آلبوم: غروب / اثری از مسعود شعاری
خواننده: همخوانان (فرناز صاحب قلم و حسین بهاربین) گروه همساز
آهنگساز و تنظیم کننده: مسعود شعاری

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من
بی‌پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من
از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو
ای شاخ‌ها آبست تو ای باغ بی‌پایان من
یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من
منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی
اندیشه‌ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من
مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد
در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من
ای بوی تو در آه من وی آه تو همراه من
بر بوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من
جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا
بی‌تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من
ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من
ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من


ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان
در گوش جانم می رسد طبل رحیل از آسمان
نک ساربان برخاسته قطارها آراسته
از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان
این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس
هر لحظه‌ای نفس و نفس سر می کشد در لامکان
زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون
خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان
زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را
فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران
ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو
ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان
هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان
تو گل بدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی
آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش کشان
اندر کشاکش‌های او نوش است ناخوش‌های او
آب است آتش‌های او بر وی مکن رو را گران
در جان نشستن کار او توبه شکستن کار او
از حیله بسیار او این ذره‌ها لرزان دلان
ای ریش خند رخنه جه یعنی منم سالار ده
تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان
تخم دغل می کاشتی افسوس‌ها می داشتی
حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان
ای خر به کاه اولیتری دیگی سیاه اولیتری
در قعر چاه اولیتری ای ننگ خانه و خاندان
در من کسی دیگر بود کاین خشم‌ها از وی جهد
گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان
در کف ندارم سنگ من با کس ندارم جنگ من
با کس نگیرم تنگ من زیرا خوشم چون گلستان
پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود
این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان
بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود
این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان
انتشارات: آوای باربد
توضیحات: "غروب" در دستگاه ماهور، اصفهان و افشاری به آهنگسازی مسعود اجرا شده است و "گروه همساز" ملودی‌های آن را نواخته‌اند. این اثر براساس اشعار مولوی ساخته شده و یک گروه نیز همخوانی آن را اجرا کرده‌اند
Ghoroub (Sunset)
Music & Setar: Massoud Shaari
Hamsaaz Ensemble
Vocal: Farahnaz Sahebghalam and Hossein Baharbin

مسعود شعاری- غروب

آواز و تار - راست پنجگاه- چاهِ زنخدان

خواننده: محمدرضا شجریان
تار: محمدرضا لطفی
شعر: حافظ
-----------------------------------

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد وآتش به همه عالم زد
جلوه ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت
عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد
جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت
دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد
دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان بر هم زد
حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد
عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است
چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد
امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت
باور نکنی خیال خود را بفرست
تا درنگرد که بی تو چون خواهم خفت

آواز و تار چاهِ زنخدان

پروانه شو

استاد ارسلان درگاهی- سه تار - دستگاه شور

ارسلان درگاهی به سال ۱۲۸۱ خورشیدی در تهران متولد شد. وی از کودکی به موسیقی علاقه داشت و نزد خود سه‌تار می‌نواخت. در کنار موسیقی برای تعلیم گرفتن نقاشی به مدرسه کمال‌الملک هم می‌رفت و مدت‌ها به فراگیری این هنر مشغول بود.

از سن پانزده سالگی برای یادگیری تار و سه‌تار به کلاس درویش‌خان رفت و در طول مدتی که از محضر درس این استاد بزرگ موسیقی بهره گرفت، استعداد و   شایستگی خود را نشان داد و به دریافت نشان تبرزین طلایی درویش مفتخر شد و پس از آن نزد استاد مرتضي خان ني داوود به تحصيل موسيقي ادامه داد، سال‌ها بعد چند صفحه موسیقی از تارنوازی وی (با نام مستعار امیرارسلان) همراه با آواز قمرالملوک وزیری و تاج اصفهانی در دسترس مردم قرار گرفت و موجبات شهرت او را فراهم کرد. وی به سه تار پوستی که از حجم صدای بیشتر و کیفیت صوتی خاصی مابین تار و سه‌تار برخوردار است ، دلبستگی زیادی داشت.

شیوه بدیع سه‌تار نوازی ارسلان درگاهی منحصر به خود اوست و بسیار متنوع و جذاب است، به طوری که برخی از نوازندگان هم‌دوره‌اش و نیز نوازندگان نسل بعدی، تحت تأثیر نوازندگی او قرار داشته‌اند.

با این حال هیچگاه او به صورت حرفه‌ای به موسیقی نپرداخت و ارائه ذوق خود را منحصر به مجالس دوستانه و محافل انس نمود.

زنده‌یاد روح‌الله خالقی در کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» درباره این هنرمند بزرگ چنین نوشته است:

«درگاهی امروز یکی از نوازندگان باسلیقه سه‌تار است که دست همه‌کس به دامانش نمی‌رسد، اما دوستان بسیار دارد که اهل ذوق و دوستدار هنر و شیفته سازش می‌باشند، از آن کسانی است که سعی دارد شخصیت اجتماعی خود را نگهدارد و ذوق موسیقیش لطمه‌ای به شغل اداریش نزند. شاید حق با اوست، چه نااهلان چنان مقام این هنر را خوار و پست و مبتذل کرده‌اند که او هم میل ندارد به نام نوازنده شناخته شود.

هر چند در کشور ما هنوز هنر و هنرمند را مقامی نیست، اما هنرمند واقعی بخصوص کسانی که مثل درگاهی تنها برای دل خود ساز می‌زنند و نوای سازشان هم مطلوب مردم صاحب ذوقست، ارج و ارزش دیگری دارند. مشاغل عالیه که مردم به دنبال آن از همه چیز خود می‌گذرند، دوام و ثباتی ندارد. وزیر و امیر و وکیل فراوانست اما ارسلان یکیست.

درگاهی مردیست با ذوق، مؤدب، لطیفه‌گو، خوش محضر و دوست‌دلشتنی، شور و نشاط و ذوق و عشق جوانیش پابرجاست. اهتزاز سیم‌های سه‌تارش تارهای دل را می‌لرزاند و نغمه‌های طربناک سازش، شنونده را به نشاط و رقص می‌آورد.»

ارسلان درگاهی در سال ۱۳۵۲ چشم از جهان فرو بست.

استاد ارسلان درگاهی- سه تار - دستگاه شور

چهار مضراب دلکش
ساز و آواز
هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود
تصنیف
و ادامه ساز و آواز 
شعر: سعدی

ماهور
فرود به شور  
دلکش، قرچه،رضوی،حسینی و دلکش و فرود به ماهور

شب وصل - هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود

یاد آر ز شمع مرده یاد آر - شعر علی‌اکبر دهخدا - صدای ایرج گرگین - تار از محمدرضا لطفی

یاد آر ز شمع مرده یاد آر - شعر علی‌اکبر دهخدا - صدای ایرج گرگین

محمد رضا شجریان _ آلبوم پیام نسیم

شجریان _ تصنیف _ سرو خجل

دیروز روز معلم بود، هر کس از آموزگار خود به شکلی قدردانی کرد و یادش را گرامی داشت. من هم با دیدن پیام ها و عکس های دوستانم از انسانهای تاثیر گذار در زندگی شان، غرق در این اندیشه شدم که به غیر از محیط مستحکم خانوادگی ام - که بی تردید نقش اصلی را در شکل گیری شخصیت هنری و موسیقایی من ایفا کرده است - چه فضا یا شخص یا جریان دیگری، مهم ترین و تاثیر گذار ترین اتفاق در این فرایند شکل گیری بوده است؟! 

در این احوالات، به این فایل صوتی برخوردم و همان لحظه جواب خود را دریافتم. به راستی تاثیری که راهنمایی ها و پدری ها و تشوق های استاد شجریان در من داشته، از بزرگترین موهباتی بوده که خداوند شانس برخورداری از آن را نصیبم کرده.

به اشتراک گذاری این ساز و آواز- که در مایه شوشتری است و من افتخار نوازندگی در آن را به همراه استاد داشته ام - سه دلیل متفاوت دارد! اول گرامی داشت مقام معلمی استاد که هر آینه شامل حالم بوده است، دوم آرزوی تندرستی و رهایی این گوهر بی همتا از شرِّ این کسالت و ناخوش احوالی و بازگشت ایشان به صحنه، و سوم، گذشت دقیقا ده سال از تاریخ اجرای آن که به اردیبهشت سال هشتادو پنج باز میگردد.

لازم به ذکر است که این کار بداهه در محفلی خصوصی و توسط یک دستگاه کاست معمولی ضبط شده است.

ارژنگ سیفی زاده
اردیبهشت ۱۳۹۵

آواز شوشتری استاد شجریان با ساز ارژنگ سیفی زاده

بداهه خوانی و بداهه نوازی در اصفهان و فرود به راست پنجگاه

چشمه نوش

| احمدرضا احمدی | به جایی که بدان سفر نکرده ام |

ساز و آواز ابوعطا از آلبوم پیام نسیم

آواز محمد رضا شجریان
تار داریوش پیرنیاکان 
نی جمشید عندلیبی
تنبک مرتضی اعیان

                               غزل حافظ
ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار/		ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو/	نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام/		شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار
به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز/	بی غباری که پدید آید از اغیار بیار
گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب/	بهر آسایش این دیده خونبار بیار
خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست/		خبری از بر آن دلبر عیار بیار
شکر آن را که تو در عشرتی ای مرغ چمن/		به اسیران قفس مژده گلزار بیار
کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست/	عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار
روزگاریست که دل چهره مقصود ندید/		ساقیا آن قدح آینه کردار بیار
دلق حافظ به چه ارزد به می‌اش رنگین کن/	وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار

شب وصل - هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود

Ehsan P