ไม่มีใครสั่งจิตให้เกิดปัญญาได้ 
ไม่มีใครสั่งจิตให้มีสติได้ 
ไม่มีใครสั่งจิตให้ดีได้ 
ไม่มีใครสั่งจิตให้บรรลุมรรคผลได้ 
เพราะจิตทั้งหมดนั้นเป็นอนัตตา บังคับไม่ได้ 
จิตเป็นธรรมชาติที่บังคับไม่ได้แต่ฝึกได้ 
ฝึกด้วยศีล ด้วยสมาธิ ด้วยปัญญา 
การเจริญปัญญาก็คือ มีจิตตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดู 
มีสติระลึกรู้กาย ระลึกรู้ใจที่กำลังปรากฏอยู่ 
แล้วก็หมายรู้ความเป็นไตรลักษณ์ของสิ่งที่กำลังปรากฏนั้น 
ทำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวปัญญามันจะเกิดเอง

ปัญญาคือความรู้ถูก ความเข้าใจถูก 
ถ้าปัญญาชั้นสูง ก็เรียกว่าสัมมาทิฏฐิ อยู่ในโลกุตตระ 
ปัญญาในโลกุตตระเรียกว่าสัมมาทิฏฐิ 
ปุถุชนไม่มีสัมมาทิฏฐิ ปุถุชนมีแต่ว่าเรียนเอาไว้ 
ท่องเอาไว้ จำเอาไว้ ลึกๆ ก็ยังเป็นมิจฉาทิฏฐิอยู่ 
เป็นพระอริยบุคคลขึ้นมา ถึงจะได้มีสัมมาทิฏฐิ 
สัมมาทิฏฐิเกิดในมรรค ไม่ได้เกิดข้างนอก 
ฉะนั้นถ้าได้เป็นพระโสดาบันขึ้นไป ก็เริ่มมีสัมมาทิฏฐิแล้ว 
มีความรู้ถูก มีความเข้าใจถูก 
ภาวนาไปจนถึงสุดขีดเลย 
เราจะรู้เลยว่าที่เราภาวนามาแทบเป็นแทบตาย ก็เพื่อจะได้มีสัมมาทิฏฐิ 
ไม่ได้มีอะไร ไม่ได้อะไรมานอกจากสัมมาทิฏฐิ 
ไม่ได้เสียอะไรไปนอกจากมิจฉาทิฏฐิ 
เราได้ความรู้ถูกได้ความเข้าใจถูกมาจากการปฏิบัติ 
แล้วผลที่ตามมาก็คือการปล่อยวาง 
ปล่อยวางความยึดถือในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
20 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640220 ซีดีแผ่นที่ 89

CD 89

จิตเป็นธรรมชาติที่บังคับไม่ได้แต่ฝึกได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 20 ก.พ. 2564 (640220)

คนในโลกนี้เต็มไปด้วยความเห็นผิด 
เห็นของไม่ใช่ตัวเราว่าเป็นตัวเรา 
แล้วก็อยากได้ของซึ่งมันไม่เที่ยงให้มันเที่ยง 
อยากให้ของที่มันเป็นทุกข์หมดไปสิ้นไป ให้มีแต่ความสุข 
ปฏิเสธความจริงคือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา 
ยังปฏิเสธอยู่เพราะว่ายังไม่เข้าใจธรรมะ 

เพราะฉะนั้นต้องเรียน 
พาจิตมาเรียนรู้ความจริงของรูปธรรม ของนามธรรมทั้งหลายทั้งปวง ดูแล้วดูอีก 
บางคนเคยอบรมปัญญามาแต่ชาติก่อนๆ 
ชาตินี้พอมีสติขึ้นมา รู้สภาวะที่กำลังปรากฏ 
มีจิตตั้งมั่นขึ้นมา ปัญญามันก็เกิดอย่างรวดเร็ว 
ในที่สุดโลกุตระปัญญามันเกิด 
มันเห็นเลย สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นก็ดับ 
ฉะนั้นจริงๆ แล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นตัวตนเลย 
ขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวตน 
ไม่มีตัวเราในขันธ์ 5 
ขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวเรา 
ไม่มีตัวเรานอกเหนือจากขันธ์ 5 อีก 
ไม่มีตัวเราที่ไหนเลย 
มันจะเห็นแจ่มแจ้งอยู่อย่างนี้ 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
21 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640221 ซีดีแผ่นที่ 89

คนในโลกเต็มไปด้วยความเห็นผิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ 21 ก.พ. 2564 (640221)

ตรงที่จิตมันตั้งมั่นขึ้นมาแล้ว มันเป็นจิตผู้รู้ขึ้นมา 
จิตดวงนี้ล่ะที่เรียกว่าจิตประภัสสร 
ตัวรู้มันประภัสสร มันผ่องใส 
เพราะตอนนั้นไม่มีกิเลสจรมา มีแต่กุศลจรมา 
คือเรามีสติอยู่ มันเป็นกุศล กิเลสมันไม่มา สติมันมา 
เราฝึกอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ นานๆ 
บางคนฝึกไม่นาน บางคนต้องฝึกนาน 
แล้วแต่บุญวาสนา บารมี ของเก่าเราเคยสร้างมาแค่ไหน 
อย่างการที่เคยมีบุญมาก่อน ก็ถือว่าช่วยเราให้เราภาวนาง่าย 
ถ้าเราไม่ได้มีบุญมาก่อนเราก็ภาวนายาก 
บุญในอดีตมันยังไม่พอ ถ้าพอคงบรรลุมรรคผลไปแล้ว 
เราก็ต้องมาสร้างกุศลให้มากขึ้นๆ 

รักษาศีล ฝึกสมาธิ ฝึกจิตให้ประภัสสรผ่องใส
เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ไม่หลงตามกิเลสไป 
แล้วก็มาฝึกจิตให้ผ่องแผ้วด้วยการเจริญปัญญา 
จิตผ่องแผ้วได้ด้วยการเจริญปัญญา 
จิตจะเจริญปัญญาได้ 
จิตต้องประภัสสรต้องเป็นผู้รู้ก่อน มันถึงจะเจริญปัญญาได้


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
26 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640226 ซีดีแผ่นที่ 89

วันมาฆบูชา

ฝึกจิตที่ผ่องใสให้ผ่องแผ้ว :: หลวงพ่อปราโมทย์ 26 ก.พ. 2564 (640226)

การปฏิบัติธรรมมันมีเหตุมีผล มีขั้นตอนเป็นลำดับ 
อยู่ๆ ก็จะปล่อยวางจิตอะไรอย่างนี้มันทำไม่ได้หรอก 
มีโยมมาถามหลวงพ่อว่า ภาวนาต้องปล่อยวางจิตใช่ไหม
ใช่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เบื้องต้นเรายังไม่ต้องพูดเรื่องปล่อยวางจิตหรอก 
ล้างความเห็นผิดก่อน ว่าตัวเรามีอยู่หรือไม่มีอยู่ 
เราเห็นผิดว่าตัวเรามีอยู่ ร่างกายนี้เป็นตัวเรา 
เวลาสุขทุกข์ ก็เราสุข เราทุกข์ 
เราจำได้ เราดี เราชั่ว 
เราโลภ เราโกรธ เราหลง 
เราดู เราฟัง เราได้กลิ่น เราได้รส เราสัมผัสทางกาย เราคิด 
มันมีเราอยู่ทุกหนทุกแห่ง 

ฉะนั้นเบื้องต้นยังไม่ต้องไปทำลายจิต 
ต้องมีจิตก่อน มีจิตที่เป็นผู้รู้ผู้ดูก่อน 
การทำลายผู้รู้ ทำลายจิต มันขั้นสุดท้ายของการปฏิบัติ 
ขั้นต้นๆ ถือศีล 5 ไว้ ต้องถือศีล 5 ให้ได้ก่อน 
แล้วก็ฝึกพัฒนาเครื่องมือที่จะใช้ในการปฏิบัติ 
พัฒนาสติ พัฒนาสมาธิขึ้นมา แต่ละอย่างๆ ไม่ใช่พัฒนาง่ายๆ 
อย่างสตินี่ พวกเราเคยชินกับการขาดสติ 
จะพัฒนาจนสติอัตโนมัติเกิด ไม่ใช่เรื่องง่าย 
ต้องฝึกกันหนักหนาสาหัส 
ต้องฝึกเจริญสติปัฏฐาน 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
27 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640227 ซีดีแผ่นที่ 89

เห็นจิตเป็นทุกข์จึงปล่อยวางจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ 27 ก.พ. 2564 (640227)

ยิ่งภาวนายิ่งมีความสุข 
ในขณะเดียวกันยิ่งภาวนายิ่งเห็นทุกข์ 
ก็เลยไม่รู้ว่ามันสุขหรือมันทุกข์ 
ภาวนาไปเรื่อย ใจโปร่ง สบาย 
มีความสุขอยู่ในตัวเอง ไม่ต้องง้อใครทั้งสิ้น 
แต่การภาวนา ยิ่งเราเห็นทุกข์มากขึ้นๆ 
ใจมันยิ่งคลายออกจากโลก คลายออกจากทุกข์ 
ใจยิ่งมีความสงบ มีความสุขมากขึ้นๆ 
ความสงบสำคัญ ในความสงบมันจะมีความสุขอยู่ 

ถ้าใจเราเข้าถึงความสงบสุข มันไม่ทุกข์ 
ก็จะเห็นโลกนี้ว่าง ว่างจากความเป็นตัวเป็นตน 
ว่างจากความเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นเรา เป็นเขา 
ว่างตั้งแต่ภายใน ในธาตุรู้ ในธรรมะ ธรรมธาตุ 
ธาตุรู้มันก็ว่าง มันกลืนเข้ากับความว่างของโลก ของจักรวาล 
เป็นเนื้อเดียวกันหมด เสมอกันหมด 

(2)
ฝึกไปเรื่อยๆ 
เดี๋ยวก็ถึงจุดที่มันเข้าใจมันก็วาง 
แล้วจะทุกข์น้อยลงๆ 
ตรงที่มันทุกข์น้อยลงนั่นล่ะ 
ที่เรารู้สึกว่ามันมีความสุขมากขึ้นๆ 
มันเป็นความรู้สึกที่สัมพัทธ์ 
ที่จริงก็คือมันทุกข์น้อยลงเรื่อยๆ มันทุกข์สั้นลง 
ทุกข์น้อยลง มันก็เลยรู้สึกมีความสุขมากขึ้นๆ 
ตรงจุดที่มันไม่ทุกข์ ตรงที่ภาวนาถึงพระนิพพาน 
มันไม่ทุกข์แล้ว เพราะมันไม่มีตัณหาอีกต่อไปแล้ว 
มันก็ถึงเป็นบรมสุข

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
28 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640228 ซีดีแผ่นที่ 89

ยิ่งเห็นทุกข์ยิ่งมีความสุข :: หลวงพ่อปราโมทย์ 28 ก.พ. 2564 (640228)

อุปาทาน 4 ตัว 
ยึดถือในตัวร่างกายในวัตถุสิ่งของ 
ยึดถือในความคิดความเห็น 
ยึดถือในแบบแผนของการทำงาน 
ยึดถือในความเป็นตัวเป็นตน 
การยึดถือทั้งหมดนั้น มันพุ่งมาที่การยึดถือในความเป็นตัวเป็นตน 
ท่านเลยจัดเอาไว้ตัวสุดท้าย 
ร่างกายก็ตัวเรา ความคิดเห็นนี้ก็ความคิดเห็นของเรา 
แบบแผนการดำเนินชีวิต การทำงานของเรา 
สุดท้ายมันมาเซิร์ฟที่ตัวกูของกูนี่ล่ะ 
ท่านพุทธทาสท่านเก่ง ท่านเจาะมาที่ตัวกูของกู

พอเรามีอุปาทาน 4 ตัวนี้แล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือ 
อุปาทานนี้นำไปสู่ภพ ภพมี 2 อัน 
มีอุปัตติภพ ภพโดยการเกิด 
อย่างพวกเรามีอุปัตติภพเป็นมนุษย์ 
แล้วก็กรรมภพ ก็คือการทำงานของจิต
ตัวกรรมภพเป็นความดิ้นรนของจิตใจ 
สังเกตให้ดีเวลาเราเกิดความยึดถือขึ้นมาแล้ว 
มันจะเกิดการดิ้นรนของใจ 
อย่างเรายึดถือว่านี่คือตัวเรา ร่างกายเรา 
พอมันจะแปรปรวนไม่เป็นของเราขึ้นมาแล้ว 
ใจมันจะดิ้นใหญ่เลย กังวล กลุ้มใจ ทุรนทุราย 
หรือแฟนเรานอกใจเรา ใจมันก็ดิ้นรน 
ทุรนทุราย เพราะเรายึดถือ 
ถ้าเราไม่ได้ยึดถือว่าคนๆ นี้เป็นของเรา 
เขาจะไปไหนเราก็ไม่เดือดร้อน 
แต่พอเรายึดถือปุ๊บ ใจเราจะดิ้นทันทีเลย

(2)
ธรรมะของพระพุทธเจ้ามีคุณมหาศาล 
อยู่กับโลกก็จะเข้าใจโลก 
เข้าใจว่าเราจะปรับตัวอย่างไรได้ 
ที่เราจะอยู่รอด แล้วเราจะไม่ทุกข์ 
ในทางธรรมช่วยเราได้มหาศาล 
เราสามารถมีความสุขในปัจจุบัน มีความสุขในอนาคต 
มีความสุขอย่างยิ่ง คือถึงพระนิพพาน 
ตอนที่ใจมันถึงพระนิพพานแล้วลองทวนลงมาดู 
เราจะเห็นว่าเราไม่มีอุปาทาน ใน 4 ตัวนั้นไม่มี 
แล้วก็จะเห็นว่าไม่มีที่ไปเกิดอีกแล้ว จะเห็นด้วยตัวเอง 
อันนี้ครูบาอาจารย์ท่านสอนมา 
ค่อยๆ ดูเอา ค่อยๆ ศึกษาไป


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
6 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640306 ซีดีแผ่นที่ 89

ใจดิ้นรนเพราะยึดถือ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 6 มี.ค. 2564 (640306)

[คลิปสั้น] ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ หลวงพ่อปราโมทย์​ ปาโมชฺโช 13 ก.พ 64 (640213)

จากคนไปเป็นสัตว์นี่ไม่ยากเลย 
แต่จากสัตว์นี่กว่าจะขึ้นมาเป็นคนนี่ยากมาก 
เพราะสัตว์มันมีโมหะเยอะ 
อย่างเราดูมันน่ารักน่าชังอะไร จริงๆ มันน่าสงสาร 
สัตว์ส่วนใหญ่ตายแล้วไปอบาย 
เพราะมันประกอบด้วยโมหะ ตกนรกบ้างอะไรบ้าง 
กว่าจะพัฒนาการขึ้นมาเป็นคนได้นี่ ลำบากมาก 
เป็นคนแล้วนี่กว่าจะได้เจอพระพุทธศาสนา ก็ลำบาก 
เจอพระพุทธศาสนาแล้ว จะมีศรัทธาที่จะเข้ามาฟังมาเรียนก็ยากอีก 
มีศรัทธา เข้ามาฟังมาเรียน ลงมือปฏิบัติแล้วจะปฏิบัติได้ถูก ก็ยากอีก 
ปฏิบัติถูกแล้วจะให้เกิดมรรคเกิดผล ก็ยากอีก 
เพราะฉะนั้นอย่าไปปล่อยตัวให้ตกต่ำลงไป ๆ ไปเป็นสัตว์เป็นอะไร 
ลำบาก เวียนอยู่ในอบายนาน 
ครูบาอาจารย์ท่านก็เคยเล่า นี้หลวงพ่อไม่ได้ฟังเองหรอก 
ท่านสิ้นไปก่อนหลวงพ่อจะเกิดเสียอีก 
ท่านบอกท่านเคยเกิดเป็นหมาตั้ง 500 ชาติ ซ้ำๆๆ อยู่อย่างนั้น 
กว่าจะค่อยกระเถิบๆ ขึ้นมา แต่เวลาลง ลงเร็ว

(2)
เราศรัทธา เราได้พบพุทธศาสนา 
เรามีศรัทธาที่จะปฏิบัติ 
เราได้ฟังธรรมภาคปฏิบัติ 
ก็เหลืออันเดียว ลงมือปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
7 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640207 ซีดีแผ่นที่ 89

อย่าทิ้งโอกาสให้สูญเปล่าไป :: หลวงพ่อปราโมทย์ 7 ก.พ. 2564 (640207)

ทันทีที่เราเกิดมา เราก็มีวันตายของเรารออยู่ข้างหน้า 
ทุกปีๆ อายุของเราก็สั้นลง ทุกเดือนทุกวันอายุเราก็สั้นลงเรื่อยๆ  
กระทั่งทุกลมหายใจเข้าออก อายุเราก็น้อยลงไปเรื่อยๆ  
หายใจเข้าทีหนึ่ง หายใจออกทีหนึ่ง ชีวิตก็สั้นลงไปรอบหนึ่งแล้ว 
ฉะนั้นสิ่งที่พวกเราควรเรียนรู้ก็คือ อย่าประมาท 
รีบพัฒนาจิตใจให้ดีที่สุด 
ให้สมกับที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา

(2)
พยายามฝึกทุกวันๆ  ตอนเราจะนอนเราฝึกเลย 
ฝึกหายใจไป หายใจออกหายใจเข้า 
หายใจเข้าพุทโธๆ หรือหายใจเข้าหายใจออกก็ได้ 
พุทโธๆ ไปเรื่อยๆ  ดูสิมันจะไปหลับตอนไหน มันเหมือนเตรียมตัวไว้ 
เวลาเราจะตาย เราก็นอนหายใจไป ดูสิมันจะตายตอนไหน 
ถ้าสติปัญญามันพอมันจะเห็น 
ไม่มีคนตาย มีแต่ธาตุขันธ์มันแตกมันดับ 
แต่ธาตุขันธ์มันเกิดแล้วมันก็ต้องดับ ใจไม่หวั่นไหว 
เวลาเรานอนหลับเราเตรียมฝึก 
หายใจเข้าพุท หายใจออกโธ นอนไป 
ใจมันสงบ ใจมันมีความสุข ใจมันผ่อนคลาย 
อย่าภาวนาแบบเคร่งเครียด 
ถ้าเครียดๆ ภาวนาเครียด 
หายใจเข้าพุทออกโธแบบเคร่งเครียด 
มันจะไม่หลับ ใจมันไม่ผ่อนคลาย 
หายใจไปด้วยใจที่สบายๆ  ให้ใจมีความสุขใจก็จะหลับ 
หลับแล้วถ้าฝันมันจะฝันดี มันจะไม่ได้ฝันร้าย 
ฝึกตัวนี้ไว้บ่อยๆ  จนกระทั่งฝันก็ฝันดี ไม่ฝันร้าย

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
8 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640208 ซีดีแผ่นที่ 89

ตายอย่างไม่ขาดทุน :: หลวงพ่อปราโมทย์ 8 ก.พ. 2564 (640208)

การทำสมาธิภาวนา พวกเราควรจะทำ 
ทำให้ได้อย่างน้อยก็สักอันหนึ่ง 
ให้เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน 
ถนัดอันไหนเอาอันนั้น ทำแล้วจิตสงบ จิตสบายเอาอันนั้น 
สมาธิภาวนามีประโยชน์อย่างที่สอง ทำให้เกิดญาณทัสสนะ 
ทัสสนะ แปลว่าการเห็น ญาณเป็นตัวปัญญา 
การเห็นความจริงนั่นล่ะ การเห็นด้วยปัญญา 
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำวิปัสสนากรรมฐาน 
แล้วจะได้ญาณทัสสนะ คือได้วิปัสสนาญาณขึ้นมา

(2)
ฉะนั้นการที่เราฝึกสมาธิภาวนาของเราทุกวันๆ 
บางส่วนเราก็ได้เครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน 
บางส่วนถ้าเราเจริญวิปัสสนา 
เราก็จะได้ญาณทัสสนะที่แก่กล้ามากขึ้นๆ 
ทำสมถะเฉยๆ จะไม่ได้ญาณทัสสนะแบบนี้ 
มันเป็นสมถะก็ได้แต่สงบ แต่ถ้าทำสมาธิชนิดตั้งมั่น เดินวิปัสสนาไปเรื่อยๆ จิตจะได้ทั้งความสงบ แล้วได้ทั้งปัญญา แล้วมันจะเกิดญาณทัสสนะขึ้น 
เราค่อยๆ ภาวนาจะได้ของดีของวิเศษ 
ญาณทัสสนะก็ไม่ได้เกิดตลอดเวลา 
แต่การที่เราภาวนาสม่ำเสมออยู่ 
เราจะได้ประโยชน์อันที่สามของสมาธิภาวนา 
คือเราจะได้สติสัมปชัญญะอยู่ในชีวิต 
ไม่ได้เดินวิปัสสนาไม่ได้ทำสมถะ 
แต่ร่างกายขยับเกิดสติรู้ จิตใจเคลื่อนไหวสติรู้ รู้อย่างรวดเร็วเลย 
แล้วก็ไม่หลงลืมกาย ไม่หลงลืมจิตใจของตัวเอง 
นี่เป็นผลจากการที่เราทำสมถะ ทำวิปัสสนามามากแล้ว 
สติสัมปชัญญะของเราจะดีขึ้นๆ อยู่ในชีวิตธรรมดา

(3)
แล้วประโยชน์สูงสุดเลยของการทำสมาธิภาวนา 
บอกแต่แรกแล้วไม่ใช่ทำสมถะอย่างเดียว วิปัสสนาอย่างเดียว 
มันเป็นคำกลางครอบคลุมทั้งสมถะ ทั้งวิปัสสนา 
ประโยชน์สูงสุดของสมาธิภาวนา ก็คือการทำลายอาสวะกิเลสได้ 

(4)
ค่อยๆ ฝึก เราก็จะมีเครื่องอยู่เป็นสุข 
ถ้าทำได้ถึงฌานก็มีเครื่องอยู่ที่มีกำลังแรง 
ถ้าเข้าฌานได้ จิตใจสงบ สบายอยู่ได้ประมาณอาทิตย์หนึ่ง 
ไม่เกินนั้นหรอกเดี๋ยวก็เสื่อม เพราะมันเป็นของเสื่อม 
ถ้าเราฝึกของเราทุกวันมันก็ไม่ทันเสื่อม มันก็สบายทุกวันๆ 
แต่อย่าติดความสบาย ก็ต้องมาเจริญปัญญาให้เกิดญาณทัสสนะ  
ฝึกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสติสัมปชัญญะกับชีวิตเรามันเป็นอันเดียวกันเลย 
อย่างนี้ใช้ได้แล้ว แล้วต่อไปๆ มันจะค่อยๆ ล้างอาสวะในส่วนลึกออกไป 
คือประโยชน์ยิ่งใหญ่ของการทำสมาธิภาวนา 



--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
13 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640213 ซีดีแผ่นที่ 89

ประโยชน์ของสมาธิภาวนา :: หลวงพ่อปราโมทย์ 13 ก.พ. 2564 (640213)

[คลิปสั้น] ดูจิตตรงๆ ไม่ได้ หลวงพ่อปราโมทย์​ ปาโมชฺโช 27 ก.พ 64 (640227)

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

จิตเป็นธรรมชาติที่บังคับไม่ได้แต่ฝึกได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 20 ก.พ. 2564 (640220)

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks