“-Hey gidi anasını sattığımının kasabası hey. Uzaktan bakıyoz gari. Karpuz marpuz derken düştük geldik çobanlığa.
-He ya sağdıç. Sinemacı olsak, film çeksek. Nihal bana varır mı?
-Sine-macı olduğun zaman Nihal’i ne yapcan arkadaş? Etrafında bir sürü artis olcak.
-Olsun. Nihal’in hali başka.”
Filmin böyle dediği yerdeyim. Kalbimin acısını başka şeylere yormanın demindeyim. Nihal’i herhangi bir artistle
karıştırma cüreti gösteren herkesin ağzını burnunu kırabilirmişim gibi geliyor. Sonsuz uzayıp giden yolda sonsuzluğun
neye benzediğini düşünerek dalıp dalıp gidiyorum.
Şarkının “denizi yarıp yola çık ey mektup / anlat ona hallerimi” dediği yerdeyim bir bakıma. Rüyalarıma sarkıtılan ipin
ucunu görememekten yapılı bir sıkıntının tam ortasında bir umut arıyorum.
Umut yok.
Umut yok çünkü Dosto’nun “umutsuzluk içindeydim, sana hakikati söylemeye cesaretim yoktu. Bu seni mutsuz
etmekten, kaygılandırmaktan, kızdırmaktan başka neye yarayacaktı ki hem?

İsmail Kılıçarslan - Sarı Konak’ta bir gündüz rüyasından

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.