บางคนภาวนาแล้วก็เห็นโลกพระนิพพาน อันนั้นเป็นนิมิต 
บางท่านท่านเข้าใจความจริง 
อย่างบางองค์ท่านภาวนาดี แต่ท่านชอบพูดถึงโลกนิพพาน 
อันนั้นเป็นอุบายให้เราอยากได้นิพพานไปก่อน 
แล้วพอเราเจริญสติปัฏฐานมากๆ 
เราไม่ยึดรูป ไม่ยึดนาม ก็รู้จักนิพพานตัวจริงได้ 
เป็นอุบายของท่านบางองค์ 

พระพุทธเจ้าท่านบอกตรงไปตรงมาที่สุดเลย แล้วพวกเรารับไม่ค่อยได้
ท่านบอก “นิพพานไม่มีดิน น้ำ ไฟ ลม 
ไม่มีอากาศ ไม่มีช่องว่าง ไม่มีวิญญาณ 
ไม่มีความไม่มีอะไรเลย 
ไม่มีพระอาทิตย์ ไม่มีพระจันทร์ 
ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน” 
ฟังแล้วไม่น่าอยู่เลย 
กลางวันก็ไม่มี กลางคืนก็ไม่มี 
มันอยู่ใน Twilight Zone หรืออย่างไร มันคิดแต่จะอยู่ 
มันไม่เคยรู้จักสิ่งซึ่งเหนือรูปธรรมนามธรรมขึ้นไป 
พอฟังแล้วมันรับไม่ได้ 
ครูบาอาจารย์รุ่นหลังๆ ก็เลยหลอกๆ เอา 
สร้างอะไรที่ปลุกเร้าให้ก้าวไปข้างหน้า 
อย่างทำวัตถุมงคลมาเพื่อให้เรารักษาศีล เพื่อให้เรานั่งสมาธิ 
แล้วก็สอนโน่นสอนนี่ เห็นนรก เห็นสวรรค์ 
เพื่อเราจะได้ไม่ได้ทำผิดศีล เป็นอุบายมากมาย

ถ้าเรามัวแต่ติดอุบาย เราก็ไปไหนไม่ได้หรอก แหวกอุบายไม่ออก 
ถ้าแหวกออกก็จะเข้าใจร้อง 
โอ๊ย สติปัญญาครูบาอาจารย์ไม่ธรรมดา 
สอนคนโง่ๆ อย่างเราให้ก้าวหน้าขึ้นมาได้ 
ด้วยอุบายวิธีของท่านมากมาย 
แต่พอเราเข้าใจแล้ว มันมีวิธีที่ลัดสั้นที่สุดเลย 
ไม่เห็นจะต้องอ้อมค้อมมาไกลแสนไกล 
ลัดสั้นเลยก็คือเรียนรู้เข้ามาที่จิตเลย 
กุศลเกิดที่จิต อกุศลเกิดที่จิต มรรคผลเกิดที่จิต 
ไม่ได้เกิดที่อื่นหรอก 
มรรคผลไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
กุศลไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
อกุศลก็ไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
มันเกิดที่จิตนี้ล่ะ
ฉะนั้นถ้าเราภาวนา 
สุดท้ายมันจะตัดตรงเข้ามาที่จิต 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
17 กันยายน 2565

CD 95

อุบายของครูบาอาจารย์ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 กันยายน 2565

การอยู่ด้วยปัจจุบัน ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต_ท่านพุทธทาสภิกขุ_สาธยายคำสอนโดยอ.ประเสริฐ อุทัยเฉลิม

คุณแม่ชีน้อยอยู่หินหมากเป้ง ท่านก็เคยพูดเรื่อยๆ 
บอก “คนหลายคนกินน้ำบ่อเดียวกัน 
เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน” 
น้ำบ่อเดียวกันหมายถึงพระนิพพาน 
คนที่ปฏิบัติมุ่งไปที่เดียวกัน ไปพระนิพพาน 
เดินทางเดียวกันคือทางของเอกายนมรรค 
ทางของสติปัฏฐานนี่ล่ะ 
แต่ไม่เหยียบรอยกัน หมายถึงวิธีการปฏิบัติ
ในรายละเอียดแตกต่างกัน 
ถนัดรู้กาย ใช้กายเป็นหลัก 
ถนัดรู้เวทนา ใช้เวทนาเป็นหลัก 
ถนัดรู้จิต ใช้จิตเป็นหลัก 
ถนัดรู้ธัมมานุปัสสนา ก็ใช้ธัมมานุปัสสนาเป็นหลัก
ซึ่งตัวนี้ไม่ค่อยมีหรอก ยากมาก 
แต่ไม่ว่าจะเจริญกายานุปัสสนา 
เวทนานุปัสสนา จิตตานุปัสสนา 
สุดท้ายทุกคนจะมาลงที่ธัมมานุปัสสนาเหมือนกันหมด 
ลงมาตัดที่จิตนั่นเอง 
ก็รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
แทงตลอดปฏิจจสมุปบาทที่จิตนั่นเอง 
เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องเริ่มต้นในสิ่งที่เราทำไม่ได้ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
3 ธันวาคม 2566

CD 101

เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ธ.ค. 2566

อันหนึ่งเข้าฌานให้ได้ ซึ่งเรายุคนี้เล่นยาก 
ถ้าได้ถึงฌานที่ 2 ตัวผู้รู้จะเด่นดวงขึ้นมาเลย 
แล้วยิ่งฌานสูงขึ้นๆ ตัวรู้ก็ยิ่งแข็งแรง 
เวลาออกจากฌานมา ตัวรู้จะเด่นดวงอยู่ได้หลายวัน 
ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องรักษา 
แต่พวกเราทำฌานไม่เป็น ก็ใช้อีกวิธี 
อาศัยสติรู้ทันความปรุงแต่งของใจตัวเอง 
รู้มันไปเรื่อยๆ รู้ทันความปรุงแต่งของกายก็ได้ 
ร่างกายหายใจออกรู้สึก ร่างกายหายใจเข้ารู้สึก 
แล้วพอมันหลงลืมที่จะรู้ร่างกาย 
เราเคยฝึกที่จะรู้สึก ร่างกายหายใจออกหายใจเข้า 
พอมันหลงลืมร่างกายแป๊บเดียว 
มันก็จะกลับมารู้สึกได้

สภาวะอะไรก็ได้ 
ถ้าเรารู้ร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า พอเราลืม 
หลงไปแล้วก็จังหวะการหายใจเปลี่ยน สติจะเกิดเองเลย 
จิตจะรู้ตัวขึ้นมา ตื่นขึ้นมา 
หรือจิตใจเรา เราเคยอ่าน มันสุขบ้าง มันทุกข์บ้าง เฉยๆ บ้าง 
เรารู้ทันความปรุงแต่งที่มันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ พอเราหลง 
จิตมีความทุกข์ขึ้นมา ทุกข์ดูง่ายกว่าสุข 
อย่างดูเวทนา ทุกข์มันดูง่ายกว่าสุข 
เฉยๆ ดูยากที่สุดเลย 

ฉะนั้นทีแรกเราจะเห็นทุกข์ก่อน 
พอใจเราทุกข์ขึ้นมา มันแน่นๆ ขึ้นมา ก็มีสติรู้ทัน 
เราเคยดูความทุกข์ความสุขของจิตใจชำนาญ 
พอโกรธปุ๊บ ใจมันมีความทุกข์ขึ้นมาแล้ว มันก็จะเห็น 
มีสติรู้ทันขึ้นมา ทันทีที่รู้ว่ามีความทุกข์ 
จิตจะดีดผางขึ้นมา ตั้งมั่นขึ้นมาเป็นผู้รู้เลย

ส่วนที่ครูบาอาจารย์สอน ส่วนใหญ่ให้ดูหลง 
เพราะหลงนั้นเกิดบ่อยที่สุด 
ถลำลงไปเพ่งไปจ้องภายใน 
อารมณ์กรรมฐานบ้าง อะไรที่แปลกปลอมไหวๆ ขึ้นข้างในบ้าง 
จิตไหลไปเพ่งไปจ้อง รู้ทัน 
ตรงที่เรารู้ทันจิตที่ไหลไปไหลมา รู้ทันหลงแล้ว 
จิตจะดีดผางขึ้นมาเป็นผู้รู้ 
พอมีจิตเป็นผู้รู้ คราวนี้การภาวนาจะง่ายแล้ว

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
23 มีนาคม 2567

2567

วิธีฝึกให้ได้ตัวรู้ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 มี.ค. 2567

240223B-3 เริ่มต้นด้วยสัมมาทิฏฐิ ตอนที่ 3

อย่าเริ่มต้นการปฏิบัติด้วยความอยาก : หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 เม.ย. 2567

240301A-4 Peaceful Mind Part 2

ถ้าลงเห็นขันธ์ 5 ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่เรา 
ดูซ้ำๆๆ ไปเรื่อยๆ ไม่เฉพาะโสดาบันที่จะได้ 
ที่สุดแห่งทุกข์ก็มา
เพราะการเห็นขันธ์ 5 เป็นไตรลักษณ์นั่นล่ะ 
ตอนที่พระพุทธเจ้าสอนปัญจวัคคีย์ 
ท่านสอนอนัตตลักขณสูตร 
ท่านสอนรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ปัญจวัคคีย์พิจารณาแล้วเห็นตาม 
ไม่ใช่คิด ท่านเห็น ต้องเห็นสภาวะ 
แล้วปัญจวัคคีย์ก็รู้แจ้งแทงตลอด 
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
คือสิ่งที่เคยว่าเป็นเราๆ จริงๆ แล้วไม่ใช่เรา 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
ท่านหมดความยึดถือในรูปนามขันธ์ 5 นี้ก็ถึงที่สุดแห่งทุกข์ 
บรรลุพระอรหันต์ไป 

การที่เราเห็นขันธ์ 5 เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี่ล่ะ 
เป็นทางที่จะทำให้เราบรรลุมรรคผลตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป 
อย่างเราเห็นใจเดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็ไม่โกรธ 
ปิ๊งขึ้นมารู้เลย จิตก็ไม่ใช่เรา จิตไม่ใช่เรา 
มันจะรู้ขันธ์ทั้งหมดไม่ใช่เรา 
มันจะรู้แจ้งลงไป ตัวเราไม่มี 
ปัญญาเบื้องต้นตัวเราไม่มี 
เป็นปัญญาของพระโสดาบัน 

แต่สุดท้ายเห็นแจ้งทะลุลงไปอีก 
ขันธ์ 5 ทั้งหมดไม่ใช่แค่ว่าไม่ใช่ตัวเรา 
เอาเข้าจริงๆ มันคือตัวทุกข์ 
มันทุกข์เพราะมันไม่เที่ยง 
มันทุกข์เพราะมันถูกบีบคั้นให้แตกสลาย 
มันทุกข์เพราะมันไม่อยู่ในอำนาจบังคับ 
อันนี้เรียกว่าทุกขสัจ ทุกขสัจจะ  
เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้งก็คือพระอรหันต์ 
เพราะทันทีที่เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้ง 
สมุทัยก็ถูกละอัตโนมัติเลย 
สัจจะอันที่สองคือสมุทัยดับทันที 
สัจจะอันที่สามคือนิโรธ คือนิพพาน 
ปรากฏขึ้นทันที ทันทีที่จิตสิ้นตัณหา 
จิตสิ้นตัณหาเพราะจิตรู้แจ้งในกองทุกข์ 
พอรู้แจ้งในกองทุกข์ก็สิ้นตัณหา 
พอสิ้นตัณหาก็สัมผัสพระนิพพานเลย 
พระนิพพานคือสภาวะที่สิ้นตัณหา 
และขณะนั้นคือขณะแห่งอริยมรรค

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
6 เมยายน 2567

รู้แจ้งในกองทุกข์จึงสิ้นตัณหา ::  หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 เม.ย. 2567

Lost Frequency

01 พิจารณากระดูก 300 ท่อน

Website : http://www.watmahaeyong.org
Facebook : https://www.facebook.com/PageWatMaheyong/
e-mail : watmahaeyong@gmail.com
Line id : @mahaeyong

๒_ธรรมสุปฏิปันโน๒

ปฏิบัติวันที่ 7 - เวลา 05.00 น. โอวาทนำปฏิบัติ แผ่ความปรารถนาดี

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง