🔪

Dutch - Trisiz

می‌میرُم اگر یا دل دل کنه
اگه سحر ایی عشق و باطل کنه
یکی راه و چاه و نشونم بده
که کورم اگر دستمه ول کنه
اگه دستمامو ول کنه مو گموم
همیجوریش هم سوژه مردمم
مونو مست کرده که رسوام کنه
شرابم کجا شیشه‌ی چندمه
چی شد که یهو تو دلم جنگ شد
چرا شیشه‌ی عمر مو سنگ شد
بزار این که قربون عکس بروم
صداشو بیارین دلم تنگ شد

تیتراژ سریال وحشی - حیدو هدایتی

Heydoo Hedayati-Vahshi.mp3

Lyrics: 
Ik dwaal verloren door de straten, onder fonkelende sterrengoud.
De telefoon trilt in mijn rechterhand, links smeult een peuk die langzaam doorbrandt, als vanoud.
Rook krult omhoog als bleke, heersende verleden geesten.
Dromen die ik heb versmaad.
De nacht verdooft mijn wankele hart, terwijl ik met mijn schimmen praat.

Sterren knipperen onbewogen, koel verheven in hun pracht.
Ik verlang naar haar omarming, die ooit het vuur in mij ontkracht.
Zij doorziet mijn diepe zwakten, elke wond door mij geslagen.
Elke stap is nu een zucht van berouw, die blijft beklagen.

De kasseien fluisteren namen van een liefde die ik verloor.
Elke pas slaat open wonden, scheurt een litteken weer door.
Ik hoor nog haar zachte lachen, voel de warmte die zij gaf.
Nu rest slechts dorre stilte, een eeuwigdurende straf.

Sterren knipperen onbewogen, koel verheven in hun pracht.
Ik verlang naar haar omarming, die ooit het vuur in mij ontkracht.
Zij doorziet mijn diepe zwakten, elke wond door mij geslagen.
Elke stap is nu een zucht van berouw, die blijft beklagen.

Blijf ik dolen op dit pad, of draai ik eindelijk om?
Durf ik kijken naar de waarheid, ijzig, scherp en snoeihard krom?
Hoop spat uiteen als glas, klettert neer op koude grond.
Liefde die ik heb verkwanseld, trekt me naar de zwarte mond.

Sterren knipperen onbewogen, koel verheven in hun pracht.
Ik verlang naar haar omarming, die ooit het vuur in mij ontkracht.
Zij doorziet mijn diepe zwakten, elke wond door mij geslagen.
Elke stap is nu een zucht van berouw, die blijft beklagen.

Dus ik wandel door de nacht. Sterren zwijgen, maar zij zien.
De peuk gloeit op als bekentenis, rook vervliegt en laat zich zien.
Als zij ooit mijn schuld vergeeft, breekt misschien een nieuwe dag.
Tot die tijd blijf ik verdwalen in de schaduw van haar lach.

Sterrengoud

Lyrics:
In ons zit iets — ik grom — geen excuus, slechts gebaar
We lopen met pakschoenen vol boszand — klaar
Langs paden waar herinnering korrelt tot stof
Te vroeg weer vertrokken; onze adem langzaam ... dof
Familie ... traditie — half buigend, en schuldig — ritueel
Ik buk, til één klein kiezelsteen hetzelfde verlangen — teveel
Mijn nette schoenen krassen stroef langs het stenen levenslint
We houden ons vast aan het ritselen van takken in de ...

Wind… Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - Wind ... het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - Wind het hart wordt zacht en licht

Geen graf — alleen de as die meegaat, loslaat in de wind
Leer dragen wat niet neer wil dalen — aandachtig, goed gezind
Kleine stenen in mijn hand — een zwijgtaal zonder schrift, verloren band
We gedenken zonder teken; het landschap ademt — hart vindt soms enkel ... niemandsland

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... Het hart wordt zacht en licht

Ze staat daar — jonge weduwe — stil op het plein
Haar stem snijdt door manieren; ze laat pijn ... het enige echte ... in niks ... tóch ... zijn
We knikken: de lucht keert terug, een knoop valt gebroken ... los
Ik noem relieken kiezels — zoek warmte in damp ... mos
Kleine stenen, nog koud — maar tóch ons leven verband
Te vroeg weg kan sparen; vaak snijdt het de hand
Wat geef je terug zonder lichaam, zonder zaal?
Een handvol tijd die tikt in een linnen kist ... elke keer op ... maal

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Geen graf — alleen de as die meegaat, loslaat in de wind
Leer dragen wat niet neer wil dalen — aandachtig, goed gezind
Kleine stenen in mijn hand — een zwijgtaal zonder schrift, verloren band
We gedenken zonder teken; het landschap ademt — hart vindt soms enkel ... niemandsland

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - Wind ... het hart wordt zacht en licht

Wind… wind....
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - Wind... het hart wordt zacht en licht

Ik weeg ze: kan gewicht iemand’s plaats nog herstellen?
Te zacht fluister ik: “Waar is zijn plek, zijn graf?” — om er maar naartoe te snelle
Hij zucht, begrenst mild: “As — geen vaste steen, geen graniet, kalk, of leen”
Schouders zakken; de stilte strijkt door ons heen
Hij glimlacht spaarzaam; het doet nog zeer
“As,” zegt hij weer — geen steen, maar lucht op zee
Ik knik en laat het plan maar los; loop trager langs de rand
Namen stuiven op als korrels; nabijheid past in de hand

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Geen graf — alleen de as die meegaat, loslaat in de wind
Leer dragen wat niet neer wil dalen — aandachtig, goed gezind
Kleine stenen in mijn hand — een zwijgtaal zonder schrift, verloren band
We gedenken zonder teken; het landschap ademt — hart vindt soms enkel ... niemandsland

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…

Wind…

Het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…
Wind over ons, wind in ’t gezicht
Wind... - het hart wordt zacht en licht

Wind…

As in de wind

Lyrics:
Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand

Waar steen het water raakte — ooit zee, nu stille plas
Vier jonge mannen stonden; drie hielden Niemand strak
Bloed, hart en vlam langs kille randen — trage, rode last
We zwegen aan de oever; wat glipt, wordt nooit meer vast

De kringen worden groter; tijd houdt niemand klein
Hij zweeft waar grond verhardt — wij blijven mensen zijn

Adem als Niemand — licht en los van klei
Niemand … Niemand gleed waar wij bleven; bijna vrij
Maakte iets uit niets — zegen in geluid
Stilte uit zichzelf — een droom onder de huid

Adem als Niemand — licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — zegen in geluid
Stilte uit zichzelf — een droom onder de huid

De moeder droeg dezelfde fakkel — kleine, stille pijn
Haar ziel brandde zacht gedempt, onder een zwijgend levenslijn
De vader, uitvinder van fijne rook, met lege, open hand
Sprak tot de sterren — zocht vergeefs, en weende aan de waterkant
Ze waren goed en eerlijk; gaven alles wat er was
Maar niemand kon betreden waar slechts Niemand kent het pad
Vader vol verhalen; moeder vurig, zonder schrok of pas
Iets uit niets — en niets uit iets; toch dronk de dood Niemands glas

We houden hem in zinnen; maar tijd schrijft andersom
De mist riep aan de overkant — en niemand…, zeker niet Niemand, kwam

Adem als Niemand — licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — zegen in geluid
Stilte uit zichzelf — een droom onder de huid

Adem als Niemand — licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — zegen in geluid
Stilte uit zichzelf — een droom onder de huid

Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand
De mist riep zacht; wij hoorden slechts de schemerlijn
Niemand ging voorop — en liet zijn ketens achter, klein
Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand
De mist riep zacht; wij hoorden slechts de schemerlijn
Niemand ging voorop — en liet zijn ketens achter, klein

Niemand leerde dromen als rook die stijgt en daalt in baan
Trok uit de nevel figuren; maakte onze touwen los — en ging alleen … voortaan
Waar wij nog bouwen met een lege hand
Wiste Niemand mild wat wij hadden geplant
Schrijver op sneeuwwit vel, met zachte, vaste wel
Haalt buiten naar binnen; schonk genade, stil herstel

