شعر

poem

فریدون

شمس لنگرودي

Deklame

شمس لنگرودی

ما در سکوت نیز بیگانه نیستیم
آیا ، تو می توانی سرشاری عظیمت را
با پرده سکوت به پوشانی
آیا ، تو می توانی با چشم هایت در من
کلام خواهش را ننویسی

من در تو زیستم
من با تو تا دور ، تا بینهایت رفتم
تا مرز بی خبری رفتم
بنویس ، بنویس ، تکرار کن
بیگانه نیستی ، بیگانه نیستم
بنویس ، بنویس ، تکرار کن
بیگانه نیستی ، بیگانه نیستم
اقرار کن
ما در سکوت نیز بیگانه نیستیم
من در تو زیستم
من با تو تا دور ، تا بینهایت رفتم
تا مرز بی خبری رفتم
بنویس ، بنویس ، تکرار کن
بیگانه نیستیم ، بیگانه نیستم
بنویس ، بنویس ، تکرار کن
بیگانه نیستیم ، بیگانه نیستم
اقرار کن
ما در سکوت نیز بیگانه نیستیم
ما در سکوت نیز بیگانه نیستیم

ما در سکوت نیز بیگانه نیستیم
ما در سکوت نیز

Fereydoun Farrokhzad,eghrar-فریدون فرخزاد،اقرار

Fereydoun farrokhzad,emshab shabe mahtabe-فریدون فرخزاد،امشب شب مهتاب

در چشمهاي تو آذوقه هاي زمستان بود
اينجا براي چه مي ماندي؟
وقتي تمامِ قافيه ها را مي دانستي؛
اينجا هميشه همين است
انتظار و لجن...
بايد كتابهايت را بفروشم
و دختراني را كه پرده ي بكارتشان
پرده هاي دو گوش است
به سينما ببرم
و پس از آن به خانه اي برويم
و پس از آن پني سيلين بزنم
آنجا بمان كه خوابِ عقوبت را
تعبيرِ تازه بسازي
زيرا كه باز گشتن
همان رفتن است
- با تحقير...
اما...
هنوز باغِ مني
اي خشك
هنوز حرفِ مني
اي لال
.....................
شعر: ایرج کیانی
صدا خوانی: مهشید نیکروش
تنطیم: فرود خسروانی

ایرج کیانی | در چشمهای تو آذوقه های زمستان بود

Fereydoun,farrokhzad,asheghane-فريدون فرخ زاد،عاشقانه

لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌ سپارم تنها
سکوت خود را می‌ آرایم
و آفتاب لب بام هم‌چنان سوتش را می‌ زند
شکسته پل‌ ها پشت سر
و پیش رو شنهایی که خاکستر جهان است
غروب ممتد در سایه‌ ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌ رسد تحمل را کوتاه می‌ کند
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌ شود در بی تابی‌ های خاموش
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی را نخ نما کرده است
نشانه‌ یی نیست
نگاه می‌ کنم
اگر که تنها آن واژه می‌ گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌ گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌ انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

