yıllık izinlerinde intihar eden memurlar

acılar okyanusumda boğuluyorum.

sarhoşum ve özgürüm kulaklarınıza verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür dilerim biraz içimi döktüm  

23 yaşımdan biraz not kulaklarınız için özür dilerim

Düşen yapraklar var sesinde.
Üstüne basıldığında çıtırdayan.
En kuytu köşelerde arıyorum seni.
Ama en çokta o korkunç mavi denizlerde.

Seni tutup derinlere çeken kabuslu suyum ben.
Ne kadar kaçarsan kaç yakalayacğım seni.
Kokunu takip edeceğim, sesindeki çıtırtıları dineyeceğim.
Ben her yeri ince ince ararken duyacaksın kulak tırmalayan kahkahalarımı.

İşte o zaman başlayacak içindeki titreme, avuçların terleyecek ve kalbin resmen yerinden çıkacak.
Bir komedi filminde intihar planlandım ben.
Arkama yaslandıkça yaslandım, kafamı yordukça yordum, düşündükçe düşündüm.
Kendimle küsüm ben, kanlı bıçaklıyım kendi kendimle.

Aynaya bakıp kin kusuyorum karşımdakine.
Boynundan yakalayıp nefessiz bırakasım geliyor.
Ellerim kıpkırmızı olana kadar yumruklayasım geliyor.
Sus diyorum, git diyorum, kaç kurtar kendini diyorum.
Dinlemiyor ki.

Kaldım yine öfke nöbetimle baş başa.
İçimdeki çiçekler bir bir çürüyor sanki.
Canımdan can gidiyor.
Ama içimdeki zehir katlanarak artıyor.

Bir tarafım nefret bir tarafım aşk.
Çok az kaldı ben hissediyorum, ruhum bedenimi terk edecek.
İçimde sönmeyen kor alev.
Dışımda dinmeyen sağnak yağmur.

Sabahtır akşamdır seçemez oldum.
Günler geceler geçti.
Mutsuz oldum, hasta oldum ama tek bir doktora gitmedim.
Banyo zeminine oturdum, dizlerimi karnıma çekebildiğim kadar çektim.

Kafamda sesler boş boş yankılandı.
Kalbim durdu.
Gözlerim kapandı.
Kulaklarım duymaz oldu.

Bir sigara yaktım berbat bir kahve içtim.
Gözlerimi kapaya kapaya eski boş sokaklarda gezdim.
Ellerim çatladı, saçlarım döküldü iyice çirkinleştim.
Beni kimse sevmesin istedim.

Ben bilmiyorum, sıkıştım kaldım.
Galiba kestim tüm ümidimi hayattan.
Ben hep uyursam geçer sandım.
Asla geçmedi.
Geçmeyecek.

Uyursam Geçer.

bilmiyorsunuz.

yağmura çok teşekkür ederim
bu gece yalnızca cesedime yağdıbana bir şey olursa diye korktum
seni birkaç saniye düşünürsem;
düşünürken üşürsem diye korktum
oturup siyah portakallar yedim
oturup korkunç kitaplar okudum
içimde bir sıkıntı gibi cinayet
içimde bir sığıntı gibi telaş
içimde felaket gibi bir merak
hislerimin uzağına düştüm, şimdi çok üzgünüm
şimdi çocukluğumun uzağına da düştüm
daha da düşersem diye korktum
seni birkaç saniye düşünürsem;
ay kıvrılırsa diye
kan kıvranırsa diye
can sıçrarsa ölürken bir yerlere,
daha da ölürsem diye korktum
seni birkaç saniye düşünürsem;
sessem, sersem bir heceysem eğer
seni bir kelime edersem diye korktum
seni kötü bir cümlede kullanırsam
adını söylerken takılırsam, yanlış telaffuz edersem
böyle bir günah işlersem
tanrı affeder diye korktumyağmura çok teşekkür ederim
bu gece yalnızca bu şiire yağdısağol aşkım
sağol kırık kolum, kesik bileğim, kırık yüzüm,
kesik geleceğim, kırık sonsuzluğumher şeye rağmen
yağmura bulanmış, güzel bir yazdı

bir daha bana benzeme angel

Bazen bir otobüs durağında, bazen sokaklarda, bazen de yemyeşil bir ormanda düşünürüm seni.
Renkli renkli bir deste çiçek seni hatıraltır bana.
Kararmış içimi aydınlatan zakkumsun sen.
Bazen korkunç krizler geçiriyorum.
Bazen korkunç tartışmalar yaşıyorum.
Boş sayfalara anlatıyorum derdimi.
Zaten başka kime anlatabilirim ki?
Ben senle bir masada 2 kişi olalım istedim, ama sen intiharla tanbıştırdın beni.
Hayretle baktım o 4 duvara, aynı sana baktığım gibi.
Seni istediğim o masada yarım kalan şarap var şimdi.
Aramadığım kişi, sormadığım yer kalmadı.
Oysaki zincirle bağlanmıştık birbirimize.
Zor da olsa kopardın her şeyi.
Ama sen, beni benle bıraktın, en büyük hatayı yaptın.
Sen bana zakkum çiçeğini verdin, intiharı bedenime aşıladın.
Ben şimdi ne yaparım hiç düşündün mü?
Sen hiç sıkılma, ben hep hallederim.
Ama saf beynim bu sefer kaldırabilecek mi bu acıyı.
Kalbim ve beynim kavga ediyor sanki, çünkü ben çıktım günyüzüne ve tüm acıyı yuttum içime.
Kara gecelere gömdüm kalbimi.
Ağrılardan başım çatladı, soğuk soğuk terledim.
Yüzlerce sayfa doldurdum kim bilir kaç tane defter eskittim. 
Resmen vücudumda dans etti kan.
Sen keyfine keyif katarken ben acı içinde geberdim.
Sen derin derin nefes alırken ben kendi kendime boğuldum.
Senin gülmekten yanakların acırken ben anksiyetemle savaştım.
Kalktıkça düştüm, düştükçe kalktım.
Ellerim parçalandı, dizlerim kanadı.
Sana derdimi anlatıyorum kulaklarını kapatıyorsun.
Yüzüme bakmıyorsuni nasıl kıvrandığımı görmüyorsun.
Neden böyle yapıyorsun?
Çok fazla kişiyle tanıştım beni yerden yere vurdular.
Ama hiçbiri bana attığın o boş bakış kadar canımı yakmadı.
O gözler benim gecelerime kabus oldu.
Sana tek bir şey vermek için onca yol geldim.
Papatyadan taç bile yaptım.
Ama sen bırak papatyayı zakkumu, sen benim içimdeki çocuğu kopardın.
Ben çok geç fark ettim senin renkli kalemlerle hazırlanmış küçük notları hak etmediğini.
İkimiz de biliyoruz ki mutlulupa layık değilsin.
Artık uyandım, bugün derin bir oh çekicem dedim.
İçtiğim su bal gibi olucak dedim.
Korkularım beni terk edicek dedim.
Ama yine aynı gün yine aynı sabah sıkıştım kaldım.
Sanki her ay sonbahar artık.
İçim dışım zehir gibi oldu.
Karnım artık başlı başına bir kelebek mezarlığı resmen.
Buraya kadarmış.
Terk et dünyayı, gökyüzünün karası zehir oldu sana.
Bir yudum su bulamaz olduk.
Gönlüme saplanan her bıçakta biraz daha öldüm.
Ben hep dilekler diledim gerçekleşmeyeceğini bile bile.
Bu bahtsız gezegenin azizliğine uğradım.
Tabi her şey mükemmel olmak zorunda değil.
Ama insan yine de bir beyaz gül istiyor.
Kalpler sessiz, durumlar kritik.
Özgür değilsin sen, ayakların nereye götürüyorsa oraya gidiyorsun.
Cevabını bilmediğim sorularla karşılaşıyorum.
Yıldızlar bana anlatsın diye havaya bakıyorum.
Bazen bu dünyayı ateşe veresim geliyo.
Beni bana geri versin diye yalvarasım geliyo.
Çok daraldım, çok gücendim, çok canım yandı.
Kaçamadım burdan bu histen.
İçimi kaplamış loş ışık, çok cezbedici geliyo.
Bulutların gözyaşları üzerime yağıyor.
Kalk gidelim.
Ben senle farklı gezegenler keşfetmeye de varım.
Sabahın köründe koyulacağım yola.
Bu evrende bana rahat yok artık.
Neşeli yanımı kaybettim, başka bir evrende tekrar kazanacağım.
Aşka değil sana inanmıştım, yıldızlara değil gözlerine bakmıştım.
Lütfen çıkma karşıma bir daha, ben dünyayı sen beni terk et.
Aramazıdaki ince ipi sen kopardın.
Şimdi gözlerini kapatman hiçbir şeyi değiştirmeyecek.
Bu yükün depil de bu dünyanın altında kaldım ben.
Değilmiş burası bana göre.
Deme bana " Tecrübe ettin, daha güçlü oldun. "
HAYIR.
BEN, ÇOCUKTUM.
Daha fazla güce değil, korunmaya ihtiyacım vardı.
Uykusuz ve ağrılı sızılı gidiyorum.
Kapadım kulaklarımı, duymayacağım bu dünyanın yalanlarını.
Her şeyimi, kalbimi ve ruhumu burda bırakıyorum.
Yıldızlara seyahat ediyorum.
Orada yenicen doğacağım.
Ve gökyüzü artık aydınlığa boğulacak.

Gökyüzü.

Ayakları çürümüş bir masanın altında saklanıyorum.
Üstüme yıkılmasın diye tanrıya yalvarıyorum.
Bu saatler en mutsuz zamanlarım benim.
Çünkü, çöpümdeki izmaritler neredeyse doldu taştı.

Benim ne amacım var ki?
Yüz binlerce insan, ne amaçları var ki?
Hepsi birbirinin kopyası, hepsi birbirine bakıyor, hepsi birbirinden çalıyor.
Günümüze kadar nasıl hayatta kaldılar, ben anlamıyorum, bilmiyorum, çok zor.

En rahat kalbe yaslamak istiyorum kendimi,
Yorgunluktan düşen vücudumu boşluğa bırakmak istiyorum.
Bazen ağızımı zor tutyorum.
Dudaklarımdan can yakıcı kelimeler dökülmesin diye çırpınıyorum.

Söylenen hep yalanken,
Duymamaya çalışırken,
Konuşmaya uğraşırken,
Gerçekliğimi kaybediyorum.

Ben burda mıyım?
Ben yaşıyor muyum?
Ben nefes alıyor muyum?
Ben çırpınıyor muyum?

Öleceğimi bile bile yürüyorum en karanlığa,
Bilmem kime, bilmem niye?
Bana yapılan o faşist darbe,
Tuzla buz, yerle bir etti beni.

Korkunç felaketlerden kaçan minik çocuklar,
Kendini kalkan yapan gururlu insanlar.
Ve kaostan beslenen küçük şeytanlar,
Kim burda yaşayabilir ki?

Sağa sola koşturuyorum,
Yüzlerce merdiven tırmanıyorum.
Ama yaşamaya yetişemiyorum,
Özür dilerim bu kadar geciktiğim için.

Daldım soğuk sisli bir gece yarısına,
Titreye titreye nefes alıyorum.
Aldığım her nefes ciğerime saplanıyor,
Ben bu yarayla ne yaparım bilmiyorum.

Ben artık kendimi görmiyim diye, 
Aynaları boyuyorum.
Yetmiyor gözlerimi bantlıyorum,
Ama kendimden kaçamıyorum.

Sıcacık evimde buz tutuyorum,
Güçsüz nefeslerle ısınmaya çalışıyorum.
Ben bulduğumda acıyı, hep en derinlere dalıyorum,
Ama bir daha asla daha yukarı çıkamıyorum.

Şimdi bu rüyadan uyanmak istiyorum,
Güneş doğsun ve kavursun beni.
Hayat bu kadar acımasızken,
Ben yine gözlerimi açmak istiyorum.

Aynaları Boyuyorum.

Gülüşlerim paramparça olduğunda,
Korkardım dağılmaktan.
Kendime önünde şövalyeler olan bir şato inşa ettim,
Ve bir zindana sığındım.

Yarın yokmuş gibi hayatta kalırdım orada.
Kulaklarımda, içimdeki çocuğun çığlıklarını dinledim.
Dökülen saçlarımı tek tek topladım,
Tuğladan duvarlara bir şeyler çizdim.

Kendime bir güvenli alan oluşturdum.
Ne kadar yalnız olursam o kadar güvende olurum dedim.
Hiçbir kuvvet bana zarar veremez diye düşündüm,
Ama, en fazla ne kadar yalnız kalabilirdim ki?

Resmen, toprak yağmura ben ufak bir mutluluğa muhtaç oldum.
Gündüz geceye karıştığında parmaklıklar arasından baktım,
Öyle sessizdi ki, öyle sakindi ki.
Beyninde fırtınalar kopan birisinin bırak burada yaşamayı, hayatta kalmsı bile mümkün değildi.

Baş ağrıları, yorgunluk, sinir krizleri ve anksiyete.
Bunlar benim en sadık yarim.
Herkes gider, ama bunlar beni asla bırakmaz.
Hem dostum, hem düşmanım.

Evet, artık yeter.
Buradan çıkma vakti.
Ayağa kalktım, alabildiğim kadar derin bir nefes aldım.
Cebimdeki eski püskü anahtarı çıkardım, ve dışarıya kocaman bir adım attım.

Üşüyen bedenimle, çıplak ayaklarımla sivri taşlara basa basa yürüdüm.
Gecenin karanlığında rüzgara aşık olan dev ağaçları dinledim.
Ben, seçemiyorum kendimi az önce yalnızlık için çırpınırken, şimdi sığınacak bir kapı arıyorum.
Bana bir yol lazım, cebimde bahane kalmadı.

Bir kelime delip geçer mi insanı?
Ya da bir anlamı var mı hayal kurmanın?
Tek bir an yeter mi bir gülümseme için?
Bir gecede kayar mı tüm yıldızlar mesela?

Kim inanacak bana ya da kim dinleyecek beni?
Kim bilecek aklımda dönüp duran cehennemi?
Ben birazdan parlayan kanatlarımı yakıcam,
Ve gecemi aydınlatıcam.

Yazdığım yazıları,
Okuduğum kitapları,
Geçtiğim yolları,
Ve kendimi unutuyorum.

Öldüresiye bir oyuna davet edildim,
Ve koşa koşa gittim.
Çok kötü düştüm, çok fena ağladım,
Kalkamadım, doğrulamadım, çırpınamadım.

Yaşadığım yer resmen tımarhaneyi anımsatıyor,
Her yerden çığlık sesleri geliyor.
Benim bacaklarım titredi tırnaklarım uzadı,
Göz altlarım mosmor oldu.

Her seferinde nasıl yaptıysam bu sefer de yapıcam.
Ben biliyorum ve sabrediyorum, çok yakında bulutların üstünde gezeceğim,
Eğer vazgeçmezsem, ki ben asla vazgeçmem,
Çok yakında, cehenneme hükmedeceğim.

Mutluluğa Muhtaç.

Bu sabah yoğun bir burun kanamasıyla uyandım.
Dudaklarıma doğru süzülen her damla kan çok hoşuma gidiyordu.
Aynaya baktığımda ilk defa kendimi bu kadar beğenmiştim.
Beyaz fayansa düşüp sıçrayan kanları izlemek, mutluluk vermişti.

İnanır mısın burası hep aynı cehennemdi.
Burası hep bu kadar korkunçtu.
Ben hep güneşli günleri mumla aradım.
Tutulamayacağını bile bile verilen sözler karanlığa boğuyor insanı.

Onlar attığımız çığlıkları duymaz.
Acı içinde kıvranışımızı görmez.
Düşene bir tekme daha.
Bir daha, sonra bir daha, bir daha, bir daha.

Göz yaşı dökmeye fırsatım olmadı benim.
Kalbim bir hızlandı bir yavaşladı.
İnsanlara kıskanarak, kendime utanarak baktım.
Kimse beni görmesin diye çeşit çeşit maske taktım.

Bu benim hikayem.
Kimse ilgilenmesin, kimse el uzatmasın.
Senelerdir aynı oksijeni soluyorum.
Ve insanların ne kadar korkunç canavarlar olduğunu biliyorum.

Ben yaşamayı bilmiyorum.
Bir damla huzur nedir bilmiyorum.
Sizin nasıl mutlu mutlu uyuduğunuzu bilmiyorum.
Hayatın masumlğunu anlatan papatyaların kokusunu bilmiyorum.

Bence çok soruyoruz, çok konuşuyoruz.
O kadar uğraşıyoruz ki bir şeylerle.
Papatya kokularını alamıyoruz resmen, hadi ama.
" Kuantum fiziğinin nasıl işlediğinin bir önemi yok, SADECE BÖYLE İŞLİYOR İŞTE. " 

Ama insan duramıyor yerinde.
Bir şeyleri merak edip duruyor, birisi ağlıyor acaba neden?
Birisi çok mutlu acaba neden?
Gerçi birisinin neden mutlu olduğunu sorgulamak ne kadar vahim bir durum farkında mısınız siz?

Dalgın, dargın, kızgın, gergin ve mutsuz.
Hepsi benim.
Bazen hastane koridorunda yere bakıyor gibi hissediyorum.
Bazen de yemyeşil bir ormanda kuşlarla sohbet ediyor gibi.

Dümdüz sakin bir yol bulup sabah akşam yürüdüm.
Derin derin nefes aldım, tatlı şirin çatılı evlere gülümsedim.
Cebimdeki tüm sigaraları avucumun içiyle parçaladım.
Ve kimseye hiçbir şeyin nedenini sormadım, neden sorayım ki?

Kabaran saçlarımla ve mosmor göz altlarıyla parlayan yıldızlara gülümsedim.
Yaprakları dökülen ağaçlar arasında, bir avuç yıldız tozu buldum.
Bazen bu şehir üzerime yıkılıcak gibi hissediyorum.
Sonra ne ben kalıcam, ne şiirler, ne de bir tutam yıldız.

Geçmişe paralel giden geleceğim,
Ansızın boğazımı sıkıyor sanki.
Bazen bir damla suya muhtacım,
Bazen de bir nehrin kıyısındayım.

İçine korku sinmiş küçük bir çocuk muyum?
Yoksa o çocuğun yatağının altındaki canavar mıyım?
Hayatınız elinizden kayıp giderken ona sımsıkı tutunmaya çalışmanın bir anlamı var mı?
El kadar akvaryumda boğulmaya çalışan balığın, çabasının bir anlamı var mı?

Güzel günler, derin bir oh çekmeler.
Bulutların üzerinde yaşamalar.
Hepsi, hepsi, hepsi yalan. Kendinize gelin.
Biz bir peri masalında değil, koskocaman bir cehennemde yaşıyoruz.

Aynaları Boyuyorum.

Nefes.

Related tracks