Laat een man … 's Niemand — van wind en draad gemaakt
Keerde zich van vorm en kroon en rust; zijn pad bewaakt
Maakte iets uit niets — zo helder en zo heel
Een niets dat zelfs de goden tart — te groot, te veel

Adem als Niemand — van wind en draad gemaakt
Keerde zich van vorm en kroon en rust; zijn pad bewaakt
Maakte iets uit niets — zo helder en zo heel
Een niets dat zelfs de goden tart — te groot, te veel

Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand
De mist riep zacht; wij hoorden slechts de schemerlijn
Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand
De mist riep zacht; wij hoorden slechts de schemerlijn
Niemand Niemand Niemand Niemand
Niemand Niemand Niemand Niemand
De mist riep zacht; wij hoorden slechts de schemerlijn
Niemand ging voorop — en liet zijn ketens achter, klein

Adem als Niemand — Licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — tegen in - geluisd 
Stilte uit zichzelf - een droom onder de huid
Adem als Niemand — Licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — tegen in - geluisd 
Stilte uit zichzelf - een droom onder de huid

Op je schouders - op die manier, zie waar Niemand in het water wijkt
Waar strijd verstomt — wordt vrede zonder zwaard bereikt
Niemand is mist en vlam … een droom die blijft
Hij ging — maar in ons fluistert nog zijn naam; geen hart dat hem verzwijgt

Adem als Niemand — Licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — tegen in - geluisd 
Stilte uit zichzelf - een droom onder de huid

Adem als Niemand — Licht en los van klei
Bijna vrij
Maakte iets uit niets — tegen in - geluisd 
Stilte uit zichzelf - een droom onder de huid

Odysseus

Lyrics:
In een huis verstoken van adem, zonder genade
Aan de rafelrand van steen, vergaan tot alleen zijn ... maar dan samen
't Kruipt stil door elke kier, gestold tot schade
Tot pijn de ramen dichtmetselt — leed als begrepen kader
Geen thuis wacht hier — slechts mens, alleen aan ’t eind
Verkrampt van wachten, krom van tijd die wreekt, wreed lange tijd ... teveel tijd
Een schaduw in een deuropening geveinsd, zwaar van leed dat in het lichaam steekt … gezichten verkeerd
Een naam die niet meer past — door de jaren de hoop afgeleerd.

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Uit water waar vissen naar lucht blijven dromen
Waar boten huilend door het donkere kussen komen
Kwam hij met een stem te wijd voor smalle harten
Zijn stilte sneed als kilte door de kamers, geweigerd zijn eigen leven … te hervatten
Men wendde zich af — de blik werd dof en klein
Bang voor de spiegel van zijn pijn

Geboren uit steen dat sloeg als vuisten heen
Nam hij wat nooit gegeven werd — alleen
Kind van beton, door echo’s ruim
Werd hij het vallen van het puin

Hij, uit hitte en zwarte aarde opgetild
Opende zijn hart — een altaar dat nog natrilt
Maar niemand bleef om ... over hem heen te buigen, niemand kwam nabij
Te bang voor vlam en eenzaamheid, en werd nooit een … jullie, zij of … wij

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Uit een verzengende woestijn kwam hij terug
Met lachen op gebarsten lippen — dorstig, zucht op zucht
Enkel stilte in zijn keel, een brandmerk op de tong
Kind van oorlog, leerde zwijgen veel te jong
Nog voor hij woorden vond, proefde hij pijn, schaduw, grauw
Elke gesproken letter smaakt nu nog koud, onwaar en rauw

Hij stond als een toren in donderend water
Onwankelbaar waar lichamen braken later
De wereld vreesde zijn niet-breken, hart
En sloot hem op in nacht — raamloze eigen kamer, niet kijken … eigen gemak

Hij verloor zijn naam op straat, verstuivend uur na uur
Zijn kinderen per minuut — vaderschap meer en meer te duur
Trots door één kille blik verbrijzeld, niets dat hecht
Een leeg geworden mens die alleen nog maar met zijn eigen hoofschreeuw vecht

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Hij wenst de dood van zijn tante — geen haat, geen list
Maar zon te kopen met geld dat naar as geworden is
In dat harde licht hoopt hij — als een vonk die krimpt
Te branden tot zijn vorm verdwijnt en zinkt

Stemmen uit Duitsland dragen schuld die hij niet droeg
Men roept hem bij namen zwaarder dan zijn rug
Hij buigt maar breekt niet — houdt de maat vanbinnen vast
De dreun blijft slaan waar niemand … behalve alleen zichzelf is tot last

Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Wolfstraat

Lyrics:
Hopeloos verliefd — een klein, hopeloos hoopje van hoop
Ik word doof .. en dat komt .. dat komt door jou
Jouw schuld, in ieder geval voor meer dan de helft ..
Maandenlang heb ik stil geroepen: klaar, stop, kies .. nou !
Je kijkt rustig, en er is .. tinnitus .. alleen .. voor mezelf

Wat is de vorm? Hoek–hoek, liefdestroep — te strak om in te passen?
Hier in het gat — een “L” van mijn kin vandaan — te nauw om in te passen
Zo dichtbij, of juist zo ver weg ..
Daarom kan ik het niet meer laten — ik wil antwoord, recht ... geen omweg
Niet later, niet zo — nu.. nu! al is het dikke pech
Als hij zo doet — zo’n maniertje — steeds weer diezelfde toon
Wat heeft het dan voor zin, de “nee” weer zelf op te graven — helemaal 'alone'
Dat is toch niet eerlijk .. of juist heel gewoon?
Geeft hij me echt de ruimte om in vertrouwen in te voelen?
Of laat hij mij alleen, terwijl mijn grenzen overvallen, overspoelen?

Vroeger — nog niet zo lang geleden — legde ik missen in vormen neer
Ik dacht het wijs te plaatsen.. maar het licht kwam nooit echt weer
Dat is een valse waarheid, geen licht en geen klaarheid meer
Ik verzin argumenten en noem ze "redelijk", maar ze kloppen hier niet meer ...  .. niet hier .. meer .. niet .. meer 

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Ik  .. Kies .. Nu .. Voor .. Mij ..
Ik  .. Kies .. Nu .. Voor .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies .. voor mij

Klaar — klaar — klaar .. voor wij
Nee is nee — ik kies .. voor mij
Hopeloos verliefd? Ik laat het vrij

Neem een standpunt in, fluister mijn ogen, want het lijkt of hij buigt naar haar
Mijn hart zegt ja, zegt nee, zegt ja — het slingert heen en weer, onvoorstelbaar naar
Er is geen echt geloof meer dat mijn "zijn" in geest en ziel bij jou nog leeft
Jij doet nog veel te veel voor iemand van wie je zegt: “Ik ben niet met haar?"
Ik zeg: "ik ben er klaar mee”— en toch, en toch, je .. blijft, wat je doet en zegt, wat is waar?
Valse waarheid dooft — geen licht, geen klaarheid meer
Ik leg de last, ik vind mijn as — en waai mezelf weer neer

Hopeloos verliefd — maar nu kies ik: wij? of mij?
Ik kies. Ik kies. En laat het eindelijk vrij
Nee is nee — nee .. is .. nee .. ik kies voor mij

Dat is diezelfde schijn — geen licht en geen klaarheid
Ik stapel weer redenen, doop ze tot redelijkheid
Twee erbij, drie erbij — de berg wordt liefdestroef
Hopeloos verliefd — ik, een klein, trillend hoopje van hoop in de liefdeshoek

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Klaar .. Kies .. Nou .. Voor .. Mij .. Mij ..
Klaar .. Kies .. Nou .. Voor .. Mij .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies .. voor mij
Klaar — klaar — klaar .. voor wij
Nee is nee — ik kies .. voor mij
Hopeloos verliefd? Ik laat het vrij

Eindeloos vermoeiend — mijn emotionele ik kijkt toe en besluit
Dit stopt vandaag, ik leg het neer, ik haal mezelf weer uit de ruis
Ik — mijn emotionele ‘ik’ — ik pik het niet, niet langer, klaar
Ik kies voor grenzen, ik kies voor licht, en ik laat het achter, jij met haar

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Klaar .. Kies .. Klaar .. Voor .. Mij ..
Klaar .. Kies .. Klaar .. Voor .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies … voor mij

As in de wind

trisiz