الهی در ابتدای دههٔ ۴۰، با حضور در محافل شعری و چاپ اشعاری در مجلهٔ جزوهٔ شعر، که اسماعیل نوری‌علاء در قطع دفتر مشق مدرسه درمی‌آورد و پیشتازترین صحنه شعر آن دوره بود، به تبیین فضاهای شعری خود دست یازید. تأثیر شعر الهی بر شاعران این جزوه، همان تأثیر غیرمحسوسی بود که ازرا پاوند بر جُنگ سوررئالیست‌ها داشت.
الهی به دلایل نامعلوم، پس از بازگشت از سفر، دایرهٔ رفاقت‌های گروهی و حضور در مجامع ادبی را ترک کرد. اما هرگز سایهٔ او از سر شاعران شعر دیگر و شعر حجم کم نشد. آن‌چنان که با ترجمه‌هایی که در تنهایی و به یاری همفکران خود می‌کرد، سایه‌ای بر شعر مدرن ایران انداخته که تأثیر آن انکارنشدنی است. او در ترجمه‌ها و بازسرایی‌های خود از کاوافی، اوسیپ ماندلشتام، آرتور رمبو، هانری میشو، هولدرلین، جیمز جویس، فراتز کافکا، گوستاو فلوبر، مارسل پروست و چند دگراندیش دیگر تلاش داشته تا راهی برای دیگری اندیشیدن در شعر فارسی باز کند. او از شاعران نحلهٔ «شعر موج نو» و «شعر دیگر» - مثل پرویز اسلامپور، بهرام اردبیلی، هوشنگ چالنگی، محمود شجاعی، فیروز ناجی، هوشنگ آزادی‌ور، ایرج کیانی، هوتن نجات و... بود. او «شعر حجم» را جریانی رادیکال و متأثر از «شعر دیگر» می‌داند که بیژن الهی سرچشمهٔ اصلی آن بوده‌است.
بیژن الهی سی سال بود که چهره‌اش را از نسل من دریغ کرده‌است، اما دائماً در متونی از این نسل، چهره‌ای از او را می‌یابیم. نخستین شعرش را در مجله طرفه و برخی از ترجمه‌هایش را در مجلهٔ اندیشه و هنر منتشر کرد.
بیژن الهی مدتی همسر غزاله علیزاده، نویسنده، و مدتی همسر ژاله کاظمی بود. به گفتهٔ اسماعیل خویی، «بیژن الهی و غزاله علیزاده در مدتی که با هم زندگی کردند، از یکدیگر بسیار آموختند.»
او در عصر سه‌شنبه ۱۰ آذر ۱۳۸۹ در ۶۵ سالگی در تهران بر اثر عارضه قلبی درگذشت

شعر بلند شقاقلوس از بیژن الهی با صدای فرزاد حسنی

تلفن‌های راه دور، دیالوگ‌های راه دور، دوستی‌های راه دور و کلا همه‌ی راه دورها
شماره‌ی هشت
موسیقی :
لما بدی یتثنی - لینا شمامیان

از راه دور - 8

یار و دیار         آهنگساز و نوازنده پیانو:رشید لاهیجی      کمانچه:نیما حسین زاده

m not going to try and explain this piece,all i need to say is it is deeply personel to my son,

Goodbye too childhood,nicks theme 2015

بایکالر پروژه‌ای تجربی از دل شمال هست که در سبک‌هایی مثل ایندی فولک و پست اینداستریال مشغول به فعالیت هستن.بچه‌های گروه کار جدیدشون رو در اختیار ما گذاشتن تا به صورت اختصاصی از اورسی به گوش شما برسه.
این آهنگ بر اساس افسانه‌ای اسکاتلندی ساخته شده که داستانی عاشقانه و غمگین رو روایت می‌کنه. روح اشخاصی که غرق شده‌اند بعد از مدتی تبدیل به موجوداتی به اسم سِلکی میشه که درون آب به شکل فوک زندگی می‌کنند و وقتی از آب خارج میشن تبدیل به زنان یا مردانی بسیار زیبا و افسونگر میشن. سِلکی بعد از نا امید شدن براى پیدا کردن جفت خودش برای همیشه به دریا برمی‌گرده.


Bicolor - As A Selkie

اينجا
    پرندگان نمي خوانند
    صخره ها خاموشند
    و يونان نيز
    !لب فروبسته 
    
با تمامي مردگان خويش 
    بر فرسنگ هاي خاموشي 
    در كار تيز كردن پنجه هاي خويش است 
    چرا كه، يكه و تنها به خود نويد داده 
    آزادي را.

میعاد / یانیس ریتسوس "ترانه های میهن تلخ" ترجمه و صدای شاملو

"Blossom" in Avaz-e Dashti
By: Soroush Dabiri
Performed in University of Waterloo
March 2018

Blossom

۴/رود

اگر چیزی بنوازم/نواختم، تمامش از همان‌موقع است، می‌دانم صدایی به نت‌هایم اضافه نشد، و هرچه هست ته‌مانده همان‌موقع‌ها است.

تا پیدا شوند شاید، تمام تارها

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

Aghazi Digar

Tension

Tension | تنش

Kamancheh player & Naration : Sina Alam
Arranger: Afshin Mohseni
Summer 2020

Midnight

نشر شنیداری آواک
avocedition@gmail.com

از راه دور - 8

Avoc آواک