ถ้าลงเห็นขันธ์ 5 ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่เรา 
ดูซ้ำๆๆ ไปเรื่อยๆ ไม่เฉพาะโสดาบันที่จะได้ 
ที่สุดแห่งทุกข์ก็มา
เพราะการเห็นขันธ์ 5 เป็นไตรลักษณ์นั่นล่ะ 
ตอนที่พระพุทธเจ้าสอนปัญจวัคคีย์ 
ท่านสอนอนัตตลักขณสูตร 
ท่านสอนรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ปัญจวัคคีย์พิจารณาแล้วเห็นตาม 
ไม่ใช่คิด ท่านเห็น ต้องเห็นสภาวะ 
แล้วปัญจวัคคีย์ก็รู้แจ้งแทงตลอด 
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
คือสิ่งที่เคยว่าเป็นเราๆ จริงๆ แล้วไม่ใช่เรา 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
ท่านหมดความยึดถือในรูปนามขันธ์ 5 นี้ก็ถึงที่สุดแห่งทุกข์ 
บรรลุพระอรหันต์ไป 

การที่เราเห็นขันธ์ 5 เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี่ล่ะ 
เป็นทางที่จะทำให้เราบรรลุมรรคผลตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป 
อย่างเราเห็นใจเดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็ไม่โกรธ 
ปิ๊งขึ้นมารู้เลย จิตก็ไม่ใช่เรา จิตไม่ใช่เรา 
มันจะรู้ขันธ์ทั้งหมดไม่ใช่เรา 
มันจะรู้แจ้งลงไป ตัวเราไม่มี 
ปัญญาเบื้องต้นตัวเราไม่มี 
เป็นปัญญาของพระโสดาบัน 

แต่สุดท้ายเห็นแจ้งทะลุลงไปอีก 
ขันธ์ 5 ทั้งหมดไม่ใช่แค่ว่าไม่ใช่ตัวเรา 
เอาเข้าจริงๆ มันคือตัวทุกข์ 
มันทุกข์เพราะมันไม่เที่ยง 
มันทุกข์เพราะมันถูกบีบคั้นให้แตกสลาย 
มันทุกข์เพราะมันไม่อยู่ในอำนาจบังคับ 
อันนี้เรียกว่าทุกขสัจ ทุกขสัจจะ  
เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้งก็คือพระอรหันต์ 
เพราะทันทีที่เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้ง 
สมุทัยก็ถูกละอัตโนมัติเลย 
สัจจะอันที่สองคือสมุทัยดับทันที 
สัจจะอันที่สามคือนิโรธ คือนิพพาน 
ปรากฏขึ้นทันที ทันทีที่จิตสิ้นตัณหา 
จิตสิ้นตัณหาเพราะจิตรู้แจ้งในกองทุกข์ 
พอรู้แจ้งในกองทุกข์ก็สิ้นตัณหา 
พอสิ้นตัณหาก็สัมผัสพระนิพพานเลย 
พระนิพพานคือสภาวะที่สิ้นตัณหา 
และขณะนั้นคือขณะแห่งอริยมรรค

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
6 เมยายน 2567

2567

รู้แจ้งในกองทุกข์จึงสิ้นตัณหา ::  หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 เม.ย. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง