موسیقی متن فیلم پل چوبی

تفنگ دسته نقره
به س ص
شعر: محلی
موسیقی: قلیچ خان

نوازندگان
کمانچه و قیچک آلتو: چکاد فشارکی
عود: محمد رضا پوستی
سنتور: کوروش شاهانی
تار: قلیچ خان
کنترباس: سینا کریمی
تمبک: خشایار شاهانی
خواننده: پروین ذوقی
صدا: ساسان بخششی
تصویرگر: سپیده زمانی
تاریخ ضبط: 97



میگن اسبت رفیق روز جنگه (2)
مو میگویُم ازو بهتر تفنگه
سوار بی‌تفنگ قدرت نداره (2)
سوار وقتی تفنگ داره سواره (2)

تفنگ دسته نقره‌م رو فروختم
برای یارم قبای ترمه دوختم
فرستادم برایش پس‌فرستاد
تفنگ دسته نقره‌م داد و بیداد‌ (4)
---
سوار بی‌تفنگ قدرت نداره (2)
سوار وقتی تفنگ داره سواره (2)

تفنگ دسته نقره‌م رو فروختم
برای یارم قبای ترمه دوختم
فرستادم برایش پس‌فرستاد
تفنگ دسته نقره‌م داد و بیداد‌ (8)

تفنگ دسته نقره tofang e dasteh noghreh

Single Track

WarPhonia

Resurgence

Night

Night - Amirhossein Allahdadi

Nashod Divoone Nabashim - Bonsan

اين همان پاييز است که هنوز دلت را می شکند!

بپرواز ! بپرواز! 

خورشيد به دل کوه می خزد، بالا می آيد ، 

و در هر گام می آسايد، 

جهان چرا از اينسان پژمرده؟

باد بر تارهای مرتعش خسته ترانه اش را می نوازد

اميد گريخت 

باد شکوه کنان در پی اش 

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند

بپرواز ! بپرواز!

آه ميوه درخت

می لرزی؟ فرو می افتی؟

چه رازی آموختت شب؟

که رگبار آهنين، 

گونه ها ، گونه های ارغوانيت را پوشيده؟

خاموشی؟ پاسخ نمی دهی ؟ پس کيست که همچنان سخن می گويد؟

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند! 

بپرواز! بپرواز! 

من هنوز زيبايم 

گل آفتابگردان چنين می گويد:

هم آدميان را دوست می دارم هم  آنان را دلداری می دهم

آنها هميشه نيازمند نگريستن به گلهايند

و خم شدن به سوی من 

آه! و شکستن من

آنگاه در ديدگانشان 

درخشش يادی 

زيباتر يادی از من  

من آنرا می نگرم، آنرا می نگرم و بدينسان می ميرم.

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند! 


نیچه، اکنون میان دو هیچ، پاییز،با صدای محسن حکیم معانی، کاری از کافه نیچه

کاوه یا اسکندر
مهدی اخوان ثالث

موجها خوابیده اند ، آرام و رام
طبل طوفان از نوا افتاده است
چشمه های شعله ور خشکیده اند
آبها از آسیاب افتاده است

در مزار آباد شهر بی تپش
وای جغدی هم نمی آید به گوش
دردمندان بی خروش و بی فغان
خشمناکان بی فغان و بی خروش

آهها در سینه ها گم کرده راه
مرغکان سرشان به زیر بالها
در سکوت جاودان مدفون شده است 
هر چه غوغا بود و قیل و قالها

آبها از آسیا افتاده است
دارها برچیده ، خونها شسته اند
جای رنج و خشم و عصیان بوته ها
پشکبنهای پلیدی رسته اند

مشتهای آسمان کوب قوی 
وا شده ست و گونه گون رسوا شده ست
یا نهان سیلی زنان یا آشکار
کاسه ی پست گداییها شده ست

خانه خالی بود و خوان بی آب و نان
و آنچه بود ، آش دهن سوزی نبود
این شب است ، آری ، شبی بس هولناک
لیک پشت تپه هم روزی نبود

باز ما ماندیم و شهر بی تپش 
و آنچه کفتار است و گرگ و روبه ست
گاه می گویم فغانی بر کشم 
باز میبینم صدایم کوته است

باز می بینم که پشت میله ها 
مادرم استاده ، با چشمان تر
ناله اش گم گشته در فریادها
گویدم گویی که من لالم ، تو کر

آخر انگشتی کند چون خامه ای 
دست دیگر را به سان نامه ای
گویدم بنویس و راحت شو به رمز
تو عجب دیوانه و خود کامه ای

من سری بالا زنم چون مکیان
از پس نوشیدن هر جرعه آب
مادرم جنباند از افسوس سر
هر چه از آن گوید ، این بیند جواب

گوید آخر ...پیرهاتان نیز ... هم
گویمش اما جوانان مانده اند
گویدم اینها دروغند و فریب
گویم آنها بس به گوشم خوانده ام

گوید اما خواهرت ، طفلت ، زنت...؟
من نهم دندان غفلت بر جگر
چشم هم اینجا دم از کوری زند
گوش کز حرف نخستین بود کر

گاه رفتن گویدم نومیدوار
وآخرین حرفش که : این جهل است و لج
قلعه ها شد فتح ، سقف آمد فرود
و آخرین حرفم ستون است و فرج

می شود چشمش پر از اشک و به خویش
می دهد امید دیدار مرا
من به اشکش خیره از این سوی و باز
دزد مسکین بُرده سیگار مرا

آبها از آسیا افتاده ، لیک 
باز ما ماندیم و خوان این و آن 
میهمان باده و افیون و بنگ 
از عطای دشمنان و دوستان 

آبها از آسیا افتاده ، لیک
باز ما ماندیم و عدل ایزدی 
وآنچه گویی گویدم هر شب زنم
باز هم مست و تهی دست آمدی؟

آن که در خونش طلا بود و شرف
شانه ای بالا تکاند و جام زد
چتر پولادین و نا پیدا به دست
رو به ساحلهای دیگر گام زد

در شگفت از این غبار بی سوار
خشمگین ، ما نا شریفان مانده ایم
آبها از آسیاافتاده ، لیک
باز ما با موج و توفان مانده ایم

هر که آمد بار خود را بست و رفت
ما همان بد بخت و خوار و بی نصیب
ز آن چه حاصل ، جز با دروغ و جز دروغ؟
زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟

باز می گویند : فردای دگر
صبر کن تا دیگری پیدا شود
کاوه ای پیدا نخواهد شد ، امید
کاشکی اسکندری پیدا شود

کاوه یا اسکندر | مهدی اخوان ثالث

غزل زمانه

نغمه در نغمه ی خون غلغله زد، تندر شد
شد زمین رنگ دگر، رنگ زمان دیگر شد
چشم هر اختر پوینده که در خون می گشت
برق خشمی زد و بر گرده ی شب خنجر شد
شب خودکامه که در بزم گزندش، گل خون
زیر رگبار جنون، جوش زد و پرپر شد
بوسه بر زخم پدر زد لب خونین پسر
آتش سینه ی گل، داغ دل مادر شد
روی شبگیر گران ماشه ی خورشید چکید
کوهی از آتش و خون موج زد و سنگر شد
آنکه چون غنچه ورق در ورق خون می بست
شعله زد در شفق خون، شرف خاور شد
آن دلاور که قفس با گل خون می آراست
لب آتشزنه آمد، سخن اش آذر شد
آتش سینه ی سوزان نوآراستگان
تاول تجربه آورد، تب باور شد
وه که آن دلبر دلباخته، آن فتنه ی سرخ
رهروان را ره شبگیر زد و رهبر شد
شاخه ی عشق که در باغ زمستان می سوخت
آتش قهقهه در گل زد و بارآور شد
عاقبت آتش هنگامه به میدان افکند
آنهمه خرمن خونشعله که خاکستر شد

غزل زمانه - سعید سلطانپور

Music,Vocal,Guitar,Harmonica:Abdi Behravanfar
Lyrics:Abdi Behravanfar, Mostafa Yavari
Bass:Navid Arbabian
Drums:Alibaghbar
Guitar:Masoud Fayazzade
آقا غضنفر
آقا غضنفر قبرت کجایه درخت چوبی رو موریانه خورده
وقتی تو اون با  رو ابرا ما این پایین روی خاک
وقتی تو زیر خاک وقتی تو رو ابرا حسرت رطب نداری واسه هیچکی تب نداری ناخونو بکش روشیشه ما اص  عصب نداریم رگامون همه بریده استخونمون پوکیده سهممون ازشب و بارون یه مشت وصدکشیده یه دعا هزارتا سوراخ یه دعا خواب خوش کاخ
ترانه:عبدی بهروانفر،مصطفی یاوری

02_Agha Ghazanfar   آقا غضنفر

برای قامت‌های شکسته

بر اساسِ قطعه‌ی «هوا ناگهان سرد می‌شود»؛ اثرِ اولافور آرنالس
و صدای اسماعیل بخشی و سعید سلطان‌پور
#آوخ

غزل زمانه - سعید سلطانپور

Amir Mohsen Mohamadi