Sanat iyi - kötü, güzel - çirkin, faydalı – faydasız, olumlu - olumsuz ayrımlarına
düşülmeksizin, en genel şekliyle nefsin tezahürlerinden olan hevâ ve heves ile
irtibatlandırıldığında, insan ve sanat meselesinin bu irtibatlandırmanın kendisinden değil,
hevâ ve heves kelimelerine yüklenen anlamlardan, bunların ruhsal ve toplumsal planda
sevk ve idaresinden diğer bir ifadeyle inançlar, kültürler, alışkanlıklar… esasında
terbiyesinden kaynaklandığı görülecektir.
Bunu güncel olanın içinden konuşmak yani kolay anlatmak ve anlaşılmasını sağlamak
tahtında, en sığ düzeyde şu sorunun içinden düşünmeyi teklif edebiliriz:
Günümüzde nefs ile hevâ ve heves dahil sanata ve edebiyata değen sair tezahürleri
harekete geçirmek için mi, yoksa salt insanı tanıma esasında verilen yoğun mesainin
sonucunda bir tür taşmaya ve dolayısıyla yaparak / yazarak konuşmaya maruz kalındığı
için mı sanatçı / yazar olunur?
Bu sorudaki her iki husus da son tahlilde yukarıda zikrettiğimiz terbiye tarzlarıyla ilgilidir.
Zira “al eline kalemi yaz başına geleni” sözüyle özetleyebileceğimiz ilk husus, herkesin
değerinin madde (para, mal ve mülk) ile ölçülmede eşitlendiği şu modern zamanda -yeni
bir kültürel tutum olarak- bu eşitlikte farklılaşmanın diğer bir söyleyişle sıradanlaşmayı
aşmanın bir yoluna işaret ederken, ikinci husus çok uzun vadede fayda sağlayan ve bu
nedenle pratik bir yarara acilen dönüştürülemediği için zihni bir konfor olmaktan –başında
kavak yelleri esmekten- öteye gitmeyen -talibi de son derece az- bir eğilimi ifade
etmektedir.
Sabah en erken kalkanın ressam, romancı, öykücü, şair oluşuna, heykel, tablo, kitap
enflasyonunun iktisadi enflasyonu sollayışına bizzat tanık olmamız nedeniyle ilk hususu
örneklendirmemiz gereksiz. “Efendim, fictional reality bağlamında kurgunun ve
kurmacanın karakterde neden olduğu kaçınılmaz dönüşümlerden doğan gerilim…” vb.
şeklindeki söyleyişlerde ağızı dolduran ama içerikte sadece yeni bir manasızlığı üreten
sözüm ona entelektüel salvoların, dijital kurgunun sonsuzluk hissi veren imkanları
karşısında saman alevi gibi sönüp gitmesi bile sanatın ve dolayısıyla edebiyatın
konuşulmasını tek başına zait hale getirmekte; insanın insanlık vasatını hayvanlığı
yönünde eksiltmek suretiyle yeni bir yazınsal tarz (ve edebi şöhret) elde edebileceklerini
sananların, yazımızın girişinde zikrettiğimiz ayrımsızlıkta ikinci şıkları zorlamaları da
ruhunu zaten teslim etmiş olan sanat ve edebiyatın tabutuna yeni bir çivi çakmaktan
ibaret bulunmaktadır.
Bu durumda bizim sanat ve nefs(in tezhürleri) ilişkisi planında insanı tanıma gayretinden
kaynaklanan zorunlu taşmayı konuşmamız gerekmektedir. Bunun için “Sanatın nedeni
hevâ ve hevestir” önermemize tekrar dönmemiz, hevâ ve hevesi yok etmeye çalışmanın
son tahlilde onlarda dizginsizleşmekle benzer bir sonucu üreteceğini bilmemiz; bu bilgi
sayesinde İslami vasatı gözeterek hevâ ve heves başta gelmek üzere sanata ilişen nefsî
güçlerin terbiyesine zihin yormamız gerekir.
Sanat ve edebiyatın ölümü konusundaki bugünkü mevcut uzlaşma gerçekte bu mefhum
ve amele değil Batılı normlardaki sanat ve edebiyatın ölümüne dairdir. Sanat ve edebiyat
insanın hakikatine bitişik olduğuna, insan bitmedikçe bunlar da bitmeyeceğine göre,
maalesef son üç yüz yılımızı işgal eden Batılı sanat ve edebiyatın ölümünden doğan
boşluğu yeniden ve layıkıyla doldurmak da Batılılara değil bizlere düşmektedir. Çünkü
bizler o ölüm selinin içinde değil, -zorunlu modernler olarak maruz bırakıldığımız onca
kültürel tahribe rağmen- dışındayız ve bu sele

ÖMER LEKESİZ - Dindarlık Ve Sanat

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.