شاید عاشقانه آخر | صدای محمد مختاری

مهدی اخوان ثالث,Kardos,Perkins
AmirMaleki Collage

گفت و گو از پاك و ناپاك است
وز كم وبیش زلال آب و آیینه
وز سبوی گرم و پر خونی كه هر ناپاك یا هر پاك
دارد اندر پستوی سینه
هر كسی پیمانه ای دارد كه پرسد چند و چون از وی
گوید این ناپاك و آن پاك است
این بسان شبنم خورشید
وان بسان لیسكی لولنده در خاك است
نیز من پیمانه ای دارم
با سبوی خویش ، كز آن می تراود زهر
گفت و گو از دردناك افسانه ای دارم
ما اگر چون شبنم از پاكان
یا اگر چون لیسكان ناپاك
گر نگین تاج خورشیدیم
ورنگون ژرفنای خاك
هرچه این ، آلوده ایم ، آلوده ایم ، ای مرد
آه ، می فهمی چه می گویم ؟
ما به هست آلوده ایم ، آری
همچنان هستان هست و بودگان بوده ایم ، ای مرد
نه چو آن هستان اینك جاودانی نیست
افسری زروش هلال آسا ، به سر هامان
ز افتخار مرگ پاكی ، در طریق پوك
در جوار رحمت ناراستین آسمان بغنوده ایم ، ای مرد
كه دگر یادی از آنان نیست
ور بود ، جز در فریب شوم دیگر پاكجانان نیست
گفت و گو از پاك و ناپاك است
ما به هست آلوده ایم ، ای پاك! و ای ناپاك
پست و ناپاكیم ما هستان
گر همه غمگین ، اگر بی غم
پاك می دانی كیان بودند ؟
آن كبوترها كه زد در خونشان پرپر
سربی سرد سپیده دم
بی جدال و جنگ
ای به خون خویشتن آغشتگان كوچیده زین تنگ آشیان ننگ
ای كبوترها
كاشكی پر می زد آنجا مرغ دردم ، ای كبوترها
كه من ارمستم ، اگر هوشیار
گر چه می دانم به هست آلوده مردم ، ای كبوترها
در سكوت برج بی كس مانده تان هموار
نیز در برج سكوت و عصمت غمگینتان جاوید
های پاكان ! های پاكان ! گوی
می خروشم زار

آن كبوترها كه زد در خونشان پرپر ,سربی سرد سپیده دم

رضا براهني- اسماعيل

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ما باشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

دلم به بوی تو آغشته است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

بنویس و هراس مدار از آن که غلط می افتد _ شعر و صدای شمس لنگرودی

اگر اندکی پایین تر بود آسمان _ شعر و صدای شمس لنگرودی


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

به ساعت سعدِ نوروز بشنوید
غزلی یکّه از حضرت حافظ
با صدای بی مثال جناب آقای منوچهر انور ــ‌عمرش دراز‌ــ
ــ
[مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقه‌ی پشمین به گرو نستانند]
___

Hafez

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

بهاری دیگر بی حضور تو از راه می‌رسد | شمس لنگرودی

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




اشعار شمس لنگرودی | نه، نمی­توانم فرامشت کنم | Shams Langroudi

پنبه ای آتش گرفته است قلب من
کف مزن شعله ورش مکن

با صدای رفتنت ستاره افتاد و مرد
ترس تنهایی اومد همه فکرمو خورد
آخه عادتم نبود بتونم تنها باشم
طاقت آوردن من کار سختی شد واسم
می‌دیدم با رفتنت چشم بارون صفتم
واسه یک لحظه شده نمیذاره راحتم
دیو تنهایی من عاشق گریه‌هامه
دیدنت وقتی بیای کمکی به چشمامه
سختی راهو نذار با ادامش واسه من
کاری کن فاصله‌ها از میون ما برن
با تو آسون میشه رفت هرجا راهمون بره
می‌تونه اومدنت مددی بمن بده
چیزی مثل تو نبود تا تو شعرم بیارم
با حروف بی‌صدا دیگه جرئت ندارم
کوه و دریا و علف واسه گفتنت کمه
کمر شعر منم پیش قامتت خمه
با نوشتن نمیشه همه حرفامو بگم
روی کاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اینه واسه من همیشگی
خبر اومدنو کی می‌خوای بمن بگی
با نوشتن نمیشه همه حرفامو بگم
روی کاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اینه واسه من همیشگی
خبر اومدنو کی می‌خوای بمن بگی

https://www.facebook.com/pages/Fereydoun-Farrokhzad-%D9%81%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D9%88%D9%86-%D9%81%D8%B1%D8%AE%D8%B2%D8%A7%D8%AF/454218101263003

فریدون فرخزاد،با صدای رفتنت

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

نشانه‌ای نیست
نگاه می‌‌کنم
اگر که تنها آن واژه می‌گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است 

بهاری دیگر بی حضور تو از راه می‌رسد | شمس لنگرودی

Tahereh Zaj