بشنوید در صفحه ی تصنیف و آوازهای ایرانی -
آهنگ زهره 
داریوش رفیعی
آهنگ ساز :  مجید وفادار

یاد ازآن روزی که بودی زهره یار من
دور از چشم رقیبان در کنار من
حالیا خالیست جایت ای نگار من
در شام تار من آخر کجای زهره
یاد داری زهره آن روزی که در صحرا
دست اندر دست هم گردش کنان تنها
راه می رفتیم و در بین شقایقها
بود عالم ما را لطف و صفایی زهره
بود هنگام غروب و آن روز پر زیبا
ایستادیم از برای دیدنش آنجا
تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را
گفتیم و ما تنها بس رازهای زهره
چون یقین کردی که از عشقت گرفتارم
قهر گشتی و نمودی اینچنین خارم
خود نکردی فکر آخر نازنین یارم
من همچو تو دارم اخر خدایی زهره

تصنیف زیبای زهره-داریوش رفیعی

سپاس از آقایون فدوی و شیرخدایی که برای نشر این اثر مارا همراهی کردند

داریوش رفیعی/غبار Dariush Rafiee //GHOBAR

تصنیف در دستگاه ماهور با صدای پوران

زلف سرکجت - پوران

اگر برای بعضی خواننده ها بتوان "زیباترین" کار-ی در نظر گرفت و داریوش رفیعی , خواب و خیال یکی از بهترین هاست . 

نام آهنگ: خواب و خیال
نام آلبوم: زهره
خواننده: داریوش رفیعی (1337 - 1306 ه.ش)
آهنگساز: مجید وفادار
شاعر: محمود ثنایی (شهر آشوب)
سال تولید: 1334

خوابی بود و خیالی ما را روز وصال
رفت از یاد و تبه شد حال آن خواب و خیال
روزی دلکش و خرم بود فارغ خاطرم از غم بود
بر گل از دم فروردین، لرزان قطره شبنم بود
وه زان حسن و جمال ، وه زان حسن و جمال

جان را نشاط و مستی از روی تو بود
دل را امید هستی بر موی تو بود
ریزان ز شاخ سوسن‌ها گل‌ها بر سرما
لرزان ز عشق و بی‌تابی هر دم پیکر ما
ای کاش دامانت را از کف نمی‌دادم
چه شد آن وفا چه شد آن صفا ز چه از چشمت افتادم؟
چو گذشته‌ها به برم بیا که دهد غم بر بادم

خواهم بار دیگر با تو به صحرا رفتن
غم‌ها از دل بردن خوش به تماشا رفتن
ای رفته بیا تا نروم از دست
کین زخمه غم پاره دلم بشکست

داریوش رفیعی خواب و خیال - daryush rafiee - khabo khial

هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی

با چشم نمی‌بیند یا راه نمی‌داند
هر کو به وجود خود دارد ز تو پروایی

دیوانه عشقت را جایی نظر افتاده‌ست
کان جا نتواند رفت اندیشه دانایی

امید تو بیرون برد از دل همه امیدی
سودای تو خالی کرد از سر همه سودایی

زیبا ننماید سرو اندر نظر عقلش
آن کش نظری باشد با قامت زیبایی

گویند رفیقانم در عشق چه سر داری
گویم که سری دارم درباخته در پایی

زنهار نمی‌خواهم کز کشتن امانم ده
تا سیرترت بینم یک لحظه مدارایی

در پارس که تا بودست از ولوله آسوده‌ست
بیمست که برخیزد از حسن تو غوغایی

من دست نخواهم برد الا به سر زلفت
گر دسترسی باشد یک روز به یغمایی

گویند تمنایی از دوست بکن سعدی
جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی
--
گلهای تازه شماره ۶۰
سه‌تار: احمد عبادی
ضرب: جهانگیر ملک
ویولون: حبیب‌الله بدیعی
سنتور: منصور صارمی
گوینده: آذر پژوهش

آواز اصفهان - هر کس به تماشایی، رفتند به صحرایی

▨ نام شعر: خدا کند انگورها برسند
▨ شاعر: الیاس علوی
▨ با صدای: ئاگر گداری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
خدا كند انگورها برسند!
جهان مست شود
تلوتلو بخورند خیابان‌ها
به شانه‌ی هم بزنند
رییس‌جمهورها و گداها

مرزها مست شوند
و محمّدعلی بعد از ۱۷ سال مادرش را ببیند
و آمنه بعد از ۱۷ سال، {چین‌های پیشانی} كودكش را لمس كند.

خدا كند انگورها برسند!
آمودریا زیباترین پسرانش را بالا بیاورد
هندوكش دخترانش را آزاد كند.

برای لحظه‌ای
تفنگ‌ها یادشان برود دریدن را
كاردها یادشان برود بریدن را
قلم‌ها «آتش» را
«آتش‌بس» بنویسند.

خدا كند كوه‌ها به هم برسند
دریا چنگ بزند به آسمان،
ماهش را بدزدد
به میخانه‌ شوند پلنگ‌ها با آهوها.

خدا كند مستی به اشیاء سرایت كند
پنجره‌‌ها
دیوارها را بشكنند
و
تو
همچنانكه یارت را تنگ می‌بوسی
مرا نیز به یاد بیاوری.

محبوب من!
محبوب دور افتاده‌ی من!
با من بزن پیاله‌ای دیگر
به سلامتی باغ‌های سرشارِ {معلق} انگور
▨
الیاس علوی
ـــــــــــــــ
پی‌نوشت دوم: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

الیاس علوی | خدا کند انگورها برسند

أنا و القمر - فايزة أحمد

گفتمش:
ـ «شیرین‌ترین آواز چیست؟»

چشم غمگینش به‌رویم خیره ماند،
قطره‌قطره اشکش از مژگان چکید،
لرزه افتادش به گیسوی بلند،
زیر لب، غمناک خواند:
ـ «نالۀ زنجیرها بر دست من!»

گفتمش:
ـ «آنگه که از هم بگسلند . . .»

خندۀ تلخی به لب آورد و گفت:
ـ «آرزویی دلکش است، اما دریغ
بختِ شورم ره برین امید بست!
و آن طلایی زورق خورشید را
صخره‌های ساحل مغرب شکست! . . .»

من به‌خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می‌گریست.
گفتمش:
ـ «بنگر، درین دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی ست!»

سر به سوی آسمان برداشت، گفت:
ـ «چشم هر اختر چراغ زورقی‌ست، 
لیکن این شب نیز دریایی‌ست ژرف!
ای دریغا شبروان! کز نیمه‌راه
می‌کشد افسونِ شب در خوابشان . . .»

گفتمش:
ـ «فانوس ماه
می‌دهد از چشم بیداری نشان . . .»

گفت:
ـ «اما، در شبی این‌گونه گُنگ
هیچ آوایی نمی‌آید به‌گوش . . .»

گفتمش:
ـ «اما دل من می‌تپید.
گوش کُن اینک صدای پای دوست!»

گفت:
ـ «این افسوس! در این دام مرگ
باز صید تازه‌ای را می‌برند،
این صدای پای اوست . . .»

گریه‌ای افتاد در من بی‌امان.
در میان اشک‌ها، پرسیدمش:
ـ «خوش‌ترین لبخند چیست؟»

شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت،
جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند،
گفت:
ـ «لبخندی که عشق سربلند
وقت مُردن بر لبِ مردان نشاند!»
من زجا برخاستم، 
بوسیدمش.

تهران، 1334 
هوشنگ ابتهاج (هـ . الف. سایه)

شعر بوسه با صدای استاد هوشنگ ابتهاج

گفتم غم تـو دارم ، گفتا ؛ غمت سرآیـد گفتم که ماه من شو ، گفتا ؛ اگر بـرآیـد گفتم ز مهرورزان رسم وفـا بـیـامـوز گفتا ز خوبـرویان ایـن کار کـمـتــر آیـد گفتم که بـر خیـالت راه نـظر بـبـنـدم گفتا که شب‌رو ست او از راه دیـگر آیـد گفتم که بـوی زلفت گـمراه عالمم کـرد گفتا اگر بـدانی هم اوت رهـبـر آیــد گفتم خوشا هوا یی کزبـادصبح خیـزد گفتا خنـک نـسـیمی کز کوی دلبـر آیـد گفتم که نـوش لعلت ما را بـه آرزو کُشت گفتا ؛ تـو بـنـدگی کـن کـو بـنـده‌پـرور آیـد گفتم دل رحیمت کـی عزم صلح دارد ؟ گفتا مـگـوی بـا کس تـا وقت آن در آیـد گفتم زمان عشرت دیـدی که چون سر آمـد ؟ گفتا خمـوش حـافــظ کاین غصّه هم سر آیـد
حافظ

زویا ثابت  گفتم غمِ تو دارم

نرگس مست
 قمرالملوک وزیری/امیر جاهد

تا من آن نرگس مست تو دیدم
دین و دل دادم و مهرت خریدم
ترسم از آن که وفایت نبینم


نیم روز شنبه/31 فروردین 92
ح.د

نرگس مست - قمرالملوک وزیری

خواننده : غلامحسین بنان
پیانو: جواد معروفی
شعر: سعدی

داریوش رفیعی/غبار Dariush Rafiee //GHOBAR

Mirzareza.Rahimi