 تهران ۸۸، دور دور بودم اما همه من اونجا نفس میکشید...

👌👌👏👏👏👏👏🌹🌹🌹🌹

This track belongs to 7 years ago, when I used to have a rock band in Iran witch called "Mad 
City"...The quality is not so good, but I was thinking to myself that this is a part of the under ground Iran rock music history and it's OK. Especially many old fans kept asking me to publish this song and finally I did it for them... Hope u enjoy guys... More is on the way...

" 86"    Hooman ajdari and MadCity band

قصیده‌ی کبوتران تاریک - لورکا و شاملو

اون شب که بارون اومد / یارم لب بوم اومد

رفتم لبش ببوسم / نازک بود و خون اومد

خونش چکید تو باغچه / یه دسته گل در اومد

رفتم گلش بچینم / پرپر شد و هوا رفت

رفتم پر پر بردارم / کفتر شد و رو بام رفت

رفتم کفتر بگیرم / ماهی شد و دریا رفت

رفتم ماهی بگیرم / آهو شد و صحرا رفت

رفتم آهو بگیرم / ستاره شد هوا رفت

Mohsen Namjoo - Baroon Umad | محسن نامجو - اون شب که بارون اومد

نگاهی به زندگی ابراهیم منصفی

ابراهیم منصفی ، شاعر ، خنیاگر ، نویسنده و هنرمند پرآوازه ی هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند.ابراهیم به قول خود زاده ی عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.

ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره ی متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد. او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی های ماه محرم تجربه کرده بود در این روزها جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی گذاشت تا آنجا که عطش سیری ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.”[۱] از سال ۱۳۴۷ بود که مجلات معتبری مانند خوشه و فردوسی نسبت به درج شعرهای آزاد او اقدام کردند.

حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال ها به کارگردانی حسن بنی هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه ی اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده ی آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است ، همچنان که در عرصه ی بازیگری موفقیت های چشمگیری را به دست می آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می داد. او که با موسیقی ملت های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند. منصفی در عرصه ی سرودن ترانه های بومی با اقبال به سمت ترانه هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد ، اجرای ساده و بی شیله پیله ی او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.

در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه ی جنوبی روی آوردند و زمینه ی ادامه ی این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.

منصفی زندگی سراسر پرفراز و نشیب داشته و بی گمان همین مساله در شعر او نیز تاثیر عمیقی به جای گذاشته است. او که در دوره ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده است به واسطه ی فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دهه ی پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری های فراوانی گذراند. درخشان ترین دوره برای خلق آثار قابل تامل منصفی مربوط به دهه ی چهل می شود که وی پس از آن دیگر نتوانست آن شعرهای درخشان را تکرار کند.

او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی پایانی کرد.

منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی اش پایان داد.

Ebrahim Monsefi-Yarom-neta-1

Download: t.me/arminebrahimi1

مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس
که نمی‌دونم باش چی‌کار کنم
قطعه‌های پلکانو دارم 
نمی‌تونم رو هم سوار کنم

مثِ کسی که نفت پیدا کرده
اما رو یه سیاره‌ی دیگه
یا شاعری که رازِ بودنو 
به یه زبانِ مُنقرض می‌گه

توو این هزارتووها جلو میرم
با چشمایی که خوااب می‌بینن
بدبختانه واقعیت‌ها رُ 
با پلکای کتااب می‌بینن

صاحبِ حجمی از خلاقیت 
ملبس به جین و بِلَک تی‌شرت
با یه ماگِ سَر پُر از کافئین 
در حلقه‌یِ گفت‌وگوهای چِرت

باورمو هر روز می‌سنجم
به افتضاحِ مُطلقِ هستی
به منطقِ لَنگِ لَقِ رفیق 
در تاکسیای جهلِ دربستی

توو بدنی که پوسیده می‌شه 
گُنجایشِ مشکوکِ چَن حدس‌ام
مالیخولیا وار خوشحالم 
از جمع‌و‌ضربِ حُسنِ هر نقص‌ام

ابهاممو ابراز می‌کنم 
به معنیِ موجودِ توو چیزا
به ایده‌آلیستیِ زنده‌بودن 
که منو سَر دُئونده تا حالا

به خیلی از بارونا بدبینم 
وقتی کسی لای کارتُن خوابه
چه نفعی توو تفسیر می‌شه دید؟
از این حقیقت که انتخابه

خودباوریمو سخت می‌فهمم 
که سُسته مثلِ یه صف توو سرما
توو این هزارتووها جلو میرم 
با بپر بپر کردنِ درجا

فکرای نو توی سرم دارم 
اما همه می‌خوان تکرار کنم
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس 
که کاش می‌شد ازش فرار کنم

***

The Not-so-Important Death of a Poet
With a thousand ideas in my mind,
 it's like a gold mine I don't know what to do with
I have the parts to build a stairway,
 and yet I'm helplessly trying

Like someone who has found oil in his land,
 but it's on another planet
Or a poet who writes about the secret behind life,
 but in an extinct language

I walk through the labyrinth,
 with these sleepy daydreaming eyes
Eyes that see the world through these illusionary lens

The owner of much wisdom and talent,
 dressed in jean and a black shirt
With a mug full of caffeine, 
surrounded with pointless conversations

I reconsider my beliefs day after day,
 in this absolute mess of a universe
All with the illogical nature of these friends,
 sitting in these god-forsaken cabs

In a body which is rotting away,
 I'm a man of peculiar suspicions 
I'm happy in a quite melancholic way; 
The result of all the wrong equations

I express all my ambiguities to the meaning of all things lonely
To the idealistic way of life,
 which has had me wrapped aroud its fingers

I'm too cynical about the rain,
 when there's someone sleeping out there in boxes
What good does interpretation do? 
from this truth that's our only choice

I hardly know how to have high self-esteem,
 something which is shakey in these cold street queues
I walk through these labyrinths, 
with idle jumps right where I'm standing

Thoughts swirl around in my head, 
but they all want me to repeat things over
My mind is like a gold mine,
 wished I had a way to escape

The Not-so-Important Death of a Poet - مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر

Lyrics, Music, Acoustic Guitar: Armin Ebrahimi
Bass Guitar: Hamed Sayyad

 تهران ۸۸
آخرای شبی سرده ولی
سینه‌ی تو کوره‌ی کشتیه
دستات نه دستش که تو جیبته
بگو این چه جور سرگذشتیه 

توو عکسی که ازش برات مونده
می‌فهمی کجا اشتباه رفتی 
تو ترسویی و پوسیده روحت
ولی به تختخواب ماه رفتی 

حالا تو این میدون می‌چرخی و
هر صورتی رُ اون می‌بینی
ابری توو آسمون نیست و اما
تو دنیا رُ بارون می‌بینی   

خیابونا همه خلوط شدن
اما تو جایی نمی‌خوای بری 
با اینکه اینجا شهرته اما
چشمات داد می‌زنن مسافری 

با دهانی که آه می‌کشی
یه روز می‌تونستی که بخونی
یه روز می‌تونستی که ببوسی
اونو که هیچیشو نمی‌دونی   

داری دنبال یه نفر می‌ری
اما اون کوچه رُ یادت میاد
آخرای شبی سرده و باز
یه چیزی در تو اتفاق افتاد

Tehran 09
Late at night and it's damn cold but
Your heart is like the ship's boiler
You're not holding hands with her, you got your hands in your pockets
Tell me, what kind of fate is this?

In a photo that's left of her,
you understand where you went wrong
You're a coward and you're soul has rotten,
but you slept on the moon's bed

Now you're walking around in this square,
and see her in everybody's face
There's no cloud in the sky,
but you see the whole world raining

The streets are all empty,
but you're not going anywhere
This is your hometown still your eyes scream that you're a stranger

With a mouth that only sighs now,
you could sing back in the day
You could kiss before,
kiss the one you didn't know anything about

You're still looking for someone,
but you remember that place and that street
Late at night and it's damn cold,
but something happened inside you

Armin Ebrahimi

Tehran 09 - تهران ۸۸

Lyrics, Music: Armin Ebrahimi
Bass Guitar: Hamed Sayyad

سوداهای گربه‌ی سیاه
توو یه پیاده‌رو، منتظرت بودم
یه حلبیِ زرد، ماهِ آسمون بود 
گفتم که می‌رسی، اما بارون گرفت
از هر جا به هر جا، دیگه راه‌بندون بود 

بارون بود و زیرِ، دکه‌ توو روزنامه
می‌دیدم زندگی تأسف‌آوره 
گفتم شاید با من معاشرت کنی
که این روزای سخت یه جوری بگذره  

جلوی ویترینا، توو بازتابِ خودم
به تصویرت توي آینه فک می‌کردم 
رفتم تا انقلاب، که سخت غمگین بود
گفتم می‌رسی و، بهتره برگردم 

فک کردم یه جمله، یا سکوتت حتی
طعمِ دهانمو، حرفامو، می‌سازه
گفتم می‌رسی و، به کافه‌ای می‌ریم
کافه‌های تهران اما تا دوازده بازه  

نیمه‌شب شد و من، منتظرت بودم
رو پله‌ای سنگی، اطرافِ جمهوری
گفته بودی کارات، از رو بدجنسی نیس
اما عادت کردی، یا حتی مجبوری  

سایه‌ها می‌رفتن، بر نئون‌های خیس
دور تا امنِ خونه، از ماشینِ پلیس 
بارون بند اومد و، گربه‌ای اونجا بود
سیاه، دمِ جَدول، در سوداهای لیس 

خواستم دیگه برم، همینجوری رفتم
خیابونی بلند، بلند مثِ خیال
نشد بهت بگم، بذار عاشقت شم 
یه سایه‌ی کش‌دار، بودم و چن سوال 

نزدیک صب بود و، منتظرت بودم
به ساعتم گفتم، چه کُند می‌گذره 
فک کردم این بازی، با کاموای حیرت
از عاشق شدنم، برات جالب‌تره

The Dreams of the Black Cat

On a sidewalk, I was waiting for you
The moon was a yellow tin can on the sky
I said to myself that you'll come, but it started to rain
It was a heavy traffic, all over 

It was raining while under a newsstand
I saw it in the headlines, that life is sad and unfortunate
I said to myself that you would come to my help, talking and walking with me
So these difficult days would pass, somehow better

In front of the shop windows, in my own reflection
I began to think about your face in the mirror
Walked to Enghelab, a sad place to be as usual
I said to myself that you'll come, and I better go back

I thought that a sentence, even your silence
Would change the taste in my mouth, would change my words
I said to myself that you'll come, and we'll go to a cafe
Tehran's cafés, all open till 12

It was midnight and I was waiting for you
On some stoney steps, near Jomhouri
You had said that what you do is not out of spite
But you have gotten used to it, or that it's something you just have to do

The shadows were passing, on the wet neon signs
Around the house, from the cop cars
It stopped raining, and I was feeling like
Like a black cat, dreaming of licking

I wanted to go, so I just went
Long never-ending streets just like fantasies and dreams
I couldn't tell you "let me love you"
I was a stretched shadow, with a few questions in mind

It was almost morning and I was waiting.
I told the clock how slow it moves
I thought this game, this woolen of surprises
Would be more interesting for you, than my love

The Dreams of the Black Cat - سوداهای گربه‌ی سیاه

اجرای محمدرضا فاریابی، خواننده‌ی گناوه‌ای در یادبود زنده‌یاد حسین جلال‌پور

بسکه رفتم پی دریا انتظارت مو نشسم لهوزم
چیش دوندم شروه خوندوم دل تکندم لهوزم

Tehran 09 - تهران ۸۸

Armin Ebrahimi

Recent comments

Pourandokht Pm

\Hanije\P\M

Related tracks