LINE ID: @mahaeyong
YouTube: วัดมเหยงคณ์ Official Channel
https://www.youtube.com/c/Thewatmaheyong?sub_confirmation=1
Facebook: www.facebook.com/watmahaeyong
Website: www.watmahaeyong.or.th

171.1 นำนั่งภาวนาเรื่อง ผู้รู้ สภาพรู้ ว่างเป่ล่าจากความเป็นตัวตน

รวมพระธรรมเทศนา หมวดกรรมฐาน ชุดที่4

195.2 ธรรมบรรยายเรื่อง พระโสณโกฬิวิสเถระ

รวมพระธรรมเทศนา หมวดกรรมฐาน ชุดที่2

233.1 ธรรมบรรยายเรื่อง ฝึกจิตถึงจุดดุษฎีภาพ

036 สภาพรู้ดูสภาพรู้ อารมณ์อย่างหนึ่ง ผู้รู้อารมณ์อย่างหนึ่ง

หมวดกรรมฐาน-อมตธรรม

สภาวะธรรมคืออะไร 441009

ถ้าเราจะภาวนาอย่าหลงโลก โลกมันเหมือนน้ำ 
อย่างเหมือนมีท่อนไม้สักท่อนหนึ่งเป็นท่อนไม้เปียกน้ำ 
เอามาจุดไฟไม่ติดหรอก 
ถ้าเราเป็นนักปฏิบัติแต่ทำตัวเป็นท่อนไม้แช่น้ำ 
ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไร เหนื่อยเปล่า 
บางคนก็เป็นท่อนไม้สดๆ อยู่ในน้ำด้วย 
ท่อนไม้สดๆ ก็เหมือนคนทั่วๆ ไป 
จิตไม่คุ้นชินกับธรรมะเลย คุ้นชินแต่หลงโลก 
แล้วก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้หลงโลกเข้าไปอีก 
มันก็หลงโลกมากขึ้นๆ บางคนเห็นว่าชีวิตนี้ไม่แน่นอน 
ก็พยายามจะมาปฏิบัติธรรม 
พิจารณาตัวเองเราก็ยังเหมือนต้นไม้สดๆ อยู่ 
ถ้าเรายังแช่น้ำอีก 
โอกาสที่จะเอาต้นไม้นี้มาจุดไฟให้เกิดประโยชน์ได้ก็ไม่มี 
ก็พยายามปลีกตัวเป็นไม้สดอยู่บนบก 
ไม่ยอมไปแช่น้ำ พวกนี้ก็ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง 

ทีนี้บางคนก็เห็นตราบใดที่จิตเรายังชุ่มด้วยกาม 
เรายังหาความสุขความสงบที่แท้จริงไม่ได้ 
ก็มาลงมือภาวนาทำสมาธิทำวิปัสสนาไป 
ฝึกไปช่วงหนึ่งใจจะเริ่มแห้ง 
พวกเปียกคือใจมันเปียกด้วยกาม 
ยังติดในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสอยู่ ยังติดโลกอยู่ 
ส่วนคนที่ภาวนาใจจะแห้งๆๆ 
แล้วยิ่งถ้าภาวนาแบบเจริญสติเจริญปัญญาไปมากๆ 
จิตไม่ได้ทรงฌานมันจะยิ่งแห้งมาก 
ภาวนาแล้วแห้งผากเป็นสุขวิปัสสกะ กิเลสก็เหือดแห้ง 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
1 มกราคม 2568

2568

อย่าเป็นท่อนไม้แช่น้ำ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 1 ม.ค. 2568

พวกเราชาวพุทธทั้งหลายฝึกเดินในเส้นทางที่พระพุทธเจ้าสอน 
รู้ทุกข์คือรู้กายรู้ใจของตัวเอง อย่าละเลย 
รู้เรื่อยๆ จนวันหนึ่งเห็นความจริง 
ร่างกายจิตใจของเราเป็นแต่ของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
จิตมันจะเบื่อหน่ายคลายความยึดถือ 
พอมันไม่ยึดถือมันหลุดพ้น 
ต่อไปร่างกายจะแก่จิตไม่สะเทือนเลย 
ร่างกายจะเจ็บจิตไม่หวั่นไหว 
ร่างกายจะตายจิตบางทีเบิกบานด้วยซ้ำไป 
ตัวทุกข์มันจะแตกแล้ว

จิตที่ฝึกอบรมดีแล้วนำความสุขมาให้เรา 
แล้วการจะฝึกอบรมให้ดีก็คือการรู้ทุกข์นั่นล่ะ ดีที่สุดเลย 
หัดรู้สภาวะเรื่อยๆ แล้วสัมมาสติก็เกิด 
สัมมาสติเกิดเมื่อไร สัมมาสมาธิก็เกิด 
มีสัมมาสติ มีสัมมาสมาธิ 
สัมมาญาณะคือการเจริญปัญญาก็จะเกิด 
ไม่ได้คิดเอา แต่ต้องเห็นสภาวะเอา 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดเขาบางทราย พระอารามหลวง
22 กุมภาพันธ์ 2568 (ช่วงเย็น)

หนทางรู้ทุกข์อย่างแจ่มแจ้ง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 ก.พ. 2568 (ช่วงเย็น)

รู้สึกตัว เรียนรู้ความจริงของร่างกายไป 
ร่างกายนี้ไม่เที่ยง 
รู้สึกลงไปในร่างกาย 
เห็นแต่ความไม่เที่ยงของร่างกาย 
หรือบางคนก็เห็นลึกลงไปอีกชั้นหนึ่ง 
ร่างกายนี้ทำไมต้องหายใจออกหายใจเข้า 
ทำไมต้องเปลี่ยนอิริยาบถ 
ทำไมต้องเคลื่อนไหว ต้องหยุดนิ่ง 
เพราะร่างกายนี้ถูกความทุกข์บีบคั้นอยู่ตลอดเวลา 
หายใจออกเรื่อยๆ ก็ทุกข์ 
หายใจเข้าเรื่อยๆ ก็ทุกข์ 
นั่งนานๆ ก็ทุกข์ เดินนานๆ ก็ทุกข์ 
ยืนนานๆ ก็ทุกข์ นอนนานๆ ก็ทุกข์ 
ร่างกายนี้ถูกความทุกข์บีบคั้นอยู่ตลอดเวลา 
บางทีก็ต้องเคลื่อนไหว 
นั่งๆ อยู่แล้วมันคัน ก็ต้องไปเกา 
ทำไมต้องเกา เกาแก้ทุกข์ แก้คัน 
บางทีนั่งอยู่ แข้งขาปวด 
เราก็ไปขยำๆ นวดขาอะไร 
ทำไมต้องเคลื่อนไหว ก็เพราะว่ามันทุกข์ 
เราเคลื่อนไหวเพื่อจะแก้ทุกข์ 

ดูในร่างกาย เห็นไม่เที่ยง เห็นเป็นทุกข์ 
ดูลึกลงไปอีกชั้นหนึ่ง มันเป็นอนัตตา 
มันไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
มันเป็นแค่วัตถุ เป็นก้อนธาตุ 
มีธาตุดิน น้ำ ไฟ ลมมาประชุมกันด้วยกำลังของกรรม 
มารวมตัวกันขึ้นมาเป็นรูปร่างอย่างนี้ 
แล้วก็มีจิตมีวิญญาณครอบครอง ก็มีชีวิตขึ้นมา

เรามีสติเรียนรู้ร่างกายไปเรื่อยๆ 
เห็นร่างกายไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา 
เป็นแค่วัตถุธาตุที่เรายืมของโลกมาใช้ชั่วครั้งชั่วคราว 
แล้ววันหนึ่งเราก็ต้องคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้โลก 
สิ่งที่เป็นร่างกายของเราวันนี้ 
วันข้างหน้าอาจจะไปเป็นร่างกายของหนอน 
เป็นร่างกายของต้นไม้ 
ต้นไม้ก็กินเราเข้าไปเป็นสารอาหาร 
หรือไปเป็นถนนให้คนเดิน 
กลายเป็นดินเป็นอะไรไป 
บางทีก็ไปอยู่ในน้ำทะเล 
อยู่ในแม่น้ำกระจัดกระจายไป 
ลมหายใจที่เราหายใจ 
คนอื่นมันก็เอามาหายใจมาก่อนเราแล้ว 
เราก็แค่ยืมลมหายใจเอามาใช้ 
ลมที่เราหายใจเข้าไป 
เราไม่รู้เลยคนอื่นหายใจมาก่อนหรือเปล่า 
หมามันหายใจมาก่อนหรือเปล่า ลมอันนี้ 
ธาตุมันหมุนเวียนอยู่อย่างนี้ 
เห็นแล้วก็ควรสลดสังเวช ไม่น่ายึดถืออะไร 
ไม่ใช่ของดีของวิเศษอะไร ยืมเขามาใช้ 
ไม่ใช่ของสะอาดหมดจดด้วย 
ถึงวันหนึ่งก็ต้องคืนเจ้าของ คืนให้โลกไป

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
23 กุมภาพันธ์ 2568

กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 ก.พ. 2568

470508-ก ธรรมตัณหา

ทำกรรมฐาน แล้วคอยรู้ทันจิตตัวเองไว้ 
จิตหลงไปแล้วรู้ หลงไปจากอารมณ์กรรมฐานก็รู้ 
จิตถลำลงไปเพ่งกรรมฐานก็รู้ 
เห็นไหมรู้อะไร รู้จิต 
การที่เราทำกรรมฐานแล้วเรา 
คอยรู้จิตนั่นล่ะเรียกว่าจิตตสิกขา 
จิตตสิกขาจะทำให้เราได้สัมมาสมาธิ ได้สมาธิที่ถูกต้อง 
จิตตสิกขาเกิดจากการที่เรามีสติรู้เท่าทันจิตตนเอง 
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง จิตหลงไปคิดแล้วรู้ 
จิตถลำลงไปเพ่งอารมณ์กรรมฐานแล้วรู้ 
รวมความแล้วต่อไปไม่ว่าจิตจะเคลื่อนไปทางไหน 
จะเคลื่อนไปคิด หรือเคลื่อนไปเพ่ง สติจะเกิดเอง

พอเราหัดรู้เนืองๆ ซึ่งจิตใจของตนเอง 
รู้จิตใจตนเองเนืองๆ เรียกว่าเราฝึกอธิจิตตสิกขาอยู่ 
แล้วต่อไปพอจิตเราขยับเขยื้อน สติจะเกิดเอง 
จะเห็นโดยที่ไม่ได้เจตนาจะเห็น 
ถ้าเจตนาจะเห็น ยังใช้ไม่ได้ 
ต้องเห็นโดยที่ไม่ได้เจตนา 
ถ้ายังต้องจงใจเห็น ต้องพยายามเห็น เป็นกุศลที่อ่อนแอมาก 
กุศลที่มีกำลังกล้ามีสติเกิดอัตโนมัติ 
สติเกิดจากจิตจำสภาวะได้แม่น 
จิตจำสภาวะได้แม่นเพราะเห็นสภาวะเนืองๆ เห็นบ่อยๆ ต้องฝึก 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
23 มีนาคม 2568

คอยรู้ทันจิตคือจิตตสิกขา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 มี.ค. 2568

อ่านจิตอ่านใจตัวเองได้ เราถึงจะฉลาด
อ่านใจตัวเองยากไหม 
ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย 
จิตมีความสุขรู้ว่ามีความสุข 
จิตมีความทุกข์รู้ว่ามีความทุกข์
 จิตไม่สุข จิตไม่ทุกข์ รู้ว่าไม่สุขไม่ทุกข์ 
จิตเป็นกุศลรู้ว่าเป็นกุศล 
จิตโลภ จิตโกรธ จิตหลง จิตฟุ้งซ่าน จิตหดหู่ 
รู้อย่างที่มันเป็นไปเรื่อยๆ 
จิตมีความสงบก็รู้ จิตไม่สงบก็รู้ 
จิตเจริญปัญญาก็รู้ ไม่เจริญปัญญาก็รู้ 
อันนี้ต้องละเอียดแล้ว 
ถ้าหัดเบื้องต้นยังไม่เห็น 

ถ้าเราภาวนา เราจะรู้เลย 
ช่วงนี้จิตเจริญปัญญา 
ช่วงนี้จิตมุ่งไปที่ความสงบ 
ช่วงนี้ไม่มีทั้งสมาธิ ไม่มีทั้งปัญญา 
ช่วงนี้จิตฟุ้งซ่าน 
เราจะอ่านตัวเองออก 
หัดอ่านจิตตนเองให้ออก 
แล้วเราจะพัฒนาในทางธรรมะได้อย่างรวดเร็ว 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
26 เมษายน 2568

หลวงปู่พาดูจิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 เม.ย. 2568

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง