1970'lere kadar ABD ve Batı'daki müttefikleri için Sovyetler Birliği ve Çin Halk Cumhuriyeti 'kötü adamlar'ı
temsil ediyordu. Moskova da, Pekin de aşağı yukarı aynı şeydi. Sovyetler Birliği etrafındaki çemberi
daraltmak isteyen ABD Başkanı Richard Nixon 1972'de Mao ile anlaştı. Sonrasında Çin küresel
ekonomik sisteme angaje edildi. ABD başta olmak üzere Batı'daki imalat Çin'e kaydı. 40 yıl içindeyse Çin
dünyanın ikinci büyük ekonomisi oldu.
ABD ve Çin ilişkisinin her aşamasında farklı hikâyeler anlatıldı. İlkin Çin, 'Kötü adamlar' listesinde ikinci
sıradaydı. Sonraki aşamada anlatılan hikâyeyse Çin'in Sovyetler kadar kötü olmadığıydı. Amerikan
kovboy filmlerini andırırcasına, “Wanted(Aranıyor)” afişlerinden Çin çıkarıldı. Batı'da Çin'i anlamaya
dönük yayınlarda da canlanma yaşandı. Örnek vermek gerekirse, 1970'lerde, Fransız diplomat ve
politikacı Alain Peyrefitte'in “Çin Uyanınca”, İtalyan yazar Maria Antonietta Macciocchi'ninse “Çin
Deyince” kitapları milyonlarca sattı.
Amerikan kapitalistleri ve finans kuruluşları Çin ile ilişkiden inanılmaz paralar kazandılar. Üretimin Çin'e
kaymasıysa Beyaz- Amerikan işçi sınıfının durumunu olumsuz etkiledi. Bu süreçte, Çin'den elde edilen
paranın bir kısmıysa 'yeni Çin' anlatılarını güçlendirmek amacıyla düşünce kuruluşlarına aktı. Bu
anlatıların özü, küresel ekonomik sisteme angaje edilmesinin Çin'i Batı değerleri lehine değiştireceğiydi.
ABD Kongresi bu anlatıları destekleyen yasal düzenlemeler yaptı. Amerikan medyası da Çin lehine
kamuoyu oluşturulmasında rol oynadı.
Bu süreçte imalat sektörünün büyümesinin Çin'in modernleşmesinde oynadığı 'büyüleyici' rolden övgüyle
söz ediliyordu. Yeni anlatıda Çin göz kamaştırıcı bir başarı hikâyesiydi. Çin artık küresel kapitalizmin
sermaye birikimi için vazgeçilmez ortak olarak görülüyordu. Çin'in kusuru, “endüstriyel kapitalizmin
küresel atölyesi” olarak kalmamasıydı. Çin kendisine biçilen rolün dışına çıkmaya başladığında kaşlar
çatıldı. Bu aşamada 'Çin anlatıları'nda daha çok 'Çin şüpheciliği' öne çıktı. Bu kez, “Galiba bu Çinliler pek
bizim düşündüğümüz gibi değiller” demeye başladılar. Sonrasındaki anlatılara göreyse Çin 'kuzu postuna
bürünmüş kurt' idi, zayıf düştüğü anda Amerika'yı yemek için pusuda bekliyordu. Bazı romanlardaysa,
ABD'ye çeşitli yollarla zarar veren Ruslar'ın, Kuzey Koreliler'in arkasından Çinliler çıkıyordu.
Tabii ki Çin'den nemalanmaya devam eden Amerikan şirketleri Çin ile düşmanca rekabetten yana
değiller. Küreselci liberaller de ABD-Çin işbirliğini savunan, “Çimerika” veya “G-2(ABD-Çin) başlıklı
görüşler ileri sürüyorlardı. Buna göre ABD ve Çin küresel sistemde eşit paydaşlar olarak söz sahibi
olmalıydılar. Gelinen noktada bu görüşleri savunanlar azınlıkta kalmış gibi görünüyorlar. Hatta bu
görüşleri savunan bazı yazarlar tutum değiştirmeyi tercih ettiler.
Yeni, baskın anlatılarda artık Çin, ABD için 'en kötü adam'. O kadar kötüdür ki eski Soğuk Savaş'ın kötü
adamı Sovyetler Birliği bile Çin'in yanında masum kalıyor. Sovyet ekonomisi ile Batı ekonomileri iç içe
geçmemiş olduğu için Moskova 'dışardaki düşman' idi. Yeni anlatılardaysa Çin küresel düzenin patronu
ABD'yi yerinden etmeye ahdetmiş 'içerdeki düşman'dır. Bu anlatılara göre Çin, küresel ekonominin tüm
alanlarına metastaz yapmıştır.

Abdullah Muradoğlu - Amerika’da ‘Çin korkusu’(2)

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Message Us: wewillpromoteyourtune@gmail.com