พระธรรมเทศนา หลวงปู่ปราโมทย์​ ปาโมชฺโช ปี 2568

"การทำสมถกรรมฐานไม่เลือกอารมณ์ 
ใช้อารมณ์บัญญัติก็ได้ 
เช่น เรานั่งสวดมนต์ไปเรื่อยๆ หรือเราคิดถึงพระพุทธเจ้า 
คิดถึงธรรมะหมวดนั้นหมวดนี้ คิดพิจารณาร่างกาย
ถ้าเจือการคิดอยู่เรียกอารมณ์บัญญัติ 
ใช้ทำสมถกรรมฐานได้ แต่ทำวิปัสสนากรรมฐานไม่ได้
ทีนี้จะทำสมถะด้วยอารมณ์ปรมัตถ์ ทำอย่างไร ก็ใช้รูปธรรม
นี่ใช้อารมณ์ที่สองแล้วในการทำสมถะ
อารมณ์ที่สามคือนามธรรม เราน้อมใจไปอยู่ในความว่าง
เราใช้นามธรรมๆ เป็นอารมณ์กรรมฐาน 
อันที่สี่ คือใช้นิพพานเป็นอารมณ์การทำสมถกรรมฐาน 
อันนี้เราต้องเป็นพระอริยบุคคล ปุถุชนทำไม่ได้ 
พวกเรายังทำไม่ได้ เราก็ใช้อารมณ์ 3 ตัวแรกในการทำสมถะ 
ถนัดตัวไหนก็เอาตัวนั้นล่ะ
วิปัสสนาคือการเรียนรู้ความจริงของตัวเอง 
สิ่งที่เป็นตัวเองอย่างแท้จริงก็คือกายกับใจ 
คือรูปธรรมนามธรรมที่ประกอบกันขึ้นมา 
เป็นสิ่งที่เรียกว่าตัวเรา กายกับใจนี่เอง
เพราะฉะนั้นจะเรียนวิปัสสนาใช้อารมณ์บัญญัติไม่ได้ 
ขืนใช้อารมณ์บัญญัติ แล้วนั่งดูดูตัวเอง 
นั่งคิดไปเรื่อย ไม่เห็นความจริง
เราต้องใช้อารมณ์ปรมัตถ์ 
อารมณ์ที่มีจริงคือรูปธรรมนามธรรม 
ใช้นิพพานทำวิปัสสนาไม่ได้ 
เพราะตรงนิพพานจิตไม่มีงานทำ 
จิตถึงเข้าไปอยู่กับพระนิพพาน 
ส่วนอุปปมานุสติ น้อมจิตระลึกถึงความสงบ 
ถ้าเป็นปุถุชนก็คิดถึงแค่ความสงบ 
ถ้าเป็นพระอริยบุคคลคิดถึงความสงบ 
มันจะเข้าไปถึงนิพพานได้ 
ปุถุชนทำไม่ได้"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
5 ตุลาคม 2568

อารมณ์ที่ใช้ทำสมถะและวิปัสสนา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 5 ต.ค. 2568

"อยากได้ของดีก็ต้องลงทุน 
ไม่กลัวความลำบาก ยังมีแรงก็รีบภาวนา 
เมื่อก่อนหลวงพ่อเคยเจอครูบาอาจารย์องค์หนึ่งท่านบอกว่า 
เวลาเราเอาของไปถวายพระเรามักจะเลือกของดีๆ ไปถวาย 
ทีนี้ทำไมเวลาเราปฏิบัติธรรม เราไม่ใช้ช่วงเวลาที่ดีของเรา 
คือช่วงที่ยังเป็นหนุ่มเป็นสาว ช่วงที่เราแข็งแรง 
เอาเวลาช่วงนี้ไปหลงโลกมากไป 
เว้นแต่เรื่องว่าต้องทำมาหากิน 
อันนั้นเป็นหน้าที่ของฆราวาส 
แต่พอมีโอกาสแล้วก็ไม่ยอมปฏิบัติ 
ฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ คิดโน้นคิดนี้ไป 

พระพุทธเจ้าบอกว่าคนมีอายุ 100 ปี 
แต่ไม่มีสติ ไม่ได้อะไร ไม่ได้สาระอะไรเลย 
สู้คนซึ่งมีสติวันเดียว ท่านใช้คำว่าหนึ่งราตรี 
มีชีวิตที่ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะอยู่หนึ่งราตรีหนึ่งคืน 
ยังมีประโยชน์มากกว่าคนอายุ 100 ปี ที่ไม่เคยภาวนา 
ท่านบอกอย่างนี้ ฉะนั้นตัวเวลาไม่ใช่ตัวสำคัญว่าภาวนากี่ปี 
ตัวสำคัญก็คือเรามีสติแค่ไหน 
เห็นไหมหลวงพ่อทำงานแต่ว่าเราปฏิบัติธรรมทั้งวันเลย 
แทรกตอนไหนมีโอกาส

พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนว่าทำให้น้อยเจริญให้น้อย 
ไม่เคยสอนเลย มีแต่บอกทำให้มากเจริญให้มาก 
ไปเอาบทเรียนที่หลวงพ่อเล่าให้ฟังไปทำ 
ปฏิบัติตั้งแต่ตื่นจนหลับ 
ยกเว้นเวลาที่ทำงานที่ต้องคิดเท่านั้นล่ะ 
ถ้าทำได้ แล้วมันจะไม่ได้ดีมันเป็นไปไม่ได้เลย 
ทำเหตุที่ถูกต้อง ต้องถูกด้วย 
ไม่ใช่ขยันภาวนาแต่ภาวนาผิด 
เรียนที่หลวงพ่อบอก หัดเจริญสติไป 
มีศีล มีสติ มีสมาธิ มีปัญญาไป"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
2 พฤศจิกายน 2568

อยากได้ของดีก็ต้องลงทุน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 พ.ย. 2568

"ทำกรรมฐานในรูปแบบ 
แล้วคอยรู้ทันจิตตัวเองไว้ 2 อย่าง 
จิตลืมกรรมฐาน กับจิตเพ่งกรรมฐาน 
ถ้าได้ 2 ตัวนี้แล้ว มันจะตัดเข้าไปสู่จิตตานุปัสสนา 
สู่ธัมมานุปัสสนาได้อย่างรวดเร็ว 
ถ้าดูตัวนี้ไม่ได้ จิตไปเพ่งก็ไม่รู้ 
จิตไปคิดก็ไม่รู้ ดูกายไป ดูกายไปเรื่อยๆ 
หรือมีเวทนาในกาย มีเวทนาในใจ มีกุศลอกุศลในใจ 
ก็ค่อยๆ ค่อยเรียนไปตามลำดับไป 
สุดท้ายมันก็เข้ามาที่จิต 
ครูบาอาจารย์ถึงสอน 
ได้จิตก็ได้ธรรมะ ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรมะ 
เห็นจิตคือเห็นธรรม ไม่เห็นจิตก็ไม่เห็นธรรม 

ฉะนั้นอย่างเราเห็นกาย เห็นเวทนา เห็นเจตสิก 
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ได้ธรรมะหรือยัง ยัง ยังไม่ถึงจิต 
ต้องเห็นจิตไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ไม่ใช่ตัวเราของเรา อันนั้นล่ะได้ธรรมะแล้ว"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
8 พฤศจิกายน 2568

ไม่เห็นจิตก็ไม่เห็นธรรม :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 พ.ย. 2568

"อย่างเรานั่งสมาธิหรือเราเดินจงกรม 
จิตเราหนีไปจากกรรมฐานให้รู้ทัน  
จิตไปเพ่งอารมณ์กรรมฐานให้รู้ทัน ตรงนี้สำคัญ 
ทีแรกก็นานๆ กว่าจะรู้ ฝึกไปเรื่อยๆ 
ต่อไปจิตหนีไปคิดเรื่องอื่นปุ๊บรู้ปั๊บเลย 
ไม่ได้เจตนาจะรู้ มันรู้เอง ทำไมมันรู้ได้เอง 
เพราะจิตมันจำสภาวะที่หลงได้แม่นยำ 
การจำสภาวะได้อย่างแม่นยำเรียกว่ามีถิรสัญญา 
ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ 
จิตมันจำสภาวะความหลงได้แม่น 
สติจะเกิดเอง ไม่ต้องเจตนาเกิด 
สติที่เจตนาเกิดมันเป็นสติที่มีกำลังอ่อน 
ไม่ได้แข็งแรงพอที่จะเดินปัญญา"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
9 พฤศจิกายน 2568

ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 พ.ย. 2568

"จุดเริ่มต้นของการปฏิบัติ เราต้องรักษาศีลไว้ก่อน
สิ่งที่จะต้องพัฒนาอันต่อไปก็คือสติ 
เพราะสตินี้ไม่ใช่สติธรรมดา สติที่พูดถึงคือสัมมาสติ 
สิ่งที่พวกเราต้องฝึกคือสติปัฏฐาน 
สติปัฏฐานมันมี 2 ขั้นตอน 
ขั้นตอนแรกฝึกให้เกิดสติ ทันทีที่เกิดสติที่ถูกต้อง 
สัมมาสมาธิก็จะเกิดร่วมด้วยทันที 
เราก็จะได้เครื่องมือ 2 ตัวแล้ว 
จะได้สัมมาสติกับสัมมาสมาธิ 
เมื่อเรามีเครื่องมือคู่นี้ เราถึงจะเจริญปัญญาได้ 
การทำสติปัฏฐานขั้นต้น ทำให้เกิดสติกับสมาธิ 
ขั้นปลายทำให้เกิดปัญญารู้แจ้งเห็นจริง 
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
15 พฤศจิกายน 2568 

หลักการสำคัญของการปฏิบัติ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 15 พ.ย. 2568

"ทำอย่างไรจิตเราจะยอมรับความจริงคือยอมรับธรรมะได้ 
ธรรมะคือตัวสัจธรรมคือตัวความจริง มี 2 ส่วน 
สัจธรรมที่อยู่กับโลกกับสัจธรรมที่อยู่เหนือโลก 
สัจธรรมที่อยู่กับโลกก็คือ
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่มีเหตุมันก็จะเกิดเมื่อหมดเหตุมันก็ดับ 
มันไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของเรา 
ธรรมะที่เหนือโลกก็คือไม่มีเหตุ 
เพราะฉะนั้นไม่มีเกิดไม่มีดับ 
มีสิ่งเดียวนั่นคือพระนิพพาน

ทีนี้ก่อนที่เราจะไปถึงนิพพาน 
เราต้องเข้าใจธรรมะประจำโลกก่อน 
จนใจมันเบื่อหน่ายคลายออกจากโลก เราถึงจะพ้นโลกได้ 
พ้นโลกก็คืออยู่เหนือโลกหรือคำว่า “โลกุตตระ” นั่นเอง 
ฉะนั้นเราจะไปสู่โลกตตุระจะไปสัมผัสพระนิพพานได้ 
เราต้องเข้าใจโลกให้แจ่มแจ้ง 
เราสังเกตตั้งแต่ของภายนอกจริงหรือไม่จริง 
มีลาภก็ต้องเสียไป ได้มาก็ต้องเสียไป 
ทำงานได้เงินมาใช่ไหม ก็ต้องกินต้องใช้ ก็หมดไปสิ้นไป 
หรือชีวิตร่างกายเราทุกวันหมดไปสิ้นไปทุกวันๆ 
ที่จริงถ้าดูละเอียดเข้าไปหมดไปสิ้นไปทุกลมหายใจเข้าออก 
หายใจเข้าทีหนึ่งชีวิตเราก็สั้นลงทีหนึ่ง 
หายใจออกทีหนึ่งชีวิตเราก็สั้นลงทีหนึ่ง 
ถ้าเราเห็นความจริงได้ จิตมันยอมรับความจริง 
จิตมันเข้าใจธรรมะแล้วมันจะไม่ทุกข์"

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
แสดงธรรม ณ บ้านจิตสบาย
16 พฤศจิกายน 2568

วิธียอมรับความจริง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 16 พ.ย. 2568

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง