احسان

New private playlist

podcast

احسان عبدی پور

دکلمه

ehsan

یه روایت وجود داره که می گه هایده محرم ۵۵ تو بوشهر نوحه خونده... / احسان عبدی پور

آلاسکا _ احسان عبدی پور

الملک لله - احسان عبدی‌پور

من تمام تصویری که از ان ماقوع در ذهنم نشسته، شمایل انتظار آن زن است. هرچه هم بزرگتر شدم، به فهم بیشتری از آن زن نائل آمدم. زن، شکل بن‌بست بود؛ اینکه تمام چاره‌ات بشود انتظار یک کسی که آمدنش هم اتفاق بزرگی نیست، یک استیصال معنا داری است. زندگی در این برهه و برش‌هاش هیچ برای گفتن ندارد. این انتظارهای عبث، حتی غم که خالی‌خالیش برای خودش یک شکوه و عمقی دارد را هم میزند خراب می‌کند. من خیلی به آن زن فکر کرده‌ام. غمش دوتا بود؛ یکی که باید می‌بود و نبود، یکی که می‌آمد ولی آمدنش هیچ چیز را عوض نمی‌کرد. هیچ چیز، کمر خردکن‌تر از جشن اشتباهی برای آدم اشتباهی نیست. ما در زندگی‌، آدم‌های زیادی را جشن گرفتیم که آمده بودند، بروند؛ حتی داشتیم گل روی سرشان می‌ریختیم حینی که از رویمان رد شدند. آدم‌هایی که چاه تنهایی را عمیق‌تر کردند برایمان و رفتند

بمبوله-بادکنک شانسی(احسان عبدی پور)

owrsi.com

احسان عبدی پور - رساله مموسیاه

DialogueBox;

یه غمی تو این هوا هست که آدم دلش میخواد بمیره

داستان کوتاه زینب و مک لوهان با صدای احسان عبدی پور در  پادکست داستان هزارتو از معین فرخی و مصاحبه با احسان عبدی پور

زینت و مک لوهان - احسان عبدی پور

نوشته و صدا: احسان عبدی پور

Kebrit

Dialogue Box - Kebrit (2018 Feb 3) / دیالوگ باکس - کبریت

نویسنده : احسان عبدی پور
دیالوگ باکس

Doko  دوکو

Kebrit احسان عبدی

قصه جیجو احسان عبدی پور

احسان عبدی پور .استرالیامینی اپیزود1

این داستان در شماره‌ی سوم مجله‌ی سان (تیرماه ۱۳۹۸) به چاپ رسیده است.
اگر جماهیر هنوز در اتحاد بودند و کاپیتالیسم قدغن و ممنوعه نمی‌شد، اگر روس‌ها کار به کارِ ملاک‌ها و سرمایه‌دارها نداشتند و از ایروان و باکو کوچشان نمی‌دادند به سرزمین‌های مجاور، حالا روند سکونت و یکجانشینیِ من در تهران طور دیگری بود. باید از جام بلند بشوم. نه در معنای بپا خواستن، در معنیِ رفتن و ترک گفتن. باید هنوز موعدم نرسیده، خانه‌ام که یک چیزِ موقرِ جامانده از معماریِ پهلوی دوم است را بگذارم و بروم. من این‌همه سال اجاره‌نشین بوده‌ام، اما اولین‌بار است برمی‌دارم می‌نویسم خانه‌ام. خانهٔ مردم است، می‌دانم، ولی می‌نویسم خانه‌ام. چون این خانه نیمه جان و خسته بود که مادام سوکیازیان کلیدش را داد دستم. هست، عکس‌هاش هست. خودش هفتاد و هفت سالش بود و خانه پنجاه و هفت سال. الان که حرف می‌زنم شده یک خانه شصت ساله. دقیق. نه همینطوری حدودی بگویم شصت سال، که منظورم این باشد که خیلی زیاد، نه، دقیق هزار و سیصد و سی و هفت ساخته شده. سندش هست…

یه روایت وجود داره که می گه هایده محرم ۵۵ تو بوشهر نوحه خونده... / احسان عبدی پور

Motahhare