گر تیغ بارد
آهنگ و آواز: سیامک آقایی
شعر حافظ
اجرای زنده/ یادبود استاد پرویز مشکاتیان

Siamak Aghaei-gar tigh bArad ||| گر تیغ بارد/ آهنگ و آواز: سیامک آقایی

برداشتی از تصنیف قدیمی "نه قدرت" ساخته‌ی عارف قزوینی
http://www.mediafire.com/listen/amajcacslcjnzgg/Na_Ghodrat.mp3

Na Ghodrat

© Copyright Mani Naimi 

Album: Volume I جلد یک 
-----------------------------------------------------
بادبادک آهنین
Iron kite
موسیقی و کلام از مانی نعیمی
Lyrics & music: Mani Naimi
آواز: مانی نعیمی-فریده شالچی
 
نمی دانستم ، درد چیست،زجر، سوزش داغ آتش.
نمی دانستم ، مرگ چیست،باز ماندن تپش قلبم از چیست؟
یقین داشتم ، گرچه آسمان فرو ریزد
سقف کاه گلی ما نمی ریزد
می ماند،کنار ما
خدای ما!
 
تو گفتی نه!
چشمان خسته بشوی از خیال و خواب
تو گفتی با صدای بمب من
حقیقت را دریاب!
در یک نگاه...
بادبادک آهنین غول آسا
گذر کرد از بین ابرها
صدای رعد و خون و اشک در هم آمیخت
و من با خاک!
 
اما هنوز
چند لحظه ای
نفسی چند مرا باقی است
برای لمس درد و شنید ن صدای
ضجه های مادر!
گریه مکن...
مادر من
جان من حتی به یک بشکه نفت نمی ارزد
در آن دنیا دردی نیست و قدر من را می دانند.
 
در انتظار پاداش خویش
چشمان خسته آرام بستم.
در آخرت کودکان بی گنه را
در بهشت جایگاه است!
چنین گفتند به من
و چنین خواهد بود
یا لا اقل
بزرگان
چنین گویند!
 
بهار 1383
2004

Iron Kite - بادبادک آهنین

Circle Band
Album: My Enigma
Nothingness ( Hitch)
Based o Rumi's Poetry

Music, Guitar & Vocal : Shahab Baradaran
Music Producer : Reza Moghaddas
Back Vocal : Maryam Nosrati

Nothingness (Hitch)

(Collage Huward,Barahani,  Amir rework and collage)

"بخاطر تو که براهنی را دوست  داری"

نیامد
شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پی دیوانه ای که گیسوان بلوطش را به سحرگرم مرمر لمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم چو پوزه در شکم روزگار خویش دویدم دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهد شوم غریبی! زمانه صاحب سگ؛ من سگش
چو راندم از در خانه ز پشت بام وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده ها به رخانم زدم به خلوت پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چنان گدازه پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خواب تلخ بر آشفت خواب خسته و شیرین بچه های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیش دوست نه در حضور غریبه نه کنج خلوت خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

لوک هوارد 
رضا_براهنی


گوش میدادم هر ۲ راجدا جدا ,که به هم چسبیدند ، شما هم گوش بدید

نیامد

© Copyright Mani Naimi 

Album: Volume I جلد یک 
-----------------------------------------------------

حاضران در سایه
Those alive in shadow
موسیقی و کلام از مانی نعیمی
Lyrics & music: Mani Naimi


چه بگویم؟چگونه می توان فهمید و فهماند

که رفتن قسمتی بود ز بودن...ز ماندن؟!

که پایان مونتاژی است لازم

بر فیلمنامهء هستی!

داستانی بی دلیل

بی دلیل پایان و در میان

همه علت را جویش!

آغازی نا خواسته

پایانی نا خواسته

در میان،

صد هزاران خواهش!



که دیده است آنان که دیدند و جنگیدند و رفتند

آنان که صد سال بودند و لیک آنان نیز گذشتند؟

و آنان که چه پیش از موعود،

چه زود خاطره گشتند!

عاشقانی گمنام

پنهان در پس یاد و نشان

بزرگانی پُر نام .

حاضرانی پُر شور

در سایهء تاریخ

تاریخ ِ غایبانی پُر نور!



و همچون وزش باد و طوفان بر آب

چون پیچش آواز دوستان پیش از خواب.

یا چون کاروانی پُر بار

از پیش تر

تا بیش تر

بسیار

صدا در صدا

حلقه وار

می ماند

از سینه در سینه

به جا!

صدا می ماند

گره وار می سازد

در سکوت

داستان موازی..

صدا نمی میرد

زنجیروار می بافد

در سایه

تاریخ موازی را



زمستان 1387
(تقدیم به امیرعلی شربیانی)

حاضران در سایه Those alive in shadow

Mash up for Sahar
June 20th 

(Barahani,Howard) collage
تمرکز نشئه | لوک هوارد ,رضا براهنی

چقدر و چند ازين پرنده ها بغلت داري بپروازان همه را من آمده ام
آماده ام
از آسمان کاغذ خالي ميبارد آغشته کردي آغشته مرا به خون خود بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ هاي جهان نيستند و آسمان ميباراند روح تو را بر روي من
چقدر و چند ببينم و هيچ گاه سير نشوم
مي آمده اي انگار با غنچه ها از گوش هايت هر چه با چشم هايم تو را بخورم سير نميشوم
بسيرانم
بگو بپرانُنُدم و دور تو چرخانُنُدم و دامن هايت را به تکان بريزانم من ـ ميوه هايم را
که پيش مرگ تو باشم که بوي گردن آهو را بپيچانم به جانم که پيشِ پيش مرگ تو باشم
ب ي شکسته با الفِ قد تو ميرقصد حالا همه کلمه آن تو ميان من بالاي ما
چقدر و چند ازين چيزها بغلت داري چقدر و چند
به خودت او گفتي مرا به او در خيالش بغلتان که خوابش با خوابم آيد
حراميان رؤياهايم را بيدار کن که دروازه هاي زمان باز شده زن و زمان و زبان همسفر
و شهر را خبر نکن که جنونش بر سطح رنگ ميسايد جنون من نگراني است
مرا به روي انگشتت بچرخان بچرخانم بچرخانممان که هر دو بيماريم
به کجا که برگردي کجا آن کجاست کجاهم نيست
در نهاد زن و شاديِ او اوييدن
به گردن خود ببوسانم از کجاهايم به ساحل آمده ام حتي هنوز هم غرق طراوت نامت
يارم نباش، خودت باشم خودم باش خود پيش مرگ تو بودن
خبر کن موسيقي را که گرههاي انگشتانت به ماه گره خورده اند
که ناخنت هلال ماه شده چيزي نيست هلال و ماه در شب واحد بودي چيزي نيست
مرا به سود خود بتابان بچين، رسيده و نرسيده بچين و پنجره را باز کن
جهان به سود جهان است ببيندت حالا بچينم
برو به هوا، به هواي اين که من از پشت پا نگرانت شوم
و آمدي که بيايي بيا و چنگ وار منحني ام را بگير و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدُم به من بِدُم پهلوهايت را و شانه هايت را
بِوُزانم بتوفانم و برنگردانم و هيچم کن که هيچ نداندمان
و شهر را خبر نکن که اين که من گويم جنون نداند
و يادگارم کن به ديوارهاي هيچ و بنويسانم
و بگو ديوارها را به زير پاهايت دراز کنند
خود را به سوي آسمان مثل هميشه ها بدرازان کسي نداندمان, من آماده ام.

چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغلت داری

(Barahani,Richtrer,Nikravesh,Amir Rework&Mashup)

معشوقِ جان‌ به‌ بهار‌ آغشته‌ی منی که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند وَ
 مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَرَدَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دان‌ام مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
آواز من از سینه‌ام که برمی‌خیزد از چینه‌دان‌ام قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمان‌ام باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینَمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم‌، نمی بینَمَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی بینَمَم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ اواو تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورَد می‌گوید تو شیر بیشه‌ی بارانی ِمنی منی وَ می‌افتد
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی! هنگامه‌ی منی -که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانَمَم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خون‌ام را بلند می‌کنم به گلوگاه‌ام می‌خوانم خون‌ام را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام! تو شانه بزن!
پاهای تو چون فرق باز‌کرده از سر ِ زیبایی ِبه‌درون‌برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پای‌ات را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین! زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینَمَم
با وسعتِ نگاهِ بر‌گشته‌ی به درون، به‌درون‌برگشته، تا ته ببین! تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو!
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش می منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو! منی از هوش می و

رضا براهنی

!از هوش می‌

محمد صالح‌علا و بُمرانی | بندرِ تهران، از این طرف
|
کاری از حامد طاری
دانلود: https://t.me/haataarii/6
|
در "بندرِ تهران، از این طرف " محمد صالح‌علا شعری از خودش را روی موسیقی‌ای از مهرداد مهدی و آسو کُهزادی (که کمی تغییر داده شده) می‌خواند و در ادامه گروه بمرانی آهنگ "بندر تهران" را با شعری از سجاد افشاریان می‌خواند
|
جایی، یک دوست این داستان را نوشته بود:

شبی که فقط مختصری شب بود؛ در خانه «محمد صالح‌علاء» میهمان بودم. آقای صالح‌علاء ترانه جدیدشان را برایم خواند:

در جاده هراز | رودی پر از خروش | دشتی پر از علف
بر مرکبی سوار | گم کرده راه خویش | تنها و بی‌هدف 

دیدم کنار راه | جایی نوشته بود | تهران از این طرف 
یادت بهانه شد | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف 

دیدم پرنده‌ای‌ | وک می‌زند به برف | با کوه گفت‌وگو | با قله‌ها به حرف 
پر زد پرک‌پرک | با بال‌های سرد | از شمشک و دیزین | تا دره‌ی اوین 

یادت بهانه شد‌ | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف 
هر ساله نوبهار | در عالم خیال | رفتم سر قرار 

پایین لاله‌زار | میدان مولوی‌ | بالاتر از بهار 
یادت بهانه شد | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف» 

از او پرسیدم کی و در چه حالی این ترانه را نوشتی؟ گفت یک‌بار که از شمال به تهران می‌آمدم، عبارت «تهران از این طرف» را در جاده دیدم و یک‌باره ترانه الهام شد.

در شبی که خیلی شب بود، در هتل نشسته‌ام. به ترانه فکر می‌کنم. تهران فقط عبارت تهران نیست. هر جایی که تو را به خلق ِشعر و عشق بکشاند تهران است. از پنجره اتاق هتل، به زمین چمن فوتبال نگاه می‌کنم. تنها هستم.

به دیوارهای روشن نگاه می‌کنم. میز چوبی در اتاق می‌خواهد حرف بزند اما بغض کرده است. دو جفت دمپایی از بس خسته‌اند روی زمین خوابیده‌اند. رخت‌آویز به من خیره شده است. از پنجره باز، باد خنکی به صورتم می‌خورد. به کارگری فکر می‌کنم که این پنجره را سال‌ها پیش نصب کرده است. به کارگاه نجاری فکر می‌کنم که دیرزمانی، کارگرانش همین میز چوبی را مهیا کرده‌اند و لابد بعدش نشسته‌اند و استکان چای داغی خورده‌اند. 

حالا احساس می‌کنم همه اشیاء شعرند. همه اشیاء و نوشته‌های روی در و دیوار شعرند. حالا با یاد کارگرانی می‌خوابم که میز می‌ساختند؛ عرق می‌ریختند و غروب‌ها به نانوایی می‌رفتند. با نانی و میوه‌ای در دست، به خانه می‌رفتند تا لبخندی از زنان‌شان ببینند. همان لبخند، تمام خستگی‌ها را تمام می‌کرد. حالا لابد کارگران پیر شده‌اند. 

عرب‌ها معتقد بودند منبع شعر اجنه هستند. به نظرم منبع شعر اشیا هستند. میزها و صندلی‌ها و زمین چمن‌ها و دمپایی‌ها و دیوارها و شب‌ها و هتل‌ها کم‌کم ترانه می‌شوند، اگر لبخند گم بشود میزها و زمین چمن‌ها و صندلی‌ها در یک دم غایب می‌شوند. اشیاء و آدم بی‌عشق به راحتی گم می‌شوند که اگر گم بشوند با هزار آگهی پیدا نمی‌شوند.
آقای محمد صالح‌علاء! تهران از کدام طرف است؟ هرکسی، تهرانَش به یک طرف است. 
|
شعر کامل بندر تهران از سجاد افشاریان

در بندر دلگیر تهران به غروبــ هایِ بی تو نگاه می کنم 
به کشتی ها ، نفتــ کش ها ، زن ها و خیابان ها 
و مستیِ پنهان مردان بر روی عرشه هایِ گوشه گیری و انزوا 
موج تا لب آ لب میدان آزادی می آید و بر می گردد
و مرغان دریایی مهر آباد در پرواز 
کاش یکی شان سوارم کند
و بر بالِ خود آرام ، آرام مرا با خود ببرد به هر کجا که دلش خواستــ
بالا بالاترها از نفتــ کش میلاد
این حجمِ دلگیری بی تو خفه ام می کند 
وقتی به یاد می آورم لنگرگاه هایِ میدان آرژانتین و ترمینال جنوب را 
و جنوبـــ را 
و می روم از شهری که هر روزهِ شبــ
فرزندان مستــ بسیاری را به دنیا می آورد 
که پنهان می کنند 
عشق را و بوسه را در لابه لایِ شاتــ هایِ شیری ِ شان
این روزها تنها دلخوشی من این استــ 
که هنــوز بر این بندرِ دلگیر 
صدای آکاردئونی ها شنیده می شوند 
و خیال می کنم 
هستند هنوزها دخترانی که در خانه هاشان 
می چرخند وُ می رقصند وُ می رقصند وُ می رقصند
و ای کاش که تو یکی از آنها باشی 
در این بندرِ دلگیرِ تهــران ...
|

Haataari

محمد صالح‌ علا و بُمرانی | تهران از این طرف

رؤیای دلپذیر || دیوید گیلمور | ترجمه و صدای ارژنگ آقاجری
براساسِ تمِ اپرای بیزه
شعرِ آلیسون مویه

Ô Souvenir Charmant, by David Gilmour
on a theme of Georges Bizet's opera
Lyricist: Alison Moyet

Requiem For Your Eyes

رؤیای دلپذیر | Charmant Souvenir :: برگردان به فارسی

جشن چشمان تو شد اغاز

و سپس گلها

آنچنان وجد کنان خندیدند

که به منقار طلایی همه ی مرغان

خنده را از همه جا چیدند

پر زنان،رقص کنان کوچیدند

 

 

پرده خود را به کناری زد

در،درخشان شد و بگشاد،سپس

جشن چشمان تو شد آغاز

روح،چون باغ شفق،شعله کنان بشکفت

 

 

گام برداشتی از گام درون باغ

غنچه ها پرده دریدند زپرده،سرمست

وشکوفان گشتند

خارها حتی

ناگهان گل کردند

تا به چشمان تو گویند،سلام

رنگها گام تورا تهنیتی خواندند

 

 

جشن چشمان تو شد آغاز

چشمه اندام تو را در خود شست

دست سودی تو به گیسوی بلند بید

گیسوی سبز و بلند

واژگون از ته آب افشان شد

چشمه بالید به خود،رقصان شد

 

 

بازگشتی و به من گفتی:((مجنون!برویم؟))

 

 

 ((به کجا لیلی من؟))پرسیدم

((به کجا؟))پرسیدم

((به کجا؟آخر از این باغ کجا،لیلی من؟))

 

گام برداشتی دور شدی!

---------------------------
*چشم بگشادم و دیدم کس نیست

زیر یک بید سیاه خشک

در بیابانی تنها،با حرص

**خارها را چو گل میبوسم
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A M, [01.07.20 20:19]
ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار،
زیرا،
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
و آن مخمس زیبا را
– انگشت‌های ناب بلندت را –
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
من
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه‌ی خودم،
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی،
بر سفره‌های خالی کفترها،
بسیار بار، اما،
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا هست
Memke و اسم موزیک Moln
A M, [01.07.20 20:21]
به #براهنی و به روزهای سرد تابستان این سال شوم

به کجا لیلی من, به کجا ؟

A music enthusiast with Synesthesia!
Support https://www.paypal.com/paypalme/yaghma
من عاشق اینم که پای قطعه‌ها احساستون رو  کامنت میدید

چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغلت داری

Yaghma