شعر

براهنی

هنر

Persian Poems I've selected from SoundCloud

دکلمه

هوشنگ ابتهاج

یازده قطعه از اشعار احمد شاملو با صدای خودش

.کامی جان  برای تو 

شعری برای اسماعیل شاهرودی

رضا براهنی - اسماعیل

قصه شهر سنگستان
مهدی اخوان ثالث

قصه شهر سنگستان | مهدی اخوان ثالث

شعری از براهنی با صدای مصطفا صبوری

مغروق آبهای هزاران خلیج دور؛ پیغمبری که خواب ندارد

Mash up for Sahar
June 20th 

(Barahani,Howard) collage
تمرکز نشئه | لوک هوارد ,رضا براهنی

چقدر و چند ازين پرنده ها بغلت داري بپروازان همه را من آمده ام
آماده ام
از آسمان کاغذ خالي ميبارد آغشته کردي آغشته مرا به خون خود بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ هاي جهان نيستند و آسمان ميباراند روح تو را بر روي من
چقدر و چند ببينم و هيچ گاه سير نشوم
مي آمده اي انگار با غنچه ها از گوش هايت هر چه با چشم هايم تو را بخورم سير نميشوم
بسيرانم
بگو بپرانُنُدم و دور تو چرخانُنُدم و دامن هايت را به تکان بريزانم من ـ ميوه هايم را
که پيش مرگ تو باشم که بوي گردن آهو را بپيچانم به جانم که پيشِ پيش مرگ تو باشم
ب ي شکسته با الفِ قد تو ميرقصد حالا همه کلمه آن تو ميان من بالاي ما
چقدر و چند ازين چيزها بغلت داري چقدر و چند
به خودت او گفتي مرا به او در خيالش بغلتان که خوابش با خوابم آيد
حراميان رؤياهايم را بيدار کن که دروازه هاي زمان باز شده زن و زمان و زبان همسفر
و شهر را خبر نکن که جنونش بر سطح رنگ ميسايد جنون من نگراني است
مرا به روي انگشتت بچرخان بچرخانم بچرخانممان که هر دو بيماريم
به کجا که برگردي کجا آن کجاست کجاهم نيست
در نهاد زن و شاديِ او اوييدن
به گردن خود ببوسانم از کجاهايم به ساحل آمده ام حتي هنوز هم غرق طراوت نامت
يارم نباش، خودت باشم خودم باش خود پيش مرگ تو بودن
خبر کن موسيقي را که گرههاي انگشتانت به ماه گره خورده اند
که ناخنت هلال ماه شده چيزي نيست هلال و ماه در شب واحد بودي چيزي نيست
مرا به سود خود بتابان بچين، رسيده و نرسيده بچين و پنجره را باز کن
جهان به سود جهان است ببيندت حالا بچينم
برو به هوا، به هواي اين که من از پشت پا نگرانت شوم
و آمدي که بيايي بيا و چنگ وار منحني ام را بگير و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدُم به من بِدُم پهلوهايت را و شانه هايت را
بِوُزانم بتوفانم و برنگردانم و هيچم کن که هيچ نداندمان
و شهر را خبر نکن که اين که من گويم جنون نداند
و يادگارم کن به ديوارهاي هيچ و بنويسانم
و بگو ديوارها را به زير پاهايت دراز کنند
خود را به سوي آسمان مثل هميشه ها بدرازان کسي نداندمان, من آماده ام.

چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغلت داری

چشم هایت را که ببندند مختاری مختاری مختاری
باغ­ هایت را که ببندند مختاری مختاری مختاری
این کویر زن آن کویر مرد این کویر کودک آن کویر آهو
این کویر طاووس آن کویر کفتر
همه می گویند مختاری مختاری مختاری
های هایا هایا هایا ها ها
های هایا مختاری مختاری مختاری
مرد می گوید ما اینجوری هستیم اینجوری اینجوری
مرد می گوید دریا را ما خالی می خواهیم خالی خالی خالی
مرد می گوید دریا را بی ماهی می خواهیم
جنگل را بی چلچله بی کفتر بی آهو می خواهیم
و خشن میگوید یک یک می گوید میخواهیم می خواهیم
و تماشا را بی طاووس
اما های هایا هایا هایا ها ها های هایا مختاری مختاری مختاری
باد می­ آید دریا می­ آید ماهی­ ها می­ آیند رؤیاها می ­آیند اما اما اما
اشک­ ها می­ آیند چشم ­های عاشق­ ها می ­آیند و زنی می گوید اما اما اما
آب می­ آید بابا می­ آید مادر می­ آید
و نفس می­آید و صدا می ­آید عشق می­ آید
زن زن زن زن زن آن فتنۀ زیبا می ­آید
های هایا هایا هایا ها ها های هایا مختاری مختاری مختاری
داغ می خواند سینه داغ میخواند زانو داغ می خواند خواهر داغ می خواند مادر
و کفن­ ها و پرچم ­ها و دکان­ ها و خیابان­ ها و دهان­ ها و دندان­ ها
هرچه هرجا و هرکه هرجا و حتی خود قاتل­ ها خود آمرها خود عامل­ ها
حتی خود او که آن بالاست بالای بالای بالای بالای بالای ما می گوید:
های هایا هایا ها یا ها ها های هایا هایا هایا مختاری مختاری مختاری
ممد مختاری ممد مختاری ممد مختاری مختاری مختاری مختاری

« رضا براهنی برای محمد مختاری می خواند || ــ با صدای شاعر ــ « رضا براهنی ||

مصاحبه  فروغ فرخزاد با ایرج گرگین

تو برایم براهنی میخوانی و میخوانی  و من به تناوب تو وتناوب  شعرهای براهنی با رویاهایم به بیداریها عاشقتر میشوم
بخوان ساعتها بخوان دلم‌میخواهد زمان بایستد و ما را تماشا کند
و من و تو با قایقی از رویا در شعرها پارو بزنیم . بخوان به تناوب

براهنی به تناوب /برای تو

قسم به چشم هاي سُرخت اسماعیل عزیزم،
که آفتاب، روزي، بهتر ازآن روزي که تو مُردي خواهد تابید
قسم به موهاي سفیدت که مدتی هم سرخ بودند
که آفتاب روزي که آفتاب روزي که آفتاب روزي
بهتر از آن روزي که تو مُردي خواهد تابید

اي آشناي من در باغ هاي بنفش جنون و بوسه!
اي دراز کشیده بر روي تختخواب فنري بیمارستان« مهرگان »!
اي آزادي خوان فقیر بر روي پله هاي مهربان!
اي اشک هاي تنهاي سپرده به نسیم باد تیمارستان!
اي شاعرتر از شعرهاي خود و شعرهاي ما!
اي تباه شده در دانشگاه، در مدارس، در کافه ها، میخانه ها
و در محبت زن و فرزند و دوستان نمک نشناسی چون ما!
اي امیدوار به این خیال که زمانی« چرچیل » در خیابان « استالین »
ظهور خواهد کرد
و « رفقايت »براي معالجه ي شاش بندت تو را به « مسکو » خواهند
فرستاد!
اي متناقض ابدي!عاشق« استالین »،« دوگل »، « آل احمد »،
« هوش یمینه »زنی رنگین چشم، و« سیاوش کسرایی »،با هم! ،
اي که در تیمارستان هاي تهران، خواب بیمارستان هاي سواحل
« کریمه »را می دیدي!
اي که می خواستی پسرت را به شوروي بفرستی به جایش به
آمریکا فرستادي!
اي که از خانه ي اجار ه اي ات در« امیرآباد » خواب جایز ه ي ،« لنین »
را می دیدي!
از پله هاي گران قیمت تیمارستانی خصوصی که حقوق تقاعدت را
بالا می کشید،
صلاي آزادي در می دادي!
و گمان می کردي« ب»از قماش« کاسترو »ست و « ك»از کرباس
« لنین »!
اي متناقض ابدي! که سادگی روحت به پیچیدگی همه ي عقایدت
می چربید،
و سادگی ات کندوي عسلی بود که انگار فقط یک ملکه داشت، و
زنبورهاي دیگرش نبودند!
اي مثل باغی از درختان گردو در ذهن کودکان ساد ه ي شعر!
اي اسماعیل!
اي ایستاده در صف آزمایشگاه هاي شهر، با شیشه اي بلند در دست،
و جنگلی از تصاویر رنگین بر سر!
اي خوابگرد شرق و غرب!
اي خیانت شده!
اي بی حافظه شده پس از نوبت ها شوك برقی!
اي ناشتاي عشق!
اي آشناي من در باغ هاي بنفش جنون و بوسه!

دکمه هاي نیمه سیاه و نیمه قهو ه اي پستان هاي ورم کرده ات بوي
بوسیدن می دهند
دو شانه ي برهنه ات به دو غول یک چشم می مانند که از پشت پوست
مرده جهان را می نگرند
تماشا می کنی
نمی توانی حرف بزنی، به جاي حرف زدن بوسه میزنی
بلند نشو، از رختخوابت، بلند نشو، اسماعیل! حرف که می زنی
گریه ام می گیرد که چرا حرف نمی توانی بزنی

اي بهار فقید کلمات بر گلستان مخدوشی از دهانی افسرده، اي
اسماعیل بلند نشو از رختخوابت!

اي همسن شاه، معاصر اختناق، اي شهروند شکنجه!
اي گنجشک در بدر در خانه هاي اجاره اي!
اي پسر واقعی « ابراهیم » و« نیما »با هم
اي بی خانه، اي بی آسمان، اي بی سقف، اي بی زمین!
اي سایه نشین تنگ دست این عصر تنگ دل
اي شاعر نسلی تهی دست
گورت کجاست تا که به مدد عشق تو را از اعماق آن بیرون کشم؟
اي اسماعیل! اي برادر من، بلند نشو از رختخوابت!

یادت صبحانه اي است که در روز اول انقلاب خوردم
خاطره ي مرگت،
آب غسلی است که شهیدي سوراخ سوراخ شده در انقلاب را دادم
بلند نشو از رختخوابت!
اي که واژه ها را هم یک یک و هم دسته دسته فراموش کردي،
تو را به خدا، بلند نشو از رختخوابت!
-مثل آسمانی که پرندگانش را فوج به فوج فراموش می کند
مثل شبی که ستارگانش را فراموش می کند-
بلند نشو از رختخوابت!
اي پدر زخمی پرندگان گریان آسمان ایران!
اي شعر خوان جوان سی سال پیش براي کارگران!
وقتی که باید از آ نها امضاء می گرفتی که شعرت را می فهمند،
که شعري هست که کارگران هم می فهمند-
اي تبعید شده از شانه ي سوخته ي کویر به روسپی خانه تهران!
تهران، تو را، پیش از آن که بمیري به گوري گمنام بدل کرد
بلند نشو از رختخوابت،
اما به من بگو: گورت کجاست تا ابریشمی از کلمات بر آن بریزم!
مرده باد شاعري که راز سنگر و ستاره را نداند!
زنده باشی تو که این راز را می دانستی!
و از وراي سینه اي سفید که بر آن خیل حوریان خفته بودند
چشم هاي مورب آهوان باکره را شیر می دادي

اي نهان گشته از چشم منِ بی یار!
اي تنها مردي که جنون« اوفیلیا »ي « هملت » را داشتی!
اي غرقه در مرداب هاي ساکت، در برگهاي پائیز، در شبه جزایر
متروك، در بهمن هاي فروریخته، در دریاچه هاي نمک، در تپه هاي
طاسیده، در آشیانه هاي پرنده، در آسمان هاي بی ستاره، در
خورشیدهاي بی مدار، در مهتابی هاي مشرف به خالی، در
کوچه هاي تهی از قدم هاي عاشق!
به مدد عشق از گور بیرونت خواهم کشید!

مرده باد شاعري که راز نیزه و خون را نداند!
زنده باشی تو که راز سنگر و ستاره را هم می دانستی!

[ نخستین بار که تو را دیدم، گُمت کردم؛ باز دیدمت، باز
گمت کردم؛ وقتی یافتمت دیوانه بودي. شعر، شعر، شعر
می خواندي؛ شعرها را دوباره می خواندي، و با یک قیچی تیز
و بلند، دنبال حنجره ي یک غول می گشتی. هرگز معلوم نشد که چرا می خواستی
«رؤیایی »را چاقو بزنی. شاید می خواستی بدانی « رؤیا »چه معنی می دهد.

بخشی از شعر بلند "اسماعیل" | رضا براهنی

شعر و صدای لیلی گله‌داران
صدابرداری و میکس: پیام شهید ثالث

آپوکالیس ما | لیلی گله‌داران

يک مايه در دو مقام

به لئوناردو آلیشان

۱
دلم کَپَک زده، آه
که سطری بنویسم از تنگیِ‌ دل،
همچون مهتاب‌زده‌یی از قبیله‌ی آرش بر چَکادِ صخره‌یی

زِهِ جان کشیده تا بُنِ گوش
به رها کردنِ فریادِ آخرین.

□

کاش دلتنگی نیز نامِ کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی:
نامِ کوچکی
تا به مهر آوازش می‌دادی،
همچون مرگ
که نامِ کوچکِ زندگی‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان می‌آوری
هنگامی که قطاربان
آخرین سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز
به تکان درآید:
نامی به کوتاهیِ‌ آهی
که در غوغای آهنگینِ غلتیدنِ سنگینِ پولاد بر پولاد
به لب‌جُنبه‌یی بَدَل می‌شود:
به کلامی گفته و ناشنیده انگاشته
یا ناگفته‌یی شنیده پنداشته.

□

سطری
شَطری
شعری
نجوایی یا فریادی گلودَر
که به گوشی برسد یا نرسد
و مخاطبی بشنود یا نشنود
و کسی دریابد یا نه که «چرا فریاد؟»
یا «با چه مایه از نیاز؟»
و کسی دریابد یا نه که «مفهومی بود این یا مصداقی؟
صوت‌واژه‌یی بود این در آستانه‌ی زایشی یا فرسایشی؟
ناله‌ی مرگی بود این یا میلادی؟
فرمانِ رحیلِ قبیله‌مردی بود این یا نامردی؟
خانی که به وادی برکت راه می‌نماید
یا خائنی که به کج‌راهه‌ی نامرادی می‌کشاند؟»

و چه بر جای می‌مانَد آنگاه
که پیکانِ فریاد
از چِلّه
رها شود؟ ــ:

نیازی ارضا شده؟
پرتابه‌یی به در از خویش
یا زخمی دیگر به آماجِ خویشتن؟

و بگو با من بگو با من:
که می‌شنود
و تازه
چه تفسیر می‌کند؟

۲
غریوی رعدآسا
از اعماقِ نهانگاهِ طاقت‌زدگی:
غریوِ شوریده‌حال‌گونه‌یی گریخته از خویش
از بُرج‌واره‌ی بامی بی‌حفاظ…

غریوی
بی‌هیچ مفهومِ آشکار در گمان
بی‌هیچ معادلی در قاموسی، بی‌هیچ اشارتی به مصداقی.

به یکی «نه»
غریوکشِ شوریده‌حال را غُربت‌گیرتر می‌کنی؛
به یکی «آری» اما
ــ چون با غرورِ همزبانی در او نظر کنی ــ
خود به پژواکِ غریوی رهاتر از او بَدَل می‌شوی:
به شیهه‌واره‌ی دردی بی‌مرزتر از غریوِ شوریده‌سرِ به بام و بارو گریخته‌ــ
و بیگارِ دلتنگی را
به مشغله‌ی جنون‌اش
میخ‌کوب می‌کنی.

۹ مرداد
۱۳۶۸

 Madayehe Bi Seleh (www.VavMusic.com) 

دلم کپک زده، آه ـ احمد شاملو ـ‌ مدایح بی‌صله

شعر و صدای فاطمه رحیمی بالایی

جنگ‌ها

آهای راه

شعری از من چاپ نخواهد شد

باد خانه‌ام را برد

سایه‌ای از یک وحشتم

هوشنگ ابتهاج | نیامدی، دیر شد
دانلود: https://t.me/haataarii/38
با صدای هوشنگ ابتهاج
@behzad_shams به همراه آوازی از بهزاد شمس
کاری از حامد طاری
پیانو: Julien Marchal

Hatari

هوشنگ ابتهاج | نیامدی، دیر شد

Music (modified excerpts from):
The Endless March of Sadness
by Unheard Music Concepts

Find out more here:
http://freemusicarchive.org/music/Unheard_Music_Concepts/Slow/03_The_Endless_March_of_Sadness
and also here:
http://www.unheardmusicconcepts.com/

چراغ خانه | رضا براهنی

آواز
رضا براهنی

من نميدانم پشت شيشه زير برگان درختان

اين چه آوازيست ميرانند عاشقهاي قايقران بسوي من

اين چه آوازيست مي خوانند سوي من

ونميدانم كنارم زير ابر آتشين نور

كيست ميخندد چو مستان در سكوت شب به سوي من

كيست ميگريد چو مجنون در پناه عشق سوي من

و نمي دانم ز روي ديده ام گه رام و گه نارام

كيست مي رقصد به سوي اين دل آرام نا آرام

مغز من كوهي ست اين آواز جوشش يك جويبار سرد از ژرفناي تاريكيست

برف اين آواز ذره ذره مي نشيند بر بلند شاخه هاي پيكرم آرام

شاخساران درخت پيكرم از برف

ميوه هايش برف

چون زمستانهاي دور كودكي دنياي من روياي من پر برف

من نمي دانم چه دستي گاهوار عشق ما را مي تكاند

و نمي دانم كه اين ناقوسهاي مهر را در شب

كيست سوي بازوان و دستهايم مينوازد

كيست از اعماق تاريكي به سوي صبحگاه نور مي آيد

پشت شيشه زير برگان درختان من نمي دانم

من نمي دانم اين چه آوازيست مي رانند عاشقهاي قايقران به سوي من

اين چه آوازيست مي خوانند سوي من