ผู้ชายคนแรก-กลิ่นปทุมมา

ไผ่ พงศธร - ตั๋วอ้ายเป็นคนสุดท้ายได้บ่

77. ขันธ์ ๕ และ ธรรมอันอาศัยกันเกิด (13 ม.ค. 2554, 18.14 น.) - สำเนา

ถ้าเราพยายามอดทนฝึกให้จิตเรามีสมาธิ ทำกรรมฐานไป 
รู้จักเลือกอารมณ์ที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข 
อารมณ์นั้นไม่ยั่วให้เกิดกิเลส 
ทีแรกมันก็ฟุ้งซ่าน แล้วทำทุกวันๆ ต่อไปมันก็สงบลงมา 
เวลามันสงบมันก็ข่มนิวรณ์ได้ 
เวลาจิตไม่มีกำลังไม่สงบ ก็ถูกนิวรณ์เข้ามาข่มจิต 
ก็ยิ่งฟุ้งซ่านมากกว่าเก่าอีก
เพราะฉะนั้นต้องอดทน 
ในช่วงแรกๆ ของการปฏิบัติ 
ตั้งใจรักษาศีลไว้แล้วก็อดทน 
เราจะต้องต่อสู้กับนิวรณ์ 5 ตัว 
นิวรณ์โดยตัวศัพท์ของมัน 
ก็หมายถึงสิ่งซึ่งคอยมาขัดขวาง
การทำคุณงามความดีทั้งหลาย 
นั่นละเรียกว่านิวรณ์ 
เวลามีสิ่งมาขัดขวางคุณงามความดีในใจเรา 
ก็เรียกว่ามีนิวรณ์เกิดขึ้นแล้ว 
ทีแรกเราก็ยังมีนิวรณ์ทุกคน 
ก็ต้องอดทนภาวนาทำไปเรื่อยๆ 
มันคงไม่ชั่วตลอดชาติหรอก 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 ธันวาคม 2566

CD 101

นิวรณ์ 5 :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ธ.ค. 2566

ส่วนใหญ่ครูบาอาจารย์สอนให้ดูกายก่อน 
เพราะมันดูง่าย มันเป็นของหยาบ 
ร่างกายไม่เคยหนีไปไหนเลย 
มีแต่จิตเราหนีไปจากร่างกาย 
พอเรารู้ความจริงของร่างกาย 
มันเป็นของไม่เที่ยง 
มันถูกความทุกข์บีบคั้นอยู่ตลอดเวลา 
มันบังคับควบคุมอะไรไม่ได้ 
มันเป็นแค่วัตถุ เป็นแค่ก้อนธาตุที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปลง 
พอใจมันเห็นความจริง 
ใจมันก็จะหมดความยึดถือในร่างกาย 

ในส่วนนามธรรมเราก็ดูไป 
ค่อยๆ แยกสภาวธรรม ให้มันละเอียดขึ้น 
เราจะเห็นว่าจิตนั้นก็เป็นสภาวะอันหนึ่ง
ไม่ดีไม่ชั่ว ไม่สุขไม่ทุกข์โดยตัวของมันเอง 
มันดีมันชั่ว มันสุขมันทุกข์ 
เพราะมีธรรมะอย่างอื่น มีขันธ์อย่างอื่น 
นามขันธ์อันอื่นที่ไม่ใช่จิตเข้ามาปรุงแต่ง 
ความสุขมาปรุงแต่งขึ้นมา มันก็เป็นเราสุข 
ความทุกข์ปรุงแต่งก็เป็นเราทุกข์ 
ความดีปรุงแต่งก็เป็นเราดี 
ความโลภ โกรธ หลง เกิดขึ้นมา เราโลภ เราโกรธ เราหลง 
กลายเป็นเราทุกทีไป 
ถ้าหัดแยกได้ เราก็จะเห็นเวลาความสุขเกิดขึ้น 
เราจะเห็นว่าจิตก็เป็นอันหนึ่ง ความสุขก็เป็นอันหนึ่ง 
ความสุขกับจิตเป็นสภาวธรรมคนละชนิดกัน เกิดด้วยกัน 
แต่ว่ามันเป็นคนละอย่างกัน 

ความสุขทั้งหลายล้วนแต่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ บังคับไม่ได้ 
จิตที่ไปรู้ความสุขเข้า ก็ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ บังคับไม่ได้เหมือนกัน 
หัดดูอย่างนี้เรื่อยๆ ไป 
แล้วต่อไปพอจิตใจเราประณีตมากขึ้น 
เราจะเห็นว่ากระทั่งตัวจิตเองก็เกิดดับ 
จิตไม่ได้มีดวงเดียว จิตเกิดดับอยู่ตลอดเวลา
สุดท้ายก็คือไม่ว่าจะเห็นจิตผู้รู้เป็นอนิจจัง หรือทุกขัง หรืออนัตตา 
สุดท้ายก็คือปล่อยวางจิต 
ปล่อยวางจิตได้ก็ปล่อยวางขันธ์ทั้งหมดได้ 
ปล่อยวางขันธ์ทั้งหมดได้ ก็ปล่อยโลกทั้งหมดได้ 
ก็ไม่ยึดถือสิ่งใดในโลกอีกแล้ว 
จิตก็พ้นจากความทุกข์ พ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
31 มีนาคม 2567

2567

รู้ทันความปรุงแต่งจนหลุดพ้น :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 31 มี.ค. 2567

จิตมันเป็นตัวทุกข์ มันอยู่ในกองทุกข์ 
ในขันธ์ 5 ส่วนใหญ่เป็นตัวทุกข์ 
ยกเว้นตัวโลภะอย่างแรงๆ เป็นตัวสมุทัย เป็นตัณหา 
นอกจากนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นตัวทุกข์ 
จิตก็เป็นตัวทุกข์ 
ถ้าเรารู้แจ้งแทงตลอดว่าจิตเป็นตัวทุกข์ 
เรียกว่ารู้ทุกข์แจ่มแจ้ง 
เราก็ละสมุทัย ละความอยาก 
เมื่อละความอยากได้ เราก็ละความยึดถือจิตได้ 
เมื่อเราละความยึดถือจิตได้ 
ภพคือความดิ้นรนที่จะแสวงหาจิต 
หรือที่จะปล่อยวางจิต หรือที่จะรักษาจิต มันก็ไม่มี 
พอเราหมดความยึดถือจิต 
มันก็ไม่มีการที่จะต้องเที่ยวแสวงหาจิต 
ไม่มีการรักษาจิต ไม่มีความพยายามจะต้องปล่อยวางจิต 

เมื่อเราไม่มีความดิ้นรนของจิต คือไม่มีภพ 
จิตก็จะไม่หยิบฉวยจิตขึ้นมา คือไม่มีชาติ 
ทันทีที่ไม่มีชาติ ความทุกข์ก็ไม่เกิดขึ้น 
สิ้นชาติก็สิ้นทุกข์กันตรงนั้นล่ะ 
เพราะชาติคือการหยิบฉวยตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจไม่ใช่ของดีของวิเศษ 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจคือตัวทุกข์ 
ถ้าเราภาวนาจนเราแจ้งตรงนี้ 
เรียกว่าเราล้างอวิชชาได้แล้ว 
รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจแล้ว 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
28 เมษายน 2567

รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 เม.ย. 2567

[คลิปสั้น] ภูมิธรรมของพระโสดาบัน หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ม.ค. 67 (670121)

ฝึกตัวเอง อย่าเกี่ยง อย่าอ้างโน่นอ้างนี่ 
มีธรรมะอยู่หมวดหนึ่ง 
ที่ว่ากฎแห่งกรรมมันจะทำงานได้ดีไม่ดี 
เรื่องของสมบัติ 4 ข้อ และก็วิบัติ 4 ข้อ อย่างคติวิบัติ 
พวกเราทั้งหมด เกิดในภูมิมนุษย์ ก็ถือว่าเป็นสุคติ 
ขณะนี้เราก็มีคติสมบัติ 
อันแรกเราได้เกิดเป็นมนุษย์ 
อันที่ 2 เรายังอยู่ในสภาพแวดล้อม 
ที่เราสามารถภาวนาได้ เรามีอุปธิสมบัติ 
คือสภาพร่างกายเราแข็งแรง 
ยังมีสุขภาพที่พอไปได้
อีกอันหนึ่งเขาเรียกกาลสมบัติ หรือกาลวิบัติ 
คือเวลา ช่วงเวลา 
อย่างบางช่วงบ้านเมืองสงบเรียบร้อย 
ภาวนาดี ภาวนาง่าย ก็มีกาลสมบัติ 
เกิดในยุคที่บ้านเมืองวุ่นวาย เป็นกาลวิบัติ 

สมบัติอีกอันหนึ่งเรียกว่าปโยคสมบัติหรือปโยควิบัติ 
มีความเพียรพยายาม มุ่งมั่นจะทำในสิ่งที่ดีแค่ไหน 
ตัวนี้เป็นตัวที่พวกเราขาดเยอะ 
อย่างคติสมบัติของเรามี 
เราเป็นมนุษย์ อุปธิสมบัติของเรามี 
ร่างกายเรายังแข็งแรง เวลาของเรายังมี 
ยังไม่ตาย ยังมีเวลาเหลืออยู่ 
มันอยู่ที่ปโยคสมบัติของเรามีไหม 
มีความเพียรไหม มีความพากเพียรที่จะภาวนาไหม 
ถ้าเรามีความเพียรที่จะภาวนา 
ตัวอื่นๆ สำคัญน้อย 
อยู่ตรงไหนก็ภาวนาได้ 
ไม่เลือกเวลา ไม่เลือกสถานที่ 

เรื่องวิบัติมันไม่ได้เป็นเรื่องตายตัว 
ในสถานการณ์อันหนึ่ง 
สำหรับคนหนึ่งเป็นสมบัติ 
สำหรับอีกคนหนึ่งเป็นวิบัติได้ 
อย่างเวลาร่างกายเจ็บป่วย 
คนภาวนาไม่เก่ง ไม่ได้ภาวนามาพอสมควร 
จิตใจระส่ำระสาย ฟุ้งซ่าน 
ถ้าตายไปก็ไปทุคติ เพราะจิตเศร้าหมอง 
แต่ถ้าเราภาวนาให้ดี จิตใจเราดี 
ถ้าร่างกายจะแตกจะดับ จิตที่ดีไปสู่สุคติได้

เพราะฉะนั้นเราจะไม่อ้างว่า ตอนนี้เป็นช่วงคติวิบัติ 
บ้านเมืองวุ่นวาย หรือเป็นช่วงกาลวิบัติ 
คนชั่วร้ายมีอำนาจเยอะแยะ 
พวกสัทธรรมปฏิรูปมีกำลังเข้มแข็ง 
หรือช่วงนี้ แหม ร่างกายเราไม่ค่อยแข็งแรง 
ไม่มีข้ออ้างสักเรื่องหนึ่ง 
ตัวสำคัญคือความเพียรของเรา 
ปโยคสมบัติ ทำให้มาก เจริญให้มาก 
ทำสติ ทำสติให้มาก เจริญให้มาก 
แล้วคราวนี้ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ชนิดใด 
จะอยู่ในสภาพแวดล้อมชนิดใด 
ร่างกายเราจะเป็นอย่างไร 
เราสามารถภาวนาได้
เพราะฉะนั้นพยายามฝึกตัวเองให้ดี จะได้ไม่มีข้ออ้าง 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
18 พฤษภาคม 2567

สมบัติ 4 - วิบัติ 4 :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 พ.ค. 2567

NF2 Track05 - 01

Track01 - 03 - New Frontiers2 SB

Track 2 - 01 New Frontiers 5 SB

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง