Płyta z muzyką klezmerską nagrana przez Łódzkie Duo w składzie:
Marcin Kunicki - skrzypce
Robert Stefański - klarnet
Katarzyna Mortś-Pałuba - fortepian

Kelzmer Music

Jewish Wedding Song

Debiutancki album „Evergreens” Vagabondo String Quartet, to starannie wyselekcjonowana kolekcja największych przebojów minionego półwiecza - od muzyki filmowej, poprzez klasyczny rock, aż do ponadczasowych tanecznych hitów lat 70. Utwory, które znają wszyscy, w całkowicie innym wydaniu - to dowód na to, że klasyczne instrumenty potrafią wydobyć zupełnie nową jakość z muzyki rozrywkowej.

The greatest hits of 70’s, 80’s and 90’s in beautiful classical arrangements. Pop, rock, film music - all the evergreens performed by string quartet.

08 - Colors Of The Wind (Pocahontas)

07 - Kashmir

06 - Don't Stop Me Now

04 - El Tango De Roxanne (Moulin Rouge)

03 - Mamma Mia I Have A Dream Dancing Queen

02 - Bohemian Rhapsody

01 - The Lion King Medley

Koncert skrzypcowy d-moll op. 11 to utwór, dzięki któremu Młynarski stał się rozpoznawalnym w świecie muzyki twórcą swojej generacji. Choć dzieło powstało podczas pobytu artysty w Odessie, prestiżowy rozgłos zyskało dopiero kilka lat później, w 1898 roku, kiedy to zostało docenione przez jury wspominanego już Konkursu Kompozytorskiego w Lipsku. Koncert estetycznie wywodzi się z tradycji romantycznej, opartej o system dur-moll, i chociaż pod względem zastosowanych rozwiązań harmonicznych nie jest zbyt innowacyjny, to liczne ciekawie zastosowane zabiegi formalne bez wątpienia świadczą o jego oryginalności. Część pierwszą utworu (Allegro moderato) otwiera krótka, akordowa ekspozycja o wyraźnie elegijnym charakterze. Jednak od momentu pierwszego pojawienia się partii solisty kompozytor rezygnuje z rygorystycznej faktury akordowej i całą dalszą narrację opiera na złożonych motywach melodycznych (partia solisty) ściśle podporządkowanych kontrapunktującym odcinkom orkiestrowym. Pomimo wyraźnego podziału solista – orkiestra, z uwagi na niemal równorzędne znaczenie determinujących architektonikę formalną głównych motywów obu partii, części pierwszej zdecydowanie bliżej jest do symfonii koncertującej, niż do typowego koncertu instrumentalnego. Co ciekawe, kompozytor w nieoczekiwanym momencie wprowadza wirtuozowską kadencję, która stanowi wyłącznie emocjonalne odprężenie, a nie jak w większości przypadków przygotowanie zamknięcia Allegra.
Część druga w całości zdeterminowana jest przez złożone, melodyczne odcinki w partii solisty. Adagio stanowi monolityczną kantylenową całość, a nastroju zadumy i refleksji nie zaburza nawet zmiana trybu w środkowym jego ogniwie. Po tego rodzaju zabieg Młynarski sięgnął już wcześniej, chociażby w jednym z epizodów Poloneza D-dur op. 4. Całość Adagia kończy się niezwykle kojąco i delikatnie, a narracja wygaszana jest bardzo łagodnie. Temat główny wieńczącego utwór Allegra w pewien sposób przerywa nastrój idyllicznej beztroski, choć wyrazowo daleko mu do gwałtowności czy dramatu. Epizody rozdzielające ponowne pojawienie się głównego motywu zapowiadają natomiast utrzymane w trybie durowym, tchnące wszechogarniającym optymizmem, monumentalne zakończenie. Autor: Dariusz Marciszyn (booklet CD/DUX)
Piotr Pławner - skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina pod dyrekcją Maestro Pawła Przytockiego

Emil Młynarski Violin Concertos

Emil Młynarski - I Koncert skrzypcowy d- moll op. 11

II Koncert skrzypcowy D-dur op. 16 powstał w 1916 roku i to właśnie on […] cieszył się w Polsce większą popularnością. Utwór diametralnie różni się od swojego poprzednika, choć nie brak w nim także cech tożsamych względem I Koncertu. Pierwsza część (Allegro moderato) to charakterystyczny dla schyłku neoromantyzmu przykład formy o znacznym stopniu zawiłości. Kompozytor w widoczny sposób nawiązuje w niej do nieco analogicznie postrzeganej przez Ryszarda Straussa czy Edwarda Elgara na gruncie form cyklicznych rozbudowanej architektoniki. 
W kolejnej części, „Quasi notturno” sur un thème popula¬ire. Andante, Młynarski zwraca się ku nokturnowej stylistyce. Jednak w odróżnieniu od II części I Koncertu, w tym przy¬padku rola orkiestry jest o wiele bardziej istotna. Z uwagi na widoczne rozczłonkowanie formalno-motywiczne całość może przywodzić na myśl krótki poemat symfoniczny. 
W części finałowej, mimo wyraźnie zarysowanego jej wirtuozowskiego profilu, nie brak epizodów, w których to orkiestra determinuje melodyczno-harmoniczny rozwój całej narracji. Koncert kończy efektowna coda, a jej patos jest idealną pointą, estetycznie korespondującą z wyrazem całej kompozycji. Autor: Dariusz Marciszyn (booklet CD/DUX)
Piotr Pławner - skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina pod dyrekcją Maestro Pawła Przytockiego

08 - Colors Of The Wind (Pocahontas)

Studio GRANTOR

Related tracks