https://open.spotify.com/album/3PgI1ttEXZKxR07lPIzPt0?si=jNbynhN2Q66Nmu3Xy4l3ow

Fifer

Chahārmezrāb-e Shour | Houshmand Ebadi - چهارمضراب شور | ‌هوشمند عبادی

عکس‌ ها افسرده‌ اند اسماعیل - رضا براهنی

مداد تو را روی کاغذ قرار می‌دهد

تو روی کاغذ

جایی میان داستان

و احتمالا روی مبل

قرار

آرام

می‌گیری

 

از وقتی از موزیک نوشت

ریتم دستانت روی دسته مبل از سر تشویش

به گره و مچاله‌کردن‌های حسرت گاه و بی‌گاه لبه لباست

و به دندان‌گزیدن‌های گوشه لبت به افسوس

اضافه شده

 

ساعت زمان مشخصی را اعلام نمی‌کند

تنها جایی اسم از آن برده شده

 

و همه این‌ها از انتظاری می‌گویند که تو گویی کشیده‌ای

هم‌چون

نفس‌های عمیق دلهره

و

‌سیگارهای فکر، خشم، رهایی، شک و ..

سیگارهای - دیگر - انباشته شده روی میز

 

 

من

- اگر دیگر "منـ"ـی اصلا در کار باشد –

ردی ضعیف با کمی فرورفتگی

گویی روی همان مبل بوده‌ام

کنار جایی که تو نشسته‌ای

با شانه‌هایی کمی متمایل

طوری که آرام‌گاه امنی برای سرت

برای گیسوانت

باشم

 

و اگر کمی دقیق بشوی،

درمی‌یابی که اگرچه خبری از فنجان دوم در کار نیست

و هرچند، نویسنده مرا از صفحه خارج کرده‌است

اما او هنوز خوب نمی‌داند

آن‌همه ته‌سیگار

کار تنها تو نبوده

و هنوز رد ضعیفی از فنجان من روی شیشه میز باقی مانده‌است

درست مانند رد ضعیف سرخی

که از لب‌های تو برداشته شده

و حتما زیر گلوی من نشسته است

 

 

اسم از ساعت آمده؛ اما رد زمان گم شده‌است

تو در تعلیقی ابدی

به سر خواهی برد

 

و او به راستی نمی‌داند ساعت را به کجای زمان برگرداند

بی که گیسوان تو روی جای شانه‌های من جا خوش کند

یا دستان تو از گره پیراهن جدا شود

و در جایی که دستان من بوده، جای بگیرد

 

 

او فراموش کرده است

کفش‌های تو کنار در

حکایت از آن دارد که تو آمده‌ای

و من بوده‌ام

که از آغاز میزبان بوده‌

 

 

 

 

----

 

 

 

 

[داستان هر چه که هست باشد

 

من

از جایی روی میز و کنار برگه

و میان ته‌مانده‌های پاک‌کن

خوب می‌دانم

که هیچ نمی‌دانم

که آیا خاطره بهتری خواهم بود

یا

کاش آرزوی کسی

جایی میان سیاهه مداد می‌بودم؟]

 ---

Music: Residue - Loca Longobardi

---

Photo taken in Toronto Centre for the Arts, North York, Ontario
March 2017

میزبان

شُو تار آهنگی‌ست که ابراهیم منصفی سال ۵۶ بر اساس ملودی آهنگ انقلابی زنده باد شیلی (چگوارا) و ترانه‌ای از خودش به نام گَپ شُو (با تغییراتی) اجرا کرده. در بندرعباس رامی رو به‌عنوان نیمای هرمزگان می‌شناسند. او و چند نفر از اطرافیانش بودند که شعر نیمایی رو با تاثیر از اقلیم و شرایط جغرافیایی در خطه جنوب زنده نگه داشتند.
کیان گیتاریست گروه سه‌نقطه، شعر این آهنگ رو واسه ما ترجمه کرده

 

شُو ِتاریکِن و سِرگِ هَلهَلوک

دَه نُفَر گُشنَه وُ یَک کاسَه مَشوک

شبِ تاریکه و یه چادرِ درب و داغون،
ده نفر آدمِ گرسنه و یک کاسه ماش،

غُلُمَک ،مُرَکَّب اینی کَلَمی

دلی وا نِوشتِنن نابو گَمی

“غُلى” قلمش مرکب نداره،
دلش میخواد بنویسه، اما نمیتونه،

ُمم غُلی وا چارکَدی پَچْ نَزَدِن

هَمَه کَه وا چشْمُنی زشت و بَدِن

مامانِ غُلى، داره چادُرِ پارش رو میدوزه،
همه رو از نگاهش، زشت و بد میبینه،

دگه بَلّاسی شُ اینی گازِلِیت

اَگَه همسادَه وا کَرضی شُنَدِیت

اگه همسایه بهشون گازوییل قرض نده،
دبّه ى گازوییل خونشون خالى میمونه،

بَپِ چُوکُ اِمْشو اَز غُراب اَتا

کُتّی بُرمِیت ایشَه وا شِتاب اَتا

باباى بچه ها امشب از کِشتى برمیگرده،
و چون یه قوطى آب نبات داره،
به سرعت میاد خونه،

زیر گونی ، پُشتی تاوُل ایزَدِن

دَردی اَز دَوا وُ دَرمُن اَم رَدِن

پشت کمرش به خاطره حمّالى تاول زده،
و دردى که داره، از دوا و درمون هم گذشته،

هَمیتو، شَهُند و خَرسی شَچَکی

دلِ بدبختی اَ عُکده شَپُکی

همینطور میومد و اشک از چشماش میریخت،
و دلِ بیچارش داشت از عقده میترکید،

پا کُنارِ سُرخ مُحَّله ی مُردَه شور

وا چمی که از گِریخُ بودَه کور

پایین درختِ کُنارِ محله ى مرده شور،
با چشمایى که از گریه داشت پر میشد،

نِشت و کوکو ایزَه مِثل بوف نَدار

وا گِریخ ایواردَه حالی بِی کُنار

نشست و مثل جغد زد زیر گریه،
و با گریه هاش، حال و هواى درختِ کنار رو عوض کرد،

همی غایَه یَه رَفیکِ آشِنا

دَست گرم خو رو شُنَش اینَها

همون موقع یه دوستِ آشنا،
دستِ گرمى روى شونش گذاشت،

ایگُ اِی رَفیکِ غَم دِیدِه یِ مِه

ِول ِمه یار ستم دیدِه یِ مِه

گفت اى رفیق غم دیده ى من،
دوستِ. من، یارِ ستم دیده ى من،

بِی چِه از رَفیکُ دوری اَگِری

وا تو کار مُهَه نباید بمِری

چرا از رفیقات دورى میکنى؟
ما با تو کار داریم، تو نباید بمیرى،

اگه صدتا دست وا هم زور بزَنِن

خُنِه ی سِتَمگر از بیخ اَکَنِن

اگه صد تا دست با هم زور بزنن،
میتونن خونه ى ستمگرو از جا بکنن،

اگَه صَدتا لُو وا هم صُدا بُکُنْت

بِی زمین اَتُونِه جا وا جا بُکُنْت

اگه صد تا لب با هم سر و صدا کنن،
میتونن زمین رو جا به جا کنن

صُحْبِ نوروزن و خُنِه یِ گِلی

جُوشَک اَز خاشی نَکِردِن چل ولی

حال، صبحِ نوروزه و یه خونه ى گِلى،
و کبوترى که از خوشحالى، داره آواز میخونه .

Rami.ir

Showe Tar

Bakhshi Sohrab Mohammadi استاد سهراب محمدی.hd

هوشم ببر سعدی محسن نامجو - با اجرای مدرسه موشها

هوشنگ ابتهاج (سایه) پنجمین و آخرین شاعر شب چهارم است. فریدون تنکابنی با ذکر این‌که «موقعی که من خودم دانش‌آموز بودم، شعرهای سایه رو می‌خوندم» از او می‌خواهد تا به عنوان «حسن ختام» آن شب چند شعر بخواند. ابتهاج به ترتیب شعرهای «بوسه»، «سنگواره»، «بگذر شبی به خلوت این همنشین درد»، «پرواز»، «صبوحی»، «در کوچه‌سار شب»، چند بند از «ساقی‌نامه»، «تشویش» و «سرو آزاد» را می‌خواند. غزل بگذر شبی به خلوت این همنشین درد، ساقی‌نامه و سرو آزاد در کتاب ده شب چاپ نشده‌اند. ابتهاج چند بار از جمعیت اجازه می‌خواهد به دلیل شدت گرفتن باران شعرخوانی‌اش را تمام کند و حتا قول می‌دهد «فرداشب» بیاید و شعر بخواند اما حاضران از او می‌خواهند ادامه دهد. در پایان شعرخوانی سایه صدای درگیری شرکت‌کننده‌گان با فرد یا افرادی که گویا مشغول عکس گرفتن از جمعیت بوده‌اند شنیده می‌شود.

(شب چهارم | شعرخوانی هوشنگ ابتهاج (سایه

دو مؤسس، یک مارکت و رقابت برای انقلاب سرویس

حامی: مایکت
مارکت من
https://bit.ly/2UbevnN

حامی: مایکت

نبرد یونیکورن‌ها

مهم: رفقای عزیز لطفاً در کامنت‌ها، داستان را لو ندهید.
داستان کوتاه «چگونه وانگ‌فو رهایی یافت»، نوشتۀ مارگریت یورسنار، به ترجمۀ ابوالحسن نجفی. راوی: حسین شنبه‌زاده.
با تشکر از حسین صادقی و ابوالفضل حدادی بابت «مسترینگِ» کار یا همچی چیزي.
اجرا تقدیم به رفقای توئیتری
کلمات:
نَوَرد: (در اینجا) پارچه، پارچه‌اي که رویش نقاشی می‌کشیدند.
شَرّابه: منگوله‌های کنار آستین.
مُحاذی: برابر.

audiobook

how Wang-Fo was saved

Music. Guitar. Vocal : Hossein RangChi
Piano.Bass.Mix & Mastering : AmirHossein Hatefi
Lyrics : Mohammad-Taqi Bahaar
ArtWork : Medici
2021
--------
«مرغ سحر»

مرغ سحر ناله سر کن
داغ مرا تازه‌تر کن
ز آهِ شرربار این قفس را
بَرشِکَن و زیر و زِبَر کن

ظلم مالک جور ارباب
زارع از غم گشته بی تاب
ای دل تنگ ناله سر کن
از قوی دستان حذر کن

بلبلِ پَربسته ز کنجِ قفس درآ
نغمهٔ آزادیِ نوع بشر سَرا
مرغ بی‌دل، شرح هجران مختصر، مختصر کن

Single

Morghe Sahar

این ظاهراً اولین شعری است که پس از ۱۹ بهمن ۱۳۴۹ درباره‌ی واقعه‌ی سیاهکل گفته شده و به نظر می‌رسد با فاصله‌ی اندکی پس از آن ضبط شده یا لااقل ضبط آن پیش از انقلاب و به صورت زیرزمینی بوده، چون تا آنجا که شواهدش موجود است، در هیچ‌کدام از نوارهای رسمی فداییان پس از انقلاب اثری از آن نیست.
به هر ترتیب به لحاظ  زبان نمونه‌ی خوبی از گفتار آن زمان است، پیش از آنکه این گفتار در هزارتوهای تاریخ‌نگاری مکتبی و رسانه‌ای گم  شود.

عکس‌ ها افسرده‌ اند اسماعیل - رضا براهنی

Unnamable