Leo De Bock leefde een week mee met de broeders in de Sint-Sixtusabdij. Aflevering 1 van de zevendelige podcast over Sint-Sixtusabdij Westvleteren. In deze aflevering vertelt abt Manu over het leven, geloof en verbondenheid.

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 1: Van hoofd naar hart

Het laatste wat Broeder Benedikt in gedachten had, was monnik worden. En toch is dat zijn overtuigde en sterk doorleefde keuze geworden. Hij is de brouwer van de abdijgemeenschap. Dat was niet echt zijn keuze. Broeder Benedikt is geen bierliefhebber...

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 3: Alleen wat ons hart raakt, kan ons veranderen

Hij heeft de gave van het woord die hij zachtzinnig en met grote zorgvuldigheid benut. Er was een tijd dat hij in dikke donkerte leefde. Broeder Daniël is de organist van de trappisten: zonder klassieke opleiding, maar met het fijne aanvoelen dat biddend zingen verwacht. In zijn leven is al tijden een goede vriendin. En dat is goed zo.

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 4: bemind worden en beminnen

In aflevering 5 zijn we nog in het boeiende gezelschap van broeder Daniël. Hij toont zich erg bezorgd over wat hij de verruwing van onze samenleving noemt. Hij vraagt zich af hoe dat komt. God lijkt weggedeemsterd uit deze tijd, voor velen nog een hoop dogma’s, morele wetten die uit de tijd zijn. Maar, zegt broeder Daniël, dat is niet de God van de Bijbel, niet de God van de verloren zoon, niet van de zondaars, niet van de zieken en zij die verloren zijn.

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 5: God, red mij, ik verga.

Broeder Stefaan gaf 28 jaar les. In die tijd bezocht hij in binnen- en buitenlandse abdijgemeenschappen. Telkens hij er vertrok, bleef zijn hart een tijdlang achter. Broeder Stefaan is koster en voorzanger en bibliothecaris. Het stil samenleven benoemt hij als de grote rijkdom van zijn leven en dat van de gemeenschap. “In de stilte spreekt God het sterkst.”

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 7: God is begin en einde

Broeder Jos is verantwoordelijk voor de bierverkoop. Zijn klanten komen van ver voor het hoog gereputeerde Westvleterenbier. Broeder Jos is de jongste broeder. Hij was in een ziekenhuis in Nederland verpleegkundige op een afdeling voor patiënten met zware hersenletsels, een afdeling met veel menselijk leed, de voortdurende confrontatie met de eindigheid van het leven, stervensbegeleiding. Best wel een zinvolle en zingevende baan. Toch zei hij z’n baan op en trok hij richting Westvleteren…

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 6: Trek weg uit uw land, uit het huis van uw vaderen.

Hilde Ingels en Isabelle Desmidt richtten Amfora op. Ze praten met mensen wiens leven ten einde loopt. Het verhaal dat ze schrijven en illustreren wordt een mooie doos met daarin een uniek boekje, een artistiek gevatte wandeling langs hun ervaringen, overwegingen, inzichten. De woorden zijn juist, ze benoemen de waarden van een grotendeels geleefd leven, en al verbloemen ze niet, ze helen. Leo De Bock volgde Hilde Ingels op haar afspraken met mensen die hun eindelevensverhaal willen laten optekenen: Regine, Marleen en de 22-jarige Tore.

Afscheid dat verbindt

20 jaar na het faillissement van het erg beloftevolle spraaktechnologiebedrijf Lernout&Hauspie praten Hilde Ingels en Leo De Bock in hun radioreeks 'De Beste Kamer' met Jo Lernout en Pol Hauspie. (foto:ID/ Bas Bogaerts). Meer info: www.kerknet.be/walkyourtalk

De Beste Kamer - Pol Hauspie

Kristien Hemmerechts bracht onlangs een nieuwe roman uit. De Hubertina uit de titel van de roman is Hubertina Aretz, een Nederlands-Belgisch-Duitse verpleegster die tijdens de Tweede Wereldoorlog veel joden het leven redde en merkwaardig genoeg eindigt als een heldin van nazisten en fascisten. 

Behalve schrijven, engageert Kristien Hemmerechts zich sinds enige tijd voor de Sint-Egidiusgemeenschap in Antwerpen, een katholieke lekenorganisatie met, zo zegt Kristien Hemmerechts, het hart op de juiste plaats. In die gemeenschap heeft ze het nest gevonden dat ze zonder dat goed te beseffen altijd heeft gemist. 

In deze aflevering van Radio Kerknet, ‘Dan doe je dat toch gewoon’, praat Leo August De Bock met Kristien Hemmerechts over haar jeugd, over de redeloos boze mens, het kwaad in de literatuur, over woke en cancel culture en over haar gevoel van omarming door een heilzaamheid die ze nog niet kan benoemen.

Kristien Hemmerechts: 'Dan doe je dat toch gewoon'

Op 20 mei 1521 werd Ignatius van Loyola gewond aan beide benen bij de verdediging van de burcht van Pamplona, hoofdstad van Navarra in Noord-Spanje. Het was het keerpunt dat leidde tot zijn bekering. Zijn leven zou vanaf dan in dienst staan van Christus en zijn evangelie. Later stichtte hij de Sociëteit van Jezus, de orde van de jezuïeten.

Op 12 maart 1622 – vierhonderd jaar geleden - werd hij heiligverklaard, samen met Franciscus Xaverius, de eerste jezuïeten missionaris, met Teresa van Avila, Isidro Labrador en Philippus Neri. Na de heiligverklaring vertelden de Romeinen: Ze hebben vandaag vier Spanjaarden heilig verklaard en één heilige, waarmee ze Philippus Neri (een Italiaan) bedoelden die in Rome zeer geliefd was.

Het jubeljaar van de jezuïetenorde eindigt op 31 juli, de feestdag van de heilige Ignatius.

Naar aanleiding van dit jubeljaar heeft Leo August De Bock gesprekken gevoerd met jezuïeten met rust en actieve jezuïeten in Vlaanderen en Nederland. 

De reeks ‘Tot meerdere eer van God: jezuïeten in de Lage Landen’ start met twee afleveringen over de stichter van de orde en zijn spiritualiteit die nog altijd volop de orde van jezuïeten wereldwijd stut. Ignatiuskenner pater Mark Rotsaert s.j. vertelt.

Tot meerdere eer van God: jezuïeten in de Lage Landen: aflevering 1

Fons Swinnen s.j. is een meeslepend verteller met een uiterst gedetailleerd geheugen. Hij was 25 jaar lang missionaris in Congo. Hij vertrok zoals velen destijds met een inschatting van blanke superioriteit. Die maakte snel plaats voor een juiste waardering in een context van volstrekte medemenselijkheid. Pater Swinnen ging op zoek naar manieren om zijn religiositeit te laten sporen met het aanvoelen en de gebruiken van de Congolezen. Hij ontdekte de dans. Pater Swinnen zag veel goede confraters uittreden. En voor zichzelf zegt hij: “Afrika heeft mijn roeping gered.”

Fons Swinnen s.j.: Afrika heeft mijn roeping gered

Johan Allary wou missionaris in Indië zijn, leerde het Indisch volkslied zingen, deelde van hieruit in de vreugde over de onafhankelijkheid van Indië. Die onafhankelijkheid evenwel zou er snel toe zou leiden dat missionarissen in het land niet langer welkom waren. Pater Johan kon niet vertrekken. Hij ruilde Indië uiteindelijk in voor Congo. Hij gaf er les aan toekomstige geneesheren. Als jongeman doet hij 'ce qui ne se fait pas': hij gaat te vriendschappelijke om met de plaatselijke bevolking. Pater Johan werd een groot bewonderaar van Kardinaal Joseph Malula, pleitbezorger van de in 1988 door het Vaticaan erkende Zaïrese ritus. Malula vroeg pater Johan om medewerker te zijn van een plaatselijke leek, een manier om het tekort aan Congolese priesters op te vangen zonder de Congolese identiteit op te geven. Johan Allary s.j. aanvaardde. 'Ik heb geen ander leven gehad dan mijn leven als missionaris. Ik had ginds willen sterven.'

Johan Allary s.j.:  Ik heb geen ander leven gehad. Ik had ginds willen sterven

Een zonnige zaterdag kort na Pasen. Zijn huis bevecht met tanende kracht de tand des tijds. Vlakbij kwebbelen en drinken mannen en vrouwen op het krappe terras van het café op de hoek. Willem Vermandere – roodfluwelen broek en een mutsig hoofddeksel op – vraagt of ik geen zin heb in een potje koffie, ja toch? Hij gaat zitten in zijn fauteuil bij de stoof. De fauteuil praat mee al naargelang Willem niet stil zit. En Willem vertelt. Hij heeft geen vragen nodig. Alles gaat voorbij, maar toch wil hij zoveel mogelijk nog vasthouden, niet loslaten, hij wil voortdoen, leven in, van, voor liedjes, melodieën, in parlando, in grafiek, in beelden. Een artiest wijst het stoppen af. Niet op z’n 82ste, niet zolang het niet anders meer kan. Zijn kleinkunst is grote kunst, zijn vertelsels komen dichter bij de waarheid dan de woordenvloed die media onophoudelijk uitbraken. Hij waardeert waarachtigheid. Ziedaar in zijn werk de mens zoals iedereen hem kent: kwetsbaar, sterfelijk, bang voor de verbeelding, houvast zoekend in letterlijkheid, maar ook hartelijk en liefdevol. Een gesprek op de snee van herfst naar winter.

Willem Vermandere: Laten we stil zijn en houden van mekaar

Guido Cornelissen s.j. is wat men noemt een collegepater. Hij wilde politieke en sociale wetenschappen studeren. Daarna ga ik naar Congo, nam hij zich voor, om daar een stem te geven aan de jonge generaties intellectuelen. Hij studeerde klassieke filologie, vertrok niet naar Congo, werd leraar en later de graag geziene directeur aan het college van Turnhout. Guido Cornelissen is kritisch over het nutsdenken in het onderwijs en de daarmee gepaard gaande teloorgang van een goede algemene humane vorming. Hij roept op tot een reveil op basis van humanisme.

Guido Cornelissen s.j.: alles komt in orde

In aflevering 1 van “Roger Burggrave en het Kleine Goed” gaat documentairemaker Leo August De Bock een eerste keer langs bij de professor. Hij verblijft in het Heilige Geestcollege aan de Naamsestraat in Leuven. Hij vertelt over zijn taak als ‘spiritual father’ en ‘fellow priest’ voor de 50 buitenlandse priesters-studenten die in het college (met ook 100 Vlaamse studenten) verblijven.

Roger Burggraeve vertelt honderduit over zijn fascinatie voor de joods-Franse filosoof van Litouwse afkomst Emmanuel Levinas (1905-1995). Over zijn ontmoetingen met hem, steevast op maandagnamiddagen in Parijs bij een potje koffie, een stuk taart en een cointreau. Over zijn gesprekken over het talmoedische denken.
Roger Burggraeve voerde talloze gesprekken met mensen die in de knoop zaten – in hun huwelijk, omwille van een ongewenst kind, ...  -, mensen die hij van haar noch pluimen kende, maar die een beroep op hem deden, op zijn wijsheid en zijn humaan en vaak meer pragmatisch dan ‘doctrinair-gelovig’ advies.

Roger Burggraeve en het Kleine Goed: Het Kwade in naam van het Goede

In deze podcast van Leo August De Bock spreekt Barbara Torfs van Bond zonder Naam over Phil Bosmans, haar bezieling en het belang van verbinding.

Haar grootouders begonnen klein. Hun winkelketen kent nu iedereen. Broer Wouter is ei zo na een Bekende Vlaming. Zus Barbara Torfs studeerde lichamelijke opvoeding. Het was duidelijk niet haar plan, maar ze ging dan toch maar werken voor Schoenen Torfs. Al reikt haar horizon verder, ze heeft er veel geleerd.

Sinds 2020 leidt Barbara Torfs Bond Zonder Naam, een vereniging die decennialang troost, medemenselijke waarden en inspiratie over Vlaanderen uitstrooide. De spreuken van Bond zonder Naam stonden of hingen in talloze woonkamers. De priester Phil Bosmans was er de geestelijke vader van.

Maar de tijden zijn veranderd en er wordt wel vaker wat meesmuilend gedaan over Bond zonder Naam. Dat is zéér ten onrechte, vindt Barbara Torfs. Met vuur betoogt ze dat Bond zonder Naam vandaag met z’n visie en talrijke sociale acties minstens even relevant is én nodig is als destijds.

Getuige ook de recent herwerkte uitgave van ‘Menslief ik hou van je', de hartverwarmende bijbel van de organisatie.

Mensen graag zien, is haar hobby. Leo August De Bock praatte met Barbara Torfs.

Barbara Torfs van Bond zonder Naam: mensen graag zien als hobby

Leidraad naar tevredenheid om het leven
‘Op weg met God’ is de titel van een nuchter, allerminst romantisch boeiend boek over de stichteres van de Zusters Missionarissen van het Onbevlekt Hart van Maria, een vrouw uit een armoedige vlek arbeiders en neringdoeners in West-Vlaanderen: Maria-Louise De Meester.

Wie de zusters van de Jacht, zoals we ze nu beter kennen, nu, 125 jaar later zijn, berust in essentie nog altijd bij de inspiratie waarmee deze Maria De Meester, heel klein, een congregatie missiezusters begon. In haar tijd werden vrouwen die aan missionering deden met wantrouwen bejegend. Mensen zagen het als een vlucht uit de werkelijkheid thuis of beschouwden het als een excentrieke zucht naar avontuur. Die inschatting stond ver van de werkelijkheid af. 

De zusters van de jacht zien geen onverzoenbaarheid tussen gebed en actie, integendeel, ze leven volgens hun gebed. Ze gaan in de realiteit van de ander staan, laten zich beproeven, assimileren in hoge mate een vreemde cultuur en proberen nederig mensen nabij te zijn. Zieltjes winnen, is niet aan de orde. 

Ik mocht een week verblijven in het grote missiehuis in Heverlee en het leven van de zusters delen.
Ze zijn nog met 114. De gemiddelde leeftijd is 88 jaar. Ze hebben een eigen verzorgingstehuis. Het terug zijn uit een verre missie vergt soms het verbijten van warme gevoelens, maar ze vinden een nieuwe weg en sommigen stralen zoals ze dat wellicht altijd deden, blij met wat het kloosterleven hen bedeelt. De reeks audiodocumentaires die ik maakte over mijn verblijf in Heverlee is denk ik een antidotum tegen de vermoeidheid van deze tijd, tegen uitvergrote frustraties en een leidraad naar tevredenheid om de kracht en de vele mogelijkheden van het leven.

Zusters van de jacht - Op Weg met God

Jeanne De Groote en Hilda Van Holst, twee Zusters van de Jacht die nu samen met 112 medezusters in het grote missiehuis in Heverlee verblijven, vertellen het verhaal van hun pionierswerk in twee sterk verschillende werelden. Zuster Hilda bracht het grootste deel van haar leven door in Taiwan. Zuster Jeanne zette een organisatie voor rechtvaardigheid op in Congo en Kameroen. Missie betekent simpelweg liefde voor de mensen, zeggen ze. 

Dit is aflevering 6 van de reeks “’Op weg met God” over de Zusters van de Jacht.

Leo August De Bock verbleef een week in het grote missiehuis van de zusters van de jacht in Heverlee en deelde het leven van de zusters.

Zusters van de jacht - Missie is liefde voor de mensen

In deze aflevering gaat Leo August De Bock in gesprek de zusters Jacqueline Opdeweeghe en Caroline Boermans. Zuster Jacqueline was missiezuster op verschillende locaties in Brazilië. Brazilië was toen een dictatuur. Er was veel geweld. Tegenstanders van het regime werden
vermoord of verdwenen. Zuster Jacqueline werd zelf ook opgepakt en gelukkig uiteindelijk vrijgelaten. Ze bleef en verlegde een steen. Zuster Caroline Boermans, een boerendochter, koos Hong Kong als bestemming, op een moment dat daar grote groepen vluchtelingen
arriveerden, mensen die op de vlucht waren voor het regime van Mao Tse Dong. De titel van de aflevering is “Fully Alive”. Zuster Boermans vertelt waarom.

Zusters van de jacht - Fully alive

Professor Kim Christaens duidt de situatie in kloosterordes en bij uitbreiding in de Kerk die tijdens het interbellum en de Tweede Wereldoorlog geconfronteerd wordt met het nazisme. Hoewel die Kerk toentertijd strak hiërarchisch geleid werd, bestonden er intern net zoveel uiteenlopende sympathieën en antipathieën als in de buitenwereld.

Terug naar Affligem - Zwart en wit en vooral heel veel grijs (aflevering 3)

In de Krijtberg aan het Singel in Amsterdam geeft jezuïet Bert Daelemans een retraite over de spirituele kracht van kunstwerken. Z’n internationale publiek zijn jongeren van de Living Stones beweging. Zij dragen de christelijke waarden uit en omarmen de rijkdom van religieus erfgoed. 
…. 
Als kind woont Bert Daelemans in Kameroen, in de hoofdstad Yaunde. Daar rijpt zijn roeping. Hij is 16 wanneer hij studies voor burgerlijk ingenieur aanvat, 21 wanneer hij afstudeert. Zijn doctoraat behaalt hij in  twee en een half jaar. 

Hij kiest ervoor jezuïet te worden. Het geluk dat religieuzen, missionarissen dan vooral, uitstralen, dat wil hij ook. Wanneer hij 19 jaar jezuïet is, vertrekt hij naar Amerika voor een laatste vormingsjaar. 

Meteen erna gaat hij in Alaska bij de Yupiks, een eskimovolk,  wonen. Hij is er gaandeweg hun erg geliefde dorpspastoor. Een belangrijke bevinding van Bert: het gaat om het zijn, meer dan om het doen. En ook: de echte ontmoeting tussen twee mensen is wanneer ze kwetsbaar zijn.

De Krijtberg: Praten met Agayun(aflevering 5)

De Krijtberg. Een reeks audiodocumentaires over de jezuieten in Amsterdam, een programma van Radio Kerknet en de jezuïeten in de Lage Landen, met in deze aflevering de met z’n 34 jongste jezuiïet in de Krijtberg: Bastiaan Van Rooijen. 
      
Bastiaan woont met zes medebroeders in het Xaveriushuis naast de Krijtbergkerk aan het Singel in Amsterdam. Jezuïet Bastiaan van Rooijen is 34. Hij is de zoon van een protestantse dominee. Tijdens zijn rechtenstudie in Leiden werd hij – niet evident voor ouders en vrienden - katholiek en later jezuïet. Thuis en bij vrienden ervaart hij respect voor zijn keuze, maar geen begrip. Gelovig zijn is vandaag de dag een strijd, vindt hij. Bastiaan vertelt in deze aflevering wat het betekent voor een jongeman om voor een leven als religieus te kiezen en een uitzondering te zijn.

De Krijtberg: Geraakt door schoonheid (aflevering 6)

De Krijtberg. Een reeks audiodocumentaires over de jezuieten in Amsterdam, een programma van Radio Kerknet en de jezuïeten in de Lage Landen, met in deze aflevering Ben Frie.

In het Xaveriushuis naast de Krijtbergkerk aan het Singel in Amsterdam woont jezuïet Ben Frie samen met vijf medebroeders. 

Ben Frie is geboren in in 1949 in Amsterdam Oud-West. In 1971 trad hij in bij de jezuïeten. Ben is redacteur van het Ignis webmagazine, overste voor de zusters van het heilig Hart in Nijmegen, begeleider van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola. Van 20217 – 2022 was hij rector van de De Krijtberg. Sinds oktober 2022 is hij actief in het werkveld Geestelijke Oefeningen en in de persoonlijke spirituele begeleiding in Nederland en Vlaanderen. Die geestelijke oefening zijn typerend voor de jezuïeten. De gedachtengang erachter is deze: als je een sportman of –vrouw wil worden, moet je oefenen. Je moet regelmatig trainen, op je voeding letten, bepaalde keuzes maken en je dingen ontzeggen. Hetzelfde geldt wanneer je een vreemde taal onder de knie wil krijgen, als je wil leren koken, een muziekinstrument bespelen, niets gaat zonder oefening. Nu zeggen de jezuïeten: ook je geestelijke leven gaat niet zonder oefening. En op het begeleiden van mensen tijdens die geestelijke oefeningen, daar heeft Ben Frie zich nu onder andere op toegelegd. Ik bezoek met Ben Frie het Ignatiushuis, om de hoek van de Krijtberg, een knooppunt voor 3- over 8 tot 30 -daagse retraites. Daar vertelt hij mij dat hij God werkelijk kan ontmoeten.

De Krijtberg: Ik kan God werkelijk ontmoeten (aflevering 7)

Nikolaas Sintobin s.j. is de internetpastor van de jezuïeten. Hij woont en werkt in Amsterdam. Als jongeling raakte hij danig geïntrigeerd door de Ignatiaanse spiritualiteit, de bron waaraan de jezuïeten zich laven. De geestelijke oefeningen van Ignatius van Loyola, stichter van de jezuïetenorde, helpt volgelingen onder andere uit te maken hoe ze het best een zinvol leven leiden. 

Die boodschap hoort vandaag ook absoluut thuis op het internet, vindt Nikolaas Sintobion. Op de digitale markt van de zingeving, zegt hij in dit programma, hoort marketing de eerste prioriteit van de jezuïeten en bij uitbreiding van de katholieke Kerk te zijn. Het is één van de uitgesproken standpunten van Nikolaas. Ook hecht hij veel waarde aan de parabel van de talenten – iedereen heeft talenten en maakt zijn of haar leven zinvol door daar vol voor te gaan – en aan hét devies van de jezuïeten: “plus est en vous”, wat slaat op dat voluit gaan ten dienste van de ander voor waar je goed in bent. 

“Elk van, de zaligsprekingen past in een tweet” is de laatste aflevering van de reeks ‘De Krijtberg’.

Documentairemaker Leo August De Bock bereidt een tweede reeks voor waarvan de uitvalsbasis het jezuïetenhuis in de Maria Therasiastraat in Leuven wordt. Om naar uit te kijken.

De Krijtberg: Elk van de zaligsprekingen past in een tweet(aflevering 8)

Hoe kwam het schandaal van het seksueel misbruik aan bod in de synode? Is het synodaal proces ook echt een bekeringsproces dat fundamentele veranderingen in gang zet? Welke veranderingen, bijvoorbeeld? Hoe heeft het jullie zelf veranderd en verrijkt? Is er voldoende uitgekomen wat erin zat? Kardinaal Jozef De Kesel, bisschop Koen Vanhoutte en diaken Geert De Cubber gaan openhartig in gesprek.

Belgische synodalen maken balans op [podcast]

In Blankenberge komen in een druilerig weekend een honderdtal religieuzen samen voor een congres over Kracht vinden in onmacht. Een van de sprekers is psychiater Dirk De Wachter. Na zijn toespraak neemt hij plaats voor de microfoon van podcastmaker Leo August De Bock. Hij gaat in gesprek met zusters Joëlle Vanhoeck en Maria Pernet, pater Herman Cooreman en Bea De Schrijver, die geen religieuze is maar lekenassistent van de algemeen overste van de zusters van Vincentius a Paolo in Deinze. Zuster Mieke Kerckhof, voorzitter van de Unie van de Religieuzen in Vlaanderen, leidt de podcast in.

Dirk De Wachter in gesprek met religieuzen over kwetsbaarheid

Manu Keirse (77) is klinisch psycholoog en doctor in de geneeskunde. Zijn boeken over patiëntenbegeleiding, rouwverwerking en palliatieve zorg zijn bestsellers. Voor de microfoon van Leo August De Bock laat hij de luisteraar in zijn hart en zijn levenswerk kijken. Hij heeft het over het slechtnieuwsgesprek en over de vier taken van rouwarbeid en verlies overleven in het besef dat verdriet altijd weer kan en mag opdagen. Het gesprek wordt heel persoonlijk als De Bock zelf het verlies van zijn oudste zoon ter sprake brengt. Tot slot gaat het over omgaan met onze sterfelijkheid en verbondenheid na de dood.

Manu Keirse

In deze podcast wandelt Leo August De Bock met zuster Katharina door de natuur rond de trappistinnenabdij van Onze-Lieve-Vrouw van Nazareth. Als abdis maakt ze er het gemeenschapsleven van 22 vrouwen mogelijk. Maar de abdij staat ook voor grote uitdagingen, zoals een grondige renovatie. 'Monniken zijn als bomen', zegt zuster Katharina. Hun gebed zuivert de bloedsomloop van de samenleving. Ook in de toekomst.
Onder een grijze lucht sprankelt de oprechtheid van abdis Katharina, een Brugse die met haar medezusters afgezonderd leeft, maar met een groot bewustzijn de wereld recht in de ogen kijkt. Het gesprek gaat over stilte, God en 'Godvergeten', het celibaat, afscheid nemen en over het kwaad.

Abdis Katharina: 'Monniken zijn als bomen'

In 1997 heeft Paus Johannes Paulus II de "Werelddag voor het Godgewijde Leven" ingevoerd met de bedoeling het religieuze leven meer onder de aandacht te brengen. De dag vindt sindsdien elk jaar plaats op 2 februari, de feestdag van de "Opdracht van de Heer", ook wel bekend als "Maria Lichtmis". In het aartsbisdom Mechelen-Brussel kwamen dit jaar op 2 februari 180 religieuzen samen in Scherpenheuvel. De bezieler van de samenkomst is de charismatische Vicaris-Generaal Steven Wielandts. 

Leo August De Bock was erbij in Scherpenheuvel en dit is zijn hartverwarmende verslag.

URV Dag van het Godgewijde Leven 2024

Hoewel een, stamboek christendemocraat heeft hij de politiek voorgoed vaarwelgezegd. Hij geeft geen interviews meer, behalve uitzonderlijk nu aan Kerknet. Hij kijkt nu, geheel onthecht, hoe de bomen groeien en zorgt met toewijding voor zijn behoorlijk aantal kleinkinderen. Hij omarmt de nieuwe tijd waarin hij leeft en koestert de tijd die de zijne was. De fijnbesnaarde intellectueel heeft nog wel een mening en maakt analyses die tot nadenken stemmen. Hij is verstandig, maar meer nog wijs. In de Belgische politiek heeft hij bereikt wat niemand hem ooit heeft voorgedaan: hij was Eerste Minister en uiteindelijk voorzitter van de Europese Raad, de president van Europa, die het zo goed deed dat zijn termijn werd verlengd. In 2012 nam hij namens de EU de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. Herman Van Rompuy wordt dit jaar 77.

Leo August De Bock zocht hem op bij hem thuis, in Sint-Genesius Rode. Het gesprek gaat over zijn ouders die hem in gedachten vergezellen, over de heilzaamheid van meditatie, over nationalisme en oorlog en over wat en hoe hij gelooft. “Wie wij waren”, naar het gelijknamige boek dat hij samen met journalist Rik van Cauwelaert schreef, is een podcast voor fijnproevers.

Muziek gecomponeerd en uitgevoerd door Lenart De Bock.

Herman Van Rompuy: Wie wij waren

In aflevering 1 verkennen we de gevangenis met aalmoezenier Siska Deknudt. Er is beton, beton, beton, geen groen, weinig licht, weinig buitenlucht. Er zijn 4 vleugels, er is een centraal bewakingscentrum met veel schermen. Siska gaat na of een kerstviering een haalbare kaart wordt. In het sobere bureau van de ‘geestelijke verzorgers’ lopen we José Roelant tegen het lijf, vrijwilliger en voormalig directeur nursing in een psychiatrisch ziekenhuis. 'Als ik bij iemand hier binnenstap, in zijn cel ga, zeg ik eigenlijk : ondanks alles vind ik het de moeite waard om met u een gesprek te voeren.'

Popular tracks by Kerknet radio