαμάνε στη δουλειά
τα αφεντικά ζητάν πολλά και προφανώς
αξίζει για το καλό όλων να'σαι παραγωγικός
μην το παίρνεις κατάκαρδα, ευτυχώς 
η αιμοδοσία είναι καλή και εσύ δίνεις ανελλιπώς
ο πιο ρομαντικός πρώτος πάντα απογοητεύεται
κι'αυτός που λες δικός σου , όταν μπλέξεις , κάτι του έτυχε
αυτός που έπαιζες μπάλα , μπάτσος πήγε κι'έγινε
θυμότανε ποιος έπινε, τον έδεσε κι'ανέβηκε
είμαι εδώ μ'ό,τι μου ξέμεινε
εδώ που και η σκιά μου πάλι ξέφυγε , χαιρέτησε και έφυγε
άλλοι ξεφεύγουν απ'την αστική μιζέρια
κι'άλλοι για να σηκωθούν ψάχνουνε χέρια. 
τέλεια. 
μου λένε φτύσ'το και σκέφτομαι τη συνέχεια
ήμουν καλός μα οι αχάριστοι , φερθήκανε μ'αγένεια
ιδρωμένα σώματα , άγχος και λάθη
εδώ λιμνάζω στην απόρριψη , ο εαυτός μου για να μάθει
άνοιξ'την πόρτα άμα φύγει δεν θα ξανάρθει
και το νου σου αδερφέ : να'σαι λουλούδι , όχι αγκάθι.

sponty. - απέναντι

στίχοι / ερμηνεία :  sponty.
μ.παραγωγή : Zερό 25 52
μίξη / mastering : ASD
Ηχογραφήθηκε στο Υπόγειο

[1ο κουπλέ]
ό,τι μαζί μεγαλώσαμε μας κοιτάει στραβά
έχω γεμάτο αγύριστο κεφάλι που αντιδρά
μικροί μιλούσαμε για μπάλα,τώρα μόνο για λεφτά
για κάτι λίγα που μας μείναν όταν είμασταν παιδιά
πώς την είδα, πέφτουμε βράδια στην κατρακύλα
οι φίλοι μου μπλεγμένοι στο χώρο , όχι στη νύχτα
μου λένε ρίχτα στη σκακιέρα , φτύνω πίτα
ένα δίευρο , μια μπύρα , πέντε χύμα , κάθε νύχτα
άμα δεν έβγαζα το δίσκο , θα τον έπινα
μα έχω τσακάλια που με ψήνουν αν ξενέρωνα
ελευθερίας ανάσες απ΄το τραίνο όταν κατέβαινα
Aldo κάνε να φάμε , θα'μαι σπίτι σου στις 11
να'ναι καλά όσοι μας βάζουνε στα σπίτια τους
και όσοι για αγάπες και μίση χάσαν τα δίκια τους
είμαι απ'αυτούς που αγαπήσαν τη ρουτίνα τους
αφού τους βγάλαν τα συναισθήματα απο τη μύτη τους
στρίψε άλλο 1 και άνοιξε το 2K
μια blacktopιά ως τα 30 και ο ΣΕΝΟ να λέει
κι'έχει να λέει, μεγαλώσαμε με rap στο dna
τώρα γελάμε με τους rappers που ακούγαμε νέοι
ο φίλος σου που χώνει βρωμάει πατριαρχία
σκατά στους χιπχοπάδες που δεν κάνουν απεργία
τρία χρόνια τώρα περιμένω στη γωνία
μ'ένα καμμένο αυτί που δεν γουστάρει ηρεμία

[ρεφρέν]
κι'έχω έμβοές στ'αυτιά μου και ακούω μόνο ό,τι αξίζει
και το γράφω απ'τη σκακιέρα κι' η πόλη μου μ'αφορίζει
ψάχνω ένα στίχο που να με χαρακτηρίζει 
μα είμαι άδειος, τρία χρόνια τίποτα δεν έχει ανθίσει/
μα είμαι άδειος , εδώ τελειώνει σύντομα ό,τι αρχίζει

[2ο κουπλέ]
πάντα μου λέγανε τσάκαλε συγκεντρώσου
έχεις τα φόντα αλλά συνέχεια ρίχνεις τον εαυτό σου
και τον ρίχνω , πιο κάτω κάθε μέρα κι'απο λίγο
να είμαι καλά με μένα όταν πλήρως αποτύχω
απο τοίχο , σε κεντρικές λεοφώρους είμαι εξόριστος
απο το 17' στο 18' , αγνώριστος
τρία χρόνια γράφει το βράδυ της πόλης ο ιστός
μέσα στο Μάη , πάλι ανίωθος και εσώκλειστος
όταν ρωτάνε τι κάνεις , λέω πως πέθανες
λέω πως άρχισες να γλείφεις 'κει που έφτυνες
ήπιες και έγινες,ήρθες , τα'πες και έφυγες
κι'ανέβηκες σε μάτια που κοιτάνε μικροπρέπειες.