ถ้าเราแทรกการปฏิบัติเข้าไปในการดำรงชีวิตได้ 
การภาวนาของเราเยอะแยะเลยวันๆ หนึ่ง 
คำว่าไม่มีเวลาภาวนาจะไม่มีหรอก 
หลวงปู่ดูลย์ท่านเคยบอก 
“ถ้ามีเวลาหายใจ ก็มีเวลาปฏิบัติ” 
ถ้าไม่ได้หายใจแล้ว  ตายไปแล้วก็ไม่ได้ปฏิบัติ 
ที่บอกว่าไม่มีเวลาปฏิบัตินั่นมันข้ออ้าง 
ถ้าเรารวมการปฏิบัติเข้ากับการใช้ชีวิตจริงได้ 
เรามีเวลาตลอดเลย 

ตั้งแต่ตื่นนอนภาวนาไปเรื่อย 
จนกลับมาบ้าน นั่งสมาธิ เดินจงกรม 
อย่าเอาแต่หลงโลก 
ถึงเวลานอนก็นอนอยู่ในสมาธิ 
หายใจเข้าพุธ หายใจออกโธอะไรก็ได้ 
ดูร่างกายมันนอน ดูร่างกายมันหายใจ 
ใจเราเป็นคนดูสบายๆ ไปเรื่อยๆ 
ฝึกตัวเองทุกวันๆ จนมันชำนิชำนาญ 
สติเมื่อชำนาญอัตโนมัติ สมาธิก็ชำนาญ 
จะใช้สมาธิเพื่อกิจการอะไรก็ใช้ได้ 
รู้สึกอย่างนี้เรื่อยๆ 
เราจะไม่บ่นหรอกว่าเราไม่มีเวลาภาวนา 
พวกที่บ่นว่าไม่มีเวลาภาวนาคือพวกไม่ภาวนา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
15 มกราคม 2565

CD 92

ภาวนาตั้งแต่ตื่นจนหลับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 15 ม.ค. 2565

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ภาวนาตั้งแต่ตื่นจนหลับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 15 ม.ค. 2565

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช