"กรรมฐานอะไรที่เหมาะกับเรา
ควรจะดูกายหรือดูจิตเป็นหลักไว้ 
ถ้าเราเป็นพวกตัณหาจริต พวกรักสุข รักสบาย 
รักสวยรักงามอะไรอย่างนี้ ไปดูกายไว้ 
ถ้าพวกเจ้าความคิด เจ้าความเห็น 
พวกทิฏฐิจริตไปดูจิตไว้เป็นหลักเลย 
สังเกตตัวเอง ปัญหาอยู่ตรงนี้ทุกคนเป็นจริตผสม 
มีทั้งตัณหาจริตและทิฏฐิจริต ที่จะแบ่งแยกเพียวๆ เลยไม่เคยเจอ 
เพราะทุกคนมีทั้งตัณหาและทิฏฐิ ดูเอาตัวไหนเด่น 
บางคนเจ้าความคิดเจ้าความเห็นมาก พวกนี้ทิฏฐิเด่น 
บางคนติดสุขติดสบายแล้วก็เจ้าความคิดเจ้าความเห็นด้วย 
แต่ระหว่างเอาความสุขความสบายกับเอาความรอบรู้อะไร 
สนใจความสุขความสบายมากกว่า พวกนี้ไปดูกายเลย

อย่างครูบาอาจารย์รุ่นก่อนท่านเป็นชาวไร่ชาวนา 
ชาวไร่ชาวนาชีวิตลำบากมาก เหน็ดเหนื่อย ทำนาลำบาก 
ฝนตกไม่ได้นอนเล่นหรอก ฝนตกก็ไปไถนา 
ฝนยังไม่ตกตลอดปี ต้องเอาวัวเอาควายไปเลี้ยง 
ทำอย่างไรจะหาหญ้าหาข้าวหาน้ำอะไรมาให้มันกินได้ 
ถึงเวลาก็ไปไถนา ไถนาแล้วก็ไปหว่านข้าว 
ไปดูน้ำมากไปหรือน้ำน้อยไป 
ดูต้นข้าวมีเพลี้ยมีปูนามีหนูนามาอาละวาดอะไรอย่างนี้ 
จะต้องต่อสู้ ถึงได้เวลาเกี่ยวข้าวไปเกี่ยวข้าว คัน 
ใบข้าวเขาคม ทั้งคม ทั้งคัน ชีวิตลำบาก 
ฉะนั้นสิ่งที่คนรุ่นโน้นท่านสนใจ 
ทำอย่างไรชีวิตจะได้สบายกว่านี้เสียที 
อยากมีความสุขอย่างคนอื่นเขาบ้าง 
ท่านมุ่งมาที่ความสุขไม่ใช่คนคิดมาก คนคิดมากมันคนรุ่นเรา 

คนรุ่นโน้นท่านเป็นชาวไร่ชาวนาไม่ได้คิดมากหรอก 
คิดแค่ว่าจะหาอยู่หากินไปวันๆ หนึ่ง ให้รอดไปแต่ละวัน 
แต่ละปีอะไรอย่างนี้ก็ดูเท่านั้นล่ะ 
ฉะนั้นสิ่งที่ปรารถนาคือความสุขความสบาย 
พอจะมาทำสมาธิจิตมีความสุขความสบาย ชอบสิ 
อยากได้ความสุขความสบาย มานั่งสมาธิแล้วสุขสบาย 
อยู่กับโลกข้างนอกมันทุกข์จะตายอยู่แล้ว 
เหนื่อยสายตัวจะขาด เพราะฉะนั้นท่านก็เลยนั่งสมาธิกันเก่ง 
ชอบในความสุขความสบาย พอออกจากสมาธิมาดูจิตไม่ได้ 
จิตมันจะเฉยๆ ท่านดูกาย มันเหมาะกับท่านอยู่แล้ว 

หลวงปู่ดูลย์ท่านเคยบอกกับหลวงพ่อว่า 'ต่อไปการดูจิตจะรุ่งเรืองในเมือง' ท่านย้ำในเมือง 
เพียงแต่ทุกวันนี้ชนบทมันแทบไม่มีแล้ว 
บ้านนอกก็กลายเป็นเมืองไปหมดแล้ว เป็นสังคมเมือง 
สังคมชนบทหาอยู่หากินเลี้ยงตัวเองได้ 
สังคมเมืองไม่มีเงินเสียอย่างเดียวอยู่ไม่ได้เลย 
ทุกอย่างซื้อหมดเลย ทุกวันนี้สังคมมันเป็นอย่างนี้ 
กระทั่งบ้านนอกต่างจังหวัดก็คือสังคมเมือง 
สังคมเมืองในพื้นที่ที่เคยเป็นชนบท 
ในสังคมเมืองคนต้องใช้ความคิดเยอะ 
เหน็ดเหนื่อยมากในการคิดแต่ละวันๆ 
ฉะนั้นกรรมฐานที่เหมาะจะไปนั่งเข้าฌาน มันเข้าไม่ค่อยได้ 

เราก็ต้องนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า 
ท่านสอนคนที่ไม่ได้ฌานมาก่อน 
คือเรื่องจิตตานุปัสสนากับธัมมานุปัสสนา 
จิตตานุปัสสนาเป็นของง่าย 
จิตมีราคะก็รู้ จิตไม่มีราคะก็รู้ จิตมีโทสะก็รู้ จิตไม่มีโทสะก็รู้ 
จิตหลงก็รู้ จิตไม่หลงก็รู้ จิตฟุ้งซ่านก็รู้ จิตหดหู่ก็รู้ 
ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย ฝึกไปเรื่อยๆๆ 
แล้วพอมันเหนื่อยขึ้นมาเราช่วยมันก็ทำสมาธิไป 
พุทโธๆๆ ไปก็ได้ ถ้าเราไม่ทำสมาธิจิตจะพลิกไปทำสมาธิเอง 
ดูจิตอยู่พอจิตมันต้องการพัก มันพลิกไปหาสมาธิเองเลย 
มันไปติดอยู่ในความว่างนั่นล่ะ มันจะหนีไปหาสมาธิแล้ว 

ฉะนั้นเราใช้ความสังเกต ตอนนี้ควรทำสมถะก็ทำ 
ตอนนี้ควรทำวิปัสสนาก็ทำ สังเกตไป 
กรรมฐานอะไรมีประโยชน์ อันไหนเหมาะกับเรา 
ของที่มีประโยชน์ทุกอย่างที่พระพุทธเจ้าสอนมีประโยชน์หมด 
แต่อันไหนเหมาะกับเรา บางอย่างเหมาะกับเรา 
บางอย่างไม่ได้เหมาะกับเรา เหมาะกับคนอื่น 
แล้วตอนที่เราเอามาลงมือทำ เราก็ต้องมีชั้นเชิงในการทำ 
ตอนนี้ควรจะเดินปัญญา ตอนนี้ควรจะทำความสงบต้องรู้ 
สังเกตตัวเองไปอย่างนี้เรื่อยๆ 
แล้วต่อไปกำลังของศีล สมาธิ ปัญญาแก่กล้าขึ้น 
อริยมรรคก็จะเกิดขึ้น 
ดูทางกายก็เกิดมรรคผล ดูทางจิตก็เกิดมรรคผลได้" 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
21 สิงหาคม 2564

CD 91

กรรมฐานที่เหมาะกับตัวเอง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ส.ค. 2564

“โลกนี้ไม่สมบูรณ์หรอกมีทุกข์ตลอดเวลา 
โลกก็สอนธรรมะเรา สอนให้เราเห็น 
เราต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่พอใจ 
ต้องประสบกับสิ่งที่ไม่รักที่ไม่พอใจ 
ร่างกายเราเองก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย 
จิตใจเราเองเที่ยวหาความสุขมา ความสุขก็ไม่ยั่งยืน 
เกลียดความทุกข์ไล่มันก็ไม่ได้ 

พอเราเข้าใจ เรียกว่าเราเข้าใจความจริง 
การเข้าใจความจริงก็คือเข้าใจธรรมะ 
ธรรมะก็คือตัวสัจธรรมตัวความจริงนั่นล่ะ 
ความจริงในทางโลกกับความจริงในทางธรรม 
ก็เป็นความจริงเรียกโลกิยธรรมกับโลกุตตรธรรม 
ถ้าเราเข้าใจความจริงของโลก 
เราก็อยู่กับโลกอย่างมีความสุข 
ถ้าเราเข้าใจความจริงในโลกุตตระ 
เรามีความสุขที่ไม่อิงอาศัยคนอื่น ไม่อิงอาศัยสิ่งอื่น 
ความสุขตัวนี้ยั่งยืน ในขณะที่ความสุขในโลกนั้นไม่ยั่งยืน 

ฉะนั้นเราทิ้งของซึ่งไม่สำคัญ 
แค่อาศัยอยู่ พออยู่พอกิน พอเลี้ยงชีวิต 
ไม่มีภาระกับสังคมกับอะไรอย่างนี้ แค่นี้พอใจอยู่ได้แล้ว 
ในทางจิตใจก็พัฒนาของตัวเองไป 
ในทางโลกรู้จักพอ ส่วนที่เกินพอก็เจือจานคนอื่น 
ในทางธรรมภาวนาจนมันพอ 
มันพอจริงๆ นะ ภาวนาถึงจุดหนึ่งมันพอ 
ตอนนี้ยังไม่พอก็ภาวนาต่อ"


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
28 สิงหาคม 2564

ความจริงทางโลกกับความจริงทางธรรม  :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 ส.ค. 2564

การปฏิบัติธรรมคือการลงทุนให้กับชีวิตตัวเอง 
อยู่กับโลกเราก็ลงทุนทำมาหากิน ทำธุรกิจ 
หวังว่าจะมีอยู่มีกิน จะมีความสุข 
แต่ความสุขในโลกมันไม่ยั่งยืน 
อย่างพวกเราหาทรัพย์สมบัติหาอะไรไว้มากมาย 
ในเวลาไม่กี่สิบปีมันก็ต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไป 
ชีวิตของคนเรามันเหมือนฝัน เหมือนเราหลับเราฝันอยู่ 
เมื่อตื่นขึ้นมาทุกอย่างในความฝันมันก็หายไปหมด 

ธรรมะนี้ให้ประโยชน์ ให้ความสุขกับเรามากที่สุด 
เป็นความยั่งยืนในชีวิตเรา 
ถ้าเราลงมือปฏิบัติแล้วอยู่กับเราตลอดชีวิต 
ตายไปไปเกิดอีกเราก็ภาวนาง่าย 
มันจะไม่ยากเท่ากับหัดตอนแรก 
การภาวนาเราสะสมไว้ 
ชาตินี้บางคนรู้สึกยากหน่อย 
แต่ถ้าเคยปฏิบัติมาชาติต่อๆ ไปมันง่าย 
บางคนชาตินี้ทำง่าย เพราะในอดีตเคยปฏิบัติมาแล้ว 
เคยลำบากมาแล้ว ของฟรีไม่มี ของบังเอิญไม่มี 
มีแต่ว่าเราต้องทำ อันนี้คือกฎแห่งกรรม 
พอเราลงมือทำลงมือปฏิบัติ 
ทำทาน รักษาศีล ฝึกสมาธิ เจริญปัญญา
ให้เห็นความจริงของรูปนามกายใจ 
แล้วจะเข้าใจความจริงของทุกสิ่งทุกอย่างด้วย 
เมื่อเราเข้าใจความจริงของกาย เราจะไม่ทุกข์เพราะกาย 
ถ้าเราเข้าใจความจริงของจิตใจ เราจะไม่ทุกข์เพราะจิตใจอีกต่อไป 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
27 สิงหาคม 2564

การปฏิบัติธรรมคือการลงทุนกับชีวิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 ส.ค. 2564

ในโลกไม่มีบ้านที่แท้จริง 
ถ้าเราภาวนาเราจะเห็น 
บ้านที่แท้จริงของเราคือพระนิพพาน 
ถ้านอกนั้นยังเป็นที่ที่ไม่แน่นอน ไม่ยั่งยืน ต้องหมุนเวียนอยู่ 
ใจที่มันไม่หลงโลกมันเตือนตัวเอง บ้านนี้ก็ชั่วคราว 
คนที่เราอยู่ด้วยรอบๆ ตัวเราก็อยู่กันชั่วคราว 
จะรักหรือจะเกลียดก็อยู่ชั่วคราว 
อะไรๆ ในโลกเห็นมันเป็นของชั่วคราวทั้งหมดเลย 
ทั้งวัตถุสิ่งของทั้งผู้คน สุดท้ายกระทั่งร่างกาย 
สติปัญญามันสอดส่องลงมาในร่างกาย 
ร่างกายเป็นบ้านของจิต บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านชั่วคราว

(2)
ร่างกายก็เป็นบ้านที่อาศัยของจิตใจ 
ฉะนั้นตัวเจ้าของบ้านที่แท้จริง ก็คือตัวจิตใจนั่นเอง 
ต้องค่อยๆ ฝึกจิตใจให้มันค่อยฉลาดๆ ขึ้น 
มันค่อยคลายความยึดถือ 
ทีแรกมันก็คลายของที่อยู่ห่างก่อน มันคลายความยึดถือง่าย 
ของที่มาถึงตัวเราเองมันคลายยาก 
ต้องอาศัยสติอาศัยปัญญามาก

ค่อยภาวนาจะเห็นเหมือนเรามีบ้านที่ซ้อนๆๆ กันไป
จากไกลเข้ามาสู่ใกล้ จากหยาบมาสู่ความละเอียด 
บ้านที่ละเอียดก็คือตัวเจตสิกธรรมทั้งหลาย เป็นที่อาศัยอยู่ของจิต 
เราภาวนาต่อไปเราก็จะเห็นความสุขก็พึ่งไม่ได้ 
ความทุกข์ก็ห้ามมันไม่ได้ 
ความดีก็พึ่งไม่ได้ ความดีเราจะรักษาไว้ก็ไม่ได้ 
ความชั่วเราก็พึ่งมันไม่ได้ จะรักษามันไว้หรือจะปฏิเสธมันก็ทำไม่ได้ 
สติปัญญามันเห็นไตรลักษณ์ 
เห็นบ้านอันนี้ที่เป็นนามธรรมมันก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์
เหมือนกับรูปธรรมทั้งหลาย เหมือนกับโลกข้างนอกทั้งหลาย 
ฉะนั้นการเห็นไตรลักษณ์นี้จะทำให้เราเข้าใจ 
แล้วเราก็ค่อยๆ วาง 
วางจากสิ่งที่หยาบไปสู่การวางอย่างละเอียด 
แล้วสิ่งที่ละเอียดที่สุดคือตัวจิตผู้รู้ ตัวจิตผู้รู้นั้นละเอียดที่สุดเลย 
ฉะนั้นถ้าเราเห็นจิตผู้รู้เป็นไตรลักษณ์ เราก็จะวางจิตผู้รู้ลงไป 
คราวนี้เราจะไม่เอาขันธ์ 5 มาเป็นบ้านของเราอีกต่อไปแล้ว


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
4 กันยายน 2564

บ้านที่แท้จริง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 ก.ย. 2564

The path is one,  the path is set,
Clear and present, the Kiss of Death!

Kiss Of Death Surf

อยู่ให้เป็นแล้วเย็นสบาย :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 ก.ย. 2564

The Last Wave

Last Earth

Did (Didn't) you see the red light？

basic fingerpicking flow with a twist, added flute synth last half

raketiki

https://lokorecords.bandcamp.com/album/those-who-know

Mongoose's Blues - Those Who Know -  Mick Harris Tribute

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

อยู่ให้เป็นแล้วเย็นสบาย :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 ก.ย. 2564

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช